Living with an Utopia: Mondo Dernier Cri ‘Une Internationale Sérigrafike’

Fredox, Mondo Dernier Cri Une Internationale sérigrafike, affiche exposition Friche La Belle De Mai, 2019

S’il s’agit pour les terroristes graphiques du Dernier Cri de détruire le monde- ou, précise Bolino, de le « nettoyer » -, c’est bien pour en inventer un autre, selon la règle d’écart absolu énoncée par Charles Fourier, et faire exister les êtres et les choses dans un nouvel horizon.

Xavier-Gilles Néret

(LE MONDE LIBERTAIRE N° 1819 – ÉTÉ 2020)

Le Musée international des arts mod­estes, à Sète, présente, du 8 février au 20 septembre 2020, une foisonnante expo­sition des œuvres du Dernier Cri et de sérigraphes internationaux avec lesquels il constitue un véritable réseau de résis­tance à l’ordre graphique dominant. Bonne occasion de présenter cette aventure ex­emplaire.

Le Dernier Cri, créé par Caroline Sury et Pakito Bolino, se consacre depuis 1993 à la pro­duction et à la diffusion de travaux imprimés d’artistes du milieu underground français et international. Grâce à la réalisation fréné­tique d’un nombre considérable de livres d’artistes sérigraphiés, d’affiches, de recueils collectifs, de films d’animation et de disques, il perpétue depuis près de trente ans, en la renouvelant, la « nouvelle vague graphzine » initiée dans la seconde moitié des an­nées 1970 par les groupes Bazooka et Elles sont de sortie.


Pakito Bolino nous parle de l’exposition du Dernier Cri à la librairie & galerie HumuS, “Vomir des yeux”

“I’m not an artist, I’m a terrorist…”

Since 1993, Le Dernier Cri, founded by Pakito Bolino, has been dedicated to the production and distribution of printed works by artists from the French and international underground. Thanks to the frenetic production of a considerable number of screen-printed artists’ books, posters, collective collections, animated films and records, it has been perpetuating and renewing the “new graphzine wave” initiated in the second half of the 1970s by the groups Bazooka and Elles sont de sortie.


Fredox, Mondo Dernier Cri Une Internationale sérigrafike, affiche exposition MI AM, 2020

Un lieu de liberté pour la création

De prestigieuses institutions, la Bibliothèque nationale de France en tête, commencent à se rendre compte qu’une telle aven­ture éditoriale undergraphique, comme aime à dire Bolino, est littéralement extraordinaire, alors même que Le Dernier Cri constitue une alternative à l’art et à l’édition institutionnels. « Moi, affirme Bolino, je ne suis pas un artiste, je suis un terroriste, ça n’a rien à voir !… » Il exprime ainsi sa défiance radicale vis-à-vis de l’art institutionnel, dont il juge les in­stances de validation arbitraires, et respon­sables d’une déplorable domestication de l’art. Il peut donc, avec son humour mor­dant, comparer Le Dernier Cri à un « bunker, d’où tout part de tous les endroits pour en­traîner les terroristes graphiques à détruire le monde ! … »

C’est en découvrant durant l’hiver 1991-1992 le lieu où vivait et travaillait Henriette Valium à Montréal, à la fois atelier de sérigraphie et studio d’enregistrement, que Bolino a com­mencé à former son dessein de créer en France une telle base permettant d’œuvrer en toute indépendance, ce qu’il fit d’abord dans un squat en région parisienne, au CAES (Centre autonome d’expérimentation so­ciale) de Ris-Orangis, de 1993 à 1995, puis à Marseille, à la Friche la Belle de Mai, où est installé son atelier depuis fin 1995. « Je me suis rendu compte, explique-t-il, que ce qui était important, c’ était d’avoir un lieu, un espace de liberté pour la création. Quand tu as ça, tu sais que tu peux dire à quelqu’un, qu’il soit japonais, canadien, danois, mexi­cain ou français : viens, on fait un disque, on fait un livre, on fait quelque chose. On n’est pas là à monter des dossiers pour avoir des subventions ou je ne sais pas quoi. Tu fais les choses au moment où tu as envie de les faire, avec qui tu veux. C’est ça, pour moi, faire de l’art. Dès que tu es enfoncé dans les institutions, il y a l’autocensure, si tu ne veux pas te griller, parce qu’il y a toujours des petits chefs partout. Moi je ne veux pas de petits chefs ! … » En bon libertaire, il n’aime pas le mot « directeur », et préfère, sourire aux lèvres, se dire « dictateur » artistique du Dernier Cri, avant d’ajouter : « être son propre esclave, c’est quand même mieux que d’être l’esclave d’autres personnes ! … »


“Le dernier cri”, c’est à la fois un mouvement pictural alternatif et une maison d’édition qui a publié plus de 400 livres

‘A bunker, from which everything leaves to train graphic terrorists to destroy the world!’

Prestigious institutions, led by the Bibliothèque nationale de France, are beginning to realize that such an undergraphic publishing adventure, as Bolino likes to say, is literally extraordinary, even though Le Dernier Cri represents an alternative to institutional art and publishing. I’m not an artist,” says Bolino, “I’m a terrorist, and that’s got nothing to do with it! He thus expresses his radical defiance of institutional art, whose validation bodies he deems arbitrary, and responsible for a deplorable domestication of art. With his biting sense of humor, he compares Le Dernier Cri to a “bunker, from which everything leaves from all directions, to train graphic terrorists to destroy the world!

In the winter of 1991-1992, Bolino discovered Henriette Valium’s home in Montreal, a silk-screen workshop and recording studio, and began to form the idea of creating a similar independent base in France, This he did first in a squat near Paris, at the CAES (Centre autonome d’expérimentation sociale) in Ris-Orangis, from 1993 to 1995, then in Marseille, at the Friche la Belle de Mai, where his studio has been located since late 1995. I realized,” he explains, “that what was important was to have a place, a space of freedom for creation. When you have that, you know you can say to someone, whether they’re Japanese, Canadian, Danish, Mexican or French: come on, we’re making a record, we’re making a book, we’re making something. We’re not here to put together applications for grants or whatever. You do things when you want to do them, with whoever you want. For me, that’s what making art is all about. As soon as you’re embedded in institutions, there’s self-censorship, if you don’t want to get burnt out, because there are always little bosses everywhere. I don’t want to be bossed around! A good libertarian, he doesn’t like the word “director”, and prefers, with a smile on his lips, to call himself the artistic “dictator” of Dernier Cri, before adding: “being your own slave is better than being the slave of others!


Animation paréidolique par Mattt Konture et Janko pour le film Mondo DC / production Le Dernier Cri

CALL OF THE LDC: Matt Konture & Pakito Bolino

Matt Konture > LDC Editions


Dave 2000 ‘Kaizer’
Dave 2000 ‘KaiZer satan 3’ Date Unknown
Dave 2000’s part for the 1h30 movie “Mondo DC” by various artists from the publicher “Le dernier cri”
Dave 2000 ‘KaiZer satan 3’ Date Unknown
Dave 2000 ‘Haxan’
Dave 2000 ‘KaiZer satan 3’ Date Unknown

DAVE 2000 > KaiZer satan III


S’il s’agit pour les terroristes graphiques du Dernier Cri de détruire le monde- ou, pré­cise Bolino, de le « nettoyer » -, c’est bien pour en inventer un autre, selon la règle d’écart absolu énoncée par Charles Fourier, et faire exister les êtres et les choses dans un nouvel horizon.

La haine de toutes les formes de censure constitue le dénominateur commun des artistes publiés par Bolino. Fredox, « Président » de l’ association du Dernier Cri depuis 2000, et auteur, entre autres, des Dossiers noirs de l’histoire (2005), ne cesse de le répéter : « En ce moment on est en plein dans l’autocensure et il n’y a rien de pire. Ne pas jouer le jeu de l’autocensure et faire du forcing un peu exprès, c’est une façon de dire : il ne faut pas rentrer là-dedans … » L’exceptionnelle audace du Dernier Cri est d’éditer, sans concessions pour la moraline ambiante et ses suffocantes pesanteurs, des artistes moralement et esthétiquement « im­publiables », en raison de dessins trop « bruts » ou trop « sales » selon les normes du « bon goût », hantés de surcroît par Éros et Thanatos. Reconnaissance éternelle au Dernier Cri d’avoir publié – s’il ne fallait pren­dre qu’un exemple emblématique – le gé­nial Stu Mead, dernier grand nympholepte de la peinture, après Bellmer, Balthus et Darger.


Stu Mead ‘Krampussy’ 2008

If the graphic terrorists of Dernier Cri are intent on destroying the world – or, as Bolino puts it, “cleaning it up” – they are doing so in order to invent a new one, in accordance with Charles Fourier’s rule of absolute distance, and bring beings and things into existence on a new horizon.

Hatred of all forms of censorship is the common denominator of the artists published by Bolino. Fredox, “President” of the Dernier Cri association since 2000, and author of, among other works, Dossiers noirs de l’histoire (2005), keeps repeating: “Right now, we’re in the middle of self-censorship, and there’s nothing worse. Not playing the game of self-censorship and forcing the issue on purpose is a way of saying: don’t go into that…”. Dernier Cri’s exceptional audacity is to publish artists who are morally and aesthetically “unpublishable”, because their drawings are too “raw” or too “dirty” according to the standards of “good taste”, and who are haunted by Eros and Thanatos. Dernier Cri is eternally grateful for having published – if only one emblematic example had to be taken – the brilliant Stu Mead, painting’s last great nymphologist, after Bellmer, Balthus and Darger.


La Friche, c’est un lieu infini, les gens s’y croisent, les projets s’entremêlent, les idées éclosent, les évènements foisonnent…

Synthèse du DIY punk et des Arts & Crafts

Plutôt que d’attendre ou solliciter la recon­naissance du monde de l’art, Bolino a choisi de « faire par lui-même », sans en deman­der l’autorisation. C’est aussi pourquoi il ne s’est pas inscrit dans une « logique de val­orisation de l’ original ». Car l’original, à ses yeux, c’est d’abord le multiple, l’imprimé : les livres et les affiches, en vue desquels les dessins originels ne sont que de simples moyens. Pour qui cherche à produire et à diffuser son travail sans passer par les in­stances dominantes (galeries, musées, édi­teurs et leurs « petits chefs »), l’imprimé autoproduit constitue une manière efficace et rapide de « faire exister les choses quand elles se font ». Tel est l’un des principaux enjeux du graphzine, dont Bolino fit l’expéri­ence, dès la seconde moitié des années 1980, avec l’APAAR et l’Atelier, où il se forma aux différentes techniques de sérigra­phie avec Frédéric de Broutelles. Désormais, avec Le Dernier Cri, il « continue à défoncer le clou », selon ses propres mots, en accueil­lant à son tour des stagiaires auxquels il transmet ses savoir-faire, tel un maître-arti­san des guildes du Moyen Âge. L’atelier de la Friche opère une singulière synthèse en­tre le DIY punk et l’esprit des Arts & Crafts pratiqués par William Morris au XIXe siècle : pour Bolino comme pour Morris, la finalité de l’art est le plaisir suscité par la mise en œuvre créatrice des facultés humaines, tant chez le producteur que chez le récepteur.

Dans le cadre d’une culture de l’autonomie, le choix de la sérigraphie est d’abord stratégique. Ce procédé permet de produire soi-même un ouvrage en petite série, de sa conception à sa distribution en passant par toutes les étapes de sa réalisation, et de dé­cider d’un prix de vente accessible à un large public, suffisant pour financer la matière première – papiers et encres – des livres suivants. L’art, selon Bolino, ne saurait être  réservé à une minorité bourgeoise de collectionneurs – même si le destin commercial d’un livre épuisé échappe à son producteur, par son inscription dans un second marché, de plus en plus spéculatif au fil des années, phénomène qui agace Bolino, a fortiori lorsqu’un marchand, par ignoranœ ou cynisme, spécule sur un livre alors qu’il est encore disponible au Dernier Cri…

Mais le choix de la sérigraphie n’est pas que stratégique : il s’agit aussi d’un intérêt artis­tique pour le médium. « J’adore la sérigra­phie, dit Bolino, parce que les couleurs sont belles, ce qui souvent n’est pas le cas en off­set, et encore moins en impression numérique, ce qui est juste le cas quand tu fais de la couleur en vrai sur le papier. » Art subtil de la superposition des couches de couleur, la sérigraphie permet l’expérimentation et l’in­vention d’un style. Il suffit de manipuler un ouvrage du Dernier Cri pour constater sa « patte » unique perceptible au premier re­gard, inséparable du toucher, de l’odeur et du son de l’objet-livre, dont la matérialité du papier offre l’occasion d’une véritable expéri­ence sensuelle.


“Le dernier cri”, c’est à la fois un mouvement pictural alternatif et une maison d’édition qui a publié plus de 400 livres.

The synthesis of DIY punk and Arts & Crafts

Rather than wait for or seek recognition from the art world, Bolino chose to “do it himself”, without asking for authorization. This is also why he did not follow a “logic of valorizing the original”. For him, the original is first and foremost the multiple, the printed: books and posters, for which the original drawings are mere means. For those seeking to produce and distribute their work without going through the dominant bodies (galleries, museums, publishers and their “little bosses”), self-produced print is an efficient and rapid way of “making things exist as they happen”. This is one of the main challenges of the graphzine, which Bolino experienced in the second half of the 1980s with APAAR and l’Atelier, where he trained in various silkscreen techniques with Frédéric de Broutelles. Now, with Le Dernier Cri, he “continues to hammer the nail in”, in his own words, taking on trainees to whom he passes on his skills, like a master craftsman of the guilds of the Middle Ages. L’atelier de la Friche achieves a singular synthesis between DIY punk and the spirit of the Arts & Crafts practiced by William Morris in the 19th century: for Bolino, as for Morris, the purpose of art is the pleasure aroused by the creative application of human faculties, both in the producer and the receiver.

L’attente anxieuse : Jurictus & Julien Gardon, 2017
Jurictus ‘Narokator’ 2017

JURICTUS > NAROKATOR

Jurictus ‘Narokator’ 2017

As part of a culture of autonomy, the choice of screen printing is first and foremost a strategic one. This process enables us to produce a small series of books ourselves, from design to distribution, including all stages of production, and to set a selling price accessible to a wide audience, sufficient to finance the raw materials – paper and inks – for subsequent books. According to Bolino, art should not be reserved for a bourgeois minority of collectors – even if the commercial destiny of an out-of-print book eludes its producer, as it becomes part of a second market, increasingly speculative as the years go by, a phenomenon that irritates Bolino, all the more so when a dealer, out of ignorance or cynicism, speculates on a book while it is still available at Dernier Cri…

But the choice of silkscreen is not just strategic: it’s also about an artistic interest in the medium. “I love screen printing,” says Bolino, “because the colors are beautiful, which often isn’t the case in offset, and even less so in digital printing, which is just the case when you’re doing color for real on paper.” A subtle art of superimposing layers of color, silkscreen allows for experimentation and the invention of a style. You only have to handle a Dernier Cri book to notice his unique “touch”, perceptible at first glance, inseparable from the feel, smell and sound of the book-object, whose paper materiality offers the opportunity for a truly sensual experience.


Présentation de l’exposition par Aurélie Carnac.

Rencontres, amitié et art de vivre

Le Dernier Cri publie aussi des livres aux techniques mixtes, en étroite collaboration avec La Platine, la dernière imprimerie de Marseile labellisée artisanat d’art, dont les anciennes machines offset mono-couleur permettent d’imprimer en tons directs, en bichromie et en trichromie, selon un principe proche de l’impression sérigraphique. À rebours des tendances néolibérales dominantes depuis les années 1980, jamais il n’a été question pour Le Dernier Cri d’imprimer au moindre coût des fichiers numériques envoyés d’un simple clic par leurs auteurs, en délocalisant la production dans de lointains pays où la main d’œuvre est sous-payée. « Il est important, dit Bolino, que ça coûte le plus cher possible dans l’investissement humain » : faire les choses ensemble dans l’atelier, « travailler vraiment avec le médium », produire des images et des livres « en fonction du procédé d’impression ». L’art du Dernier Cri, réalisé avec le plus grand soin, n’est pourtant pas une fin en soi : ce qui compte avant tout, c’est le processus même de production et les rencontres qu’il occasionne. Micro-phalanstère à la philosophie punk, Le Dernier Cri donne lieu à un véritable art de vivre, centré sur l’attraction passionnée, l’amitié et la fidélité, en vue d’une augmentation partagée du plaisir d’exister. Littéralement et dans tous les sens, Le Dernier Cri, c’est pour la vie !… Dans la lignée ou­verte par Dada, son art anti-art, indépendant de l’institution art, est inséparable de la vie elle-même et rend celle-ci plus intéressante que l’art.

C’est pourquoi aussi l’engagement résolu, tenace et fidèle dans une production locale n’est pas incompatible avec un internation­alisme sans limites : la vie et l’art s’ouvrent aux dimensions de l’univers, comme l’avaient bien compris les dadaïstes et les avant-gardes ultérieures qui en ont prolongé l’es­prit émancipateur, jusqu’à l’Internationale situationniste, à laquelle le titre de l’exposi­tion du MIAM – « Mondo Dernier Cri, une In­ternationale sérigrafike » – rend un hommage parodique et complice. S’il s’exprime princi­palement par ses images, Bolino n’en a pas moins une grande intelligence stratégique, manifeste dans ses actions menées à travers le monde. Souvent en voyage à l’étranger, pour faire des expositions, des concerts et projeter ses films, il prend plaisir à y nouer de nouvelles rencontres, tout comme il aime accueillir des artistes venus du monde en­tier dans son atelier pour réaliser, avec eux, des ouvrages inédits.

L’Internationale sérigrafike dont Le Dernier Cri est un point clé constitue un réseau de résistance graphique underground, terme que Bolino assume à condition de lui re­donner son sens véritable. « Le mot “under­ground”, dans ce monde occidental dans lequel on vit, dit-il, est complètement gal­vaudé, il devient un slogan publicitaire et n’a alors plus aucun sens. Cependant, cela ne me dérange pas qu’on dise que mon travail est “underground”, parce que pour moi cette notion renvoie à quelque chose qui est fait sous la terre, dans la marge, dans le caca. Le Dernier Cri en ce sens est underground, même si nous faisons des expositions, par exemple, au MlAM ou à la Friche la Belle de Mai, parce que la manière dont nous le faisons est underground: faire ses livres soi-même, trouver ses solutions soi-même, hors du sys­tème dominant. Contrairement à ça, par ex­emple, des gens qui sortent des Beaux-Arts et qui se retrouvent catapultés dans le monde de “l’art contemporain” ne sont pas under­ground pour moi et ne l’ont jamais été, alors même qu’ils le revendiquent parfois comme une image faussement subversive pour en réalité mieux se vendre. L’underground, ça veut dire: ramer dans son caca, et savoir ne pas se noyer !… Ce qui est important, c’est de rester un artiste, de faire ce que tu veux sans être vendu à un marché, ne pas avoir un galeriste qui te dise : “fais ci, fais ça”. Donc le caca, c’est l’underground, et on ne dira plus “underground” mais “undercaca”, ou “cacaground”, ou “KKKground” ! … »

Pakito Bolino ‘El Ultimo Grito’ 2016
Vidéo/Performance du Stand du” Dernier Cri” situé dans la Cathédrale durant le Crack Festival à Rome 2017
Dark Magic Rıtual at LDC Studios: Jurictus X Tetsunori Tawaraya, 2015

Le Dernier Cri is for Life!

Le Dernier Cri also publishes mixed-technique books, in close collaboration with La Platine, Marseilles’ last remaining arts and crafts print shop, whose ancient single-color offset presses enable us to print in direct, two- and three-color tones, based on a principle similar to silkscreen printing. Contrary to the neoliberal trends that have prevailed since the 1980s, Le Dernier Cri has never considered printing digital files at the lowest possible cost, sent by their authors at the click of a button, by relocating production to faraway countries where labor is underpaid. It’s important,” says Bolino, “that it costs as much as possible in human investment”: doing things together in the studio, “really working with the medium”, producing images and books “according to the printing process”. Le Dernier Cri’s meticulously crafted art is not an end in itself, however: what counts above all is the production process itself, and the encounters it brings about. A micro-phalanstère with a punk philosophy, Le Dernier Cri is a veritable art of living, centered on passionate attraction, friendship and loyalty, with a view to a shared increase in the pleasure of existence. Literally and in every sense, Le Dernier Cri is for life!… Following in the footsteps of Dada, its anti-art, independent of the art institution, is inseparable from life itself…

This is also why a resolute, tenacious and faithful commitment to local production is not incompatible with boundless internationalism: life and art open up to the dimensions of the universe, as the Dadaists and the later avant-gardes who extended their emancipatory spirit understood so well, right up to the Situationist International, to whom the title of MIAM’s exhibition – “Mondo Dernier Cri, une Internationale sérigrafike” – pays a parodic and complicit tribute. Although he expresses himself primarily through his images, Bolino’s strategic intelligence is evident in his actions around the world. He often travels abroad for exhibitions, concerts and film screenings, where he takes pleasure in making new acquaintances, just as he enjoys welcoming artists from all over the world to his studio to create original works with them.

The Internationale sérigrafike, of which Le Dernier Cri is a key element, is a network of underground graphic resistance, a term Bolino accepts, provided he gives it back its true meaning. “The word ‘underground’, in this Western world in which we live,” he says, “is completely overused, becoming an advertising slogan and therefore meaningless. However, I don’t mind people saying that my work is ‘underground’, because for me this notion refers to something done underground, in the margins, in the poo. Le Dernier Cri in this sense is underground, even if we do exhibitions, for example, at MlAM or Friche la Belle de Mai, because the way we do it is underground: making our own books, finding our own solutions, outside the dominant system. Contrary to this, for example, people who come out of the Beaux-Arts and find themselves catapulted into the world of “contemporary art” are not underground for me and never have been, even though they sometimes claim it as a falsely subversive image to actually sell themselves better. Underground means rowing in your own poo and not drowning in it! What’s important is to remain an artist, to do what you want without being sold to a market, not to have a gallery owner tell you: “do this, do that”. So caca is the underground, and we won’t say “underground” any more, but “undercaca”, or “cacaground”, or “KKKground”…


LDC Meeting: Julien Gardon, Julien ‘Jurictus’ Raboteau, Usines Stronx, Sam Rictus, Diego Lazzarin, Johanna Peresito, Benjamin Monti, Piet Ducongo… 2018 / Place: Undetected
Baka Bando : Daisuke Ichiba, Akihiko Nakayama, Chloé Mathiez, Masaharu Kuramochi, Pakito Bolino, 2016
  • In the United States, the term “underground” was used to designate the French resistance to the Nazi occupiers during the Second World War. To use the term as an advertising slogan would be an understatement.

This double dialectic – of the local and the international, of art and life – has been at the heart of Dernier Cri since its inception, and helps us understand its profusion of styles and the diversity of its influences from the historical avant-gardes: Dada, Expressionism and “degenerate” art in all its forms – singular, raw, punk, heta-uma, refined, sophisticated, etc.., all with their own unique style and a great sense of humor that challenges certainties and hierarchies of all kinds.

In reaction to all the images we’re fed by the media,” says Bolino, “the humans in Dernier Cri redraw, triturate and revomit them. This then becomes interesting, either by getting to the heart of the matter and sublimating the thing, or by making it disappear in a burst of laughter. Hence our slogan: vomit with your eyes. Because after vomiting, you’re cleansed, purified, you feel better, you’ve got rid of things that are toxic to your body.”

And so the joy of living intensifies once again.


ARE YOU TALKIN’ TO PAK!?
  • Est significative l’expérience calami­teuse du Dernier Cri avec la DRAC(Direc­tion régionale des affaires culturelles) de la région de Marseille : « J’ai eu, rapporte Bolino, deux rendez-vous en vingt ans avec le chargé du livre de la DRAC. Au premier rendez-vous, j’arrive dans son bureau avec un carton de livres, je les sors, et pour la première fois de ma vie j’ai vu quelqu’un qui avait peur physiquement des livres !… Il commence à voir les livres avec toutes ces couleurs, et il me dit : “non, mais nous, on aide seulement des livres de textes, il n’y a pas de textes dans vos livres”… Et moi je réponds : “mais si, regardez, dans Hôpital Brut, il y a des textes, des inter­views”… Des années après, je retente ma chance. C’était un nouveau chargé du livre, mais il ne connaissait pas lui non plus Le Dernier Cri. Je lui explique ce que c’est, et il me dit : “d’abord, on n’a pas d’argent, mais surtout, si vous voulez vendre vos livres, je vous donne un conseil : vous n’avez qu’à les mettre en vente sur Amazon”… Et c’est le chargé du livre de la DRAC qui te dit ça !… »

Cette double dialectique – du local et de l’in­ternationalisme, de l’art et de la vie – au cœur du Dernier Cri depuis son origine, permet de comprendre sa profusion de styles et la di­versité de ses influences émanant des avant-gardes historiques : Dada, l’expressionnisme et l’art « dégénéré » sous toutes ses formes – singulier, brut, punk, heta-uma, raffiné, so­phistiqué, etc., avec pour point commun sa « patte » unique et un grand humour sans dérision qui remet en cause certitudes et hiérarchies en tous genres.

« En réaction à toutes les images dont nous abreuvent les médias, dit Bolino, les humains du Dernier Cri les redessinent, les triturent et les revomissent. Cela devient alors in­téressant, soit en allant à l’essentiel et en sublimant la chose, soit en la faisant dis­paraître dans un éclat de rire. D’où notre slogan : vomir des yeux. Parce qu’après avoir vomi, on est nettoyé, purifié, on se sent mieux, on s’est débarrassé des choses toxiques pour l’organisme. »

Ainsi s’intensifie à nouveau la joie de vivre.

Xavier-Gilles Néret est l’auteur du texte du catalogue de l’exposition Mondo Dernier Cri, Une Internationale sérigrafike, publié au MIAM en 2020. L’article ci-dessus en constitue une version abrégée, initialement parue la même année dans Le Monde Libertaire (N° 1819).

LE DERNIER CRI, 41 Rue jobin, 13003 Marseille

www.lederniercri.org

GRAFIK PURIFIACTION SINCE 1993


Tyler Durden vS. Emma Bovary

Graff. by Gök – İstanbul 2024

1900’ler, modern yaşamın vaat ettiği uçarı zevklere özlemle bakan, taşranın boğucu atmosferinden kurtulmaya çalışan unutulmaz kadın karakterlerin hîkâyelerini içeren romanlarla hafızalarda yer etti. “Madame Bovary” ve “Anna Karenina” bu tür romanların en bilinenleri arasındaydı. Geleneklerin ve yavaş yavaş gelişmekte olan tüketim kültürünün arasında arafta kalmış, sıkışmış ve sıkılmış, rotasını belirlemekte zorlanan, unutulmaz kadın karakterler bu dönemde yaratıldı.

21. yüzyıl ise -özellikle Batı toplumlarında- dijital kültürün, kafa emeğinin ve esnek çalışma normlarının egemen olmasıyla birlikte erkek kimliğine dair her şey aşındı, erkek olmanın eskiden sahip olduğu anlam ve değer kayboldu. Bu durum edebiyat dünyasına da yansıdı, tabii ki. Chuck Palahniuk, Irvine Welsh, Nick Hornby, Tibor Fischer başta olmak üzere, pek çok yazar postmodern iklimde çaresizlikten kıvranan erkeklerin hikâyelerini romanlarına aktardılar, onları kurguladılar.

Onun için günümüz edebiyatının unutulmayan, etkileyici bütün karakterleri erkeklerden oluşuyor. Yani has edebiyat, tedavülden düşen, yükselen değer olma vasıflarını yitirmiş, bunalımlı kesimlere yöneldiğinde işlevini yerine getirebiliyor. Dolayısıyla zamanın ruhunun sembolü artık Emma Bovary değil Tyler Durden’dır.

Gökhan Gençay / Uyumsuzlar 2024


D.I.Y. or Die: How to Survive as an Independent Artist (Doc.2002)

‘D.I.Y. or Die‘ Michael W. Dean, 2002

D.I.Y. or Die: How to Survive as an Independent Artist is a low-budget documentary film released by Music Video Distributors in 2002. The film is a “celebration of the underdog” and deals with why artists do what they do, regardless of the lack of a continuous paycheck.

The film features some artists that define the DIY ethic and speaks to the overall DIY culture. It features interviews with Lydia Lunch, Ian MacKaye, J Mascis of Dinosaur Jr, Jim Rose, J. G. Thirlwell of Foetus, Mike Watt, Eric McFadden, Richard Kern (filmmaker), Ron Asheton of The Stooges, Madigan Shive of Bonfire Madigan, Lynn Breedlove of Tribe 8 and Dave Brockie of Gwar, among others. The 60-minute film explores the methods and motivations of independent American artists working in different genres and mediums. “DIY or Die” profiles a fascinating group of icons and unknowns working in various media including print, film, graphic art, performance art and music.


D.I.Y. or Die: How to Survive as an Independent Artist, 2002

Alicia Dattner appears in the credit sequence as a punk street artist stapling DIY flyers. Original artwork for the credits drawn by Attaboy, co-founder of Hi-Fructose Contemporary Art Magazine.

The DVD was released (under the title “D.I.Y. or Die: Burn This DVD”) with no region restrictions or copy protection. Director Michael W. Dean allowed and even encouraged people to make copies for non-commercial use. In an industry where filmmakers continue to play by the same tired rules, it’s always refreshing to see someone come along and mix things up like Michael W. Dean has done, making his documentary fully available to watch on YouTube and, consequentially, here as well. In a similar move to recording artists like Radiohead or Saul Williams, you can watch Michael’s documentary for free, and always purchase a DVD if you so feel like doing so. Either way, you will get to see it.


Ennemi Ouvert : Jean Philippe Simonnet

Leader Charismatique Moolinex 2011

“Moolinex … un artiste français dont le vocabulaire visuel semble inépuisable, est sans nul doute l’inconnu le plus accompli présenté par la maison d’édition alternative Le Dernier Cri.(…) Le fait que quelqu’un au talent aussi évident ne soit soutenu que par un tel groupe de renégats est un véritable témoignage de la xénophobie culturelle qui caractérise le monde de l’art.”

Doug Harvey (Artiste, conservateur, écrivain et critique d’art)

L.A. WEEKLY, Los Angeles – Août 2003


On en était là ! 260x195cm Moolinex (2017)

Il y avait quelqu’un qui s’appelait Duralex

Quand Jean-Philippe Simonnet naît à l’art au début des années 1990, le jeu du pseudonyme a saisi toute une génération de créateurs indépendants, croisant la musique, l’illustration, la bande dessinée. Paquito, Fredox, Duralex, après Hergé, Peyo, Moebius… Simonnet devient Moulinex, comme l’entreprise française homonyme, symbole d’un monde industriel dont Simonnet veut s’extraire

A l’évidence aujourd’hui, ce nom dit aussi quelque chose d’une oeuvre à venir, celle d’un artiste qui échappe à toute catégorisation, et transforme – mixe ?

– ce qu’il touche, voit, entend. Avec violence et douceur.

Flow-Pow

En 1992, à Nogent-sur-Marne, Moolinex crée avec un copain un premier fanzine, Flow-Pow, pied-de-nez au Flower Power des hippies. Brandissant le qualificatif de « banlieusard » comme un étendard guerrier, ils imposent à leur fanzine une esthétique Deluxe, un croisement de fanzine punk et des belles couvertures en couleur de Heavy Metal. L’aventure s’arrête assez vite, mais Moolinex est lancé. Il est embauché par la Fanzinothèque de Poitiers comme sérigraphe en 1995, et développe en même temps son propre travail, des dessins édités par Le Dernier Cri, une structure d’édition alternative alors située à Paris.

Comment on fait pour faire des Schtroumpfs toute sa vie ?

Avec des amis (Pierre Druilhe, Guillaume Bouzard et Olivier Besseron), Moolinex produit des scénographies pour des concerts, avec des peintures géantes. Tous les quatre rencontrent à Angoulême la première équipe des Requins Marteaux, Bernard Katou, Guillaume Guerse et Marc Pichelin, et s’installent avec eux en banlieue d’Albi, à Saussenac. En 1996, ils lancent la première revue Ferraille.

Ferraille a vocation à être un « Mickey trash », et Moolinex y inscrit sa série Flip & Flopi, consacrée à deux garnements dont la vie est faite de sexe et de conneries

Son dessin pose les bases d’une nouvelle BD ; les héros ne sont plus dessinés de la même manière d’une case à l’autre, comme chez Disney, Hergé ou Peyo. En changeant son dessin librement, selon le fil de la narration et l’évolution de ses personnages, Moolinex contribue à libérer la BD de la fabrication en série usinée, standardisée. C’est ce chemin que choisissent aussi de prendre d’autres auteurs de la même génération, on pensera à Konture ou Winshluss par exemple.

Moolinex ‘L’Army Secrete’ 2011
Le Danger ‘Le Grand Carnage’Musique : Julien Lepreux, Texte/Chant : Moolinex
Moolinex ‘L’Army Secrete’ 2011

Ne pas gâcher

De retour à Poitiers en 1998, Moolinex déniche « un vieux carnet jaunasse et pourri » dans le hangar du Confort Moderne et commence à y dessiner. C’est le début d’une longue série de carnets, faits la nuit. Ils sont imprimés au fur et à mesure par Le Dernier Cri, de 2000 à 2004, à 400-500 exemplaires. Chaque carnet s’intitule Art pute, terme que Didier Bourgoin définit comme la « narration ludique et cryptée de ses frustrations scolaires et tourments existentiels » . C’est le début, aussi, d’une prise de conscience importante qui oriente toute une partie de la production à venir : en utilisant des supports perdus, Moolinex s’affranchit de sa hantise profonde de « gâcher », héritée des périodes de vaches maigres de son enfance. Anciens livres d’enfants repeints intégralement, supports salis volontairement au café et au tabac…

Et le désir, toujours, de « ne pas avoir de main, de pli », d’échapper à toute forme de normalisation, d’habitude, qui enfermerait le dessin.

« Saint Clair, Saint Patron des brodeurs, protège tes brebis car elles sont tes soumises »

En 2003, Moolinex s’attaque aux canevas. Le canevas, c’est une pratique de loisir populaire avec des motifs gentillets ; Moolinex y injecte des aphorismes politisés, réalisés avec une palette révolutionnaire, rouge et noir : « Une bonne victoire, un bon bain de sang et au lit ! ». Le détournement de canevas n’est pas une pratique nouvelle (on pensera par exemple au Birth Project de Judy Chicago), mais pour Moolinex, il ne s’agit pas tant d’interroger l’inégalité de traitement des hommes et des femmes en matière de création, que de souligner la propension de l’homme à « faire de l’usine quand il est en loisir », tant la technique du point de croix est répétitive et demande le même type de concentration que celle du travail à la chaîne. En 2009, Moolinex expose ces oeuvres au Confort Moderne sous le titre Poing de croix. Il y intègre une nouvelle série de broderies sur tissu blanc, dérivée des napperons d’antan, qu’il pose sur des objets domestiques comme des armes à retardement. Du concentré révolutionnaire et de la provocation sexuelle en kit de décoration kitsch.

La Reponse Liège 2011

Sortir de l’underground

A l’aube des années 2010, Moolinex rencontre l’artiste Aurélie William Levaux, qui l’attire vers la Belgique et l’embarque dans plusieurs aventures dont celle de Johnny Christ et de La Réponse. Une parenthèse de « couple icône », dont Moolinex renaît déterminé à « sortir de l’underground » pour « que les gens voient (ses) travaux ».

Cette envie en croise une autre, celle d’affirmer une oeuvre, de lui donner une place, une durée (« faire du viable »).

Moolinex expérimente avec succès la transposition de ses dessins sur des grands papiers qu’il maroufle sur toile. Les mots claquent comme des slogans, et étrangement, alors que le déploiement des dessins en grand format rend leur dimension provocante encore plus évidente, les peintures de Moolinex se vendent, et une monographie se prépare aux éditions des Requins Marteaux. Quel inculte futur Moolinex nous réserve-t-il donc ?

Camille de Singly (Commissaire d’exposition, historienne et critique d’art ) 2017


Moolinex
Moolinex ‘Carnet Super Alcool’ 2000 / Images: Dominique Laveau 2011
Moolinex ‘Peur De Son Ombre’ 8 couleurs – MadSeries 2019

Moolinex / 195x260cm (2017) au MECA FRAC de nouvelle Aquitaine

INCULTE FUTUR

Moolinex est un ” dégueuleur ” d’images : publicité, mode, musique, rien ne lui échappe, tout est avalé puis régurgité pour nourrir le spectateur d’images fascinantes, le tout avec un humour décapant.

Moulinex à la Galerie Artset, 2016
Moolinex ‘Inculte Futur’ Agence culturelle Dordogne-Périgord, 2018
Moulinex à la Galerie Artset, 2016
Moolinex, 210x40cm (2016)

Le parcours de Moolinex se construit par la recherche et l’expérimentation, un cheminement qui le conduit à une perpétuelle remise en question. La prise de risque est son mot d’ordre, elle est la clef qu’il utilise pour déverrouiller les portes qui cloisonnent les univers de la bande dessinée, de la peinture, de la mode et de l’art contemporain. Il ébauche puis rectifie successivement les contours d’un monde singulier qui appartient à tout un chacun, produisant ainsi une oeuvre à la fois individuelle, collective, naïve, complexe, cruelle, drôle et triste .

A l’origine de son imaginaire il y a les comics. Des auteurs cultes de la scène underground comme Pyon, Paquito Bolino, Pierre La Police et surtout Gary Panter, associés à la fantaisie et la fascination pour la mort de l’iconographie populaire mexicaine. Moolinex est un ” dégueuleur ” d’images : publicité, mode, musique, rien ne lui échappe, tout est avalé puis régurgité pour nourrir le spectateur d’images fascinantes, le tout avec un humour décapant.

Moolinex 2018
Moolinex ‘La Prof De Chatte’ 2017 (peinture sur toile 210x140cm)
Moolinex ‘L’accident bête..’ 195x130cm (2017)

Pas de frontières esthétiques chez Moolinex, pas de techniques préétablies non plus. Tous les médiums et les supports sont bons à prendre : collage, typex, découpage, peinture, dessin, assemblages, canevas, vêtements… sont mis au service d’une iconographie ironique et distanciée. Après La Mauvaise Réputation à Bordeaux, l’exposition “L’Art Pute” de Moolinex fait escale à l’Art’s Factory de Paris proposant dans un foisonnement graphique, un violent tourbillon de sensations.

Florence Beaugier (Commissaire et directrice artistique de la Galerie LMR La Mauvaise Réputation à Bordeaux) 2005


ELEGANT RECORDS / Poitiers, France

AUTRE NOM POUR

MR. MOOLINEX !!

> Le Danger K7 (elegances records) 2014

> Mr Moolinex K7 (elegances records) 2004

Moolinex a beaucoup travaillé avec les Requins Marteaux et dernièrement pour Le Dernier Cri. De ” Flip et Flopi “, garnements à la bêtise lumineuse, à ” Noeud “, recueil d’images à la pesanteur bucolique, il ébauche les contours d’un petit monde singulier, à la fois cruel et faussement naïf (…) derrière une ironie distanciée, transparaît quelque chose de très simple et très drôle. Revue JADE (1997)

2019

Moolinex ‘Peur De Son Ombre’ 8 couleurs – MadSeries 2019

Moolinex > ‘Peur De Son Ombre’ Grand format


WTF? 49x57cm (2016)

Le porno, d’ailleurs, qu’est ce que ça veut dire ?

L’ordinaire atteint souvent le monumental ; On a tort de penser que l’univers des Comics est une fin en soi, un coffre fort avec des valeurs bien établies.

Benoît Decron, conservateur du patrimoine (Musée Soulage à Rodez et Musée d’Art Moderne et Contemporain MASC aux Sables d’Olonnes) 2013.

J’ai connu Moolinex à l’occasion d’une exposition que j’avais organisée sur le collectif Bazzoka, au musée de l’Abbaye Sainte-Croix, aux Sables d’Olonne. Immédiatement j’ai été fasciné par l’univers de ses carnets Art-Pute : la précision mécaniste, le dessin infantile, la débauche de couleurs, le radicalisme incantatoire des textes, le « je-m’en-foutisme » revendiqué, les crânes, les monstres, l’étalage de la sexualité… Plein d’autres choses singulières, une sorte de bric à brac furieux. Moolinex correspondait à l’idée trop facile du punk tombé dans le chaudron des fanzines. Depuis j’ai vu les grandes sérigraphies du Dernier Cri, des feuilles gouachées, les couvertures de Ferraille, les collaborations avec la Fanzinothèque, un album de pochettes de 45 tours, des tableaux au point de croix (“Nada”) … Moolinex peut tout faire : il est simplement doué. Il m’étonne.

Son épais recueil Hlm, dessiné et peint en 2001à Poitiers, dans son appartement de la Zup, est une somme qu’il fallait un jour éditer en fac-similé. C’est un codex, c’est-à-dire un manuscrit rare et illustré comme celui, antique et mystérieux, des Mayas : une bible régressive, un réjouissant enfer d’images. Hlm en rassemble de partout, de toutes les eaux, dans un désordre relativement cohérent : des personnages par séries, des Freaks, des masques, des machines et des véhicules, des paysages d’usine, des gros plans de corps…C’est contemporain et rigoureusement populaire.

Moolinex ‘Bannière !’ 210x140cm (2018)

La guerre de Moolinex s’impose comme une fête foraine, un carnaval.

Le tout dans un dévergondage de couleurs, criardes ou mièvres que n’auraient pas désavoué les peintres du Blaue Reiter ou de Die Brücke. Mais le négligé de l’ensemble est trompeur. Dans la violence anar, antisociale des carnets de Moolinex, il y a comme une aliénation nécessaire, positive. Il secoue le monde des pauvres et des riches, des crétins satisfaits et des gens de pouvoir, des bons sentiments et de la terreur. Il brouille les codes de l’enfance avec la gouache ou le crayon feutre ; colle et racole avec des juxtapositions peu orthodoxes Il s’amuse par exemple du monde du rock : Devo “Are we not men ?”, les chapeaux des pots de fleurs à l’envers ; Aero Deep Pink Zeppelin, un golem de rock seventies avance pour sortir de la page. Les corps sont infatués, enflés, lourdement sexués : une telle démonstration chancèle au bord de la franche rigolade. Moolinex multiplie la même image, avec des nuances (des dégradations) et l’accompagne de bribes, du texte en caractères bâton ou trash (des ratures, des taches). Les mots deviennent imprécatoires : on les ânonne avec les yeux. C’est du jargon (du même tonneau que celui inventé par Dubuffet). Les néologismes font florès, des titres. Ajoutons-y la science que Moolinex tire de la titraille gore, comme celle des couvertures des fumetti, comme les Diabolik des sœurs Guissani…

Moolinex + Fanzinotheque, Confort Moderne mademoiselle, 218

J’aime Hlm parce qu’on y trouve une inventivité sans frein, un chapelet d’images trempées dans une vulgarité désarmante. Beaucoup d’étudiants d’écoles d’art feraient bien d’y jeter un oeil. C’est décapant. On a parfois le sentiment de se plonger dans un cahier d’écolier avec ses feuilles quadrillées sur lesquelles gravitent des prodiges de foire, des poneys pervers, des pets, des étrons, des créatures lascives… Alfred Jarry et Raymond Roussel y croisent William Burroughs et Goldorak dans un Prisunic. Le porno, d’ailleurs, qu’est ce que ça veut dire ?

Moolinex fait l’apologie d’une chaussette à carreaux multicolores. L’ordinaire atteint souvent le monumental ; On a tort de penser que l’univers des Comics est une fin en soi, un coffre fort avec des valeurs bien établies. Parce que nous baignons dans le mass média, la réclame… Hlm ouvre à tous vents.

Moolinex

scelle dans l’œuvre de Moolinex une littéralité naïve, au cœur d’un empêchement fondamental. Poignant, au-delà de la dérision.

Quelques exemples. Je retrouve: du jeu avec les cartes du Mille bornes avec « Roucmoute », « Bouboule », de la sémantique routière déstabilisée par des mots ; des masques concentriques avec des bouches tordues et baveuses, des yeux inquiétants, comme ces dieux en colère du panthéon chinois ; des soldats qui marchent dare dare dans des villes stéréotypées, grand corps médaillés et petites têtes (bonjour l’Homme qui marche de Malevitch) ; des tanks, jouets,qui sillonnent ces mêmes villes comme à la parade. La guerre de Moolinex s’impose comme une fête foraine, un carnaval. J’y trouve aussi des cheminées et des toits d’usines avec des patrons géants comme des bêtes d’Apocalypse : le réalisme social et fantastique, en noir et blanc, du génial graveur Frans Masereel est ici involontairement rappelé. Les personnages de Moolinex exhibent leurs tares, leurs dégénérescences, comme caricatures du Poor Richard (Nixon) réalisées en 1970 par le peintre Philip Guston revenu de tout: tête de fesses, tête de couilles, membres tronqués ou interminables… un barnum de chairs qui nous stupéfie et nous fait rire à la fois. On pourrait multiplier les descriptions tant les images dans ce Hlm, ces visions chargées de mort, de sexualité, de hargne, d’enfance ou de franche gaudriole font sens. Moolinex, mélancolique se dessine à sa table de travail inspiré par un ange du bizarre, collé dans son dos. Sa table est encombrée de mille objets. C’est grave ?

A la fin, j’aime tout particulièrement l’association énergique d’une phrase, page de gauche “J’aime les gens morts”, associée, page de droite, à une gouache d’un chopper/vélo d’enfant avec son petit drapeau . Comme quoi tout est là, dans ce carambolage, et scelle dans l’œuvre de Moolinex une littéralité naïve, au cœur d’un empêchement fondamental. Poignant, au-delà de la dérision.

Moolinex

LDC Editions

Banzai Editions

Elegances Records

Galerie Arts Factory


MoOLINEX : LES ENFANTS SONT DES GENS MECHANTS

Moolinex ‘L’Army Secrete’ performance 2011

« En tant de paix la chair à canon brûle des voitures »

Teaser grandeur nature d’une monographie à paraître dans les toutes prochaines semaines aux éditions Les Requins Marteaux, l’exposition “Inculte Futur” propose sur les quatre niveaux de la Galerie Arts Factory, un subversif état des lieux dédié à la production d’un artiste hors norme.

Insoumis avant l’heure, Jean-Philippe Simonnet n’est pas né dans la rue, mais à Nogent en 1966. Vous le connaissez mieux sous le nom de Moolinex, tant il écume depuis le début des années 90 la scène artistique française; du circuit alternatif aux lieux institutionnels les plus exigeants.

Plasticien iconoclaste, il se frotte avec un humour revendicatif à toutes les matières, à toutes les formes, se remettant perpétuellement en question pour déverrouiller les portes qui cloisonnent bande dessinée, culture populaire et art contemporain.

Moolinex, Detail 2018
Moolinex ‘L’Army Secrete’ 2011 / Detail, 2018

En changeant son dessin librement, selon le fil de la narration et l’évolution de ses person- nages, Moolinex contribue à libérer la BD de la fabrication en série usinée, standardisée. C’est ce chemin que choisissent aussi de prendre d’autres auteurs de la même génération, on pense notamment à Matt Konture ou Winshluss.

Réunissant un impressionnant ensemble de peintures récentes autour d’une sélection d’oeuvres emblématiques, “Inculte Futur” explore ainsi 25 ans de créativité sans filtre, au service d’une propagande maison.

Entre regard désabusé sur les modèles de pensée dominants et la misère sociale qui en découle inévitablement, Moolinex ne nous promet clairement pas des lendemains qui chantent.

Avec un sens bienveillant de la provocation, son programme à base de slogans définitifs nous prépare néanmoins à affronter – sourire (jaune) au bord des lèvres – l’inéluctable effondrement d’un système à bout de souffle.

Moolinex ‘L’Army Secrete’ performance 2011
Moolinex ‘L’Army Secrete’ performance 2011

Camille de Singly, commissaire de la première mouture de l’exposition présentée cet automne dans le cadre de la manifestation “L’art est ouvert” en Dordogne, revient sur quelques balises d’un parcours déjà bien rempli :

Quand Jean-Philippe Simonnet naît à l’art au début des années 1990, le jeu du pseudo- nyme a saisi toute une génération de créateurs indépendants, croisant la musique, l’illustra- tion, la bande dessinée. Pakito Bolino, Fredox, Kerozen, Duralex, après Kiki et Loulou Picasso, Captain Cavern ou Placid et Muzo … Simonnet devient Moulinex* , comme l’entreprise française homonyme, symbole d’un monde industriel dont Simonnet veut s’extraire.

A l’évidence aujourd’hui, ce nom dit aussi quelque chose d’une œuvre à venir, celle d’un artiste qui échappe à toute catégorisation, et transforme – mixe ? – ce qu’il touche, voit, entend. Avec violence et douceur.

Moolinex 2018
Moolinex ‘Carnet HLM’ 2001 (Part 1/2) 2011
Moolinex 2018
Moolinex

MOOLINEX – LDC

Ne vous inquiétez pas mon ami, vous pouvez acheter des artefacts Moolinex sur LDC

> MoOLINEX DC Specials


Moolinex
Moolinex ‘Carnet HLM’ 2001 (Part 2/2) 2011
Moolinex

“ne pas avoir de main, de pli, d’échapper à toute forme de normalisation, d’habitude, qui enfermerait le dessin”

En 1992, à Nogent-sur-Marne, Moolinex crée avec un copain un premier fanzine, Flow-Pow, pied-de-nez au Flower Power des hippies.

Brandissant le qualificatif de “banlieusard” comme un étendard guerrier, ils imposent à leur fanzine une esthétique “deluxe”, un croisement de fanzine punk et des belles couvertures en couleur de Métal Hurlant.

L’aventure s’arrête assez vite, mais Moolinex est lancé. Il est embauché par la Fanzinothèque de Poitiers comme sérigraphe en 1995, et développe en même temps son propre travail, des dessins édités par Le Dernier Cri, structure d’édition alternative alors située à Paris.

Avec des amis (Pierre Druilhe, Guillaume Bouzard et Olivier Besseron), Moolinex produit des scénographies pour des concerts, à base de peintures géantes. Tous les quatre rencontrent à Angoulême la première équipe des Requins Marteaux, Bernard Katou, Guillaume Guerse et Marc Pichelin, et s’installent avec eux en banlieue d’Albi, à Saussenac.

En 1996, ils lancent la première formule de la revue Ferraille qui se donne pour vocation d’être un “Mickey trash”, et Moolinex y inscrit sa série Flip & Flopi consacrée à deux garnements dont la vie est faite de sexe et de conneries. Son dessin pose les bases d’une nouvelle BD; les héros ne sont plus dessinés de la même manière d’une case à l’autre.

En changeant son dessin librement, selon le fil de la narration et l’évolution de ses person-nages, Moolinex contribue à libérer la BD de la fabrication en série usinée, standardisée. C’est ce chemin que choisissent aussi de prendre d’autres auteurs de la même génération, on pense notamment à Matt Konture ou Winshluss.

De retour à Poitiers en 1998, Moolinex déniche “un vieux carnet jaunasse et pourri” dans le hangar duConfort Moderne et commence à y dessiner. C’est le début d’une longue série de carnets, faits la nuit. Ils sont imprimés au fur et à mesure par Le Dernier Cri, de 2000 à 2004, à 400-500 exemplaires.

Chaque carnet s’intitule Art Pute, terme que Didier Bourgoin définit comme la “narration ludi- que et cryptée de ses frustrations scolaires et tourments existentiels”. C’est le début, aussi, d’une prise de conscience importante qui oriente toute une partie de la production à venir : en utilisant des supports perdus, Moolinex s’affranchit de sa hantise profonde de “gâcher”, héritée des périodes de vaches maigres de son enfance.

Anciens livres d’enfants repeints intégralement, supports salis volontairement au café et au tabac… Et le désir, toujours, de “ne pas avoir de main, de pli, d’échapper à toute forme de normalisation, d’habitude, qui enfermerait le dessin”.

En 2003, Moolinex s’attaque au canevas; une pratique de loisir populaire avec des motifs gentillets. Moolinex y injecte des aphorismes politisés, réalisés avec une agressive palette rouge et noir : “Une bonne victoire, un bon bain de sang et au lit !”.

Le détournement de canevas n’est pas une pratique nouvelle, mais pour Moolinex, il ne s’agit pas tant d’interroger l’inégalité de traitement des hommes et des femmes en matière de création, que de souligner la propension de l’homme à “faire de l’usine quand il est en loisir”, tant la technique du point de croix est répétitive et demande le même type de concentration que celle du travail à la chaîne.

En 2009, Moolinex expose ces oeuvres au Confort Moderne sous le titre Poing de croix. Il y intègre une nouvelle série de broderies sur tissu blanc, dérivée des napperons d’antan, qu’il pose sur des objets domestiques comme des armes à retardement. Du concentré révolution- naire et de la provocation sexuelle en kit de décoration kitsch.

Moolinex

A l’aube des années 2010, Moolinex rencontre l’artiste Aurélie William Levaux, qui l’attire vers la Belgique et l’embarque dans plusieurs aventures dont celle de Johnny Christ et de La Réponse.

Une parenthèse de “couple icône”, qui explose lors de l’exposition Notoriété Discrète en 2015, dont Moolinex renaît déterminé à “sortir de l’underground pour que les gens voient (ses) travaux”. Cette envie en croise une autre, celle d’affirmer une œuvre, de lui donner une place, une durée … “faire du viable”.

Par Camille de Singly / ACTUART 2018


Atelier St Jean Moolinex 2016

Refusant une conception du monde où il a d’un côté les bons et de l’autre les méchants, ils concluent que « le con est international » et que «  c’est tant mieux ».

PERSEPOLIS

Dans le triomphe que connaît actuellement Persepolis en salle, nous devons signaler le numéro spécial des Inrockuptibles qui ont confié leur rédaction en chef aux cinéastes primés à Cannes. Cela donne un éditorial musclé de Marjane Satrapi et Vincent Paronnaud où ils récusent le terme « inepte » de « choc des cultures » et font l’éloge des différences (lui, un Français, elle, une Iranienne) qui ont servi à nourrir leur processus créatif. Refusant une conception du monde où il a d’un côté les bons et de l’autre les méchants, ils concluent que « le con est international » et que «  c’est tant mieux ».

Dans le commentaire de l’actualité, Marjane marque sa solidarité pour le groupe de 8 historiens qui ont démissionné le 18 mai dernier du comité d’histoire de la Cité nationale de l’histoire de l’immigration. Elle ajoute « Si je devais aujourd’hui trouver refuge en France, je ne le pourrais sûrement plus, je n’aurais pas fait partie des immigrés choisis, car après tout, je ne suis pas une scientifique, ni une chercheuse du CNRS. »

Dans les autres rubriques, on a droit à un trombinoscope de tous les collaborateurs du film, à une rencontre avec des designers iraniens exilés en France, à un reportage sur un clip de la Fédération internationale des droits de l’homme diffusé en préambule de Persepolis, un portrait de Moolinex, un auteur de BD décoiffant publié aux Requins Marteaux, et une story plutôt bien vue de la BD indépendante par Joseph Ghosn dans laquelle le sieur Winshluss (le pseudo qu’utilise le co-réalisateur de Persepolis Vincent Paronnaud quand il dessine des bandes dessinées) et le groupe du magazine Ferraille sont salués comme il se doit. Le tout avec la pertinence et l’impertinence qui sont la marque des Inrocks.

Resource: ACTUA BD 2007


Moolinex 2019
Moolinex ‘ L’anus d’acier’ 2018 (195x130cm)
Moolinex 2019
Moolinex 2018

Futuristic Leader Moolinex (Photo by Théo Lopez)

A l’avant garde

MoOLINEX

Alors d’après notre agenda, Moolinex vient de dropper ses valises chez Arts Factory! L’occasion de saisir l’ampleur des dégâts occasionnés sur la planète Dessinator par ce dingo touche à tout depuis qu’il officie dans le monde alternatif, qui pioche dans la BD, les fanzines, le rock, le tatouage et la broderie pour façonner un univers explosif de couleurs, de formes et d’insultes, baptisé du doux nom de « art pute ».

Royal et rebelle, Moolinex n’a pas adopté son patronyme au hasard. Le propos est clair : il s’agit de passer la culture pop à la moulinette de l’imagination et du comics, de réduire l’art en bouillie, de mixer les courants, les tendances, les brises artistiques de tous horizons pour donner de la vie, du rythme et en cadence, bordel !!!

Irrespectueux, impertinent, ce sale gosse s’amuse avec malice de notre monde, étalant son cynisme de voyou aristocrate sur le papier, la toile, les blousons, la peau ou le tissu. Capable d’aligner ses punchlines punk à longueur de strip, il peut aussi les appliquer précieusement sur un canevas à froufrou en point de croix délicatement bleuté mais tout aussi grossier.

Chiottes ou selle de mobylette, écussons crades et naïfs, chiffons peints, quand Moolinex ne détourne pas la pub et les pochettes d’albums célèbres, il se lâche sur le textile, et fait rire plus qu’il ne courrouce, tant il déborde de vie et de nonchalance avec sa posture néo loubard assumée. Polymorphe et réactif, il ne se laisse enfermer dans aucune case, et c’est ce qui l’identifie aux yeux du monde.

La source: theartchemists.com 2018


Images : Dominique Laveau / Archipel à capella, dans la crypte de la basilique Saint-Eutrope de Saintes. Mars 2013.
Moolinex

Moolinex at Galerie Artset, 2016
Moolinex (Detail)

MoOLINEX

An Avangard

It’s an opportunity to see the extent of the damage done to the Dessinator planet by this jack-of-all-trades since his days in the alternative world, who draws on comics, fanzines, rock, tattooing and embroidery to fashion an explosive universe of colors, shapes and insults, baptized with the sweet name of “art pute”.

Royal and rebellious, Moolinex didn’t adopt its name at random. The aim is clear: to put pop culture through the mill of imagination and comics, to reduce art to a pulp, to mix currents, trends and artistic breezes from all horizons to give life, rhythm and cadence, damn it!

Disrespectful, impertinent, this brat mischievously pokes fun at our world, displaying his aristocratic rogue cynicism on paper, canvas, jackets, skin or fabric. Able to line up his punk punchlines at strip length, he can also apply them preciously to a frilly canvas in delicately bluish but equally coarse cross-stitch.

Toilets or moped saddles, dirty and naive badges, painted rags – when Moolinex isn’t hijacking advertising and famous album covers, he’s letting loose on textiles, and making people laugh more than he incensed, so full of life and nonchalance is he, with his assumed neo loubard posture. Polymorphic and reactive, he doesn’t let himself be pigeonholed, and that’s what identifies him to the world. (source: theartchemists.com)

Atelier St Jean Moolinex 2016

Moolinex at Galerie Artset, 2016 
Moolinex 2017
Moolinex at Galerie Artset, 2016
Moolinex at Galerie Artset, 2016

Detail

MoOLINEX

Bibliographie

Ultra futur (ed.Le dernier Cri) 2022
Born freak (ed.La Fanzinotheque) 2019
Inculte futur (ed.Les requins Marteaux) 2018
El vaginodrama del horor (ed.Le dernier cri) 2016
Tattootoo (ed.Cornélius) 2015
L’Army Secrète (ed.Fremok) 2014
Tampons box 4 (ed. Boucherie Atelier Moderne) 2014
Tampons box 3 (ed. Boucherie Atelier Moderne) 2014
Tampons box 2 (ed. Boucherie Atelier Moderne) 2014
Tampons box 1 (ed. Boucherie Atelier Moderne) 2014
The model (ed. Boucherie Atelier Moderne) 2014
La question (ed. Superloto) 2014
HLM (ed. l’association) 2013
Sergent coloriage (ed. United dead artiste) 2012
Johnnychrist avec Aurélie William Levaux (ed. Atrabile) 2012
C’était ça où… avec Aurélie William Levaux (ed. Le dernier cri) 2012
Flip & Flopi l’intégrale (ed. Les requins marteaux) 2011
Super 45 (ed. Les requins marteaux) 2010
Deeli Moodi (ed. Le dernier cri) 2008
Cahier de dessins contemporains (ed. Arts factory) 2008
Super merde (ed. Le dernier cri) 2008
AP carnet deluxe (ed. Le derniers cri) 2005
AP carnet N°5 (ed. Le dernier cri) 2004
AP carnet N°4 (ed. Le dernier cri) 2002
AP carnet N°3 (ed. Le dernier cri) 2002
AP carnet N°2 (ed. Le dernier cri) 2001
Mario carnet (ed. Le dernier cri) 2001
AP carnet N°1 (ed. Le dernier cri) 2000
Flip & Flopi N°3,5 (ed. Un seul but le but) 1999
Nœuds (ed. Le dernier cri) 1999
Ump ! (ed. Les requins marteaux) 1998
Flip & Flopi N°1,2,3 (ed. Les requins marteaux) 1997

graphzines.net > moolinex


> moolinex

Et plus si affinités

artpute.over-blog.com

Galerie Arts Factory


A Signal from Outer Space: Pembe Panzer

Pembe Panzer Gizem Yılmaz 

Bizlere dayatılan ‘başarı toplumu’nun özgüvenimizi yerle bir eden ‘ilerici’, istilacı yaklaşımına ve aydınlanma geleneğinin iç karartıcı mükemmelik yanılsamasına boyun eğmeyen çoğunluğun ezici gücüne karşı azınlığın coşkusundan yana olmak, dayanışmayı, gerektiğinde tek başına direnmeyi bilmek ve tüm bunları gerçekleştirmek adına bir savaş makinesine dönüşmek.

  • Deleuze ve Guattari’ nin ‘Bin Yayla’sından bir kavram.
  • Panzer’in oluş sebebi. Estetik ve politik bir muhalefet biçimi.
  • Devlet Aygıtı’nın karşısında, ona ait olmayan.
  • İhtimalleri çoğaltarak genişleten ve dönüşümü mümkün kılan bir araç.
  • Değişim için saf potansiyel.
  • İhtimalleri dumura uğratmak ve sınırlamak isteyen devlet aygıtının ele geçirmeye çalıştığı bir oluş-hali.
  • Devletin, kapitalizmin, totaliter sistemler ruhsuzdur. Bu sistemlerin kendilerine uyarlama yoluyla çeşitli topluluklarla değiş tokuş ettikleri bir yeni aygıt.
  • Savaş makinesi gibi soyut ve yoruma açık bu kavramı okumalar ve yanlış okumalarla kendince yeniden yorumlama potansiyeli.
  • Öngörülemezliği, Çoğulluğu, İlhamı, Yaratıcılığı ve Coşkuyu içeren, teşvik eden bir versiyonu Pembe Panzer olarak kurgulamak.
  • Askeri savaş makinesi panzeri, punk pembesine boyayan bir neşe.
  • Baskıcı egemen güçlerin hayatlarımıza sızan görünmez elleriyle, patriyarkal güç politikası aracılığıyla tüm renkleri solduran kötü niyetli tutumu, bizlere dayatılan ‘başarı toplumu’nun özgüvenimizi yerle bir eden ‘ilerici’, istilacı yaklaşımına ve aydınlanma geleneğinin iç karartıcı mükemmelik yanılsamasına boyun eğmeyen çoğunluğun ezici gücüne karşı azınlığın coşkusundan yana olmak, dayanışmayı, gerektiğinde tek başına direnmeyi bilmek ve tüm bunları gerçekleştirmek için bir savaş makinesine dönüşmek.

İlk Zamanlar, Kadıköy Karga, 2024

NEW MODEL ARRIVED


İlk Zamanlar, Kadıköy Karga, 2024

İLK ZAMANLAR

New Single Arrived !!

İLK ZAMANLAR ‘HATA’

Vox by Panzer / Engineering by Dülger


Pink Panzer Gizem Yılmaz & Dülger

> PINK PANZER

> İLK ZAMANLAR


Istanbul Underground Apokalypse Culture 2030 (Arz-ı Mev’ûd)

Je Cru X Büstün, İstanbul 2024

Durumların İnşası ve Uluslar Arası Sitüasyonist Eğilimin Örgütlenme ve Eylem Koşulları Hakkında Rapor

Guy Debord, Haziran 1957 / Türkçeleştiren Tunç Olcay

Modern Kültürde Devrim ve Karşı-devrim

Kültür içerisinde paralel iki karşı-devrimci ve kafa karıştırıcı strateji bulunmaktadır: Yeni değerlerin kısmen asimilasyonu ve kasti biçimde kültür karşıtı olan, sanayi imkanlarıyla kolaylaştırılmış üretimler (romanlar, filmler). İkinci bahsettiğimiz, Gençlerin okulda ve ailede başlayan aptallaştırılma sürecinin doğal bir devamıdır.

Her şeyden önce, bizler dünyanın değişmesi gerektiğini düşünüyoruz. İçinde hapsolduğumuz bu toplum ve yaşam için en özgürleştirici değişimi istiyor ve bu değişimin uygun eylemlerle mümkün kılınabileceğini biliyoruz.

Belli başlı bazı eylem yöntemlerinin kullanımı ve kültür ve gelenekler çerçevesinde çok daha rahat tanınabilen, ancak aynı zamanda tüm devrimci değişikliklerle karşılıklı ilişki içerisinde uygulanabilecek yeni yöntemlerin keşfi ile özel olarak ilgileniyoruz.

Bir toplumun “kültürü”, hem o toplumun yaşamı düzenleme yöntemlerini gözler önüne serer, hem de önceden biçimlendirir. Çağımızın en karakteristik özelliği, devrimci politik eylemin, dünyanın artık daha nitelikli biçimde örgütlenmesini gerektiren modern üretim olanaklarının gelişimini yakalayamamasıdır.

Yeni üretim gücünün akılcı bir biçimde yönetilmesi ve yeni bir medeniyetin inşasına dair küresel çapta yaşanan problemi her geçen yıl daha net biçimde görebildiğimiz çok önemli bir tarihsel kriz sürecinden geçiyoruz. Buna rağmen ekonomik sömürü altyapısının yıkılması önkoşuluna dayalı uluslar arası işçi-sınıfı hareketi, sadece birkaç kısmi yerel başarı elde edebilmiştir. Kapitalizm, bir yandan çeşitli reformist taktiklerle sınıf karşıtlıklarının üzerini örtüp işçi sınıfı liderliklerinin yozlaşmasından faydalanırken, öte yandan da yeni mücadele biçimleri (devletin ekonomiye müdahalesi, tüketim sektörünün genişlemesi, faşist hükümetler) icat etmiştir. Bu sayede, ileri derecede sanayileşmiş ülkelerin büyük çoğunluğunda eski toplumsal ilişkileri muhafaza etmiş ve sosyalist toplumu vazgeçilmez maddi temelinden yoksun bırakmayı başarmıştır. Öte yandan, son on yılda emperyalizme karşı en doğrudan ve en kapsamlı mücadeleyi sergileyen az gelişmiş ya da sömürgeleştirilmiş ülkeler, önemli zaferler elde etmeye başlamıştır. Bu zaferler kapitalist ekonominin çelişkilerini şiddetlendirmektedir ve (özellikle Çin devriminde görüldüğü üzere) devrimci hareketin topyekûn yenilenmesine katkıda bulunabilir. Bu tip bir yenilenme, kendini kapitalist ya da antikapitalist ülkeler dahilindeki reformlarla kısıtlamamalı, her yerdeki iktidar sorununa işaret eden çatışmalar geliştirmelidir.


One-man punk sound Bunu Sen İstedin, displays a naive but equally violent humorous. (2022)

Gerçeklik ve eskimiş olsa da hala gayretle açığa vurulan değerler arasındaki çatışmanın saçmalık noktasına geldiği, görünüşte akıl dışı olan bir topluma karşı çıkan sürrealizm, bu toplumun yüzeysel olarak bakıldığında mantıklı sayılabilecek değerlerini yıkmak için akıl dışı olandan yararlandı.

Modern kültürün parçalanışı, ideolojik mücadele düzleminde, bu kaotik uzlaşmazlık krizinin sonucudur. Şekillenmekte olan yeni arzular, çarpık biçimlerde sunuluyorlar:  Günümüz kaynakları bu arzuların yerine getirilmesini sağlayabilir, ancak anakronik bir ekonomik yapı bu kaynakları böyle bir amaca ulaşabilecek biçimde geliştirememektedir. Öte yandan yönetici sınıfın ideolojisi de tutarlığını tamamen yitirmiştir, çünkü bu ideolojinin birbirini izleyen dünya görüşleri değerini yitirmiştir. (bu değersizleşme, yönetici sınıfı tarihsel bir belirsizliğe ve kararsızlığa itmiştir) Çünkü, birbiriyle çelişen birçok gerici ideoloji (örn. hıristiyanlık ve sosyal demokrasi) birlikte var olmaktadır. Çünkü, bazı yabancı medeniyetlerin ancak yakın zamanda değeri anlaşılan bazı özellikleri günümüz Batı kültürüyle iç içe geçmiştir. İşte bu sebeple yönetici sınıf ideolojisinin esas amacı, bu kafa karışıklığını sürdürmektir.

Kültür içerisinde paralel iki karşı-devrimci ve kafa karıştırıcı strateji bulunmaktadır: Yeni değerlerin kısmen asimilasyonu ve kasti biçimde kültür karşıtı olan, sanayi imkanlarıyla kolaylaştırılmış üretimler (romanlar, filmler). İkinci bahsettiğimiz, Gençlerin okulda ve ailede başlayan aptallaştırılma sürecinin doğal bir devamıdır. Hakim ideoloji, yıkıcı keşiflerin önemsizleştirilip kısırlaştırılması ve ardından güvenli bir biçimde gösterileştirilmesiyle doğrudan ilgileniyor. Hatta yıkıcı bireylerden bile faydalanmayı başarıyor: Ölümlerinin ardından veya henüz hala hayattalarken yapıtlarını çarpıtıyor, yaygın ideolojik kafa karışıklığından faydalanıp onları kolaylıkla ulaşabilecekleri gizemlerle uyuşturuyor.

Gerileme dönemindeki burjuvazinin çelişkilerinden biri, düşünsel veya sanatsal yaratımın soyut ilkelerine saygı gösterirken, fiili yaratımlara ilk etapta direnç göstermesi ve ardından zamanla onları sömürmesidir.

Bunun nedeni, eleştirelliği ve deneysel araştırmayı bir azınlık içinde belli bir ölçüde muhafaza etme gereksinimi duyarken, aynı zamanda bu etkinliği dar kapsamlı bölümlere ayrılmış faydacı disiplinlere yönlendirip bütünsel bir eleştiri ve denemeden kaçınmaya özen göstermesidir. Kültür alanında burjuvazi, çağımızda kendisi için tehlikeli olan yenilik hevesini saptırarak bazı kafa karıştırıcı, değersizleştirilmiş ve zararsız yenilik biçimlerine yöneltmeye çabalar. Avangart eğilimler, kültürel faaliyeti denetimi altında tutan ticari mekanizmalar vasıtasıyla toplumun desteğini alabilecekleri kesimlerinden koparılır –genel toplumsal koşullardan ötürü bu kesimler zaten sınırlıdır. Bu eğilimin tanınırlık kazanan bireyleri, çeşitli şeylerden feragat etmeleri şartıyla kendine has bireyler olarak kabul edilirler: Buradaki temel nokta, kapsamlı bir karşı çıkıştan uzaklaşılarak farklı yorumlara açık, bölük pörçük eserlerin kabullenilmesidir. İşte, son tahlilde daima burjuvazi tarafından tanımlanıp manipüle edilen “avangart” terimine güvenilmez ve gülünç bir yön kazandıran şey tam da budur.

İma ettiği militan yönüyle kolektif avangart kavramı, eş zamanlı olarak hem kültürde tutarlı bir devrimci program gereksinime, hem de böyle bir programın gelişmesini engelleyen kuvvetlere karşı mücadele edilmesini gerektiren tarihsel koşulların son dönemdeki bir ürünüdür. Bu gibi gruplar faaliyet alanlarını, aslında devrimci siyasetin yarattığı belli bazı örgütsel yöntemlere aktarmaya yönlendirildiler ve böylece eylemleri siyasal eleştiriyle birtakım bağlantılar kurulmaksızın anlaşılamaz hâle geldi. Bu açıdan baktığımızda, fütürizm ile başlayıp Dadacılık ve sürrealizm ile devam ederek 1945 sonrası oluşumlara kadar uzanan dönemde, dikkate şayan bir ilerleme yaşanmıştır. Ancak, bu aşamaların her birinde aynı temelden değişim arzusunun olduğu ve gerçek dünyayı derinden değiştirmede yetersiz kalındığı vakit savunmacı bir tutumla başarısızlığı aşikar, son derece öğretisel konumlara geri çekilmeye giden hızlı bir çözülmenin yaşandığı gözlenebilir.

Etkisi I. Dünya Savaşı’nın hemen öncesinde İtalya’nın dışına yayılan fütürizm, çok sayıda biçimsel yenilik getiren, edebiyatı ve sanatları devrimcileştiren bir tutum benimsemişti. Ancak mekanik ilerleme kavramının aşırı basitleştirilmiş bir uygulanmasına dayanıyordu. Fütürizmin çocuksu teknolojik iyimserliği, onu besleyen burjuva öforisi dönemiyle birlikte kaybolup gitti. İtalyan füturizmi, zamanına ilişkin daha bütüncül bir teorik bakışa asla erişemeden milliyetçilikten faşizme doğru ilerleyerek çöktü.

Göçmenlerin ve I. Dünya Savaşı’ndan kaçanların Zürih ve New York’da başlattıkları Dada, iflası bütün çıplaklığıyla gözler önüne serilen burjuva toplumunun bütün değerlerinin reddedilmesini söylüyordu. Almanya ve Fransa’daki şiddetli tezahürleri esasen sanat ve edebiyatın belli bazı davranış biçimlerine (kasten salakça gösteriler, konuşmalar ve gezintiler) doğru tahrip edilmesini amaçlıyordu. Tarihsel rolü, geleneksel kültür anlayışına ölümcül bir darbe indirmiş olmasıdır. Dadacılığın hızla dağılması, tümüyle olumsuz tanımının kaçınılmaz bir sonucuydu. Bununla birlikte dada ruhu kendinden sonraki hareketlerin tümünü etkiledi; Gelecekteki herhangi bir yapıcı konum, çürümüş üstyapıların tekrarını dayatan toplumsal koşullar var olduğu sürece (ki bu koşullar entelektüel açıdan açıkça suçlu ilan edilmiştir) dadacı türde olumsuz bir yön içermek zorundadır.

Fransa’da dadacı harekete katılmış olan sürrealizmin kurucuları, hem ayaklanma ruhunu hem de dadanın ifade ettiği geleneksel iletişim araçlarının aşırı ölçüde değer yitirmesini temel alan yapıcı bir eylem alanı tanımlamaya çabaladılar. Freudyen psikolojinin şairane bir pratiğiyle işe başlayan sürrealizm, keşfettiği yöntemleri resme, sinemaya ve günlük yaşamın bazı alanlarına taşıdı ve etkisi, daha dağınık biçimlerde çok daha geniş bir alana yayıldı. Böyle bir mizaca sahip olan bu teşebbüste önemli olan şey, onun bütünüyle veya görece doğru olup olmaması değil, belli bir süreliğine çağın arzularına katalizörlük etmeyi başarıp başarmadığıdır. İdealizmin dağılmasının ve diyalektik materyalizme doğru bir yönelme anının izini taşıyan sürrealizmin ilerleme dönemi, 1930’dan kısa bir süre sonra yavaşlamaya başlasa da yıkılışı ancak II. Dünya Savaşı’nın ertesinde belirgin hâle geldi. O zamana kadar sürrealizm çok sayıda ülkeye yayılmıştı. Aynı zamanda katılığı abartılmaması gereken ve sıklıkla ticari kaygılarla yumuşatılan, ancak yine de burjuvazinin kafa karıştırıcı mekanizmalarıyla mücadelede etkin olabilen bir disiplini harekete geçirdi.

Arzu ve sürprizin egemenliğini savunarak yeni bir yaşam tarzı öneren sürrealist program, sanıldığından çok daha zengin yapıcı olanaklara sahiptir. Sürrealizmin kapsamındaki darlık, büyük ölçüde amaçlarını gerçekleştirecek maddi araçların yokluğundan kaynaklanıyordu. Ancak, başlangıçtaki taraftarlarının spiritüalizm saflarına geçmesi ve her şeyden önemlisi de daha sonraki üyelerinin vasatlığı, bizi sürrealist teorinin başarısız gelişmesinin sebeplerini bizzat bu teorinin köklerinde aramaya mecbur bırakıyor.

COOL COLE* 2024, Karaköy

“Bilinçli olan ne varsa giderek yıpranır. Bilinçdışı olan ise hiç değişmeden kalır. Ancak bir kere serbest bırakıldığında harap olup gitmeyecek midir?”

Sürrealizmin kökenindeki hata, bilinçdışı imgelemin sonsuz ölçüde zengin olduğu fikridir. Sürrealizmin ideolojik başarısızlığı, gerek bilinçdışının yaşamın nihayet keşfedilen temel kuvveti olduğu inancından, gerekse sürrealistlerin, fikirler tarihini aşırı basit bir perspektifle gözden geçirip düzeltmekle yetinmenin ötesine geçmemelerinden kaynaklanıyordu. Bugün biliyoruz ki bilinçdışı imgelem zayıftır, otomatik yazma tekdüzedir, sözde “garip” ve “şok edici” sürrealist eserlerin o şatafatlı üslubu o kadar şaşırtıcı olmaktan çıkmıştır. Bu tahayyül stiline gösterilen biçimsel bağlılık, modern imgelem koşullarının tam zıttına, yani geleneksel gizliciliğe (okültizm) dönülmesine yol açar. Sürrealizmin bilinçdışına ilişkin hipotezine ne ölçüde bağlı kaldığı ikinci kuşak sürrealistlerin kalkıştıkları teorik sorgulamalarda doğrudan görülebilir: Calas ve Mabille, her şeyi sürrealist bilinçdışı pratiğinin birbirini takip eden iki unsuruyla ilişkilendirir: Bunların ilki psikanaliz, ikincisi kozmik etkilerdir. Bilinçdışının rolünün keşfedilmesi gerçekten de bir sürprizdi ve bir yenilikti. Ancak geleceğin sürprizlerinin ve yeniliklerinin bir yasası değildi. Freud da sonunda bunu keşfetmiş ve şöyle yazmıştı: “Bilinçli olan ne varsa giderek yıpranır. Bilinçdışı olan ise hiç değişmeden kalır. Ancak bir kere serbest bırakıldığında harap olup gitmeyecek midir?”


On the Passage of a few People through a Rather Brief Moment in Time: The Situationist International 1956-1972

Gerileme dönemindeki burjuvazinin çelişkilerinden biri, düşünsel veya sanatsal yaratımın soyut ilkelerine saygı gösterirken, fiili yaratımlara ilk etapta direnç göstermesi ve ardından zamanla onları sömürmesidir.

Toplumun ideolojisinin en modern tarafının, katı bir sahte değerler hiyerarşini terk etmesi ve sürrealizmin kalıntıları da dahil olmak üzere akıl dışı olanı açıkça kullanması, sürrealizmin başarısında büyük bir rol oynadı. Burjuvazi, her şeyden önce, yeni bir devrimci düşüncenin ortaya çıkışını engellemek zorundadır. Bu sebeple burjuvazi, sürrealizmin tehlikelerinin farkındaydı. Onu sıradan estetik ticaretin bir parçası hâline getirdiği günümüzde, insanları sürrealizmin geçmişte mümkün olan en radikal ve rahatsız edici hareket olduğuna inandırmak istiyor. Dolayısıyla, bir yandan bir tür sürrealizm nostaljisi besleyerek, herhangi bir cüretkar yeni girişimi sürrealizmin bir çeşit tekrarı olarak gösterip otomatikman hasıraltı ediyor ve bu girişimleri, yeniden gündeme getirilmesi mümkün olmayan, kaçınılmaz bir yenilginin tekrar sahnelenmesi düşüncesiyle itibarsızlaştırıyor. Hıristiyan toplumun ötekileştiriciliğine tepki gösterilmesi, bazı insanları ilkel toplumların tamamen akıl dışı ötekileştiriciliğine hayranlık duymaya itiyor. Ancak, bizim geriye değil, ileri gitmemiz gerekiyor. Dünyayı daha rasyonelleştirmeliyiz. Onu daha heyecan verici, etkileyici ve doyurucu kılmak için atılması gereken ilk adım budur.


Gökhan Gençay ‘Beyin ve Omurilik Cerrahisi’ İstanbul, 2024

Albemuth Özgür Radyo’nun konukları:

GÖKHAN GENÇAY & FEYYAZ YAMAN

> KÖTÜ ÇOCUK



Bahariye

Kadıköy
Bahariye
Feneryolu, 2022

Bülent Üstün ve Obje Art (Anıl Yurdakul, 2022)

Bahariye
Kadıköy

Green Anarchy sayı #8, Maltepe Sahil, 2024

Ted Kaczynski > Yaralanacağı Yerden Vur


RGA, Darağaç, İzmir, 2019 (Posterized)

Üç kadından (Rikid, Owl ve Hemon) oluşan RGA ekibi, Türkiye’nin batısından İzmir kentinden geliyorlar. Urban Art Paris olarak dünyanın dört bir yanındaki kadın grafiti sanatçılarıyla röportajlarımıza devam ediyoruz ve onlarla tanışmaya gidiyoruz.

RGA EKİBİ İLE TÜRKİYE’DE BULUŞMA

RENCONTRE AVEC LE CREW RGA EN TURQUIE #3

LADY K / URBAN ART CREW / TEMMUZ 2020

Lady K: Nasıl bir araya geldiniz?

Aynı şehirde resim yapıyorduk ve arkadaşlığımız böyle başladı. Zamanla aramızdaki uyumu hayatta tutmak amacıyla bu ekibi kurmaya karar verdik. Owl karakter çiziyor, Hemon kaligrafi yapıyor, Rikid ise bir vandal.

Ne kadar zamandır çalışıyorsunuz? Sık sık birlikte grafiti yapar mısınız?

Bireysel olarak uzun zamandır, ancak ekip olarak üç yıldır aktifiz ve programlarımıza bağlı olarak mümkün olduğunca birlikte boyamaya gayret ediyoruz. Ancak bir araya gelemediğimiz zamanlarda bu bizi çalışmaktan alıkoymuyor.

Neden RGA’yı seçtiniz? Bu ne anlama geliyor?

RGA’yı Riot Grrrl Attack’ın kısaltması olarak işliyoruz. Grafitilerimiz ilk bakışta buna atıfta bulunmasa da bir şekilde bunun bize uyduğunu düşünüyor ve 90’ların Riot Grrrl Hareketi’ni sahipleniyoruz.

Bizlere biraz bu hareketten bahsedebilir misiniz?

Riot Grrrl Hareketi 90’lar ve 2000’lerde sanatta erkek egemenliğine karşı bir hareket olarak başlıyor; en şamatalı dönemi geçmişte kalsa da halen bu ifadeyi kullanan ve tepkisini göstermekten korkmayan pek çok sanatçı var. Biz de toplumu, sanatçıları, insanları özgürlüğü için mücadele etmeye davet ediyoruz.

RGA 2018

Kadına yönelik şiddet, saldırı ve cinayetlerin artması hepimizi çılgına çevirse de bu haksızlığa karşı artık birlikte durmamız gerektiğinin bilincindeyiz. Gerek ülkemizde gerekse dünyanın farklı bölgelerinde savunmasız kesime yapılan haksızlıkları yakından takip ediyor ve herkesin özgürce yaşayabileceği daha iyi bir dünya umut ediyor, bunun için mücadele ediyoruz.

Yaşadığınız şehirde ve daha genel anlamda Türkiye’de kadınların durumu nasıl?

Sınır bölgelerinde, komşu ülkelerde yaşanan savaşların, ekonomik krizin ve siyasetin baskısını hissettiğimiz bir sürece maruz kaldık. Dolayısıyla herkes bu atmosferden kendince zarar gördü ancak son zamanlarda kadın özgürlüğü lehine olumlu gelişmeler yaşanıyor. Bu durum bizi de etkiliyor. Kadına yönelik şiddet, saldırı ve cinayetlerin artması hepimizi çılgına çevirse de bu haksızlığa karşı artık birlikte durmamız gerektiğinin bilincindeyiz. Gerek ülkemizde gerekse dünyanın farklı bölgelerinde savunmasız kesime yapılan haksızlıkları yakından takip ediyor ve herkesin özgürce yaşayabileceği daha iyi bir dünya umut ediyor, bunun için mücadele ediyoruz.

RGA 2021 İzmir

Bireysel çalışmalarımızın yanı sıra, birlikte daha güçlü ve aktif hale geldik. Farklı tarzlarımızın olması zamanla çok farklı işlerin ortaya çıkmasına da vesile oldu.

İnsanların RGA’ya tepkisi nasıl?

Semtimizde oldukça aktif olduğumuz için insanlar genellikle bizi tanıyor. Çoğu zaman geceleri ve hatta erken saatlere kadar resim yapıyoruz. Buradaki insanlar eskiden bizim erkek olduğumuzu düşünürlerdi çünkü toplum suç olarak gördüğü eylemleri genellikle erkeklerden bekliyor, biz de grafitilerimizle onların bu yükünü azaltıyoruz.

Semtimizde oldukça aktif olduğumuz için insanlar genellikle bizi tanıyor. Çoğu zaman geceleri ve hatta erken saatlere kadar resim yapıyoruz. Buradaki insanlar eskiden bizim erkek olduğumuzu düşünürlerdi ve de kıskanırlardı.

Maskülen bir sanat sahnesinde kadın olmak nasıl bir duygu?

Maalesef bu soruyu çok fazla insandan çok sık duyuyoruz. Biz buranın sadece birine ya da diğerine ayrılmış bir ortam olduğunu düşünmüyoruz. Hepimiz bu işin içindeyiz, hepsi bu.

Türkiye’de grafiti sahnesi daha çok nerelerde şekilleniyor?

Türkiye’de graffitinin en aktif olduğu şehir İstanbul. Bizim geldiğimiz İzmir ise ikinci sırada, çok aktif bir sahne olmasa da İzmir’de de bir çok yetenekli sanatçı var.

RGA’nın İstanbul Karga Art’daki ‘Dar’ etkiliği sonrasında hazırladığı video.

Yaşadığımız hayatlardan ve renklerinden ilham alıyoruz…

Tarzınızı oluştururken nelere dikkat ediyorsunuz?

Yasal olup olmaması fark yaratıyor. Eskizden çalışıyor olsak bile tipografiyi değiştirmek ve yüzeye uyarlamak zorunda kalabiliyoruz (illegal olduğunda). Eğer yasal olarak ya da önceden belirlenmiş bir duvarı boyuyorsak, harflerin uyarlanabilirliğine, akışına, renkleri nasıl kullanacağımıza ve göz alıcı olup olmadığına dikkat ediyoruz.

Herhangi bir projeniz var mı?

Ekip olarak her yerde resim yapmaya devam etmek dışında bir planımız yok. Bireysel olarak graffiti üzerine kitaplar, fanzinler yayınlamak ve kendi galerilerimizi açmak gibi farklı projelerimiz var elbette ama en önemli şey yurtdışına açılmak. Sadece şehrimizde ve ülkemizde kalmak istemiyoruz. Seyahat etmek ve dünyanın her yerinde grafiti yapmak istiyoruz.

Resource: LADY K / RENCONTRE AVEC LE CREW RGA EN TURQUIE #3 / URBAN ART CREW 2020

RGA & AGLY, Kadıköy 2024

> RGA CREW


Chain B ‘Pussy Gang’ Subkult Performance Room, 2021

Suadiye Sahil, Temmuz 2024

“Çocuğun temel yoldaşı olan sanatçıya olan ilgi her zaman aşırıdır. Sanatçının işlevi çok dekoratiftir,”

Kültürel Eleştiri Olarak Oyun Alanı

Aldo van Eyck ve Oyun Alanı Olarak Kent*

Merijn Oudenampsen / Skopbülten, Çeviri: Oktay Turan

Oyun alanları izole mimari müdahaleler değildi. Bir şekilde güçlü bir sentez, modernizmin yoğun ateş altında olduğu fakat postmodern dönemin genel hayal kırıklığının henüz görünürde olmadığı bu ilginç zaman aralığında son avangardlar arasında yankı bulan ilginç bazı motiflerin anafikri olarak işlev gördü. Kendi içinde, bir oyun alanı sevimli ve birbiriyle çelişmeyen bir girişim olarak görülebilir; fakat zamanında kültürel eleştirinin kristalleşme noktası olarak işlev görmüştür.

1949 yılında, van Eyck kısa süreli ancak etkili bir avangard sanat hareketi olan CoBrA grubunun Amsterdam Stedelijk Müzesi’ndeki ilk sergisine ev sahipliği yaptı. CoBrA grubu ilhamını kısmen çocuk çizimlerinden alıyordu. Modern kurallarla bozulmamış olan çocuk hayal gücünün doğallığının, insanın “ürkütücü bir yapaylık, yalanlar ve çoraklık atmosferinde” yaşadığı bir toplumda ayrıcalıklı gerçeklik konumlarından biri olduğuna inanıyorlardı. Van Eyck ile CoBrA hareketi üyeleri arasındaki yakın ilişki, oyun alanı konusundaki ilk ilham kaynağının CoBrA olduğu tezini güçlendirmektedir. “Çocuğun temel yoldaşı olan sanatçıya olan ilgi her zaman aşırıdır. Sanatçının işlevi çok dekoratiftir,” diyordu van Eyck, 1956 yılında Dubrovnik’te düzenlenen 10. CIAM konferansında. CoBrA grubu, kurulduktan üç sene sonra dağıldı ancak üyeleri Constant Niewenhuys ve Asger Jorn 1958 yılında Sitüasyonist Enternasyonal’in kurucuları olarak tekrar sahneye çıktılar.

Suadiye Sahil, Temmuz 2024
Suadiye Sahil, Temmuz 2024
Faruk Kırar ‘Her şey yolunda’ Suadiye Sahil, Temmuz 2024
Suadiye Sahil, Temmuz 2024

“Çalışmanın ezici gerçekliği ile karşılaştırıldığında marjinal bir mevcudiyete sahip olan oyun bu nedenle hayal ürünü olarak görülür. Fakat sitüasyonistlerin görevi tam da oyunla ilgili olasılıkların hazırlanmasıdır.”

Suadiye Sahil, Temmuz 2024

Bu bağlamda oyun olgusu da sembolik bir önem kazandı. 1938 yılında Hollandalı tarihçi Johan Huizinga Homo Ludens’i yazdı. Kitap, kültürde oyun unsurunun tarihsel önemi üzerineydi. Constant Niewenhuys bu fikri şehircilik üzerine geliştirdiği eleştiriye temel aldı. Aldo van Eyck gibi o da savaş-sonrası dönemin işlevselci mimarlığını kıyasıya eleştiriyordu. Guy Debord ile birlikte, kitlesel bir yaratıcılığa sahip bir toplumun gelişini ilan eden Üniter Şehircilik metninin ilk taslağını kaleme aldı. Constant, makineleşme sayesinde endüstriyel toplumun geleneksel çalışan insanı olan homo faber’in yerini, post-endüstriyel dönemde oynayan yaratıcı insan homo ludens’in alacağını öngörüyordu. Sitüasyonistler bu oyun unsurunu, temel olgularından birini geliştirmek için kullandılar. Debord’un belirttiği gibi, “Çalışmanın ezici gerçekliği ile karşılaştırıldığında marjinal bir mevcudiyete sahip olan oyun bu nedenle hayal ürünü olarak görülür. Fakat sitüasyonistlerin görevi tam da oyunla ilgili olasılıkların hazırlanmasıdır.” 68 ayaklanmalarında düşünceleri önemli bir rol oynayan sitüasyonistler oyun unsurunu modern kapitalizme ve modern mimarlığa karşı isyan amaçlı yıkıcı bir stratejiye dönüştürdüler; Le Corbusier’nin otoriter mimarlığı bir tür faşizm olarak resmediliyordu. Psikocoğrafya ve ünlü dérive eylemi ile odağı, van Eyck’ın mekân ve durum üzerine yaptığı vurguya paralel olarak “sokaklar, binalar, işletmeler” üçlüsünden” “insanların kentte ve biraraya getirdikleri psişik ortamlarda nasıl yaşadıkları sorunsalı”na çevirdiler.

Sitüasyonistlerden ayrıldıktan sonra Constant  Hollanda’da ’68 ruhu kapsamında önemli rol oynadı. Ünlü ütopik çalışması Yeni Babil’de (van Eyck model yapımında kendisine yardım etmiştir aslında), Constant yaratıcı bir toplumun gelişi için apaçık bir metafor yaratmıştı. Kitlesel yaratıcılıkla ilgili görüşlerinin 60’ların gençlik hareketlerinde gerçekleştiğine şahit olmuş, fikirleri Hollandalı Yippiler –Provo– tarafından benimsenmiş, neşe ve sonsuz provokasyon 1950’ler Hollanda’sındaki otoriter ruhu dize getirmiştir. (Kaynak: skopbülten)


On the Passage of a few People through a Rather Brief Moment in Time: The Situationist International 1956-1972

Karga Kadıköy, 2024

FEMİNİST MANİFESTO

D -A- R

Var olduğumuz alanlarda bize imzalatılan tüm toplumsal sözleşmeleri yırtıp atıyoruz. Üretimlerimiz entelektüel kalıpların içine girmek için değil bize dayatılan tüm kalıpları yıkmak için. Söyleyecek sözümüz var, anlatacak yollarımızı hep birlikte arıyoruz. Sanatı öfkemizi, neşemizi, sevincimizi, dayanışmamızı ifade eden bir dil olarak kullanıyoruz. 42 sanatçının parçası olduğu sergide her karşılaştığımız yerde diyalog kurmak için yeni bir yer bulabilmenin umudu ve heyecanını taşıyoruz.

Bu dilde kimi zaman hep beraber susuyoruz kimi zamansa çığlıklarımızdan rahatsız olanlar sağır olana kadar bağıracak yerler arıyoruz; bizimle yolu kesişen herkesi bir arada olmaya ve bir diyalog alanı oluşturmaya, tartışmaya davet ediyoruz.

Beril Acar’dan karşı konulmaz bir teklif…
Kadıköy, Karga Art’da düzenlenen DAR sergisinden görüntüler.
Beril Acar ‘Self Love’ 2024

> BERİL ACAR


MAR ON ACTION !!
Zeynep Mar Harikalar Diyarında / Detay: İnsan Kederinin Çöpcüsü
BLOOD PAINTING !!
Zeynep Mar ‘İnsan Kederinin Çöpcüsü’ 50 X 40 cm. kagit uzerine akrilik, kurukalem ve kan, 2024

> ZEYNEP MAR


Ezgi Lemur ‘Hi Baby, Welcome to Life!’ 2024

> EZGİ LEMUR


Zezeah ‘CARBON’ 2024

> ZEZ EAH


Nurbanu Kılıçer

> NURBANU KILIÇER


Karga Kadıköy, 2024 (Photo by Irmak Erdemli)

Zemini altından alınan, alanları daraltılan, hakları ve yaşam alanları gasp edilen herkesi dayanışmaya ve kendi alanımızı kurmaya davet ediyoruz!

Sergi, söyleşi ve performanslar ile karşılaşma alanlarımızı genişletmek için sabırsızlanıyoruz. Sistemin ve endüstrinin içinde bizi şekillendirmeye çalışanlara karşı bir arada direniyoruz. Varlığımız kimlik siyasetinin ötesindedir, sınıf ve toplum mücadelesidir. Bu mücadelede deneyimlerimizi, üretimlerimizi ve öfkemizi paylaşmak için sabırsızlanıyoruz.


22-24 Eylül 2023

22-24 Eylül tarihleri arasında Kadıköy Yoğurtçu Parkı’nda gerçekleşen Kadıköy Çizgi Festivali’ni her yaştan katılımcı büyük bir ilgiyle karşıladı.

Festivalde canlı çizimler, çizerlerin yer aldığı söyleşiler, film gösterimi ve imza günler gerçekleşiyor. Üç gün sürecek olan festival çeşitli etkinliklere ev sahipliği yapıyor. Etkinlik alanında kurulan stantlarda çizgi roman, karikatür dergileri ve ürünleri yer alıyor. Değerli karikatür evi öğretmenleri, illüstratörler, çizgi romancılar ve her kuşaktan bağımsız çizerlerin eserleri etkinlikte yer alıyor. Aynı zamanda gençlere de yer veren etkinlik Maltepe Üniversitesi Çizgi Film ve Animasyon Bölümü öğrencilerinin hünerlerini bizlerle buluşturuyor.


Seran Akyazıcı ‘Belalım Fanzin’ Kadıköy Çizgi Festivali, 2023, Yoğurtçu Parkı
‘Belalım Fanzin’ Kadıköy Çizgi Festivali, 2023, Yoğurtçu Parkı
‘Belalım Fanzin’ Kadıköy Çizgi Festivali, 2023, Yoğurtçu Parkı

> BELALIM FANZİN


Riso Comic’ten Alp İz ve Zübeyde Nur Seçen, Kadıköy Çizgi Festivali, 2023, Yoğurtçu Parkı
Riso Comic, Kadıköy Çizgi Festivali, 2023, Yoğurtçu Parkı

> RISO COMIC


Festivalde yer alan mezat programı ile nadir bulunan çizimler ve karikatürler açık artırma ile satıldı. Etkinlikte aynı zamanda Haziran ayında kaybettiğimiz çizer Kaan Ertem’in çizimlerinin bulunduğu bir sergi yer aldı. Değerli çizer Kaan Ertem anısına düzenlenen sergi katılımcılar tarafından oldukça dikkat çekti.Etkinlikte çocuklar da unutulmadı. Çocuk yayınevi stantları ve çocuklar için düzenlenen atölyeler de festival kapsamında yer aldı. Doğa ve çizgilerin bir araya geldiği etkinlikte renkli görüntüler ortaya çıktı. Birbirinden yetenekli onlarca kişinin ev sahipliği yaptığı etkinliğe katılım artarak devam ediyor.(Kaynak: İstanbulsanat)


Canlandıranlar: Tolgahan Bayhan, Arkada: Ege Avcı, Kadıköy Çizgi Festivali, 2024
Memo Tembelçizer – Maşhina 0002 – Çizgi Roman, Mizah Dergileri

> TOLGAHAN BAYHAN / MAŞİNA

Alt Kültür / Sanat / Tasarım / Müzik


Bahariye

STATİK: Dj Mahmut & Turbo ‘Bitsin Artık’ 2005

+90 bu hafta kamerasını grafiticilere ve sokak sanatçılarına çevirdi. (2020)

Selamünaleyküm

Dj Mahmut > Türkçe Rap Mixtape 1999


Mastika Aka Ocboz ‘5 Ayrı Madde’ Altın Vuruş Compilation, 2000

CÜRÜM & DEBBOY

Sinsi Düşman Turbo
TURBO^S2K 2023

Kadıköy 2022

Ecotone 2021

> Cihan Gülbudak


Şenesenevler 2023

Feneryolu, 2022

Inverted Spectrum Records, kargArt ve Tayfun Polat işbirliğiyle 27-28 Nisan’da düzenlenecek Yeraltı 9000 etkinliği öncesi, döneme tanıklık etmiş konuklarla…

Bostancı

Aleyküm selâm !!

TYLER DURDEN YAŞIYOR!


PERSUASION. Musique Industrielle et Contrôle Mental (1975-1995)

Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève

L’Angleterre des années 1970 assiste à la naissance de groupes de musique industrielle qui participent à l’émergence d’un phénomène artistique global tissant une multitude d’expressions avec de nombreux domaines. Certaines figures emblématiques de cette scène prennent conscience de l’importance du rôle des médias et de la nouvelle forme de pouvoir qui les accompagne dans la capacité à manipuler les masses.

L’exposition « Persuasion. Musique industrielle et contrôle mental (1975-1995) » met en exergue les recherches des artistes industriels dont les travaux révèlent un intérêt croissant pour la thématique de la manipulation mentale. La conception d’affiches, de fanzines, de pochettes de disque et de vidéos autour du contrôle mental sont autant d’éléments qui témoignent d’une culture visuelle foisonnante. Celle-ci est ici présentée en trois séquences identifiées selon les titres de certaines œuvres exposées. Le conditionnement sonore et visuel (How to Operate Your Brain), les expériences chirurgicales en milieu psychiatrique (Suture Obsession) ainsi que la guerre acoustique des musiques industrielles (Nothing Short of a Total War) établissent un lien avec le domaine scientifique des années 1960 et 1970, souvent issu du monde militaire. Les renvois, détournements et citations perpétuels qui nourrissent la culture industrielle à partir des recherches militaires se manifestent par l’élaboration d’une presse parallèle singulière. Le bulletin Industrial News de Throbbing Gristle ainsi que les publications RE/Search sont à cet effet exemplaires des stratégies de détournement propre à l’esthétique des musiques industrielles présentée dans cette exposition dont les œuvres de Club Moral, Nocturnal Emissions, SPK, Zorïn et bien d’autres sont exposées.

Commissaire: Nicolas Ballet, docteur en histoire de l’art (université Paris 1 Panthéon ­Sorbonne), attaché de conservation, Centre Pompidou.

Chercheurs : Jelena Martinovic et Nicolas Brulhart.


Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève

Le projet MIND CONTROL privilégie l’innovation « transdisciplinaire » en portant son attention sur les liens entre le design (controdesign et antidesign), l’architecture radicale et l’art expérimental en Europe et aux Etats-Unis, et les recherches en psychologie, neuroscience et cybernétiques sur le conditionnement mental telles qu’elles se sont stratégiquement développées au sortir de la Seconde Guerre mondiale.

Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève
Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève

affiche de l’exposition

Persuasion. Industrial Music and Mind Control (1975-1995)

Exhibition, April 2015, HEAD – Geneva

England in the 1970s witnessed the birth of industrial music groups who participated in the emergence of a global artistic phenomenon weaving a multitude of expressions with many fields. Some of the most emblematic figures of this scene became aware of the importance of the role of the media and the new form of power that accompanied them in their ability to manipulate the masses.

The exhibition ‘Persuasion. Industrial Music and Mind Control (1975-1995)’ highlights the research of industrial artists whose work reveals a growing interest in the theme of mind control. The design of posters, fanzines, record sleeves and videos based on the theme of mind control all bear witness to a rich visual culture. This is presented here in three sequences identified by the titles of some of the works on show. Sonic and visual conditioning (How to Operate Your Brain), surgical experiments in psychiatric settings (Suture Obsession) and the acoustic warfare of industrial music (Nothing Short of a Total War) establish a link with the scientific field of the 1960s and 1970s, often stemming from the military world. The constant references, diversions and quotations that fed industrial culture from military research manifested themselves in the development of a singular parallel press. Throbbing Gristle’s Industrial News bulletin and the RE/Search publications are exemplary of the strategies of misappropriation specific to the industrial music aesthetic presented in this exhibition, which includes works by Club Moral, Nocturnal Emissions, SPK, Zorïn and many others.

Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève
Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève
Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève
Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève
Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève
Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève
Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève
Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève

Exhibition, April 2015, HEAD – Geneva

The works of

Autopsia, Cabaret Voltaire, Clock DVA, Club Moral, Esplendor Geométrico, La NomenKlaTur, Le Syndicat, M.B., Maeror Tri, Minamata, Nocturnal Emissions, Nurse With Wound, Pacific 231, Psychic TV, RE/Search, SPK, The Anti-Group, Sordide Sentimental, The Haters, The Hafler Trio, Throbbing Gristle, Urbain Autopsy, Zorïn are exposed in this exhibition.


Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève
Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève
Design Projet Room, cur. Nicolas Ballet, Paris 1 Panthéon-Sorbonne / INHA © HEAD–Genève

2023 (parution prévue au 2e trimestre) édition française

Une vaste étude de la culture visuelle des musiques industrielles au cours de leur développement en Europe, aux États-Unis et au Japon, des années 1970 aux années 1990, culture globale dépassant la seule expérimentation sonore pour croiser différents médias (graphisme, film, performance, vidéo), dans un dialogue étroit avec l’héritage de la modernité et sous l’emprise croissante des technologies.

Docteur en histoire de l’art contemporain, chargé de cours en histoire de l’art contemporain à l’Université Paris 1 Panthéon-Sorbonne, Nicolas Ballet est spécialiste des cultures alternatives, de l’art expérimental, des nouveaux médias et des mouvements d’avant-garde.

order: Shock Factory


THE LAST SLOGAN (limited edition) – Jean Pierre Turmel & Nicolas Ballet

The Last Slogan pays tribute to one of counter-culture’s single most iconic figures of the past fifty odd years, someone who has over the course of he/r career influenced countless fellow artists and theorists. Comprised of an exclusive unpublished interview with the artist conducted by Nicolas Ballet in 2016, theoretical texts on he/r work, and archival documents from the personal collection of Jean-Pierre Turmel.

The Last Slogan offers a completely new perspective on the work of Genesis Breyer P-Orridge. The book collects multiple letters sent by Genesis to Jean-Pierre Turmel (Sordide Sentimental label headmaster) from the mid-1970s till early 1990s. These unique personal archives provide an unequaled insight into Genesis Breyer P-Orridge’s life-long journey via a deeply intimate correspondence with a close friend and associate, an intellectual sparring-partner of sorts, in which the artist discusses he/r inner thoughts, strategies, doubts and plans without any of the usual control filters.

order: THE LAST SLOGAN


Nicolas Ballet – photo: Veronique Ellena 

> nicolasballet.com


> EDITION <


Istanbul Underground Scene Report: October 2021

SomonX, 2021 Feneryolu, İstanbul

“Gündelik hayatta devrim, şiirini, geçmişten değil gelecekten alabilir.”

-Sitüasyonist Enternasyonal

Yeni Bir Yolculuk İçin Çağrı!

Rafet Arslan

S.E.T. Bülten #01 – Aralık 2010

S.E.T. 21. yüzyılın yeni, güncel, yaşayan Gerçeküstücülüğünün yaratılması çabasının bir parçası olmak için yola çıkıyor.

S.E.T. Bülten, Sürrealist galaksiyi olanca genişliğince ele almaya çalışan bir çabadır. Sadece Sürrealist olan grup ya da sanatçıların yapıtları ile kendini sınırlamaz. Gerçeküstü ruh, düş, eylemle bağlantı kuran her üretime sayfalarını açar. Hareketin doğumunda etkili olmuş Romantizm, Dada gibi mecralarla, hareketin içinden doğmuş Sitü­asyonist Enternasyonal, Panik Hareketi gibi grupların deneyimlerini S.E.T doğal parçası sayar.

S.E.T’in güncel varlığı, geçmiş Sürrealist birikimi, geleneği asla yadsımaz. Fakat inkarcı olmayalım derken sürekli geçmişi tekrarlayan-yaşayan her türlü Ortodoks yaklaşımı da reddeder. Çünkü : ‘Gerçeküstücülük’, büyücülük gibi, korsanlık ve ütopya gibi yaratıcı hayal gücü işidir aynı zamanda. Tıpkı Brezilya makiliklerinin gururlu haydutları Cangaçeiro’lar gibi, Gerçeküstücüler de yenilik yapmaya mahkûmdur : Kutsal hatlar, eski yollar, bilindik geçitler düşmanın elindedir. Öyleyse onların yeni sahalar bulması ya da daha doğrusu kendi yollarını toprağın üzerinde kendilerinin çizmesi gerekiyor, çünkü “Yol yapanındır.” (Michael Löwy, Sabah Yıldızı)

S.E.T. insanlık tarihiyle yaşıt olan şiirsel bakışın, romantik devrimci reddiyenin, gizli ilimlere bağlılığın, ütopya özlemlerinin, Gnosis’e ul­aşma çabasının ve gündelik hayatı ele geçirme tasarısının parçasıdır.

S.E.T’in düş haritasının belli başlı koordinatları şunladır :

Otomatizm, potlaç, simya, iç-uzay.

1848, 1871, 1968, 2009 Atina : Barikat ilmi, Flaneur/ sürüklenme, Nag Hammadi kitaplığı, sanrı, paranoyak-kritik yöntem, zaman yolculukları, fetişizm, entropi, leziz ceset, erekte şiir.

Ütopya/ distopya/ heteretopya/ yeni Babil’ler.

Şiirsel terörizm, ham sanat, punk.

Hermetizm, rüyalar/ rüya dökümleri-paylaşımı.

Aşırma/ çalıntılama..

Hayali diller, siberpunk.

Psikanaliz/ anti-psikiyatri/ şizo-analiz.

Batınilik/ sufilik/ hetorodoksi.

Radikal politika, hack.

Karşıt kültür/ sualtı, önbilicilik, kolaj, frottage, gotik gelenek, simülasyon, psiko-coğrafi.

Happening, esrimeler/ sarhoşluğun gücü, rastlantılar/ olası rande­vular, şimdiki gelecek, ready made, arketipler/ mitler.

Cut-up/ fanzinler/ e-zine’ler, oyun felsefesi, bdsm, geçici otonom bölge, anti-sanat/ sabotaj sanatı/ kavramsal sanat/ mutant sanat, bilgi arkeolojileri, vahşet tiyatrosu, paralel evrenler, devletin ideolojik aygıtları, koleksiyoncu imgesi, delcolmania.

Atopos/ değersiz me­kanlar, yapıbozum.

Soru-yanıt oyunları, deneysel müzik, gerçeklik terörü.

Doxa/ epistomoloji/ praxis.

Modernizm/ karşı modernizm/ post-modernizm, sex-pol, graffiti.

Son kertede S.E.T., Charles Fourier’in deyişiyle tutkusal birliğe ulaşmak, tüm yaşamı bir şiire çevirme düşünün bir eridir.

S.E.T; liberterdir, akla karşıdır, sınır ihlalcisidir, nefes alan, yaşayan bir Gerçeküstücü hayalettir!


ICAF 2021 Festival Afişi

ICAF 2021

İLİŞKİSEL BÜTÜNLÜK

ve D.I.Y. KÜLTÜRÜ

Bu yıl beşincisi düzenlenen İstanbul Çizgiroman ve Sanat Festivali ICAF, olumsuz pandemi koşullarına rağmen son derece hareketli ve bereketli geçti, daha ziyade gençlik ve eğlence festivali havasında gerçekleşen ICAF’ın katılımcı sanatçılar, atölyeler ve bilgilendirici toplantı seanslarıyla içine daldığımızda son derece kapsamlı ve ciddi bir etkinlik olduğunu farkediyoruz. Çizgiroman severler, usta çizerlerle buluşuyor; yenilikçi sanatçılar, genç aktivistlerle geleceği tartışıyorlar…

İki gün boyunca devam eden etkinlik, gitgide dijitalleşen sentetik dünyaya meydan okurcası capcanlıydı; emeğiyle ve sanatıyla yaşayanların, şehrin en uçuk-kaçık yaratıcı potansiyellerin ilişkisel bütünlük pratiklerini deneyimlendiği yüksek tansiyonlu bir otonom bölgeydi aynı zamanda ICAF. Löpçük Fanzin olarak katılımcı sanatçıların bazılarıyla ufak bir mülakat gerçekleştirdim. 29 Ekim 2021


Zezeah ‘Frederik’ Kağıt üzerine mürekkep (2020)

BIG BABOLI PRINTHOUSE

Sérigraphie Atelier & Art-Shop

Zez Eah ve Moklich tarafından işletilen Big Baboli Printhouse yeni sezonda birbirinden enteresan baskı resim örnekleriyle hayatımıza renk katmaya devam ediyor, koleksiyonluk serigrafi afişler, bilimum Cyberpunk baskı-resim örnekleri, Heavy-Metal kültürünün incelikleri, t-shirtler, grafzin’ler ve tüm diğer gelişmeler için takipte kalmayı unutmayın.

“Bu seneki ICAF hem pandemi sonrası ilk kez olması, hem lokasyonu, hem de ücretsiz olmasından dolayı oldukça kalabalıktı.”

Zez merhaba, Şarküteri galeri’nin kapanması hepimizi çok üzdü, bir çok yaratıcı insanın etkinlikler vesilesiyle bir araya geldiği, kültür ürettiği bir buluşma noktasıydı; B.B.P. olarak yeni sezonda çalışmalarınıza nasıl yön verdiniz ?

Şarküteri’yi arkadaşımız Berk Kula’yla ortak olarak, atölyede hali hazırda işlerini bastığımız veya böyle bir alana ihtiyaç duyan tüm arkadaşlarımızın faydalanabileceği ortak bir alan olarak açmıştık. Bize bir çok şey öğretti daha önce böyle bir işin içine girmemiştik.

Ancak bizlerin de birer sanatçı olması ve kendi işlerimize düzgün bir şekilde devam edebilmemiz açısından Şarküteri Galeri dükkanın kapanması bizim için aslında bir açıdan avantaj oldu. Her ne kadar galeriyle ilgilenmekten büyük keyif ve mutluluk alıyor olsak da tekrar kendi alanımıza çekilip, acele etmeden iş üretmeye dönmekten memnunuz. Şarküteri içeriğinin büyük bir çoğunluğu zaten online dükkan’da yoluna devam ediyor. Umarız bu kısa sürede ilham verici bir macera yaşatabilmişizdir sanatseverlere.

ICAF’a daha evvel de katılmıştınız, bu seneki festivali nasıl değerlendiriyorsun?

Evet ! Festivalin yapılacağının kesinleşmesi sanırım epey geç oldu ve bizlere de son dakika haber geldi. Hiç hazır değildik ama bir hafta içinde üç kişi harıl harıl çalışarak hızlı bir şekilde masaya koyacak güzel bir şeyler çıkardık. Festivalin ücretsiz olmasından dolayı izleyici de oldukça çeşitliydi ve bu durum bizi de mutlu etti. Daha önce yollarımızın kesişmediği birçok kişiyle buluştuk. Bu seneki ICAF hem pandemi sonrası ilk kez olması, hem lokasyonu, hem de ücretsiz olmasından dolayı oldukça kalabalıktı.

Baboli Cru : Zez, Moklich, Bilinmeyen Sanatçı & Aylin the Razor ! Icaf hatırası (2021) İstanbul

“Girişimci gençlere

girişmelerini tavsiye ederiz.”

B.B.P. benzeri bir atölyenin daha verimli olabilmesi için nelere ihtiyacı var ?

Daha verimli olabilmemiz için doların, euro’nun daha normal seviyelerde olması gerek. Bu durum bizim malzeme alırken iki kez düşünmemizi sağlıyor, ayrıca yurtdışı ile daha sık temas halinde olmamıza en büyük engel. Kendimizi bir kafesin içinde ve güvensiz hissetmemize rağmen çalışmaya ve üretmeye aynı hevesle devam ediyoruz. Birlikte yaşadığımız diğer insanların da keyfinin, huzurunun yerinde olması hoş olurdu. Bunların sağlanması ve dengede olması büyüyebilmek, serpilebilmek adına epey önemli. 

Avrupa ile mukayese ettiğimizde üretim-tüketim ilişkileri açısından ne tip farklar dikkatinizi çekiyor, girişimci gençlere tavsiyelerin nelerdir ?

Avrupa’da poster sanatçılığı ve kültürü tabii ki buraya kıyasla çok daha eski ve köklü. Günümüzde posterler, popüler kültür ürünü haline gelmişler ve hem sanatçıların tavırları hem de izleyicinin tavrı değişmiş ve koleksiyon değeri taşır hale gelmiş. Amerika’da ve Avrupa’da sanatçıların popüler müzik grupları için yaptıkları serigrafi baskı posterlerin oldukça geniş ve sadık bir koleksiyoner kitlesi var. Sanatçı ile izleyicinin biraraya geldiği devasa fuarlar kuruluyor vb…

Türkiye’de maalesef benzer bir geçmişten bahsetmemiz mümkün değil. Bizler bir ucundan tutmuş olduk ancak bu birşeyleri değiştirmiş midir, arkadan birileri devamını getirir mi, getirilen şey el emeği ve ustalık geleneğini sürdürür mü bilemiyoruz. Girişimci gençlere girişmelerini tavsiye ederiz. 

Söyleşi için çok teşekkürler, çalışmalarınızda kolaylıklar ! Teşekkürler, sevgiler.

Zezeah ‘Nightmare’ Kağıt üzerine mürekkep (2020)

print house / editions


SomonX, 2021, İstanbul

Kitty Bitchy Duo : Gizem Yılmaz x Sabbi Senior (2021) İstanbul

KITTY BITCHY FANZINE

Istanbul based Queer ‘zine created by Gizem Yılmaz

Hüzün, melankoli, alaycılık, tüm çocuksu şeyler, tatlı ve bebeksi dudaklar, karşı çıkışlar, direniş ve düşüş, masumiyet, şiddet, yalnızlık, birliktelik, yoldaşlık ve arkadaşlık, biraz daha alaycılık ve kırmızı kahkahalar.

Gizem merhaba, seni tanımayan okurlar için kısaca kendinden ve Kitty Bitchy zine’dan bahsetmek ister misin, seni böyle bir queer fanzin hazırlamaya iten şey neydi ?

Merhabalar, bizi davet ettiğin için çok teşekkürler sevgili yoldaşım Erman!

Multidisipliner bir sanatçı, yeni bir İstanbulluyum. Birkaç yıl önce küçük bir şehirden, geleneksel bir aileden buraya geldim; kendi özgün yolunu bu uçsuz bucaksız yerde aramaya çalışmak, ilk bölüm maceramı başlattı. Kastettiğim ekonomik bağımsızlık denen mefhum, mezun olduğum bölüm olan mimarlıktan kadim duayenlerle savaş, meslek hayatından sistematik dışlanma, her yönden devam eden bir mahalle baskısı, İstanbul’un sonsuz gece hayatı, elit galeriler, gündüzleri ise iş hayatında emek veren bir sanatçı olarak özgün sesimi aramam, bunlar gibi türlü olaylar ve durumlarla çoğunlukla tek başıma olan mücadelemdir.

Bu zorlu yolda fikir alabileceğim pek bir insan olmaması, kaygı ve yalnızlık zamanla Kitty the Bitchy’nin temellerini attı zihnimde. Kendi hayat mücadelemi, Kitty the Bitchy’nin de sahip olmasını umduğum nitelikler belirdi. Hüzün, melankoli, alaycılık, tüm çocuksu şeyler, tatlı ve bebeksi dudaklar, karşı çıkışlar, direniş ve düşüş, masumiyet, şiddet, yalnızlık, birliktelik, yoldaşlık ve arkadaşlık, biraz daha alaycılık ve kırmızı kahkahalar. Kadınların ve queer’lerin yoldaşlığının, kader arkadaşlığının iyileştirici gücü. Böylece bir fanzin olarak başlayacak olan Kitty the Bitchy’nin yaratıcılık ve utanmaz sürtüklük temelinde bir komüne dönüşmesini hayal ettim. Tüm özgürlük girişimlerimizin damgalandığı bu coğrafyada, biz de damgalarımızı öpücükler ve gözlerimizde parıldayan alevlerle şahlandırıp daha da özgürleşmeye ve ilham vermeye çabalıyoruz. Sabbi uzun süredir yanıp sönen ışıklarla dolu bu uzun yolda bir Güneş gibi açtı. Artık iki kişilik dev bir kadroyuz.

Kendi kurtuluşumu yaratıcılıkta ve sanatta buldum, masalda olduğu gibi. Bunun iyileştirici gücüne sonsuz inanıyorum.

‘Kırmızı Ayakkabılar’ alt başlığıyla ilk sayınızı Clarrissa Estés’den ilhamla neşrettğinizi dile getiriyorsun, genç bir sanatçı olarak yaşadığımız coğrafya açısından bu eserin bu düzeyde yoğun bir ilgi uyandırmasını neye bağlıyorsun?

Öncelikle kısaca neden ilk sayıda Estes’in Kırmızı Aykkabılar masalı ve psikoanalizini temel aldığımdan bahsedeyim. Bu masalda yazar “Cehennemin içinden geçen kırmızı ayakkabılarla o çılgın dansı yapmış olan kadınlar”dan bahsediyor analizde. Kendi yaratıcı yolunu bulmaya çalışırken yaşanan kayıplar, inanışlar aldanışlar, el yapımı ayakkabılar ve hazır parlak deri ayakkabılarla anlatılıyor. Kendi kurtuluşumu yaratıcılıkta ve sanatta buldum, masalda olduğu gibi. Bunun iyileştirici gücüne sonsuz inanıyorum. Bu yüzden ilk sayıda bir kaybediş ve buluş, yeniden kaybediş, bir düşüş ve dirilişle giriş yapmak istedim. Bu yoldan geçen kadınların, queer’lerin yolunu aydınlatması için bir başucu masalı olsun istedim ilk sayının. Benim için olduğu gibi; canavarlarla savaştan sonra yorgun bir gün sonunda, yalnız olmadığımızı hatırlatan bir resimli masal.

Bu yoğun ilgiyi gösterenler, Kurtlarla Koşan Kadınlar’ı okuyanlar, kendilerini ve üzerlerindeki yoğun toplumsal baskıyı, acılarını anlayabiliyorlar, kendilerini anlaşılmış hissediyorlar. Acıların, yetersizliğin, tatminsizliğin sebebini hep kendilerinden kaynaklı, içerden olduğunu da biliyorlar; bunun sebebinin ise dışarda olduğunu ve nasıl da bağlanıp zincirlerle, kuşatıldıklarını görebiliyorlar, bunları nasıl kırabileceklerini de. Dışardan, yani toplumdan gelen tüm baskı, yıkıcı sinyaller yaşadığımız toplumun her katmanına sinmiş, sarıp sarmalanmış; ama biz de her yerdeyiz, en beklenmedik yerlerde, evlerde, sokaklarda…

Dülgerz : Rüyalar ve Karabasanlar (2021) İstanbul

Dikkat !

Sevgi, Yaratıcılık ve Dostluk var !

Müzikle de uğraşıyorsun, neler yapıyorsun anlatmak ister misin?

Grubumuz İlk Zamanlar’da sahnelemesi ve üretmesi daha çok deneysel ve doğaçlama diyebileceğimiz, biraz da performans sanatına kayan işler ortaya çıkarıyoruz. Dülgerz çoğunlukla elektronik yapıyı şekillendiriyor, ben de şarkı sözü yazarlığı ve vokaldeyim, aranjede birlikteyiz. Genre’ların, tarzların ve akılların içinde değil, dışında kıyısında kenarında gezmeyi seviyoruz.

Tüm uğraştığım yaratıcı faaliyetler, dijital ve analog görseller, videolar, fanzinler ve müzikler hikaye anlatıcılığından besleniyor. Müzikle yaptığım da, bazen kadim bir masalı bir çocuğun beceriksizliği ile anlatmak, bazen bir rüyayı uykuyla geveleyerek, ya da bir kavgayı bağırarak, bazen dikkatle kelimeleri sıralayarak, zaman zaman da anlamsızlığın aklın sınırlarında mırıldanma ve haykırmalarla dolu şeyler üretmek. Çok tozlu bir anıdan, bildiğimiz bir şiirden beslenen, birbirimizden ya da yalnız izlenimlerimizden doğan.

Harika gerçekten, peki ya yerli-yabancı okuduğun, tavsiye edeceğin fanzinler, yayınlar var mı, varsa nelerdir?

Fanzin dünyasında pek yeniyim, o yüzden şu sıralar çok keyif aldığım grafik romanlardan birkaç örnek versem daha iyi. Jimmy the Smartest Kid On Earth aklımı başımdan aldı. Getrude Stein’ın Dünya Yuvarlıktır’ı illüstrasyonları ve kuraldışı diliyle çok tatlı, Tek Ruh okuma deneyimi çok başka bir çizgi roman. Onun dışında queer teori ve mimarlığa dair okumalar yapıyorum, ilgilenen özelden ulaşabilir….

Bir çok genç fanzinlerle uğraşıyor, bütün bu çabanın ata-erkil, kapitalist sisteme karşı bir direniş pratiği geliştirdiğini düşünüyor musun?

Fanzin fikir üretimi ve sonuç aşamalarının bütünü olarak bir karşı çıkış ve direniş, sınır aşımı eylemi. Kendi işlerini, kurumsal bir onay olmadan ilgilenenlerle buluşturma tutkusu, kapitalist yayıncılığı alaya almak, sürekli yarım kalmış, mükemmel karşıtı, karalama defteri, deney tüpü misali doğasıyla. Kendi biricik sesine güvenmeyi öğrenmenin bir yolu. Kendi onayını kendi veren, yaratıcısı, işçisi, dağıtımcısı, tanıtımcısı, her şeyi olmayı deneyen cesur çocukların oyunu. Gazı benzini kendinden, beyhude bir hobi diyenleri kesebilecek türden asi çocukların sesi.

Rüyalar ve Karabasanlar : Dülgerz ve Kitty Bitchy Gizem (2021) İstanbul

Şu an üzerinde çalıştığın herhangi bir şeyler var mı, Kitty Bitchy zine’ın yeni sayısı ne zaman okurla buluşacak?

İlk Zamanlar’ın dijital ortamdaki ilk albümü, kendi bağımsız görsel işlerim ve Kitty the Bitchy aynı anda yürüttüğüm projeler. Sabbi ile Kitty the Bitch’nin bir komün olarak yaratabileceği tüm olanaklar üzerine çalışıyoruz şu an. Dediğim gibi, fanzin sadece başlangıçtı. Bu direnişi, utanmaz tavrı, ataerkiye ve normlara dil çıkarış eylemlerimizi; performans ve video sanatlarını da kapsayacak şekilde genişletecek ve dijital platformlar aracılığıyla sürtük kedilere ulaştıracak bir yapı kuruyoruz. Çok yakında sizlerle olacak, gelecek sayıların haberlerine de buralardan (benim ve Sabbi’nin instagram sayfalarından ve Kitty the Bitchy’nin kendi sayfasından) ulaşabilirsiniz.

Söyleşiye katıldığın için çok teşekkürler Gizem, eklemek istediğin bir şeyler varsa lütfen buyur.

Davetin için tekrar teşekkür ederim, sayenizde Yeraltı bir miktar ışık görüyor. Karanlık ortamlarda kendi ışığını bulanlara selam olsun !

For exculissive stories through all visual stuffs, architecture, sound, space and time.

> pink panzer


Türkiye’de Fanzin Kültürü | Tolga Güldallı – Deniz Beşer @ İstanbul Comics & Art Festival 2021

Rash, 2021 İstanbul

“The revolution of everyday life cannot draw its poetry from the past, but only from the future.”

Situationist International

Call For a New Journey !

Rafet Arslan

S.E.T. (Surrealist Action Turkiye) is starting out to be part of the attempt to create the new, contemporary and living Surrealism of 21st century.

S.E.T. Bulletin is an attempt to embrace the surrealist galaxy with all its immensity. It does not limit itself just by surrealist groups’ and artists’ works. S.E.T. Bulletin is open to every production related to surreal spirit, to dream and to action.The group considered the experiences of the movements such as Romantism and Dada that have inspired the Surrealism, along with the groups like Situation­ist International-Panic Movement which has born from it, to be a natural part of S.E.T

Contemporary existence of S.E.T. does not ignore the surrealist accumulation and tradition at all. But it refuses every orthodox ap­proach that reproduces the past constantly. Because : ‘Surrealism’, like hermeticism, sorcery, piracy, and Utopia, is above all a matter of creative imagination. Like the cangaceiros, the noble bandits of the Brazilian woods, the Surrealists are doomed to in­novate, invent, and explore. The old ways, the paved roads, and the beaten paths are in the hands of the enemy. New ways must be found “The wanderer makes the path.” Michael Löwy/ Morning Star (2009)

S.E.T. is part of a poetic vision which is as old as mankind, of a romantic revolutionary denial,
of a dream of Utopia, of a fidelity to occultism, of an attempt to reach the Gnosis and of an intention of invading the everyday life.

Main coordinates of dream map of S.E.T : Automatism, potlach, alchemy, innerspace.

1848, 1871, 1968, 2009 Athens : Barricade wisdom, flaneur/ derive, Nag Hammadi library, delusion, para­noiac-critic method, time travels.

Fetichism, entrophy, cadavre exquis, erect poetry.

Utopia/ distopia/ heterotopia/ new Babels, poetic terrorism, art brut, perversion, cyberpunk.

Hermetism, dreams/ documentation and sharing of dreams, plagiarism/ de-tournement.

Imaginary languages, cyberpunk.

Psychoanalysis/ anti-psychiaty/ schizo-analysis, Heretism/sufism/heterodoxy.

Radical politics, hack, anticulture/ underwater, precognition, col­lage, frottage, gothic tradition, simulation, psycho-geography.

Happening, trances/ power of drunkenness, coincidences/ possible appointments, future of now, readymade, archetypes/ mythes, cut-up/ fanzine/ e-zine.

Philosophy of game, bdsm, temporary autonomous zone, anti-art/ art sabotage/ conceptual art/ mutant art, epistemological archeology, theatre de la cruaute/ theatre of cruelty, paralel universes, ideological state apparatuses, collector image.

Delcolmania, atopos/ worthless places, deconstruction.

Question and answer games, experimantal music, reality terror, doxa/ epistomology/ praxis.

Modernism/ anti-modernism/ postmod­ernism, sex-pol, graffiti.

Once and for all, the S.E.T. Bulletin is a soldier of the dream of achieving a passionate union as Charles Fourier argues and of the dream of transforming all life into poetry !

S.E.T. is libertarian, is against the reason, trespasses the borders.

S.E.T. is a breathing and living Surrealist Phantom !

Rafet Arslan (Translated by Michelle)

December 2010


Suadiye, İstanbul, 2020

Andre Breton, 1924

Çeviri: Kaya Özsezgin

Hayatahayatın en kırılgan unsuruna –yani, gerçek hayata– olan inanç o kadar kuvvetlidir ki, sonunda kaybolup gider. İnsan dediğimiz bu iflah olmaz hayalperest, yazgısından duyduğu hoşnutsuzluk gün be gün arttıkça, kullanmaya sevk edildiği nesnelere değer atfetmekte zorluk çeker; o nesneler ki, ya umursamazlığı yolunun üzerine çıkarmıştır onları, veya kendi çabasıyla –neredeyse her zaman sadece kendi çabasıyla– kazanmıştır, çünkü çalışmayı kabullenmiş, en azından şansını (daha doğrusu şans addettiğini!) denemeyi reddetmemiştir. Bu noktada büyük bir tevazu hisseder: Hangi kadınlara sahip olmuştur, hangi aptalca serüvenlere bulaşmıştır, bilir; zenginliği ya da yoksulluğu onun için artık hiçbir şey ifade etmez. Bu açıdan, yeni doğmuş çocuktan farksızdır. Vicdan rahatlığına gelince, itiraf edeyim onsuz da gayet iyi idare eder. Şayet onda bir nebze zihin açıklığı kalmışsa, tek yapabildiği çocukluğuna dönmek olur ve akıl hocalarıyla eğitmenlerinin onca eğip bükmesine rağmen yine de çocukluğu ona hoş gelir. Bilinen tüm kısıtlamaların yokluğunda, aynı anda sürdürülmüş birkaç yaşamın perspektifini edinir orada. Bu yanılsama kök salar içinde; artık her şeyi anlık olarak, olabilecek en basit haliyle görmekten başka bir şey istemez. Çocuklar her güne dertsiz tasasız başlarlar. Her şey emirlerine amadedir, en berbat maddi koşullar bile iyidir. Orman ister karanlık olsun ister aydınlık, fark etmez, nasılsa uyumak yoktur.

Ama şu da bir gerçek ki, kimse o kadar uzağa gitmeye kalkmaz, mesele sadece uzaklık değildir. Tehditler ardı ardına gelir; pes edilir, fethedilecek toprakların bir bölümünden vazgeçilir. Sınır tanımayan hayal gücü, böylece keyfî bir fayda ilkesine katı biçimde uymaya zorlanır; bu aşağı rolü uzun süre kabullenemeyince de, insanı, yirmili yaşlarındayken sönük yazgısıyla baş başa bırakarak çekip gider.

Sonraları insan, yaşama sebeplerini giderek yitirmekte olduğunu hissedip, âşık olmak gibi istisnai bir duruma yaklaşmaktan bile aciz hale geldiğini görünce, ucundan kıyısından toparlanmaya çalışsa da başaramaz. Çünkü bundan böyle ruhen ve bedenen sürekli dikkatini talep eden pratik bir zorunluluğun hükmü altına girmiştir. Artık davranışları enginliği, fikirleri büyüklüğü ıskalayacaktır. Gerçek veya hayalî olayları, zihninde ancak, benzer olaylar yığınıyla ilişkileri çerçevesinde canlandırabilecektir – kendisinin dahil olmadığı, ıskalanmış olaylarla. Demek istediğim: Bu olayları, sonuçları diğerlerinden daha güven verici olan başka bir olayla ilişkili olarak değerlendirecektir. Bu durumda da, onlarda hiçbir surette selametini göremeyecektir.

Sevgili hayal gücü, en çok sevdiğim yanın affetmemendir.


Gökhan Gençay ‘Benim Kanım’

“Bazen kelimeler gerçekten o güce sahip olur,

ve kalbinize saplanabilir.

O zaman bunu başka türlü tarif edemezsiniz,

olduğu gibi söylemeniz gerekir.”


Bostancı – Haydarpaşa hattı, 2019-2021 Graff. Scene Report
DSK, 2020, İstanbul
TUR Crew, Casio x Pars^DSK – Tricky, 2021, Yeni Suadiye Köprü, İstanbul
Suadiye, 2021, İstanbul
Brake, 2021, İstanbul
Bilinmeyen Sanatçı, 2020, İstanbul
Bilinmeyen Sanatçı, 2020, İstanbul
Murys, Suadiye, 2020, İstanbul
SomonX, 2020, İstanbul
Kerem Ardahan, 2021, İstanbul
Suadiye, İstanbul

“İnsanlık Ölmedi,

Sokaklarda Yaşıyor!”

Criminals, 2017, Caddebostan, İstanbul
Rob Colour, 2017, Suadiye, İstanbul
WK, 2020, Suadiye, İstanbul
DenDen, 2019, Suadiye, İstanbul
DenDen ‘Pick Your Player’ 2020, İstanbul
Ying Yank x Rash, 2021, Suadiye, İstanbul
Suadiye 2021, İstanbul
Rash 2020, Suadiye, İstanbul
Suadiye 2021, İstanbul
K0R ‘3ADAS’ 2021, İstanbul

Skate or Die !

ATEŞLİ BİR FOTOROMAN:

SKATE OR DIE !!

Illegal rampa çalışmaları : Berk ve Berke ikilisi iş başında
Çalışmalar tüm hızıyla devam ediyor
Kaykaycılar hazır !
Kıyasıya rekabet başlamak üzere
SKATE
OR
DIE !!
HALAY OR DIE !
Anlayamazsınız !

SomonX, 2021 Feneryolu, İstanbul

Senin oyunun da sıkıntıdan doğmuştu, kentteki gidişata karşı çıkma amacını taşımıyordu, ne gece sokağa çıkma yasağına, ne duvarlara afiş asmaya ya da yazı yazmaya konan hain yasaklamalara, hiçbirine. Sen renkli tebeşirlerle çizmekten keyif alıyordun, o kadar (graffiti sözcüğünü sevmezdin, o sanat eleştirmeni tınısını), bir de ara sıra gelip çizilenlere bakmaktan, hele işler yolundaysa, belediye kamyonunun gelişini, işçilerin karalamaları silerken savurdukları desteksiz küfürleri izlemekten hoşlanıyordun. Çizimlerin siyasal bir içerik taşımaması umurlarında değildi, yasak her şeyi kapsıyordu, çocuğun BİR EV YA DA BİR KÖPEK çizme yürekliliğini gösterse, onun çizdikleri de övgüler ve gözdağları arasında silinecekti. Kentte yaşayanlar, korkunun kimden yana olduğunu pek kestiremiyorlardı artık; senin kişisel korkunun üstesinden gelmen, karalamalar için en uygun zamanı ve yeri çoğu kere yanılmadan saptaman buna bağlıydı belki.

Hiçbir keresinde tehlikeyi göze alman gerekmedi, çünkü yerinde bir seçme yapmayı biliyordun ve temizlik kamyonları gelene kadar, o süre içinde, tertemiz bir boşluğu andıran bir şey açılıyordu önünde, umuda bile yer tanıyan bir boşluk. Uzaktan kendi çizimine bakarken, yoldan geçenlerin de ona kaçamak bir bakış attıklarını görüyordun, kimse, tam önünde durmuyordu tabii, ama bakmadan geçen yoktu, bazen iki renkle soyut bir düzenleme, bir kuşun yandan görünüşü ya ela birbirine sıkı sıkı sarılmış iki beden. Bir keresinde kara tebeşirle şöyle yazmıştın duvara:

BENİM DE İÇİM YANIYOR

İki saat bile kalmadı yerinde, aynı gün polisler elleriyle yazını yok ettiler. Sonraları yalnızca çizimlerle sürdürdün. Seninkinin yanı başında bir başkasının çizimi belirdiğinde, nerdeyse korkuya kapılmıştın, ansızın tehlike iki kata çıkmıştı, demek senin gibi biri, tutuklanmanın, belki de daha beter bir felâketin eşiğindeyken, birazcık eğlenmekten kendini alamamıştı ve o kişi -sanki daha önemsizmiş gibi- kadındı. Bunu kendine kanıtlayamadın, ama apaçık tanıtlardan çok farklı, daha açıklayıcı bir şey vardı : Özel bir çizgi, sıcak renklere düşkünlük, bir buğu. Kim bilir, belki de sokaklarda tek başına yürüdüğünden denge yaratmak için yapmıştın bu yakıştırmayı; o kadını beğeniyordun, onun adına korkuyordun, nasılsa arkası gelmez diye umutlanıyordun, ama bir keresinde, senin çiziminin yanıbaşına çizdiklerini gördüğünde az kalsın paçayı kurtaramayacaktın, içinden bir kahkaha atmak geldi, polisleri kör ya da budala yerine koyup orada dikilmek.

Bostancı, 2021, İstanbul

Bir gece onun tek başına duran bir çizimini gördün; kırmızı-mavi tebeşirle bir garaj kapısına çizmişti, kurtların kemirdiği tahtadan ve çivilerden yararlanmıştı. Her zamankinden daha çok oydu -çizgileriyle, renkleriyle-, aynı zamanda bir sesleniş, bir soru gibi geldi sana, bir çağrı gibi. Gün ağarırken döndün, devriyelerin sessiz (temizlik harekâtı hızını yitirdiğinde, ve kapının geri kalan bölümde yelkenleri, dalgakıranlarıyla, bir deniz görünümü çizdin şipşak; yakından bakmayan biri rastgele biri çizgi oyunu sanabilirdi, ama o nasıl bakacağını bilecekti nasılsa. O gece, iki polisin elinden dar kurtuldun, odanda bardak bardak cin içerek onunla konuştun, aklına her geleni söyledin ona, sesle yapılmış başka bir çizim gibi yelkenleriyle BAŞKA BİR LİMAN, onu esmer, suskun bir kadın olarak getirdin gözlerinin önüne, ona dudak ve meme yakıştırdın, birazcık aşık oldun.

Julio Cortâzar, ‘Graffiti’

Çok eski bir derginin arkasında bulunan el yazması

İleten : Cemal Akyüz


Kaan Bilaloğlu, 2021 Feneryolu, İstanbul
Graffiti in Istanbul | Is there still passion for Street Art? (Turkish/English Version)
Kaan Bilaloğlu, 2019, Fenerbahçe sahil, İstanbul
Rash, 2020, Suadiye, İstanbul
Rash, 2019, Suadiye, İstanbul
Alper Aga^No Fame Underground – Neso^DSK, Rash^DSK – Rakun, 2020, İstanbul
Brake, Kaan & Murys, 2019, Suadiye, İstanbul
Murys, 2019, Suadiye, İstanbul
Murys, 2019, Suadiye, İstanbul
Welcome 2 Bostancı Underground, 2020, İstanbul
Detay : SomonX, 2020, Yakamoz sk., Suadiye, İstanbul
Max, 2019, Suadiye, İstanbul

Adventure Continues…

Don’t forget to check for previous chapters:

ISTANBUL UXGX SCENE REPORT PART 2:

ISTANBUL UXGX SCENE REPORT PART 1:


Rektal Tuşe: Biat Etme Hesap Sor !!

Rektal Tuşe (2017)

REKTAL TUŞE

Aralık 2014

Çünkü hayat boktan, insanlar kötü, tanrılar yok ve Grindcore çok güzel!

Klinik Şefi Anlatıyor: Demo’muz sound olarak biraz goregrind, kafa olarak grindcore ama her grind alt türüne göz kırpıyor. Demo‘yu az buçuk evirip çevirenlerden aldığımız geribildirimler de bu yöndeydi zaten. Her yönüyle çeşni güzel tutmuştu; hala demo‘daki parçaları çalıyoruz.

Rektal Tuşe düstur olarak Sapık İnek ve Kuaför Cengiz ekolünün günümüz yansımasıdır; şu da var ki bizim icra ettiğimiz gürültü, komik bir şeyler bulalım, altına dayayalım geçelim şeklinde olmadı hiçbir zaman. Adı geçen grupları da bu şekilde lanse etmek haksızlık olur, onların yeri her zaman ayrıdır, bunun dışında biz yaptığımız işin Grind’ı tam anlamıyla temsil etmesini de çok önemsiyoruz. İcra anlamında ve içerik anlamında. Özellikle son dönemde saf humour’ takılmadığımızı az çok takip edenler farketmişlerdir.

Bahsettiğin gruplarla kişisel olarak herhangi bir ilişkimiz yok. Ama Sapık İnek elemanları, Ankara sahnesinden tanıdığımız, saygı duyduğumuz adamlar. En son 6-7 Aralık’taki (2014) Heavy Stage konserinde gördüm Sapık İnek elemanlarını, işten güçten ve hayat sikkoluklarından sıyrılıp eski günleri ve konserleri yad edercesine orada olmaları bence güzeldi. Konser bu anlamda zaten başlı başına güzeldi.

Rektal Tuşe Live in İstanbul, Turkey 2016 – Peyote Nevizade

Bazı şeylerin cılkı çıkabiliyor ama bu demek değil ki her gün yeni, orijinal, öyle olmasa da işini çok iyi yapan onlarca grup keşfetmeyelim.

Uluslararası Yeraltı Buluşması nasıl geçti?

O konser Ankara’da yapılmış bu alandaki en iyi etkinlik olabilir. Kafasıyla, ortamıyla, katılımıyla, eğlencesiyle, her şeyiyle tam anlamıyla bombaydı. İlgi desen, beklenmedik derecede fazlaydı; metal punk grind tayfası tek bir amaçla oradaydı: Eğlenmek! Çok azıldı, içildi, eğlenildi, güzel bir dayanışma örneği olarak tarihe geçti diyebilirim. Warfuck çok iyi bir ikili, ne yaptıklarını kesinlikle iyi biliyorlar. Konser esnasında ve sonrasında internet üzerinden yaptıkları paylaşımları baz alırsak onlar da hallerinden memnundular. Merch. sattılar, samimi bir ortamda azılı bir kitleye çaldılar, içtiler vs. Ayrıca çok mütevazı herifler. Zaten tarzın duruşu gereği olması gereken de bu.

Grupların eskisi kadar ciddi olmadığını hissettim. Bazı şeylerin cılkı çıkmış gibi, sen neler söylemek istersin?

Bazı şeylerin cılkı çıkabiliyor ama bu demek değil ki her gün yeni, orijinal, öyle olmasa da işini çok iyi yapan onlarca grup keşfetmeyelim. Biraz işin içinde olmak lazım. Ben keşfedilmeyi bekleyen yüzlerce grup olduğunu biliyor, elimden geldiğince kafama uyan bir şeyler bulmaya çalışıyor ve aynı zamanda feyz alarak –her anlamda– bu işi devam ettirmeye çalışıyorum. Rektal Tuşe kesinlikle yeni işlerle sahnede olacak, az çok şu ana kadar yaptıklarımızı beğenen varsa takipte kalsınlar.

“a-politik-a” albümünü yeni dinledim. Mükemmel bir grindcore sound’u yakalamışsınız, tebrik ederim.

“a-politik-a” aslında bir mini albüm, EP yani. Kısa zamanlı albüm de diyebiliriz, nasıl adlandırırsan ama bir albüm değil. Tam zamanlı (full-lenght) bir albüm yapmak bu aralar üzerinde yoğun olarak düşündüğümüz şeylerden birisi zaten.

Teşekkürler bu arada, beğenmene sevindik. Aslında özellikle gitarlar bazında daha yüksek distortion’lı osurtucu bir ton hayal ediyorduk ama öyle ya da böyle ortaya bu çıktı. Ama iyi oldu, kayıttan, sunumdan vs. her şeyden memnunuz “a-politik-a”da. Daha da iyisini yapmak için uğraşacağız…

Rektal Tuşe ‘Çarpıtılmış Gerçeklik’ Aklen Muaf, 2020

Söyleşiye için çok teşekkürler Klinik Şefi, Ankara’dan aktarmak istediğiniz haberler varsa lütfen!

Biz teşekkür ederiz yer verdiğiniz için. Yaptığınız iş çok iyi. Ufak bir parçası olmak bizim için zevkti. Klişe bir son yapalım: bize ulaşmak isteyenler info @ rektaltuse.tk / rektaltuse @ yahoo.com.tr ya da rektaltuse @ hotmail.com adreslerinden mail sallayabilir ya da Facebook sayfamız RektalTuse‘den mesaj atabilirler.

Bir de Bandcamp olayı var, oradan dinleyebilirsiniz parçaları: rektaltuse.bandcamp.com

Ankara her zaman olduğu gibi ekstrem metal ve grindcore üretmeye devam edecek. Yeni işler için bu tarzın dinleyicileri takipte kalsın. Çünkü hayat boktan, insanlar kötü, Tanrılar yok ve Grindcore çok güzel !

Konserlerde görüşmek üzere!