Johan Kugelberg has more than 30 years of experience in the U.S. entertainment and art industries. From 1990 to 1994, he was the General Manager for Atlantic Records subsidiary Matador Records and a marketing and A&R executive for Def American Records from 1994 to 1997. He was the curator of the punk/rock sale at Christie’s in 2008, the first major auction sale devoted to punk. In addition, he has served as a curator and consultant in pop culture fields for auction houses including Christie’s and Phillips de Pury.

As an archivist, he has created comprehensive collections in the fields of punk, hip hop, and counterculture, focusing on printed works, ephemera, photography, and book arts. Currently, he is the owner and curator of Boo-Hooray, an archival processing company and project space in Manhattan.

Over his career Johan has curated more than 100 exhibits and written 42 published books. His book on the early history of hip hop was nominated for the NYPL Books for the Teen Age award 2008, and his book on the Velvet Underground won the Foreword silver medal for music 2010. Beauty Is in the Street was nominated for the London Design Museum 2012 Designs of the Year Awards.
Johan has lectured and taught at Yale, Cornell, University of Wisconsin, Emory, UVA, Pace, Concordia University Montreal, Ohio State and MOMA PS1.

Kugelberg’s works have featured at Financial Times, New York Times, The New York Post, London Times, The Independent, The Creative Review, Rolling Stone, Dazed & Confused, Paris Match, and The Guardian.

Johan Kugelberg, ABD müzik ve sanat endüstrilerinde 30 yıldan fazla deneyime sahiptir. 1990’dan 1994’e kadar Ahmet Ertegün’ün kurmuş olduğu Atlantic Records’a bağlı kuruluş Matador Records’un Genel Müdürlüğünü yapmıştır.

2008’de Christie’s’deki ilk punk/rock müzayedesinin küratörlüğünü yapmıştır. Bir arşivci olarak punk, hip hop ve karşı kültür alanlarında basılı eserler, efemera, fotoğraf ve kitap sanatlarına odaklanan kapsamlı koleksiyonlar yaratmaya devam etmektedir. Halen, New York merkezli arşiv ve proje alanı olan Boo-Hooray’ın kurucusu ve küratörüdür.

Kugelberg, kariyeri boyunca 100’den fazla serginin küratörlüğünü yapmış ve 42 kitap yayınlamıştır. Hip-hop’un erken tarihi üzerine yazdığı kitabı 2008 NYPL Books for Teen Age ödülüne aday gösterilmiş ve Velvet Underground hakkındaki kitabı 2010 müzik dalında Foreword Gümüş Madalyası’nı kazanmıştır. Yale, Cornell, VVisconsin Üniversitesi, Emory, UVA, Pace, Concordia Üniversitesi Montreal, Ohio Üniversitesi ve MOMA PS1 gibi önemli eğitim kurumlarında ders vermiştir.

Johan Kugelberg’in çalışmaları Financial Times, New York Times, The New York Post, London Times, The Independent, The Creative Revievv, Rolling Stone, Dazed & Confused, Paris Match, Nouvelle Observateur, The Guardian gibi yayınlarda yer almıştır.

21st Century Book Collecting and Archiving

Johan Kugelberg

As time continues to munch on us like so many sesame bread sticks, the collecting habits of the younger generation affect the dealer habits of the older. It is always difficult to identify value and worth and historical/cultural significance in the tempora and mores that you yourself were a part of, or aware of, or ignorant of, as they co-existed with your particular inability to step twice into the same stream. As you are stepping in, other waters are ever flowing past you, and the ephemera of your time are as ephemeral. You were an accomplice in throwing stuff away, hence making the stuff ephemeral, or for that matter, an accomplice in making certain books of your time rare as you weren’t buying them.

For my generation of collectors (born in the sixties/seventies), the vigor, humors, and passions of the years surrounding our very birth become infused with potency. We feel our skills as players of knock-out ping-pong with Chronos, Ananke, and Mister Kairos is dependent on our ability to recognize and acknowledge significant artifacts of the times and days we are living through, even if we were in diapers at the time. Having just missed out on something due to date of birth, place of birth, or socio-economical-cultural-educational surroundings sure brings added MSG to the consumption of cultural goods.

My generation is able to disperse with the usual stratifications of hi- and lo-brow, driving previous generations nuts as their hard-earned accumulated knowledge was nulled and voided during the second half of the 20th century by a new and financially improved great unwashed, namely their very own sons and daughters. What the greatest generation accomplished (and how they de facto saved our collective asses) was busy-bodily taken for granted by the boomers, whose rhetoric laid claims that what they were building was a new society that was an alternative to the old. With 20/20-hindsight one can pop one’s monocle yelling “Hooey!” as we remember Mark Williams’ words in A Day In The Life:

There was never an alternative society, was there? Because if there was, there would have to be an alternative currency, and alternative property laws and so on. The alternative society was a misnomer: there was an alternative culture, but there was never an alternative society.

Some of us spend a lot of time sifting through the cultural residue of all the frantic activity of the second half of the 20th century. When I first saw punk ephemera at the ABAA Antiquarian Book Show a few years back, I remember thinking that someone was trying to finish sewing up an ermine fur by incorporating some alley cat, but by the time the second thought came around I was going “Great! About time!” It actually fit in pretty well; as Punk started happening-what-45-odd years ago, the timeline of the commencing of commerce certainly coincides not-at-all by coincidence with the similar span in time from the cultural eruption of Dada/Surrealism or, The Beats, or Japanese post-war photography books. Afterwards, the game is on to hardcore selling & collecting & exhibiting and all that…

More about: ‘RANDOM FOREST: A Reading Room’

> johankugelberg

> boo-hooray.com

“Düşledikçe nefes alıyoruz ve yaşıyoruz; düşlerimiz ve heyecanlarımızdır biraz da bizi hayata bağlayan.”

Beril Acar genç bir yetenek, onu daha çok kısa filmleri ve rol aldığı dizi filmler ile tanıyoruz, aynı zamanda çeşitli müzisyenlere eşlik ettiği vidyo klipleri ve canlı performanslarıyla da dikkat çekiyor.

Beril merhaba, seni tanımayan okurlar için kısaca kendinden bahsetmek ister misin?

Elbette, soğuk bir Ocak ayının yirmi üçünde 1993 yılında İstanbul’da Özel Göztepe Yeşilbahar Hastanesi’nde dünyaya buyurdum. Küçüklüğüm, ergenliğim, ‘çocukluğum’ halen Üsküdar’da geçiyor. Kadıköy Anadolu Meslek ve Meslek Lisesi’nde grafik/fotoğraf bölümünde analog fotoğraf eğitimi aldıktan sonra bütün serseriliğimle çalışma hayatına atıldım. Hayatım bir şeyleri merak etmekle, sevgiyle yaşamak ve özen göstermekle geçiyor. Merak ettiği yolda çalışmaya ve ilerlemeye gayret eden, sadece huzurlu olmak isteyen ama Dünya’nın hiçbir zaman öyle olmayacağını da dürüstçe her gün kendine dillendirerek yaşantısına devam eden biriyim.

Seninle Sühan Sürmeli’nin ‘İrrrtibatta Kalalım’ sergisinde tanışmıştık… fakat ekranlarda seni hep ‘kötü kız’ rollerinde görüyoruz, neden böyle?

Harika bir deneyim ve sergiydi, bende hala hatıralarda o değerli gün. ‘Cinderella’ kadar masalsı mıyım bilmiyorum ama biraz Leyla olduğumu itiraf etmeliyim… Oyunculuğum neden böyle; çünkü “her iyinin içinde bir kötülük, her kötünün içinde de bir iyilik vardır”.

Genç bir oyuncu olarak şu ana kadar ne tip işlerde çalıştın?

Kategorize etmek zor aslında; çok fazla reklamda oynadığım için belli bir kategoriye dahil edemiyorum kendimi. Sanırım kalben hissettiğim bütün rollerde olabilirim. Anne rolü dışında… Oralara daha gelemedim sanırım. Umarım hayatımın bir noktasında karşıma daha fazla kara mizah oynama fırsatı çıkar, biraz da bu yönümü denemek istiyorum.

“mutsuzluktan da beslenen biriyim.”

Film oyunculuğun ile yer aldığın commercial (reklam) işlerindeki oyunculuğu -mesleki açıdan- birbirinden ayırıyor musun? Yoksa her ikisi de sanatçılığın bir parçası mı?

Ayrım yapmak zor, kamera karşısında olduğum her an oyunculuğumun bir parçası, bütün alanlar kendine göre değerli benim için. Son bir iki senedir kamera arkasında da bulunuyorum (prodüksiyon, video/fotoğraf çekimlerim ve asistanlık yaptığım işler, cast sorumlusu, kostüm/styling asistanlığı). Sanatın farklı alanlarında nefes almayı seviyorum.

Daha çok ne tip işler sana heyecan veriyor? Sinema filmi, reklam, müzik klibi…

Ayrım yapma konusunda berbat biriyim. Çünkü hepsinin içinde heyecanlanıp merak ettiğim konular var, heyecanlanıp merak etmiyorsam zaten o işin içinde bulunmuyorum açıkcası.

Peki senin açından hangisi cezbedici? Para mı, oyunculuk mu?

Oyunculuk elbette; para gelip geçici ya da kalıcı, bilemeyiz; ama oyunculuk her zaman hatıralarda.

“Kadın yönetmenlerle çalıştığım bütün işler hayatımın bir köşesinden beni afiyetle yerler ve hepsinin yeri ayrıdır.”

Yurtiçinde henüz gösterime girmemiş yeni bir kısa filminiz olduğuna değindin, bizlere biraz bu yapımdan bahseder misin?

“Günaydın Sevgilim” kısa filmimiz Gökşin Doğa Egesoy’un yazıp yönettiği bir duygu karmaşası durumu; herkesin içindeki o deli fişek hali, burnumuzun dibindeki bireyi, ruhumuzun derinliklerini ve benliğimizi iliklerine kadar sarsarak anlatan bir film. Filmde partnerim Alican Öztürk’ün de yeteneği sayesinde yapamayacağımız bir şey yoktu açıkcası. Yurtdışında birçok ödüle layık görülen yapım, henüz ülkemizde festivallerde gösterime girmedi, hedefimiz 2024.

Geçtiğimiz günlerde Kız Başına’nın düzenlediği ‘Başka Bir Dünyadan’ isimli karma bir sergi üzenlendi, etkinliği ziyaret eden bir sanatçı olarak yorumlarını alabilir miyiz?

Daha fazla kız başımıza sergiler yapmamız gerektiğini düşünüyorum.

Şükran Moral’ı sevdiğini dile getiriyorsun, onu senin için ayrıcalıklı kılan nedir?

Kanında dolaşan serseri ruhu.

“Türkiye’de insanların ‘el emeği göz nuru’ işlerden pek anladığını da düşünmüyorum açıkçası, geleneksel sanatlarımızın köklü bir dalı olmasına rağmen nakış işlemelere halen bilinçsizce bakıyor insanlar.”

Nakış işleriyle de uğraşıyorsun, Berilice isimli bir atölyen var ve gerçekten el emeği göz nuru harikalar yaratıyorsun. Ne zamandan beri bu tekstil işleriyle uğraşıyorsun, nerelerde sergiliyorsun, meraklıları bu işlere nasıl erişebilir?

Herkesin kendine göre bir meditasyon şekli var, benimkisi de nakış işlemek. Keşke beynimde değil de gerçek, kapısı olan bir atölyem olsaydı da büyük işlere girişebilseydim. Hayat mücadelem beni birçok farklı iş alanına sürüklediği için bu alan bazen buğulu tarafa kayıyor; mutsuzum bu durumdan ama neyse ki mutsuzluktan da beslenen biriyim, ve nakışın en sevdiğim kısmı tabii ki işine göre taşınabilir olması. İstediğim her yerde nakış yapabilirim, yeter ki o anı eskisi gibi yakalayabileyim. Türkiye’de insanların ‘el emeği göz nuru’ işlerden pek anladığını da düşünmüyorum açıkçası, geleneksel sanatlarımızın köklü bir dalı olmasına rağmen nakış işlemelere halen bilinçsizce bakıyor insanlar. İşin estetiği ve harcanan emeği görmekten uzaklar. İnsanların bu sığlığı beni kendi dünyamda nakış işlemeye daha çok motive ediyor; çoğu insanın bu sanatı anlayacak kapasitesi olmadığına da eminim ve bu sebeple eleştirilerinden de uzak tutuyorum kendimi. Yaptığım sanatı anlayan insanların gelip benimle iletişime geçmesi benim için yeterli.

Handmade Textiles

Modayla aran nasıl, takip ettiğin markalar var mı?

Kendimi -kendim gibi- hissettiğim rahat kıyafetler üzerimde olduğu sürece modanın benim için hiçbir önemi yok.

Küçük ölçekli atölyelerin ve arts & crafts kültürünün büyük markalara bir alternatif oluşturduğunu düşünüyor musun?

İki alan da kendi yağında kavruluyor bir şekilde. Ben genelde cebime ve tarzıma uygun giyinmeyi tercih ediyorum. Fiyat açısından küçük markaların büyük markalardan aşağı kalır bir yanı yok, hatta kimi zaman daha pahalı olduğunu bile düşünüyorum. Moda severler için çok farklı alanlara açılan bir mevzu.

Özellikle sosyal medya dolayısıyla görünülürlüğün fazlasıyla ön planda olduğu tuhaf bir çağda yaşıyoruz, medyatik işlerde çalışan biri olarak bu durumu kendi açından nasıl değerlendiriyorsun?

Doğru zamanda doğru görünürlülükte olmak, gerisi bomboş.

“Asıl tutkum sanat; hangi alanda çalışıp-üretiyorsak ordayım.”

Genç bir oyuncu olarak kendini sanatçılığın neresinde görüyorsun, önümüzdeki süreçte ne tip projelerde yer almak istersin, hayallerin var mı?

Benim göbek adım DÜŞ. Düşledikçe nefes alıyoruz ve yaşıyoruz; düşlerimiz ve heyecanlarımızdır biraz da bizi hayata bağlayan. Çok fazla düşüncem var, uçsuz bucaksız ve aydınlık. Çiçek Çocuk ile yaşattığımız müzik projem DÜŞ videosu için traji komik bir şekilde halen para bulmaya çalışıyorum. İlk hedefim onu gerçekleştirmek. Oyunculuğumu daha kreatif alana çevirirsem yazarlık derdim. Bir süredir yazmaya çalıştığım bir kitabım var. Bittiği zaman okunursa eğer onu yaşatmak için elimden geleni yapmaya hazırım. Bir de şöyle işlerime, zihnime, düşlerime güvenen biri çıksa da benim uygulayıcı yapımcım olsa, DÜŞLER işte…

Yerli veya yabancı sinemacılardan kimleri seviyorsun, daha çok ne tip filmler izlersin?

Kesinlikle Ari Aster. Ne eskilerde ne yenilerde sanki hep vardı aramızda bir Ari Aster. Her filmi izlerim, hatta IMBd puanı 4.7’lerde olan filmlerin bende ayrı bir yeri olduğunu düşünüyorum. -Dandik olduğunu düşündüğümüz filmlerin kendini izletme harikalığı- demek istiyorum ben buna. En çok korku filmleri izlemeyi severim. Gündelik hayatta rastlamadığımız duyguları hissettiren filmler önceliğimdir.

Asıl tutkun sinema mı, oyunculuk mu?

Asıl tutkum sanat, hangi alanda çalışıp, üretiyorsak ordayım.

Bugünlerde üzerinde çalıştığın, paylaşmak istediğin yeni bir proje..?

“Denge” üzerine yazdığım bir performansım var. Onun üzerine çalışıyorum ve bir yandan da bir diziye cast direktörlüğü yapıyorum.

Bizleri kırmayıp söyleşiye katıldığı için çok teşekkürler Beril, sevenlerine iletmek istediğin birşeyler varsa lütfen.

“CARPE DIEM”

BERİL ACAR

BEREAL A.K.A. DÜŞ