Beyond All Hierarchies -A- Naked Truth: Nackt Kollektiv

Nacktkollektiv ‘Silent Green’ group picture

“This moment is ours and we encourage you to see it with our eyes as well.”

Nackt Kollektiv made up of artists and activists who want to speak the truth of their minds and bodies through art.

They want to speak out art. They are at war with patriarchy and capitalism. They rehabilitate the ugly, the fat, the witches and revolutionaries to fight against what is forced upon them, to break the invisible chains of their oppressors with the nakedness of the truth.

Cristina (ViVi Black), Mariana Rodriguez Acebal & Jördis Hirsch in screen-printing studio in STATTLAB, 2022

They are Cristina (ViVi Black) from Barcelona, who is currently also studying art therapy, Mariana Rodriguez Acebal, an illustrator and comic book designer, and Jördis Hirsch, a screen printer and freelance artist at STATTLAB on Drontheimer Straße in the Soldiner Kiez.

Since Jördis and Mariana knew each other from a stay in Paris and Cristina and Mariana were friends, things soon came full circle: In 2021 they came to found the collective together -with about ten other participating artists- and are dedicated to authenticity, truth and the unembellished, which is related to being a woman; they encounter each other in a strictly authentic manner, towards themselves and together. And they support each other by planning the exhibitions together and also balancing each other out in their contributions, which can be very important when several projects need to be kept going at the same time.


Exhibit Poster R114

“Doesn’t matter from which scene you come, this need of competition and rivalry exists and it can create a very toxic behavior towards someone. We have enough repression by being a woman in this society, so let’s support each other’s success and create a beautiful net that goes on the way to overthrow the patriarchy.”

VIVI BLACK

Cristina is an illustrator and graphic designer from Barce­lona based in Berlin. She finished her graphic design studies in 2016 and then moved to Berlin. Her work would be defined as feminist, surrealistic and figurative art.

A short interview with ViVi ‘Cristina’ Black, one of the founders of Nackt Kollektiv

In her artworks, she wants to grasp different types of bodies, such a woman’s body, trans, queer or intersexual bodies in various techniques, materials and coatings that represent the beauty of those bodies, and she convey the fee­lings and sensations that someone can feel in the course of one’s life, especially when you are an immigrant and woman. Her artworks and projects, such as feminist fanzines, illus­trations and designs, seek to combine what we feel about ste­reotypes of the “non-standard bodies”, through paintings, texts and drawings that usually have a dual meaning and express harshness as well as beauty.

‘Androgynous Celtic Roots’ by ViVi Black dedicated to real warriors, our mothers.
NØTHING – Ø demo [ALLEMAGNE – 2022]

> ViVi BLACK <

ViVi Black

A short interview with Jördis Hirsch, one of the founders of Nackt Kollektiv. Berlin 2022

Jördis Hirsch

Jördis Hirsch works as a freelance artist with a focus on screen printing in Berlin. After studying graphic design and illustration in Marburg and Paris, she has been leading workshops, exhibitions and art projects in the artist collective STATTLAB e.V. since 2015. She has received several grants for artist residency programmes in France, Italy, Tanzania and Mexico. As poster art, her interventions conquer public space.

She specialises in the graphic depiction of people and animals in an urban context. Subtle humour and socially critical commentary are set in the context of gender-specific role models and hierarchical structures. She works mostly analogue, using sustainable materials from her immediate environment that she incorporates into the printing process.

Jördis Hirsch, silk screen series

Geboren in den letzten Zügen der DDR hat Jördis ihre Kindheit im Berlin der Wendejahre verbracht. Alles schien möglich, alles war im Um­bruch, alles sah neu aus, war es aber nicht. Berlin ist Jördis trotzdem treu geblieben, nach einem Kunststudium dass sie erst in den goldenen Westen und später nach Paris verschlug, kehrte sie aus Liebe zu der großen hässlichen Stadt zurück und baute hier gemeinsam mit einer Gruppe unerschrockener Idealisten ein Künstlerkollektiv auf. Druc­kend, zeichnend und singend bahnt sie sich seitdem ihren Weg. mit offe­nen Augen und der Sehnsucht im Herzen, die die Überwindung einer Grenze hinterließ.

Ihre Werke sind gekennzeichnet durch einen expressiven Ausdruck und einen kompromisslosen Strich, sie sucht darin zu fassen was uns Mens­chen alle miteinander verbindet. Eine wichtige Rolle spielt der Humor als Ausdruck von Lebensfreude und Furchtlosigkeit vor dem Schicksal. Im spielerischen Zugang er­kennt man den Ernst der Lage. Ihre Motive, in denen tierisches häufig nur allzumenschlich, menschliches dafür umso animalischer wirkt, sind Zeichen des Aufbegehrens. Das spiegelt sich auch in Jördis Technik wieder, in der sie bewusst Elemente der Monotypie der repeptitiven Te­chnik des Siebdrucks entgegen setzt.

joerdishirsch.com

Jördis Hirsch with her mural, 2022

NK Exhibition at Werkhallewiesenburg 2022, Berlin / Photography by Minuit Moins Six

NK Exhibition at Werkhallewiesenburg 2022, Berlin / Photography by Minuit Moins Six
NK Exhibition at Werkhallewiesenburg 2022, Berlin / Photography by Minuit Moins Six
NK Exhibition at Werkhallewiesenburg 2022, Berlin / Photography by Minuit Moins Six
NK Exhibition at Werkhallewiesenburg 2022, Berlin / Photography by Minuit Moins Six
NK Exhibition at Werkhallewiesenburg 2022, Berlin / Photography by Minuit Moins Six

Photography by minuit moins six


NK Exhibition at Werkhallewiesenburg 2022, Berlin

THE GIRL THAT SETS WORLD ON FIRE

KARPETT

My art is a declaration.

A declaration of war
Against this capitalist system which exploits us,
Kills us,
Destroy us,
Oppresses us,
And assassinates us.

KARPETT – Wood Cut, 2020

My art is a riposte.

I create for the women,
For the faggs,
For the dykes,
For the trans,
For the poors,
For the stoners,
For the unloved,
For the forgotten,
For the foreigners,
For the refugees,
and all those left behind.
I create to give them a weapon,
I create to teach them how to fight,
I create to give them the right to exist,
I create to make them believe in themselves
I create to show them that they have value
I create to give them back their dignity,
I create to encourage them to never stop fighting, without
making any concession.
I create to give them hope,
I create to show them that a brighter future is possible.

karpett

KARPETT – Wood Cut, 2020

Mural art by KARPETT / Nackt-Kollektiv, Werkhallewiesenburg 2022, Berlin

Photography by minuit moins six

Mural art by KARPETT / Nackt-Kollektiv, Werkhalle Wiesenburg 2022, Berlin

Anka & Darkam at Sterput for the Darkam exhibition, 2018

ANKA

After strolling through the corridors of the Academy of Fine Arts in Liège during her training in monumental painting, followed by the study of Comics at St Luc in the same city, she left for Brussels to make new experiences. At that point she became active as an event planner in different locations, including the E2 Gallery “Le Sterput”. She became in charge of organizing various types of events, such as exhibitions, concerts, happenings, performances, editions, etc… From this rich background built through involvement and connections, she aspired to get back to her first discipline, personal and current, the art of illustration.

Anka Drawings at Berlin at Disconnect store exhibition 2020
Anka Drawings 2021-2022

“I mostly focus on portrait drawing because I like capturing people’s emotions and transmitting it through my own vision, whether it might be a harder view, something more dynamic or supernatural. My drawings are the sharing of my own sensistivty, an inner emotional response to a subject or a person.”

Anka Drawings 2021-2022
Anka with her self-published E² labeled Darkam’s book

Anka also published a book of Darkam’s illustrations and recorded a -very disturbing and transgressive- live performance held as part of the exhibition.

Apart from this, we can’t help talking about the artist’s productions for many different collectives and publications such as ‘Gonzine’, ‘Alkom’x’, ‘EpOx et BoTOx éditions’. Also the latest works for the ‘Archives de la Zone Mondiale’ and of her collaboration with the editions like ‘Bongout’ Beuys On Sale (in graphzine and photo edition) are some of the artist’s remarkable works.

Anka ‘BONGOUT edition 2021’, Anka Drawings 2022

For more art and communication:

anka_drawings


Mariana Rodríguez Acebal / photography by Teresa

Mariana

Rodríguez Acebal

Mariana Rodríguez is a Berlin-based comic artist, she is best known for her symbolic, free style illustrations highly inspired by feminism. Her techniques are normally screen printing, simple drawings or watercolors. Also, she’s a member of the Berliner underground comic group “Bilderberg Konferenz”.

Mariana Rodríguez Acebal
Mariana Rodríguez Acebal ‘The Níght Citizens’

The line of the illustrations are filled with cynical humor, and the concepts touch absurdity in order to reflect the irony of reality.

> Walrus Blues <

Mariana Rodríguez Acebal

Teresa Hide

Teresa Hide

Teresa is a content writer from Spain, always passionate about old cameras and analog photography. After graduating as a psychologist she moved to France where she further developed her interest in analog photography amidst a stimulating artistic environment. Teresa often shoots on 35mm film but she also experiments with medium formats and instant film cameras. She captures meditative moments, portraits of friends, apprehen­ding the uniqueness of people, places and situations seen throu­gh the eyes of a curious observer.

T e r e s a

Analog Photography


M Ö S T L Y C R Ü D E / Berlin 2020

MICHAELA PETRANOVA

Michaela is a travelling fine-art photographer with a current residency in Berlin. She has always been fasci­nated by the capability of a photograph to capture a moment that’s gone forever. For her, photography has a bigger meaning.

With every photo she takes, she feels the responsibili­ty of creating something powerful, something that could eventually become a visual heritage of world cultures and urban subcultures. In her artwork, she likes to express raw emotions, often something strange yet beautiful.

Michaela Petranova, 2020

She plays with light and bold colours, and in most cases, her photographs have a dramatic, cinematic feel to them. Whether they are ordinary people or remarka­bly talented artists, she finds all her subjects, in one way or another, very inspiring, beautiful, and absolutely crucial to her artwork.

mpetranovaphoto


Criminal Flowers ‘Vegan Flash Day’ 2021
Criminal Flowers

CRIMINAL FLOWERS

Rebbeca Sauve is an artist and tattooer currently based in Berlin. Inspired by political atrocities, dystopian societies, horror movies, all things dark, and a deep love for punk.

don’t forget to check out for more:

deadheat_10000v

Criminal Flowers, illustration, ink on paper, 2021
Criminal Flowers, ink on paper tattoo art, 2021

Mallie Hellström

A Northerner Storm

Mallie Hellström

Mallie Hellström is a contemporary analog collagist and interdisciplinary artist works in her own studio based in Berlin, Lichtenberg. Mallie is a young artist, but it is possible to come across an intense experience in her art already. She is synthesizing the modernist collage tradition with the surrealist attitude, bringing it to the present day and creating miracles.

She also curates regularly group-exhibitions and art-events such as Karnival Of Arts – that is a three days art-event since 2020 (with focus for flinta artists since 2022), and in solidarity from this year with artistic and cultural associations with social interests.

She has been interested in colors since her early ages, has improved herself by making detailed drawings and posters over time. In the paintings which she creates by releasing the subconscious with surrealist automatic technique, a decorative intensity, a textural elegance, interesting symbols and expressions waiting to be revealed are hidden.

Mallie Hellström, ‘Untitled’ Mixed media collage, 2022
A short presentation from Mallie Hellström, one of the participating artists of Nackt Kollektiv

These are not enough for Hellström, with the collage technique she has developed, the artist begins to create touching and critical scenes over time.

Her work honors the Dada aesthetic in the 21st century. Mallie takes the viewer on a tour through many layers of thought and history in her compositions created with the traditional method, these visual poems can also be read as serious paintings that examine many concepts.

Mallie Hellström ‘Höhenangst’ Mixed media collage, 2023

She also takes active part in many art collectives and open to receive requests for exhibitions as well collaborations under her instagram @artbyhellstrm or by email artbyhellstrm @ gmail.com

Mallie Hellström, ‘Soul Tank’ Mixed media collage on paper (made out of a older abstract painting of the artist) 19,5 x 14,0 cm, 2016-2023

for more: artbyhellstrm


A mini-interview with Mallie Hellström, one of the participating artists of Nackt Kollektiv. Berlin 2022

Maria Mö

Contemporary artist & İllustrator from Berlin

a.k.a Maha Mask

Maria Mö ‘Mask relief’ exhibited at Werkhalle Wiesenburg, 2022, Berlin

Katya Yakihama’s artworks at Nacktkollektiv exhibition, 2023
Katya Yakimakha

KATYA YAKIMAHA

Katya Yakimaha, has been drawing since 2015 and loves to draw posters of festivals and art for merch, she is very active in the punk-sce­ne in St. Petersburg and also does great tattoos.

kobra_katya_tattoo

Tattoo sketchbook by Katya Yakimaha, one of the participating artists of Nackt Kollektiv. Berlin 2023
Katya Yakimakha

Kristina Zero

Chaos in Order

KRISTINA ZERO

Kristina is an illustrator and tattooer from Greece based in Berlin.

Kristina Zero

Naava Kelo

“How do we live in this fast-paced modern society in a spiral of endless consumption, increasing right-wing politics, patriarchy and inequality?”

Naava Kelo

Naava Kelo is a photographer who thrives from the nature, but got caught in the beat of the city. When observing the life and rhythm of the developing Metropol, Naava reflects questions through the lens; How do we live in this fast-paced modern society in a spiral of endless consumption, increasing right-wing politics, patriarchy and
inequality?

She combines urban scenery and elements of nature with mixed technics of analog and digital photography.


IINA, Japan, 2023

IINA

Finland based photographer and illustrator lives in Berlin.

maitopuklu

IINA, Berlin, 2022
IINA, Japan, 2023

Sara Bipede ‘Everything Connects’ 2020

SARA BIPEDE

Graduated at the art academy between Milan and Rotterdam in 2009. After that chose the underground comic world of small publishing houses as the right environment to develop her art. Since 2011 has been self publishing her comics, posters and zines and taking part in numerous festivals and publications all around Europe. At the moment she’s involved in two big projects, printing her new comic book ©IOSOJRASERILAB, a workshop at 1400 mt in the Italian alps and mixing masks craft, songwriting and video in her music project VAS.

sara.bipede

Sara Bipede ‘Meltificatia’ 2020

Marina Knup ‘ABC da Anarquia’ 2017

Marina Knup

Anarkopunk, tattoo artist/ illustrator and anarchist movie maker from Brasil based in Mexico. Part of the projects Anarco Filmes, Tormenta flegra Konspiracio -nes Nomadas- Distro y editorial, and another initia­tives on punk/ anarchism.

Marina Knup Tattoo


Picture taken in Georgia of a survivor lady by ViVi Black

LONG LIFE TO OUR LADIES!

We vindicate the figure of the LADY as a perpetuator of the D.I.Y, as a survivor of a rotten system that belittled, mistreated and silenced them. Their experience and knowledge will always be an inspiration.

Their resistance is what defines them.

Let’s vindicate the figure of the LADY!


Jördis Hirsch, Cristina (Vivi Black) and Mariana Rodriguez Acebal in STATTLAB

Liberation and freedom for a life in Diversity and with creativity.

The striking red stamp-like logo Cristina made is a striking emblem. It is a circle filled with symbols of the vulva and phallus in order – as Jördis Hirsch describes it – to politically emphasize the desired and desired togetherness.

The women of the Nacktkollektiv appreciate it very much to be connected with artists also internationally, because the many feminist perspectives that are thereby brought to women’s concerns expand the insights and insights into what women today want to fight for: Liberation and freedom to live in diversity and with creativity. An insight into the work of the women artists is provided by an extensive illustrated portfolio. It is Mariana who promotes the networking of the interested international women artists and also prints their works or strengthens their acquaintances from other contexts.

Based on the article written by Renate Straetling for the Weiser magazine.

Feministischer Authentizität verbunden: Nacktheit = Selbstvertrauen

NK Group picture – Werkhalle Wiensenburg

KARPETT adds finally

“We are a ‘Women Collective’. If so far most of our members are cis women, I would say that we are a “FLINTA” collective, we are open to women and queers, gender non conforming or trans people and we want to create a safe space for them to create.”

An AnarchoPvnk feminist Art Collective

based in Berlin

Nackt Kollektiv

SO PAY ATTENTION !


Matcho Girl Olivia Clavel & Les Aventures De Télé

Olivia Clavel, 1980

Faut-il l’ajouter : Olivia est la dessinatrice de BD la plus mo­derne, la plus en avance, celle dont la sensibilité est la plus ai­guë. Il serait temps que les femmes lectrices de BD com­mencent à s’en apercevoir. Ça vient.

EN 1973, à Actuel, on vit se pointer une jeune fille de dix-sept ans, timide et déjà un peu trop parano, qui amenait des dessins pas possi­bles, au trait proche de ceux des enfants, avec des scénarii bizarroïdes. Pour certains, dont je fus, il fallut plusieurs histoires pour être convaincus que c’était génial. On la publia. Elle était aux Beaux-Arts avec une bande de mecs qui vou­laient tout casser. Ils firent un fanzine dont le retentissement allait être retardé de quelques années, Bazooka. De son coté, la jeune fille créait Loukhoum Breton, qui n’eut qu’un nu­méro. Le groupe était né, dont elle resta la seule fille.

Olivia Clavel a vingt-cinq ans. Elle a vécu l’aventure bazookienne, ses hauts et ses bas, son délire et ses galères, sa gloire et ses coups durs jusgu’au bout, en 1979. Au­jourd’hui, elle travaille seule. On la voit régulièrement dans ce journal et son grand frère Hara-Kiri. De temps en temps, une illustration par-ci par-là. Question albums, il y a tou­jours l’admirable « Gloria Spontex » (avec Loulou et Kiki Picasso) chez Futuropolis (1977), et le Dernier Terrain Vague vient de publier son pre­mier recueil personnel, la grande saga des aventures de Télé, ce personnage à tête de télévision qui ressemble tant à l’auteur. Titre : Matcho Girl. Pourquoi ? Eh bien, l’ami Berroyer a expliqué qu Olivia était « pédé comme une otarie ».

Faut-il l’ajouter : Olivia est la dessinatrice de BD la plus mo­derne, la plus en avance, celle dont la sensibilité est la plus ai­guë. Il serait temps que les femmes lectrices de BD com­mencent à s’en apercevoir. Ça vient.


Negative: Olivia Clavel, Matcho Girl

Is it necessary to add it: Olivia is the most modern comic strip artist, the most advanced, the one whose sensitivity is the most acute. It’s time for female comic book readers to start realizing it. It’s coming.

IN 1973, at Actuel, we saw a young seventeen-year-old girl show up, shy and already a little too paranoid, who brought in impossible drawings, with a line similar to those of children, with bizarre scenarios. For some, including myself, it took several stories to be convinced it was great. We published it. She was at the Beaux-Arts with a bunch of guys who wanted to smash everything. They made a fanzine whose impact was going to be delayed for a few years, Bazooka. For her part, the young girl created Loukhoum Breton, which only had one number. The group was born, of which she remained the only daughter.

Olivia Clavel is twenty-five years old. She lived the Bazookian adventure, its ups and downs, its delirium and its galleys, its glory and its hard times until the end, in 1979. Today, she works alone. We see her regularly in this newspaper and her big brother Hara-Kiri. From time to time, an illustration here and there. Question albums, there is always the admirable “Gloria Spontex” (with Loulou and Kiki Picasso) in Futuropolis (1977), and the Last Terrain Vague has just published his first personal collection, the great saga of the adventures of TV, this character television head who looks so much like the author. Title: Matcho Girl. Why ? Well, friend Berroyer explained that Olivia was “fag like a sea lion”.

Is it necessary to add it: Olivia is the most modern comic strip artist, the most advanced, the one whose sensitivity is the most acute. It’s time for female comic book readers to start realizing it. It’s coming.


Olivia Clavel, Bande Dessinée

Explique toi please !

O.C. : Je vais faire un petit journal, c’est Loulou Picasso qui va s’occuper de toute la partie technique. Il y aura des crobards, des polaroids, des articles, des interviews, un peu comme un cahier de dessin. Tiré sur offset, ce sera distri­bué à très peu d’exemplaires. Ce sera pour les filles essentiellement. Je vais faire ça pour le pied ; faire un journal de BD pour gagner de l’argent, c’est dur. Ce qui me permet de gagner ma vie, ce sont mes BD dans Charlie, dans Métal, dans Sandwich. Pas avec ce petit journal. Un regard moderne ou Bulletin périodique, ça ne nous a pas fait vivre, mais en même temps c’était super de faire ça. Et ça a influencé plein de gens…


O.C : I’m going to write a little diary, it’s Loulou Picasso who will take care of all the technical part. There will be crobards, polaroids, articles, interviews, a bit like a sketchbook. Printed on offset, it will be distributed in very few copies. It will be for girls mainly. I’m going to do this for the foot; making a comic book to earn money is hard. What allows me to make a living are my comics in Charlie, in Metal, in Sandwich. Not with this little diary. A modern look or periodic bulletin, it didn’t make us live, but at the same time it was great to do that. And it influenced a lot of people…


Olivia Tele Clavel, Bande Dessinée

Et ça continue… En ce mo­ment, à part Charlie, on ne te voit plus beaucoup dans les Journaux. Tu en avais marre ?

O.C. : J’ai eu une période diffi­cile dans ma vie, Je n’avais pas d’appart’ fixe, j’etais malade. Je produisais peu. Bazooka s’est arrêté, on s’est séparés. On allait mal, on a erré à droite et à gauche. Bon, maintenant, j’ai un appart’, ça repart. J’ai fait une pochette de disque, an groupe de filles suédoises, des filles de dix-huit ans, punks mais sympathiques. Là, je n’ai pas honte ; Kiki Picasso, lui, il avait même fait la pochette de Nicoletta : un peu dur !

Tu ne fais jamais de pub ?

O.C. : Non, je ne peux pas en faire, ce n’est pas une question de morale, c’est pour la simple raison qu’on ne peut me faire de commande. Par exemple, si on me demande de dessiner un rasoir ou un pot de lait, je ne peux pas. Je ne peux faire que ce que j’ai envie. Donc pas de pub. Et en plus, mon dessin n’est pas très pub.


And it goes on… At the moment, apart from Charlie, we don’t see you much in the Newspapers anymore. Were you fed up?

O.C.: I had a difficult time in my life, I didn’t have a fixed apartment, I was sick. I produced little. Bazooka stopped, we separated. We were going badly, we wandered right and left. Well, now I have an apartment, it starts again. I did a record cover, a group of Swedish girls, eighteen year old girls, punks but friendly. There, I am not ashamed; Kiki Picasso, he had even made the cover of Nicoletta: a little hard!

Do you ever advertise?

O.C.: No, I can’t, it’s not a question of morality, it’s for the simple reason that I can’t be commissioned. For example, if someone asks me to draw a razor or a jug of milk, I can’t. I can only do what I want. So no ads. And in addition, my drawing is not very publicity.


Lulu Larsen et Olivia Clavel raccontent brievement Bazooka
Bazooka mag.

Est-ce que tu arrives quand même à t’en sortir financière­ment ?

O.C. : Assez mal en ce moment, mais je commence à y arriver. Du temps de Bazooka, on ga­gnait plus d’argent. Il y avait Libération tous les mois… Mais mon livre va se vendre (rires) ! Et il y a d’autres circuits que le monde de la BD, les filles vont l’acheter…

Tu as l’impression que les filles aiment lire la BD mo­derne ?

O.C. : La nouvelle génération, genre fille de dix-huit ans, oui.

Je suis pessimiste. J’avais l’impression qu’il y allait avoir une énorme révolution. Dans les débats, dédicaces, ou à An-goulême, quand une fille vient, c’est toùjours pour accompa­gner son Jules, comme au foot. Avec l’éclatement de la BD, le succès des dessinatrices, Je croyais que ça allait changer, mais non. Depuis dix ans, ça n’a pas bougé d’un poil. Pour la plupart des femmes, le tabou demeure : la BD, c’est pour les enfants et les débiles,. Tu crois qu’on en sortira un Jour ?

O.C. : Oui. Les copines de ma sœur, par exemple, qui ont dix-huit-vingt ans, lisent les BD. Donc, rien n’est perdu (rires).


Olivia Tele Clavel, Bande Dessinée

Do you still manage to get by financially?

O.C.: Pretty bad right now, but I’m starting to get there. In Bazooka’s time, we made more money. There was Liberation every month… But my book will sell (laughs)! And there are other circuits than the world of comics, the girls will buy it…

Do you think girls like to read modern comics?

O.C.: The new generation, like an eighteen-year-old girl, yes.

I am pessimist. I felt like there was going to be a huge revolution. In debates, dedications, or in An-gouleme, when a girl comes, it’s always to accompany her Jules, like in football. With the explosion of comics, the success of designers, I thought that was going to change, but no. For ten years, things haven’t changed a bit. For most women, the taboo remains: comics are for children and the weak. Do you think we’ll get out of it one day?

O.C.: Yes. My sister’s friends, for example, who are 18, read comics. So nothing is lost (laughs).


Olivia Clavel, bande dessinée

Il y a combien de temps que Bazooka s’est dissous ?

O.C. : Un an-deux ans. Les der­niers travaux communs, ça a été le générique de « Chorus » et un journal dans un disque qui s’appelait « la Perversita ». Loulou continue, il vient de faire une expo importante. Lulu Larsen, je ne sais pas bien… Kiki Picasso, ça va très bien pour lui, il est marié, père de famille, il fait de la pub et…


How long ago did Bazooka disband?

O.C.: One year-two years. The last joint works were the credits of “Chorus” and a diary in a record called “La Perversita”. Loulou continues, he has just done an important exhibition. Lulu Larsen, I’m not sure… Kiki Picasso, things are going very well for him, he’s married, a father, he advertises and…

N’oubliez pas de visiter la fan-page de l’artiste pour plus d’oeuvres et de bandes dessinées:

oliviaclavel.art

The Olivia “Télé – No sport” Clavel Fanclub


Kampüs Cadıları: İtaat Yok, İsyan Var!!

KAMPÜS CADILARI HAKKINDA

Kampüs Cadıları

Kampüs Cadıları üniversitelerde, genç kadınların kadın olmaktan dolayı yaşadıkları taciz, tecavüz, şiddet gibi sorunlar karşısında örgütlenen bağımsız bir topluluktur. Kampüs Cadıları ataerkinin kadınlara dayattığı her türlü toplumsal cinsiyet rolüne karşı çıkar, kadınlara nefes alabilecekleri yeni yaşam alanları inşa etmeye çalışır.

Kampüs Cadıları kadını ezen erkek egemen sistemi tariflerken yalnızca ataerkiden bahsetmez. Kapitalizme uyum sağlamış, ondan güç alıp beslenen ve kendisi de onu besleyip güçlendiren, kadın bedeni ve emeği üzerinde özgün bir tahakküm kuran “ataerkil kapitalizm” tarifi yapar. Ataerkil kapitalist sistem bizi yaşamımızın her yönünden ve her anından kuşatır. Adalet mekanizması, medya, eğitim sistemi ve günlük yaşamımızın tümü; biz kadınlara “ikincil konumumuzu” ve “toplumsal cinsiyet rollerimizi” öğretirken; erkeği ve onun egemenliğini korumak üzere şekilleniyor. Şiddeti cinsel, ekonomik, fiziksel ve psikolojik olarak uygulayan ve kadın bedenini özel mülkü haline getiren erkekler sistem tarafından korunuyor ve uyguladıkları şiddet hoş görülüp meşrulaştırılıyor.

Kampüs Cadıları her türlü şiddete, tacize ve tecavüze karşı öz savunma yöntemini savunur, öğrenir ve geliştirir. Öz savunmanın sadece şiddete karşı kendini korumaktan değil, özgür bir yaşam hakkını bütünüyle savunmaktan ve fiilen inşa etmekten geçtiğini de saptar. Kampüs Cadıları bu doğrultuda fiziksel öz savunmayı önemser. Dövüş ve savunma sanatlarına kadınların sağlıklı ve düzenli bir şekilde ulaşmasını sağlar. Erkek şiddetini sosyal medyada ve gerçekleştiği her alanda teşhir eder. Psikolojik öz savunma adına özgüven eğitimi ve çalışmaları yapar.

Kampüs Cadıları çalışmalarının büyük bir çoğunluğunu üniversiteli kadınlar başta olmak üzere genç kadınlarla yürütür. Üniversiteler erkek egemen değerlerin sürekli yeniden üretildiği kurumlardır ve tüm diğer toplumsal mekânlar gibi kadınlar için bir siyasal mücadele alanıdır. Üniversiteler erkeklere göre tasarlanmış kampüs organizasyonundan ders içeriklerindeki cinsiyetçiliğe, meslek seçimlerinden üniversiteler içerisinde yaşanan taciz ve şiddet olaylarına; yurtlarda yaşanan sorunlardan kadın erkek arasındaki fırsat eşitsizliğine kadar genç kadınlar için birçok problemi barındırıyor. Bu sebeple Kampüs Cadıları üniversitelerin eşit, bilimsel, anadilde ve cinsiyetçi olmayan eğitim kurumları olması için mücadele eder. Eğitimin cinsiyet ayrımcılığından arınması için üniversitelerdeki eğitimin her düzeyinde, ders kitaplarında ve materyallerinde cinsiyetçiliğin yok edilmesi için mücadele eder. Bunun için kampanyalar örgütler. Zorunlu toplumsal cinsiyet dersleri talebinde bulunur. Okullarda egemen olan indirgemeci, ayrımcı bir cinsellik ve cinsel kimlik anlayışı ile farklı cinsel yönelimlere sahip öğretmen ve öğrencilere dönük her türlü ayrımcı ve zorba davranışa karşı önlemler alınmasını ve yaptırımlar uygulanmasını savunur. Öğrencilerin ve hocaların taciz ve cinsel istismar konusunda bilinçlendirilmesi yönünde çalışmalar yapar. Ayrıca üniversitelerde gerçeklesen taciz, tecavüz ve şiddete karşı kendi savunma ve teşhir etme yöntemlerini kullanarak bunlara maruz kalan kadınlarla dayanışır. Üniversiteler; içerisinde yaşanan cinsel taciz ve şiddet olaylarında, bu taciz ve şiddeti yasayan kişilere gerekli psikolojik ve hukuksal desteği sağlamakla sorumludur. Ayrıca toplumsal cinsiyete dayalı her türlü şiddeti ve tacizi önlemeye yönelik politikalar geliştirilmek durumundadır. Kampüs Cadıları bu anlayış doğrultusunda üniversitelerde cinsel tacizi önleme birimlerinin kurulmasını ve bunların toplumsal cinsiyet odaklı bir bakış açısıyla yürütülmesini talep eder. Yurtlarda erkek öğrencilere yapılan ayrıcalıkların son bulması, yurtların kadınların ve erkeklerin eşit koşullarda ve özgürce yasayabilecekleri alanlar olması için mücadele eder.

Egemen ataerkil ideolojiyle kuşatılan bir eğitim sisteminin dışına çıkarak kadınların gerçek yazılı tarihlerini öğrenmeleri ve öğretilmiş kadınlıktan kurtulmaları, özgürlüğe giden yolda önemli bir adımdır. Neye karşı neden mücadele ettiğimizi bilince çıkarmak ve her gün kendimizi ve günümüzü sürekli yeniden örgütlemek, ataerkiye karşı direniş ve özgürleşme pratiğimiz için uygun bir zemin inşa edecektir. Böylelikle Kampüs Cadıları genç kadınların kendi yazınsal tarihlerine, kadınların yaptığı edebiyata ve sanata ulaşmaları için eğitimler ve etkinlikler düzenler. Dayatılan rollere inat kadın kurtuluş mücadelesini bilince çıkartmak adına bilinç yükseltme çalışmaları yapar. Bu alanda sosyalist feminist literatürden beslenir.

Farklılıkların dışlandığı ve cinsel kimlikler arası hiyerarşinin olduğu bir toplumda heteroseksüel kadın ve erkeğin de özgür olması beklenemez. Homofobinin ve transfobinin yok edilmesi, farklı cinsel yönelimlere veya cinsel kimliklere sahip bireylere özgür yasam alanı yaratacaktır. Kampüs Cadıları LGBTIQA+ bireylerin sosyal, kültürel ve akademik alanlardaki ayrımcılıklarla mücadelesini destekler. Üniversitelerde LGBTIQA+ bireylere yönelik önyargıyı, ayrımcılığı ve nefreti kırmaya yönelik çalışmalar yapar. LGBTIQA+ fobiyi besleyen politikalara karşı mücadele eder.

İlkel komünal toplumlarda kadın doğurganlık özelliği nedeniyle doğanın bir parçası gibi düşünülüyordu. Kadının toprağa bereket verdiği yönündeki anlayışla paralel olarak, doğa ile ilişkisi, erkeğe göre daha “içeriden” oldu. Madenin bulunması ve avcılığın gelişmesiyle birlikte doğa üzerinde egemenlik kurabileceğini anlayan erkek, kadın bedeni üzerinde de egemenlik kurdu. Bugün yaşanan ekolojik krizin sebebi her ne kadar kapitalizmin kâr hırsıyla alakalı olsa da bu egemenlik biçiminde ataerkinin de payı vardır. Bu yüzden Kampüs Cadıları doğayı savunmanın kendi yaşamlarını savunmak olduğunu bilir ve ekolojik mücadelede de ön saflarda yer alır.

Savaşlar ataerkil kapitalizmin bir icadıdır. Savaş dönemlerinde en büyük zararı kadınlar ve çocuklar görmektedir. Bu çıkarımdan hareketle Kampüs Cadıları her zaman barış mücadelesini yükseltir. Militarizme ve ondan beslenen erkek egemenliğine karşı savaşsız, şiddetsiz, sömürüsüz, eşit ve adil bir toplum talep eder.

Kampüs Cadıları mücadele yöntemi olarak bağımsız bir kadın mücadelesini benimsemektedir. Kadınların kurtuluşu ancak kadınların öznesi olduğu bir pratikle gerçekleşebilir. Karşımızda tüm aygıtlarıyla donanmış olarak duran ataerkil kapitalizme karşı, bizlerin de kendi tarihini bilen, özgürlüğünü sağlam bir bilinçle savunabilen kadınlar olarak var olmamız gerekiyor. Nasıl ki erkek egemen sistemin öznesi erkekler ise bunun karşısında verilecek mücadelenin de öznesi kadınlar olmalıdır. Kadının kendi özgürleşme eyleminde yalnız olması, erkeklerin hegemonyasından sıyrılması ve kendini bir birey olarak erkeğe bağımlı olmadan var edebilmesi gerekiyor. Üniversiteli genç kadınların kadın olmaktan dolayı yaşadığı bu problemler karşısında örgütlenen Kampüs Cadıları bu eşitlik ve özgürlük mücadelesinde karma yapılardan ve erkeklerden bağımsız bir örgütlenme yöntemini benimsiyor.

ÖZ SAVUNMA

Kampüs Cadıları

Erkek egemenliğinin kadınlar için yok edici boyutlara ulaştığını söylersek abartmış olur muyuz? Erkeklerin her gün onlarca kadın öldürdüğü ve her gün ölüm ile burun buruna yaşadığımız bir ülkede mi? Asla; tam tersine, günlük olarak yaşadığımız bir sorunu basitçe anlatmış oluruz. İçerisinde bulunduğumuz yüzyılın en temel sorunlarından biri, bin yıllar sürmesine rağmen erkek egemen sistemin her gün kendini yeniden üretiyor olmasıdır. Üstelik sürekli yayılarak ve derinleşerek!

Elbette bu uzun tarihsel sürecin günümüzdeki yapılanması, kapitalizm ve onun çok yönlü kriziyle iç içe geçmiş durumda. Kadının ev içi emeği ve bedeni üzerindeki tahakküm biçimleri yeniden şekillenip, derinleşiyor. Kapitalizmin güncel krizi içinde yeni biçimlere bürünen yeniden üretim sürecinin ve baskı biçimlerinin analizini ve ona göre güncellenmiş bir kadın kurtuluş mücadelesi inşa etmek önümüzdeki süreçte giderek daha fazla önem kazanıyor.

Çünkü “ataerkil kapitalizmin” yenilenen ve değişen yapısı karşısında, yeni örgütlenme ve direnme araçları oluşuyor. İşte bu yeni araçlardan biri olan “öz savunma” pratiğine değinmek istiyoruz.

Savaşlarda İşgal Edilen Kadın Bedenleri

Ekonomik krizle iç içe geçerek yaşanan küresel hegemonya krizinin yarattığı savaş coğrafyaları, erkek egemen baskı biçimlerinin en çok çeşitlendiği ve derinleştiği yerler.

Emperyalizmin erkek egemen yapısı ve bu yöndeki politikaları yüzünden, savaşlarda işgal edilen sadece o ülkenin toprakları değil, aynı zamanda kadınların bedenleri oluyor.

Savaşın içerisinde olan kadın, ya yoksulluğa ve açlığa mahkûm ediliyor ya da erkekler tarafından köleleştiriliyor. Emperyalist ülkelerin kendi elleriyle yarattıkları cihatçı çetelere baktığımızda ortak özellikleri erkek egemenliğinin en gerici zirvesi olmalarıdır. Kadınlar onların özel mülkiyetindeki herhangi bir eşya gibi ve emekleri ve bedenleri posası kalana kadar sömürülüyor. Emperyalizm, bu çetelerin gelişmesinin önünü açarak, aslında savaşın doğrudan içerisinde olmayan kadınlara da bir mesaj veriyor. Kadınların en temel haklarının ne kadar geriye gidebileceğini görüyoruz ve krizde ilk olarak kapitalizme özgü kadın-erkek “eşitliğinin” ortadan kaldırılacağı yönünde açıkça tehdit ediliyoruz. İşte, bu yıkıcı tehdit karşısında gelişen pratik, “öz savunma” oluyor.

Suriye’de başkaca yönlerinin yanında, aynı zamanda erkek egemenliğinin en çıplak ve vahşi hali olan, kadının var olma hakkının elinden alındığı erkek terörüne karşı meşru savunmayla başlayıp güçlenen muazzam kadın direnişi, bölgenin ve dünyanın bütün kadınlarının bilinçlerinde yankılandı. Başka biçimlere bürünerek Türkiye’deki kadın hareketinin de gündemine yerleşti. O yankılanmanın ürettiği sorulardan biri de şu; meşru savunmaya geçmek için savaşın doğrudan içerisinde olmamıza gerek var mı? Ya da, aslında bizler de ilan edilmemiş ama sinsice yürütülen bir çeşit savaşın içinde değil miyiz? Sürekli artan bunca kadın cinayeti, yaralama, tecavüz, taciz ve her gün karşılaştığımız bin bir çeşit saldırı başka nasıl izah edilebilir? Yılda üç yüz kadının öldürüldüğü bir ülkede yaşıyorsanız, orada bir barış ortamının olduğunu savunabilir miyiz? Uygulanan bin türlü şiddetin kadınların sokaklarda yürüyemeyeceği boyutlara varmış olması ya da sokaklardan kaçıp sığınılan evlerin bile birçok kadın için canlarının alındığı yer olması, bir savaş halini göstermez mi?

“Tak etti, yetti artık” dediğin yerde, öz savunma başlar…

Peki, bu savaş boyutlarındaki saldırılar karşısında biz kadınları “koruyan” bir hukuk sistemi var mı? Evet, en basit yaşamsal faaliyetlerimiz bile saldırı altında, ama bizi koruyan bir “şey” var mı? Aksine, avukatlar, hâkimler, savcılar ve onların uyguladığı hukuk sistemi, kadın cinayeti işlemiş bir erkeği bile “acaba ne yapsak da kurtarsak” ya da “acaba nereden indirim versek” diye düşünmekte.

Çare: Örgütlü Bir “Öz Savunma” Pratiği

Kadınların yaşamak için yaptığı her türlü savunma, bir meşru müdafaa olarak görülmeli ve cezasız kalmalıdır.

Ama gerçek yaşamda tam tersi oluyor ve erkekleri beraat ettirmek için çırpınan yargı kadınlara karşı olağanüstü saldırgan bir tutum sergiliyor. Yasamak için şiddet kullanmaktan yargılanan kadınlar cezasız kalmak bir yana çoğu zaman en üst sınırdan ceza alıyor.

Erkek yargı; kendisine sistematik olarak tecavüz eden erkeği öldüren Nevin’e ağırlaştırılmış müebbet verirken, yemek yapmadığı için eşini öldüren erkeğe iyi hal indirimleri verebiliyor.

“Öldürmeseydi öldürülecekti” demiyor mahkemeler. Eh, herhalde kadınlar ceza almazlarsa cesaretlenip kendilerini savunmaya başlarlarsa neler olabileceğinden korkuluyor! Kendisine şiddet uygulayan erkeği öldürme noktasına gelmiş bir kadının korkusu, asla alacağı ceza olmuyor. Öldürmezse öleceğini biliyor; “ölüm ve cezaevi” arasında tercihe zorlanıyor.

Öz savunma sadece şiddete karşı kendini korumaktan değil, yaşamını bütünüyle savunabilmekten geçer. Yaşamak, biz kadınların en doğal hakkı; elbette sonuna dek bu hakkımızı koruyacağız. Ama yetmez; özgürce, istediğimiz gibi, yaşayabilmek için, kendimizi hayatın her alanında var edebilmek için öz savunmayı geliştirmeliyiz.

Bizler, basitçe “erkeklerden öç alma” peşinde değiliz, kendi yaşamımız üzerindeki denetimi kendi ellerimize almak istiyoruz.

Öz Savunma Pratiğinin Gelişimi

Öz savunma, şayet örgütlü ve yaygınlaştırılarak yapılırsa, kadınlar yararına toplumsal bir dönüşüm yaratabilir. Öz savunma deyince aklımıza doğrudan ve yalnızca silahlı bir mücadele yöntemi, ya da dövüş sanatları gelmemelidir. Öz savunmanın ilk koşulu, içerisinde bulunduğumuz ve zarar gördüğümüz erkek egemen sistemi anlayabilmekten geçer. Neye karşı savaşmakta olduğumuzu bilmeden, onunla savaşmak için doğru araçları geliştirmemiz mümkün müdür? Tek tek erkeklere değil, erkek egemen sisteme karşı savaştığımızı unutmamalıyız.

İkincisi, erkek egemen sistemin ezeli ve ebedi olmadığını; dolayısıyla değiştirilebileceğini, ezilmeye ve ikinci cins olmaya mahkûm olmadığımızı bilince çıkarmaktır. Bu bilinç kendiliğinden gelişemeyeceği gibi sadece yaşadığımız deneyimlerle de açığa çıkmayacaktır. Bin yıllardır içselleştirdiğimiz ikinci olma konumundan uzaklaşmak, erkek hegemonyasının altından kurtulmak için daha birçok araca ihtiyacımız olduğu oldukça açıktır.

Kendi yazınsal tarihimize doğru bir yolculuğa çıkmamız gerekir. Erkek egemenliğinin ezeli olmadığı gerçeği, gözümüzdeki bandajlardan kurtularak okuduğumuzda tarihin tozlu sayfalarında karşımıza çıkacaktır. Tarihi, felsefeyi, sanatı yeniden kadın yazarların gözünden okuyarak başladığımız bu yolculukta göreceğiz ki; bizlere okulda öğretilen sadece erkeklerin tarihiymiş. Aynı zamanda mücadele ve cesaretle dolu bir kadın tarihi de varmış.

Üçüncüsü, gücümüzün farkında olup kendi hayatımız üzerinde söz sahibi olmamızı sağlayacak olan özgüven mekanizmalarımızı geliştirmek. Kendimize güvenmemiz savunmamızı güçlendirecektir. Bu da bugüne değin uzaklaştırıldığımız bütün toplumsal alanlarda var olmak için mücadele etmekten geçecektir. Sanatsal-kültürel faaliyetlerden spora; edebiyattan siyasete… Dışlandığımız bütün alanlarda, olmak istediğimiz her yerde olabilmek, olabileceğimizi görmek…

Dördüncüsü, kadın dayanışması; öz savunmanın önemli ve belirleyici aşamasıdır. Her kadın erkek egemenliğinin farklı biçimlerine maruz kalıyor. Birbirimizle dayanışmayı ne kadar güçlendirirsek, öz savunmamız o denli delinmez bir zırh olacaktır. Dayanışmamız bizi örgütlü bir güce götürecektir. Örgütlü gücümüz erkek egemenliğinin karşısında cesaretle ve umutla durmamızı sağlayacaktır. Unutmamalıyız ki bu sistem en çok kadınlar arasında yarattığı rekabet ve kıskançlık üzerinden ayakta durmaktadır. Bizlerin bir araya gelip, birbirimizle deneyimlerimizi paylaşmamız, bunun üzerine birlikte hareket etmemiz onların asla işine gelmeyecektir.

Pasif Bir Savunma Yetmez

Buraya kadar pasif ama öz savunmanın temelini oluşturan yöntemlerden bahsettik. Ama sadece bu yöntemlerle erkek şiddetini önlememiz mümkün değil. En fazla yavaşlatır ya da kısmi olarak azaltabiliriz. Bu kazanımlarımızın ardından geliştireceğimiz atak savunma yöntemleriyle öz savunma pratiğimiz başka boyutlar alacaktır.

Erkek kadını taciz eder veya şiddet uygularsa, karşılığında kadının da ona şiddet uygulaması ya da sadece kendisini savunur pozisyonunda kalması gerekmez. Erkeği ve yaptığını teşhir ederek onu savunmasız bırakabiliriz.

Teşhir; önemli bir atak savunma yöntemidir, hukuki yollardan herhangi bir sonuca ulaşılmadığı zaman kullanılabilir. Doğru bir şekilde kullanıldığı takdirde de işe yarar.

Doğru bir şekilde kullanımdan kastımız şiddeti o erkek üzerinde kişileştirerek, bireyin kendisine dönük bir şeytan taşlama ritüeli yaratmamaktır. Sadece uygulanan şiddetin kendisine odaklanmak çok önemli… Şiddet uygulayan kişinin etrafında veya daha da geniş bir çevreye ulaşan teşhirin erkeği yaptığı şeyin ne olduğu konusunda bilince çıkaracak bir basınç altında bırakması gerekir. Bilince çıkarıp yaptığı hatanın farkına varabilir de, ona direnebilir de. Fakat bu teşhir öncelikle kadının kişisel haklarını koruyan, onun beyanını esas alan ama erkeğin de aksini ispat etme veya kendini dönüştürme çabalarına itiraz etmeyen ince bir ayarda olmalıdır. Erkeğin şiddetine karşı fiziksel şiddet uygulamak, teşhirden bir sonraki adımdır ve artan şiddet, taciz ve tecavüz olaylarından sokakta yürüyemez hale geldiğimiz bu günlerde önemli bir öz savunma yöntemidir. Kadının sözünün hiçbir hükmü olmayan ataerkil toplumlarda kadının beyanın esas alınması kadın mücadelesi açısından oldukça önemlidir. Kadın dayanışması en çok bu noktada sınanır. Erkeğin fiziksel olarak güçlü olan konumuna karşı, spor yapmak ve dövüş sanatlarını öğrenmek kendimize olan güvenimizi perçinleyecek ve şiddete karşılık verebilmemizi sağlayacaktır. Bu yönde geliştirilmiş birçok savunma sanatı vardır. Örneğin Wen-Do (kadının yolu) tamamen kadınlar için geliştirilmiş bir dövüş sanatıdır. Şiddet karşımıza sokak ortasında, evde, kampüste veya iş yerinde aniden çıktığında kendimizi savunabilmek için öncelikle bu savunmanın ne kadar meşru olduğunu, sonrasında da bunu gerçekleştirebilecek cesarete, güce ve tekniğe ihtiyacımız olduğunu unutmamalıyız.

Sonuç olarak, öz savunma yönteminin sadece bireysel olarak kazanılması ya da örgütsüz bir biçimde uygulanması, içinde nefes alıp verdiğimiz toplumda bütünlüklü bir sonuç yaratamaz. Kadınların öz savunmadaki en önemli silahı örgütlenmektir. Karşımızda her tarafımızdan bizi kuşatmış bir ataerkil kapitalist sistem durmaktadır. Bunun karşısında sistemli ve bilinçli bir şekilde geliştirilmiş öz savunma pratiği “hayat kurtaracak” boyutlara ulaşabilir, toplumsal özgürleşmenin de önünü açabilir. Bu da örgütlü bir kadın mücadelesinin gelişmesiyle mümkündür.

kampuscadilari.com


VNS Matrix ve Siberfeminizm

Siberfeministler 90’lı yıllarda ortaya çıkan, teknolojiyi cinsiyet ayrımlarını bozacak bir yol olarak gören, öfkeli ve bol şamatalı, tekno-ütopist bir gruptu.

‘We Are the Future Cunt’:

CyberFeminism in the 90s

Çeviren : Öykü Kaptan

Siberfeminizm: 90’larda ortaya çıkan, Dot-com balonuyla beraber sönmesinden önce bir nesil feministi harekete geçiren düşünce, eleştiri ve sanat akımı. Siberfeminizm terimi 1991’de, siberkültürün atak yaptığı, internetin kamuda yaygınlaşmaya başladığı dönemde, İngiliz kültür teorisyeni Sadie Plant ve Avustralyalı sanat kolektifi VNS Matrix tarafından eşzamanlı olarak ortaya atıldı.

Siberfeminizm aşağı yukarı şöyle görünüyordu:

The Cyberfeminist Manifesto for the 21st Century by VNS Matrix

“biz modern amcıklarız
mantık karşıtı
sınırsız, bağımsız, merhametsiz
sanata amımızla bakar, amımızla sanat yaparız
mutluluğa deliliğe kutsallığa şiire inanırız
“yeni dünya düzensizliğinin” virüsüyüz
sembolleri içeriden bitirenleriz
kodaman işlemcisinin sabotajcıları
klitoris matrikse giden direkt yoldur
VNS MATRIX
ahlaki kodların terminatörü
çamurun askerleri
sefilliğin sunaklarına inen
içeri sızan, bozan, yok eden
biz gelecek amcıklarıyız”

Siberfeministler teknolojiyi cinsiyet ayrımcılığını bitirecek bir araç olarak gören tekno-ütopik düşünürlerdi. Elbette dijital dünyanın ve ondan doğan kültürlerin spekülatif olduğunu ve en az reel dünya kadar cinsiyet-güç dinamiği içerdiğini biliyorlardı. “Siberfeminist” kelimesinin kendisi bir bakıma 80’lerdeki siber-punk edebiyatının mizojinist eğilimlerinin bir eleştirisiydi. Yine de siberfeministler, interneti feminist özgürleşme için bir araç olarak görüyorlardı.

O dönemlerde internette sevilesi çok şey vardı. Çizgisel olmayan bir edebiyattan ve sanat pratiklerinden gelen feministler anlatısal olmayan hiper-metinleri birer iletişim aracı olarak gördüler. Feminist eleştirmenler internet bağlantılarını 70lerin kadınların bir araya gelerek benzerlik ve farklılıklarını konuştuğu farkındalık yaratıcı üçüncü nesil feminizmiyle karşılaştırdılar.

“Mevzu makinelerle iktidar veya teslimiyet ilişkisi kurmakta değil; bilakis, kadınlar ve teknoloji arasında muhtemel ittifaklar, ilişkiler ve birlikte evrimleşebilen imkanlar keşfetmekte.”

(MIT’nin sanat dergisi Leonardo, 1998.)

Siberfeminizmin net bir tanımını yapmak neredeyse imkansız. Aslında, 1997’de, Birinci Siberfeminist Enternasyonal’de katılımcılar bu terimi tanımlamamakta karar kıldılar, bunun yerine siberfeminizmin ne olmadığı üzerine 100 “Antitez” kaleme aldılar. Listeye göre siberfeminizm : satılık değildi, postmodern değildi, bir moda ifadesi değildi, piknik değildi, medya balonu değildi, bilimkurgu değildi –ve bence en iyisi- “sıkıcı oğlanlar için sıkıcı bir oyuncak değildi.”

Gerçekten de hiç sıkıcı değildi. Siberfeministler için, siber alan yaratıcı deneyimler için dolambaçlı bir alternatif evrendi. Devrim niteliğinde CD’ler yaptılar, (Linda Dement’in “Cyberflesh Girlmonster”ı) web tabanlı multimedya sanat eserleri ürettiler, Sanal Gerçeklik Modelleme Dili ile oynayıp ataerkisiz bir dünya inşa ettiler, istedikleri her şekli alıp zevk ve bilgi arayarak internette gezdiler. Video oyunları bile yaptılar. En bilinenlerinden biri bir başka VNS Matrix projesi olan All New Gen’di.

Yukarıdaki 1995 tarihli resimde, Toronto YYZ Gallery’deki All New Gen görülüyor. All New Gen’de kadın “siberorospular” ve “anarko siber-teröristler”, tekno-endüstriyel kompleksin Ödipal somutlaşması olan Big Daddy Mainframe’i hackleyerek Yeni Dünya Düzensizliği’nin tohumlarını ekiyor ve fallik gücün hükmünü sona erdiriyor.

All New Gen’e giriş yaptığında oyuncuya ilk olarak : “Cinsiyetiniz? Kadın, Erkek, Hiçbiri.” diye soruluyor. Tek doğru cevap “Hiçbiri” – çünkü diğer tüm cevaplar oyuncuyu oyunu sonlandıran sonsuz bir döngüye atıyor. All New Gen’de enerji “G-slime” ölçüsüyle ölçülüyor, Mainframe’e ve tetikçilerine karşı olan savaşta (“Circuit Boy, Streetfighter ve tüm diğer sikkafalar”) oyuncu “mutant she-ro DNA sürtükleri”nden yardım alıyor. Düşünebiliyor musunuz?

The DNA Sluts, All New Gen’den bir kare. Kaynak: Virginia Barratt

Klitoris Matrikse Giden Direkt Yoldur

Siberfeminizmi 2014’te tekrar incelemek bir zevk. Öncelikle, çok eğlenceli. Bomba gibi bir dili var. İnternet’te “klitoris matrikse giden direkt yoldur” veya “biz gelecek amcıklarıyız” gibi cümleler barındıran manifestolar yazan feministler artık yok, en azından benim okuduğum bloglarda. Ve internetin yeni imkanlarına olan ilgi hızla yayılıyor.

Romancı Beryl Fletcher, Cyberfeminism : Connectivity, Critique + Creativity için yazdığı 1999 tarihli makalesinde,

“Siber alanın hayal gücünün ve dilin sınırlarını zorlama potansiyeli var. Siber alan büyük bir kütüphane, dedikodu seansı ve politik, duygusal bir alan. Kısacası, feministler için harika bir yer.”

diye yazmıştı.

Donna Haraway, 1991 tarihli makalesi A Cyborg Manifesto: Science, Technology, and Socialist-Feminism in the Late Twentieth Century’de, “Tanrıça olmaktansa cyborg olmayı yeğlerim.” diyordu.

Elbette ki bu tekno-ütopik umutlar gerçekleşmedi. Siberfeminist düşünür ve sanatçılar interneti kadın düşüncesi ve ifadesi için bir oyun alanı olarak gördüler, fakat 2014’te kadınlar internette, fiziksel alanda yaşadıkları tehdit ve anksiyeteyi yaşamaya devam ediyorlar. Susturulma, tehdit edilme, zorbalığa uğrama korkusu gerçek hayatta olduğu kadar dijital dünyada da geçerli. Anita Sarkeesian gibi video oyunu eleştirmenleri medyada kadınların daha iyi temsil edilebileceğini söylediği için düzenli olarak taciz ediliyor.

Ve elbette anonimlik! Siberfeministlerin cinsiyet sınırlarını aşmak için güzel bir yöntem olarak gördüğü anonimlik, şimdi internette vahşi mizojinist düşünceleri gerçekleştiren temel araç durumunda. YouTube yorumlarında, forumlarda, e posta kutularında ve Twitter’da kadınlara yöneltilen @yanıtlarda… Sorun, siberfeminizmde değil. Sorun, dijital ve gerçek dünyanın neredeyse tamamen kesişmesinde. Gerçek dünyanın problemleri artık dijital dünyanın problemleri oldu. İnternet artık ayrı bir alan değil, bizler de internetten ayrı düşünülemeyiz.

Yine de umut var. VNS Matrix’in kurucu üyelerinden Virginia Barratt’ın 2014’te yazdığı gibi,

“siberfeminizm katalitik bir andı, geek kızları harekete geçiren, makineleri zevkli ve ıslak kılan, küfürlü tekno-porno kodunu serbest bırakan kolektif bir memetik zihin virüsü idi… Feminist isyanın “temiz ve düzgün” bedenlere kirli bir şekilde dönüşmesini izlerken, cyborg feminist neslin zaman ve mekanı büküşünü hissediyorum.”

Yakın zamanda, hatta seneye, VNS Matrix’in 21.Yüzyıl Siberfeminist Manifestosu Forever Now isimli bir sanat projesi için uzaya gönderilecek.

Dünyaya geri dönmemiz gerekirse… Kadınlar, cinsiyet, güç ve teknoloji hakkında internette esaslı tartışmalar dönüyor. Fakat tartışma platformları Siberfeministlerin tahmin ettiğinden farklı. CD’ler aracılığıyla farkındalık yaratmıyoruz, Amazon kılığına girmiyoruz ya da hiper-romanlar yazmıyoruz. Bunlar yerine, Facebook gruplarında fikir paylaşıyor, online dergiler çıkarıyor ve sorunlara ışık tutmak için hashtagler oluşturuyoruz. 

Daha az karşıkültür, daha çok alıcı. Jian Ghameshi tacizi, Gamergate, Ray Rice’ın eşini yumruklaması gibi korkunç mihenk taşlarına rağmen, gelen ilgiyle bir şeyler yapmaya çalışıyoruz: Konuşmak, eğitmek, sinirlenmek gibi.

Gamergate’in kültürel sonuçlarından sonra, Siberfeminizm’e ve meyvelerine daha makul bir paralel evren totemi olarak tutunuyorum. Teknoloji her zaman cinsiyetçi olsa da, her zaman başka ihtimaller de olduğunu bilmek beni rahatlatıyor. Teknolojik araçları var olan gerçekliğimizin bir devamı olarak kullanmak yerine, hayallerimizi düzenlemek için kullanabiliriz. Hiçbir şey için geç değil. Geçmişin başarısız ütopik fikirleri ne olabileceğini gösterirken, aynı zamanda hala neler yapabileceğimizi de gösteriyor.

“Matriks hizmetçiler video oyununda pis işler çeviriyor” Avustralyalı gazete The Age’in VNS Matrix başlığı, 1995.

Birinci dalga internet siberkültürünün aktivistlerinden, entelektüellerinden, peygamberleri ve ucubelerinden ne öğrenebiliriz? Stewart Brand, Lawrence Lessig ve daha nicelerinin ününe katkı sağlıyor olsak da, sonradan demode kalan tavırlar takınanları, yanlış tahminlerde bulunanları, internette karşılık bulamayan sesleri unutmuş gibiyiz.

Siberfeminizmi unutmamalıyız. VNS Matrix’i derinlerden çıkarıp damarlarımıza bir parça enjekte etmeliyiz. İyi gelecektir. Bu kadınların sesleri –kimi tuhaf, kimi sinirli, kimi komik ama kesinlikle Big Daddy Mainframe karşıtı- günümüzün online feminizm üzerine olan tartışmalarından oldukça uzak kaldı. Her “oyun gazeteciliği ahlakı” tartışmasında, kadınların oyunlarda temsil edilişi ve online yorumlardaki tutumlara haklı karşı çıkışları görmezden gelindiğinde, her online ölüm tehdidinde ya da ifşa girişiminde, Geleceğin Amcıkları’nın gelip sunuculara bir tutam mantık katmasını özlemle bekliyorum.


Bu yazı, internetteki feminist tarihi inceleyen bir serinin bir parçasıdır.

İkinci kısım: “İlk Siberfeministlerin Sözlü Tarihi”.

‘We Are the Future Cunt’: CyberFeminism in 90s / Claire L. Evans, Vice Media, 2014

VNS Matrix

Çeviren: Öykü Kaptan
oykukaptann @ outlook.com


Riot Girrrls İstanbul

Dilara Özden ‘Alternatecyborg’ 2020

ŞİDDETLE KALÇAM

dokunamazsınız !..

Neslihan Yalman

kalçamı yağmurlarla taşlanmış mabedinde diriltiyorum
militan yanardağın eteğinde alevlenirken o
ruh göçüyle bebek cesetleri boşaltıyorum banyoya
kibirli altın rezervlerini talan ederek

kimse şehvetini donukluğundan saklayamaz

kusurlu avuçlarımla bıçaklıyorum yanaklarından onu
gecelerce yoğun bakımda yırtmaçlı kefeniyle
ağırlığını asla başkasının kucağında bırakmıyorum

kimse değerini diğerinden çekip alamaz

kalçam genişlediğinde nemle depremleniyor
yerküre şeytanı gücünü kütürdetirken
sarhoşluğun damgasını taşıyan bir elektrik direğine
omuzlarından kelepçeliyorum bütün yarıklarımı

tazecik yemişler dallarından sarkıyor

nıralugyud imitiy niskes ridimitib


portfolio
Gözde Gürel ‘Anxiety’ 28x21cm, kağıt üzerine suluboya (2015)

Çok genç, ama bir o kadar da derinlikli bir sanatçı Gözde Gürel. Çalışmalarında insanı tüm kaygıları, acıları ve umutlarıyla ağırlıyor.

Gözde Gürel ile Sanata ve Topluma Dair

Röportaj: İpek Yeğinsu / artlog.art50.net

Çalışmalarınızda otobiyografik öğeler, psikolojik referanslar ve toplumsal eleştiri ön plana çıkıyor. Sizce günümüz toplumlarının en önemli sorunu nedir? Sanırım çok değerli olduğumuzu düşünerek kendimizi sürekli değersizleştiriyoruz; dolayısıyla kendimizi değersizleştirdiğimiz insan ilişkileri içinde buluyoruz. Bu, ironik olduğu kadar  yorucu da birşey; ne isteklerimiz ne de karamsarlığımız bitiyor maalesef.

Çalışmalarınızda çizgi roman ve karikatürle akraba bir yaklaşımdan söz etmek mümkün. Takip ettiğiniz çizgi romanlar var mı? Sıkı bir takipçisi olmamakla birlikte çizgi roman okumayı seviyorum. Özellikle Image Comics’in serilerini oldukça çağdaş ve ilham verici buluyorum. Wonder Woman ve Batwoman gibi cinsiyet normlarını yıkan karakterlerin hikayelerini okumak hoşuma gidiyor.

İşlerinizde sosyal fobiyle ilgili birçok referans mevcut. Siz bu konuda neler söylemek istersiniz? Hem internet öncesi ve hem de sonrasına denk gelen kuşaktan biriyim ve çok rahat günler geçirdiğimizi de söyleyemem. Duygularımız ile pratiğe döktüklerimiz, sürekli çatışma halindeler ve problemlerimizi gerekçe gösterip insanları yanımızdan uzaklaştırmaya alıştık.

portfolio
Gözde Gürel ‘Antisocial Anthem’ –  ‘isimsiz’ 28x21cm, kağıt üzerine suluboya (2015)
portfolio
Gözde Gürel ‘isimsiz’ 28x21cm, kağıt üzerine suluboya (2015)

Beğeniyle takip ettiğiniz sanatçılar? Esinlendiğiniz yazarlar? Matt Gordon, Alice Wellinger, Camille Rose Garcia, Alessandro Sicioldr, Elif Varol Ergen, Mercedes Helnwein, Nick Sheehy, Ali Elmacı ve Thomas Ascott’u sayabilirim. Lisedeyken William S. Burroughs’dan esinle resimler yapardım; halen serbest çağrışımları olan ve zihnini dolambaçlı bir gezintiye çıkaran yazım tekniği ilgimi çekiyor. Özellikle bir iş üzerinde fikir geliştirirken serbest çağrışımlar güzel sonuçlar veriyor.

Yakın gelecekte sizden hangi projeleri bekliyoruz? Şu anda öncelikli planım motivasyonumu yüksek tutup daha da çok üretebilmek.

for more artist’s works : instagram.com/ggurel


lucy_96dpi
Illustration for Diabolizer and Persecutory concerts by Lucy Ferra

Öldüren Cazibe : Lucy Ferra

Ağustos 2014

Lucy, merhaba. Son zamanlarda neler çiziyorsun, anlatmak ister misin? Merhaba. Son zamanlarda açıkçası beynimi susturmak için yanımdan ayırmadığım defterlerimi karalıyorum; özellikle birşeylere odaklandığımı söyleyemem; o an nasıl olması gerektiğine inanıyorsam o şekilde yapmaya çalışıyorum. Ama genel olarak anlatım tekniklerine yoğunlaşmış durumdayım. İllüstrasyonu kuvvetlendirecek ya da illüstrasyonla kuvvetlendirebileceğim konular üzerinde projeler geliştirmeye çalışıyorum.

Yurdumuzda illüstrasyon sahası genişliyor, bu konuda ne düşünüyorsun? Genel tabloya baktığımızda, sadece ülkemizde değil dünyada değişmekte ve gelişmekte olan bir döneme girdiğimizi görüyoruz. Teknoloji, gün be gün ilerliyor ve bu ilerleyişe görsel anlatım gücünün eklenmesiyle, bizler gibi yazı-çiziyle uğraşan insanlara yeni iş sahaları doğurması kaçınılmaz. Fakat yaşantımızdaki her şeyi çok hızlı bir şekilde tüketmeye başladığımız ve gittikçe bireyselleştiğimiz için, yapılacak her şeyi çok kısa sürede çöp haline getirmeye başlamamız beni korkutuyor. İnsanların değer yargıları değişmekte; onların doyumsuzlukları yapılan işlerin kalitesini de etkileyecektir. Ama tabii kesin konuşmamak lazım..

Bir dönem Leman’da çalıştın, ne tip işler yaptın, biraz bu dönemden bahseder misin? Karikatür ve mizahtan ziyade çizgi roman, grafik ve illüstrasyona daha yakınsın sanırım ? Yanılmıyorsun, illüstrasyon ve çizgiromana daha yakınım. Leman farklı bi kafaydı. Aynı anda, deli gibi gerilim yaşarken bi taraftan da sinir stresi atabildiğim bir ortamdı. Genelde üçüncü sayfa ve renklendirme yaptım bazen de her işin adamı oldum. Biraz tembel olduğum için (belki birazdan da fazla), çalışmalarımı temize çekip veremedim. Ama güzel bi tecrübe, güzel bi keyif, toz kokusunu bile özleyebiliyor insan.

lucy_double
Lucy Ferra ‘Like I’m on holiday’ sketch (2014)
img404
Lucy Ferra ‘Like I’m on holiday’ sketch (2014)

Dylan Dog’ı çok sevdiğini biliyorum. Dylan’ı senin için özel kılan nedir? Dylan’ı özel kılan bir değil onlarca sebep var. Yazsam roman olur belki. Teknolojiyle arasının hep kötü olması, ilişkilerinde dikiş tutturamaması, yükseklik korkusunun olması, sıklıkla parasız olması, inandıklarının ardından koşması onu ‘normalleştiriyor’. Korkuları olan bir ‘kahramandan’ bahsediyoruz aslında. Çoğu zaman kendimle özdeştiriyorum onu. Komik geliyor belki kulağa ama evet, ben bir çizgiroman karakterine aşığım ve belki bir gün çizgilerde buluşuruz.

İleriye yönelik planların neler? Engel tanımıyorum. Kafamda çok fazla sorun var ve bunları dışarı çıkartmanın derdindeyim. İnsanlar görsün bilsin derdinde değilim, yeter ki çıksınlar benden ve belki o zaman sıkıntılarımı bir nebze olsun hafifletebilirim. Çapraz sanatların gücüne inanıyorum, illüstrasyonu kağıttan dışarı çıkartmak istiyorum. Tek bir amacım var, insanları rahatsız etmek.

lucy_small
Some sketches for linoleum print by Lucy Ferra (2014)

Ve ben yola çıktım bile…

lucyferra.tumblr.com


Aseton (6)
Nazlı Karaturna (2017)

Nazlı Karaturna

Müzisyenliğinin yanısıra çizimleriyle de ayrı bir güzel, namı diğer Aset0n.

Aseton (3)
Nazlı Karaturna (2017)
Aseton (7)
Nazlı Karaturna (2017)

don’t forget to check for more at  :

a s e t 0 n


merve morkoç (5)
Lakormis (2015)

Merve Morkoç ‘Lakormis’

1986 İstanbul doğumlu. İstanbul’da yaşıyor ve çalışıyor. Onu sokağa işlediği fantastik figürleriyle tanıdık, kısa sürede yeteneği ve sabrı sayesinde sanatını galerilere kadar taşıyabilen orijinal sanatçılarımızdan, genç yetenek, grotesk imgelem. Aynı zamanda yakın zamanda dostlarıyla birlikte 49/ 50 ismini verdikleri baskı resim ve tasarım atölyesini de işletiyorlardı.

merve morkoç (2) double
Lakormis (2015)
merve-morkoc_11
Lakormis (2017)
Merve Morkoç

Merve Morkoç is a Turkish illustrator based in Istanbul. The images of beauty and ugly come together in an harmony at the same body and on the same surface. Merve Morkoç’s paintings are inspired by the culture and life of the streets, where she feels independent. For her, the internet, streets, gallery walls, paper and materials of any size can easily turn into efficient spaces. In this context, the artist is enthused by animation figures, commercials and narrative styles of urban origin that surround her. In her works, Morkoç is capable of creating alluring narration and forms, while keeping a characteristic distance with the viewer. Her approach can be summarized as: “Ugly as a concept, yet charming as a package”. Referring to her murals Morkoç says: “…An infinite presence is not my concern. As a matter of fact, what matters is to be able to paint on that very wall. Five years or five minutes; well, frankly, to me, it doesn’t matter at all.”  Merve Morkoç was born in 1986 and has graduated from the Department of Graphic Designs at Mimar Sinan Fine Arts University. Her statement is a warranty of the presence of street art in her works in the gallery with all its vitality. (taken from arts fucks me, Carolin Gölder)

More about Merve Morkoç and her works here.


m o e r o

şiir fanzini çıktı !

moero.org


Zeynep Marr (64) dekupe
Zeynep Mar, tuval üzerine akrilik (2017)
Zeynep Marr (42)

In Conversation with Zeynep Mar, Multidisciplinary Istanbulite Artist

by Çağla Bölek March 2019

1994 İstanbul doğumlu ressam, 10 yaşında resim eğitimi almaya başlıyor. Avni Akyol Güzel Sanatlar Lisesi’nde okuduktan sonra 2012’de Mimar Sinan Güzel Sanatlar Fakültesi resim bölümünü kazanıyor ve 2019 yılında mezun oluyor. Uygulamalı atölye olarak fresk seçiyor ve okul dönemi boyunca serigrafi, gravür, lif sanatı ve ebru derslerini alarak kendini geliştirmeye odaklanıyor. Yurt içi ve yurt dışı olmak üzere birçok karma sergi ve sanat fuarına katılan sanatçı aynı zamanda çizimlerinden nakış yaparak da bir çok iş üretmiştir. (Suhan Laletayyin)

dörtlü_kompozisyon_small
Zeynep Mar, nakış ‘textile works’ (2018)

If I had the chance I would like to learn all the fields and match them with my works.

Zeynep Mar is a striking young artist who is currently based in Istanbul. We talked about her inspirations, working process, and her divergent style. Enjoy the ride!

You create in various fields; painting, illustration, embroidery… Can you interpret your style and elaborate your technique? I have always been fond of variety. I do not think that one should focus solemnly on one area, at least I know that I cannot. I paint since I was a child and then I got the painting education but after a while painting only fell short. It is like eating apple everyday or looking from the same perspective. Jumping one field to another gives me peace because when I turn back to the old works that bored me then, I have a clearer, purer approach and find the right angle with new accumulations. It is a loop inside me. One might think that multiple fields can block progression but for me, everything is connected. If I had the chance I would like to learn all the fields and match them with my works.

1734751
Zeynep Mar, tuval üzerine akrilik ve posca (2017)

What does your carnivalesque, bright and bold usage of colors mean to you? What is your relationship with colors? Simplicity is not so close to me. I always want to be a productive artist but my exhibited works are not many. Actually, it is related to the difficulty of the creation process. When the moment comes I feel the excitement of a four-year-old with chaos in my head, I want to express everything and match coherent fields together and afterward feel the relaxation of that newly formed chaos. Perhaps it is related to my age and what is being experienced. I cannot be sure what kind of evolution would take place in the future…

I haven’t thought about why I paint nudity but aren’t clothes boring ?

I see repetitive figures and conceptions in your works. Such as women from different cultures, psychedelic effects, and nudity. Can you talk about their meaning for you? Woman figures and portraits are something I often use and nudity because of my academical past maybe. I haven’t thought about why I paint nudity but aren’t clothes boring? There are already dresses on everyone and everything… Those figures and conceptions are my experiences, emotions, and dreams as I am at some sort of a dimension and apparently my work here still continues. Those repetitions are not disturbing and it is okay to mingle around until they reach the next dimension. Aesthetics have been examined for centuries and consciousness is present right from the start and we question the cause of existence. All of these are fundamental, special and personal. Things that open to interpretation.

My style is not particularly Eastern or Western, the goal is to find the balance between the two.

In an earlier interview of yours, you mentioned that East Asian cultures and combinations of the opposition are inspiring for you. Considering your creative process, can we say that co-existence and acceptance of diversity are necessary in order to form a complete artwork? Yes. Different range of emotions, different materials, the unity of different ways of expressions… In the end, the universe consists of these and everything becomes more beautiful with solidarity. I believe it is important to accept and embrace it.

Your last group exhibition was at Mecra titled ‘Aysel Gürel Sergisi’. Aysel Gürel was a colorful, local artist that labeled as ‘marginal’. How was the experience of visualizing her as a radical and protest artist like yourself? I haven’t been painting for a long time and haven’t been participating in an exhibition. So, when the invitation came I was delighted. Her personality accommodates with my style easily. Because I think her as a mother, a hard-working woman, with working ethics of her own and also a woman that doesn’t care about social pressures and doesn’t have regrets. There is not a single personality and a single role in life and Aysel Gürel is a good representation of it. After I found a suitable composition for her the rest flow fluently. I took a break from embroidery and felt a strong urge towards painting because of this work. It became one of the rare works that satisfied me.

Can you talk about opportunities and disadvantages of being a rebellious young artist in Turkey? My works did not put me in a rough situation before. I often receive positive criticism and the negative ones mostly are from my school in which I can see their points. I am glad about my current position. It is necessary to experience the conflict of extremes if the aim is creating something distinctive. Focusing on one area might harm the holistic point of view. My style is not particularly Eastern or Western, the goal is to find the balance between the two. Also when the study material is the self, process flows easily. The key is to continue…

Do you have any future projects planned? How will we see Zeynep Mar next time? First of all, I would like to graduate in order to focus solemnly on my work. After that, I have some projects in mind to work on. Also, I plan to attend Base this summer and I am open to exhibition invitations.

interview by Çağla Bölek,  yabangee – All photos courtesy of the artist.

For more information about Zeynep Mar’s work,

don’t forget to visit her web-shop

kopekus.tumblr.com


Esat Cavit Başak (66)
‘Cyberpunk Girl’, photograph by Esat Cavit Başak, İstanbul (1984)

Birce Seymen

Punk Rock müzik grubu Hexaboom‘un şarkıcısı, genç yetenek, aynı zamanda serbest çizimleriyle de dikkat çekiyor : True Ankariot, Pathetic Girrrl Power !!

Birce_Seymen_small
Birce Seymen (2020)

monxx.art


Dilara Özden (21) small
Dilara Özden ‘Ghost in the Shell’ 2018

‘William Gibson’ın romanları ve bilgisayar oyunları sağolsun Cyberpunk kültürüne pek de uzak sayılmam, bunlar beni zamanla o dünyanın içine çektiler.’

Dilara Özden

Mart 2019

Teknolojinin dejenere ettiği yozlaşmış bir dünya kurgusu her ne kadar korkunç bir manzara olsa da sahnelediği çarpıcı gerçeklik, beni her zaman kendine çekmeyi başarmıştır. O dünya bir gün gerçek olabilirdi; belki de oluyordu; bunları resmetmek istiyordum, bunları kurgulamaktan zevk alıyordum.

Ve işlerimi sergileme konusunda şansım yaver gitti, çevremde kendimi ifade etmekten çekinmeyeceğim bir ortamım vardı. Fakat bu küçük halkanın dışına çıktığınız vakit yandınız! Herkes size ‘marjinal’ demeye başlar. Sanırım Türkiye’de yaşadığım dönem daha provokatif bir tarz sergiliyordum; belki de yaşadığım coğrafyanın üzerimde yarattığı stresten dolayı. Buraya yerleştiğimden bu yana yaptığım çalışmaların daha sakin olduğunu kolayca farkedebilirsiniz.

Tokyo gibi gelişmiş bir metropolde yaşıyorsun, bizimki gibi geleneksel bir geçmişi olan Japonya’nın modernleşme süreci hakkında ne düşünüyorsun? Tokyo’nun, daha doğrusu Japonların, yaşamın her alanında, bugün için bile geleneklerinden kopmadıklarını görüyorum. Muhafazakar ve dışa kapalı bir topluluk, onları tanımak, anlamak pek de kolay değil. Yaşamlarında bir ‘saygı olgusu’ var ve bu saygılı olma durumunu korumak onlar için önemli. Hatta öyle ki Japonca ‘Saygılı Japonca‘ ve ‘Normal Japonca‘ diye ikiye ayrılmış durumda. Fakat bu toplumun ‘efendi ve saygılı insan’ olma duygu hali yüzünden aynı zamanda Japonya akıl almaz fantezilerin ve aşırılıkların merkezine de dönüşmüş durumda.

Dilara Özden (24) small
Dilara Özden, konser afişi : Ragana, SBSM, Tampon

razorgirl :

1) A “stock” female character often found in cyberpunk media. i.e. Molly Millions (Neuromancer), Trinity (The Matrix), and Motoko Kusanagi (Ghost In The Shell). They take on roles like mercenaries and bodyguards.

2) A female stepping razor. A tough, street-bred, leather-clad, ass-kicking, gun-toting girl who will hand your nuts to you if you stare at her breasts too long!

Guy 1: Watch out for that blonde in the school-girl outfit. She’s a razorgirl!

Guy 2: I wish you had told me that before she punched my nuts in.

şükran moral detay
Şükran Moral ‘Terni’ performans (2007)

‘şiddet’ ‘baskı’nın karşısında ortaya çıktığında, kurumsallaşmış şiddetin bir reddidir. Böyle eylemler kahramanlıktır…

Ti-Grace Atkinson

şükran moral detay 03
Şükran Moral ‘Terni’ performans (2007)

“Terni – Bir Türk Kızının Gerçek Hikâyesi”, 2007, performans Kocasından kaçarak babasının evine giden genç bir kadın, 25 Temmuz 2006’da kocası tarafından öldürülür. Suçu kocasını terketmesidir. Şükran Moral bu kadının hikâyesini yeniden okurken sapkın davranış kodlarını ele alır.

“Terni – The True Story of a Turkish Girl”, 2007, performance On July 25th. 2006, a young Turkish woman was killed by her husband. in her father’s house. Her crime, was to have left him. Rereading this real story. Şükran Moral dwelled upon perverse behavioural codes.

>

Dilara Özden (13 small)
Dilara Özden, ‘I’m Not Sorry’ 2018

Manga çizgi-roman, anime dünyasında ‘Princess Mononoke’, ‘Spirited Away’ gibi destansı eserlere paralel sapkın ve sadistik bir üretim alanının da varolduğundan bahsettin, sen kendini daha çok hangi alana yakın buluyorsun? Haha! Güzel soru. Memleketteyken dile getirdiğin ‘sapkın ve sadistik’ yönü daha çok ilgimi çekiyordu fakat buraya gelip yaşamaya başladığınızda üretilen tüm bu eserlerin, toplumun bastırılmışlığından başka bir şey olmadığını farkediyorsunuz. İnsanlar çok sakin, en azından öyle olmaya alıştırılmışlar; siz de ister istemez uyum sağlıyorsunuz, yalnızlaşıyorsunuz ve zamanla kendi içinizde kaybolmaya başlıyorsunuz. Buraya taşındığımdan bu yana ‘ruhsal derinliği olan’ türlere kendimi daha yakın hissetmeye başladım.

Japonya’nın tuhaf eğlence anlayışını ve karanlık iç dünyasını merak edenlere Rieko Yoshihara ve Hideaki Anno’nun animasyon filmlerini ve Junji Ito’nun mangalarını tavsiye ederim.

Edebiyatla aran nasıl, neler okumaktan hoşlanırsın? William Gibson ile başlayan bir bilim-kurgu tutkusu var bende. Memleketten ayrılmadan önce en son Andy Weir’in iki kitabını bitirmiştim, Weir‘in son yıllarda macera/ bilim kurgu alanında ciddi bir çıkış yaptığını düşünüyorum. Japoncam henüz okuyabilecek seviyede olmadığı için şimdilik burada bulabildiğim İngilizce romanlarla yetinmek durumundayım. Böyle olunca da maalesef pek de seçme şansım olmuyor.

Dilara Özden (1) small
Dilara Özden ‘Aki & Rabbit’ 2018

Bu aralar üzerinde çalıştığın özel bir şeyler var mı? Aki & Rabbit serisi üzerine çalışıyorum. Hikayesi kısmen yazıldı, Mart’tan sonra çizim aşamasına geçilecek. Bilim kurgu ve aksiyon türünden bir çizgi roman. Şimdilik bu kadar ipucu verebilirim.

: )

頑張って !!!

 alternatecyborg.net


foto_01
Şükran Moral ‘Aşk ve Şiddet’ performans, 2009

Sadizmin iktidarına karşı Şükran Moral soruyor :
“Afganistan’dakileri mi örnek alalım ?”

2009 da gerçekleştirdiğim Aşk ve Şiddet isimli performansım toplum içinde şiddetin kaynağına değiniyordu. Toplumun yapı taşı olan ailede başlıyor şiddet. Aşkın veya aşk adına yapılan her hareketin nasılda şiddete maruz kalan kurbanlar yarattığını. Klitorisi kesilen kız çocuklarını gözünüzün önüne getirin, annesi, teyzesi veya yakın akraba kadınlar tarafından yine o kız çocuğunun iyiliği için bu iğrenç hadım etme işini gerçekleştirmiyorlar mı? Ve bunların tümü kadın. Eğer kadın yüzyıllardan bu yana ezilmişse bunun suçu sadece erkekte değil biz kadınlar da suçluyuz. 90’ların tüketim çılgınlığında özellikle Avrupalı feministler tavır değiştirdiler. Acaba bu eşitlik meselesini çok mu abarttık diye. Daha kadınsı olalım erkekleri ürkütmeyelim filan. Hatta o dönemlerde vebadan kaçar gibi “Hayır ben feminist değilim!” açıklamaları doluydu. Bu kadınlara ne olmuştu acaba? Eril düzene yaranmak için bir koşu başlamıştı. Tabii ki sanıldığı gibi feminist olmak kadınsı olmayı yadsımaz. İşte bu gibi konularda esnek olunmaya başlandı.

Mesele batıdan örnek almak meselesi değil, mesele örf ve adetler kisvesi altında ortaçağdan kalma kafaları değiştirmek. Afganistan’dakileri mi örnek alalım?

Batı sanata, bilime ve teknolojiye sahip çıkıyor geri kalan hürafe gibi şeyleri de bize bırakıyor. Sonuçta bu üç şeye sahip çıkarak içselleştiremeyen toplumlar öteki yani batının hegemonyası oluyor bir şekilde. Bu cahilleştirmeyi gerçekleştirerek bir iktidar yaratıyor bizim gibi ülkelerde. Bu tür geri kalmış ülkenin erkeklerine gelenek adına köle olarak kullanacağı bir kadın topluluğu yaratıyor. Küçük yaşta evlenme, çok eşlilik, kadının her alanda kısıtlanması. O toplumun erkeği, yani toplumun yarısı öteki yarısını baskı altına alıyor. Erkekler de zaten iktidarın baskısı altındalar ki yine o iktidarı kendileri yaratıyor. Dönüşümlü.

Klitoris kesme metaforuna geri dönecek olursak, bu eylemi nasıl okumalıyız? Bir kadın (veya erkek), zevk almasın diye kızının klitorisini niçin keser? Erkek, kadını bu işlemde klitorisi yok etmekle, sahibi hissettiği zevk objesini tamamen yok ediyor. Burada sevişmek diye bir kavram da yok. Sadece erkeğin zevki var. Sadizmin iktidarı diyelim. Kendisine güveni yok erkeğin, kadın zevk alsın istemiyor, kıskançlığın deliryum haline gelmesi, altında da kadından nefret var. Ötekilere düşman olanların çoğuna bakarsan özellikle bu tür baskıcı toplumlarda erkeklerin yüzde 60’ı eşcinsel aslında.

Şükran Moral ile 2013 yılında yaptığımız söyleşiden alıntıdır.


23_Evil Witch 50x70 silkscreen
Elif Varol Ergen ‘Evil Witch’ 50x70cm silkscreen print

Elif Varol Ergen’s Absorbing Meditations on Identity and Femininity

by Andy Smith / Hi Fructose mag. December 2017

Elif Varol Ergen’s arresting illustrations blend themes of feminism, mysticism, and identity. The Turkish artist uses both traditional and digital means to relay these visions, armed with a robust mix of influences and approaches.

Her work has evolved over the years, but these days, the artist says “illustrates rebel female characters and move away from all kind of definitions and identities of women which has been put by the male dominance.” She uses mostly ‘witch and wicca’ metaphors for her rebellion ladies whose behaviours totally against the common thoughts and belief of society.

30_Drawing_Inkonpaper_21x30cm_2016
Elif Varol Ergen ‘untitled’ ink on paper, 21x30cm (2016)
32_Drawing_Inkonpaper_21x30cm_2010
Elif Varol Ergen, ink on paper drawings, 21x30cm (2010)
38_Drawing_Inkonpaper_21x30cm_2016
Elif Varol Ergen ‘untitled’ ink on paper, 21x30cm (2016)

The artist has amassed experience as both a practicing artist and an academic. A statement says that “after graduation for her PhD thesis and artistic studies she researched about underground art and contemporary illustrations in Europe and Japan.

In the recent illustrations of Elif Varol Ergen, the artist dives further into the mystical with her feminine heroes and creatures, her own myths and contemporary lessons emerging. She released her first print publication, “A Sequence of Witches,” through Von Zos.

36_Sketch_Inkonpaper_2
Elif Varol Ergen, sketchs ink on paper
19_Witch Mom_Digital Painting_27x34cm_2016
Elif Varol Ergen ‘Witch Mom’ & ‘Witch Hunt’ digital painting, 27x34cm (2016)

Elif Varol Ergen

Art & Magic

elifergen.com