Feel the HIPERSONA

Hipersona

Yüksek enerjili sahne performanslarıyla dikkatlari üzerine çeken Hipersona’nın temelleri 2018 yılının Nisan ayında Ankara’da atıldı. Önceki gruplarının 2018 yılının başlarında dağılmasından sonra pes etmeden müziğe devam etmek isteyen ikiz kız kardeşler Bilgesu Ünalan (Vokal-Gitar) ve Bengisu Ünalan’ın (Bas gitar-Geri vokal) yeni grup kurma fikirleriyle Hipersona kuruldu. Sonrasında davula Burak Cengiz geçti. Birçok festivalde sahne alan Hipersona, albüm kayıtları için 2018 Temmuz ayında İstanbul’da stüdyoya girdi. Burak Yıldırım prodüktörlüğünde kayıtları tamamlanan şarkıların mix ve mastering’i ünlü prodüktör ve davulcu Alen Konakoğlu tarafından Los Angeles’da yapıldı.

Hipersona – Satellite

Grup, Arpej Yapım etiketi altında yayınladıkları Uyan Artık isimli EP’si ve Geri Dön isimli parçası ile iyi bir çıkış yakaladı. 2019’da Milyon Fest ve 21. Rock Station Fest dahil birçok festivalde ve konserde sahne alan grup, Ağustos ayında İstanbul’da tekrar stüdyoya girdi ve 3 yeni parça kaydetti.

> 23 Aralık – Bursa

> 24 Aralık – İzmir

“Aradığın aşk çekim dışında”

Beany twins who love making noise,

so pay attention!

HİPERSONA


Big Brother is here! Johan Kugelberg ‘BOO-HOORAY’

Industrial Workers of the World, Pittsburg 1975 (brochure)

Johan Kugelberg has more than 30 years of experience in the U.S. entertainment and art industries. From 1990 to 1994, he was the General Manager for Atlantic Records subsidiary Matador Records and a marketing and A&R executive for Def American Records from 1994 to 1997. He was the curator of the punk/rock sale at Christie’s in 2008, the first major auction sale devoted to punk. In addition, he has served as a curator and consultant in pop culture fields for auction houses including Christie’s and Phillips de Pury.

As an archivist, he has created comprehensive collections in the fields of punk, hip hop, and counterculture, focusing on printed works, ephemera, photography, and book arts. Currently, he is the owner and curator of Boo-Hooray, an archival processing company and project space in Manhattan.

Over his career Johan has curated more than 100 exhibits and written 42 published books. His book on the early history of hip hop was nominated for the NYPL Books for the Teen Age award 2008, and his book on the Velvet Underground won the Foreword silver medal for music 2010. Beauty Is in the Street was nominated for the London Design Museum 2012 Designs of the Year Awards.
Johan has lectured and taught at Yale, Cornell, University of Wisconsin, Emory, UVA, Pace, Concordia University Montreal, Ohio State and MOMA PS1.

Kugelberg’s works have featured at Financial Times, New York Times, The New York Post, London Times, The Independent, The Creative Review, Rolling Stone, Dazed & Confused, Paris Match, and The Guardian.


Industrial Workers of the World, Pittsburg 1975 (brochure)

Johan Kugelberg, ABD müzik ve sanat endüstrilerinde 30 yıldan fazla deneyime sahiptir. 1990’dan 1994’e kadar Ahmet Ertegün’ün kurmuş olduğu Atlantic Records’a bağlı kuruluş Matador Records’un Genel Müdürlüğünü yapmıştır.

2008’de Christie’s’deki ilk punk/rock müzayedesinin küratörlüğünü yapmıştır. Bir arşivci olarak punk, hip hop ve karşı kültür alanlarında basılı eserler, efemera, fotoğraf ve kitap sanatlarına odaklanan kapsamlı koleksiyonlar yaratmaya devam etmektedir. Halen, New York merkezli arşiv ve proje alanı olan Boo-Hooray’ın kurucusu ve küratörüdür.

Kugelberg, kariyeri boyunca 100’den fazla serginin küratörlüğünü yapmış ve 42 kitap yayınlamıştır. Hip-hop’un erken tarihi üzerine yazdığı kitabı 2008 NYPL Books for Teen Age ödülüne aday gösterilmiş ve Velvet Underground hakkındaki kitabı 2010 müzik dalında Foreword Gümüş Madalyası’nı kazanmıştır. Yale, Cornell, VVisconsin Üniversitesi, Emory, UVA, Pace, Concordia Üniversitesi Montreal, Ohio Üniversitesi ve MOMA PS1 gibi önemli eğitim kurumlarında ders vermiştir.

Johan Kugelberg’in çalışmaları Financial Times, New York Times, The New York Post, London Times, The Independent, The Creative Revievv, Rolling Stone, Dazed & Confused, Paris Match, Nouvelle Observateur, The Guardian gibi yayınlarda yer almıştır.


Johan Kugelberg, Jonah Freeman ve Justin Lowe ile birlikte Rastlantısal Orman sergisi ve serginin ardında yatan hikayeyi anlatıyor.

21st Century Book Collecting and Archiving

Johan Kugelberg

As time continues to munch on us like so many sesame bread sticks, the collecting habits of the younger generation affect the dealer habits of the older. It is always difficult to identify value and worth and historical/cultural significance in the tempora and mores that you yourself were a part of, or aware of, or ignorant of, as they co-existed with your particular inability to step twice into the same stream. As you are stepping in, other waters are ever flowing past you, and the ephemera of your time are as ephemeral. You were an accomplice in throwing stuff away, hence making the stuff ephemeral, or for that matter, an accomplice in making certain books of your time rare as you weren’t buying them.

For my generation of collectors (born in the sixties/seventies), the vigor, humors, and passions of the years surrounding our very birth become infused with potency. We feel our skills as players of knock-out ping-pong with Chronos, Ananke, and Mister Kairos is dependent on our ability to recognize and acknowledge significant artifacts of the times and days we are living through, even if we were in diapers at the time. Having just missed out on something due to date of birth, place of birth, or socio-economical-cultural-educational surroundings sure brings added MSG to the consumption of cultural goods.

My generation is able to disperse with the usual stratifications of hi- and lo-brow, driving previous generations nuts as their hard-earned accumulated knowledge was nulled and voided during the second half of the 20th century by a new and financially improved great unwashed, namely their very own sons and daughters. What the greatest generation accomplished (and how they de facto saved our collective asses) was busy-bodily taken for granted by the boomers, whose rhetoric laid claims that what they were building was a new society that was an alternative to the old. With 20/20-hindsight one can pop one’s monocle yelling “Hooey!” as we remember Mark Williams’ words in A Day In The Life:

There was never an alternative society, was there? Because if there was, there would have to be an alternative currency, and alternative property laws and so on. The alternative society was a misnomer: there was an alternative culture, but there was never an alternative society.

Some of us spend a lot of time sifting through the cultural residue of all the frantic activity of the second half of the 20th century. When I first saw punk ephemera at the ABAA Antiquarian Book Show a few years back, I remember thinking that someone was trying to finish sewing up an ermine fur by incorporating some alley cat, but by the time the second thought came around I was going “Great! About time!” It actually fit in pretty well; as Punk started happening-what-45-odd years ago, the timeline of the commencing of commerce certainly coincides not-at-all by coincidence with the similar span in time from the cultural eruption of Dada/Surrealism or, The Beats, or Japanese post-war photography books. Afterwards, the game is on to hardcore selling & collecting & exhibiting and all that…


In this video, Johan Kugelberg, alongside Ian Svenonius, gives us further insight regarding the exhibition Random Forest: A Reading Room

more about: ‘RANDOM FOREST: A Reading Room’

> johankugelberg

> boo-hooray.com


Comics Versus Art: Gary Panter, Art Spiegelman, Raw & Blab!

Raw: Volume 1 #1 (Art Spiegelman/Francoise Mouly) 1980

Highbrow Comics and Low Brow Art?

The Shifting Context of the Comics Art Object

Bart Beaty

In the thirty-two-page booklet that accompanies Gary Panter’s Limited Edition vinyl Jimbo doll, the artist includes a number of design notes and sketches that he sent to the sculptors at Yoe! Studios who crafted the maquette. According to these notes, Jimbo is six heads high; he should look more like Tubby from the Little Lulu comic book series than the warrior/adventurer Conan; and ideally he would come across as something between a toy by Bullmark, the Japanese company that produced soft vinyl Godzilla toys in the 1970s, and the more recent vinyl toys designed by Yoe! Studios based on old Kellogg’s cereal characters. In one of the longest exchanges recorded in the book, Panter takes an entire page to comment on the design of the doll’s penis, which on the original clay model ‘seemed a little high.’ With reference to classical figure drawing, Panter approaches the problem with a series of sketches, noting that if the penis sticks out too much ‘it will always be a joke,’ but that if it’s too
little ‘guys will rib him at the gym.’ In the end, the artist has his way, and the Jimbo doll, limited to only 750 units, is produced with a prominent phallus, contained by a plaid loincloth held in position with a rubber band, and an unnatural pink paint colour that recalls, as the closing photo in the book points out, the colour scheme used on one of the many Hedora vinyl figures produced in Japan. In all then, the Jimbo doll knowingly melds hyper-masculinity, nostalgic collector culture, punk rock aesthetics, and Japanese toy monsters into one item. All of these elements meet at a critical juncture between the comics world and the art world. In other words, the Jimbo doll triangulates the precise status of comics art within the matrix of art and entertainment worlds. Indeed, the movement of Panter and his art through various circulatory regimes offers a significant opportunity to assess the contemporary status of comics as art.

Gary Panter, Gary Panter’s Jimbo (2007). ©Gary Panter, courtesy of the artists.

Panter, of course, is one of the most controversial of contemporary American cartoonists, and the reception of his work is often polarized. Writing in the PictureBox-produced catalogue of Panter’s paintings in 2008, the Los Angeles-based contemporary artist Mike Kelley argued that ‘Gary Panter is the most important graphic artist of the post-psychedelic (punk) period’ and further that ‘Gary Panter is godhead.’ Contrast that with the comments of Andrew D. Arnold, longtime comics critic for Time magazine, who derided Panter’s comic book Jimbo in Purgatory as the worst comic book of 2004 because it was ‘no fun’ and subsequently elaborated on that comment in a letter published in The Comics Journal: I think Jimbo in Purgatory fails because it denies its audience a key function of its form: readability . . . Jimbo in Purgatory cannot be read in any involving way. It can only be looked at … Were Jimbo in Purgatory presented on the walls of a gallery, rather than a book, it would be inarguably remarkable. But in its chosen form, with the pretense of a story and characters but no reasonable entrée into them, the book fails in spectacular fashion.’ Arnold’s disdain for works that blur the boundaries of the gallery art world and a literary-minded comics world may be more widely shared than Kelley’s exuberant celebration of the genre-busting cartoonist, but it is a poor conceptual match for an artist who claims that ‘I’m aware of Picasso from beginning to end, just as I am aware of monster magazines and Jack Kirby. The intersections between them, in line, form, and populism provided the foundation for my artistic beginnings,’ and ‘I make the rules of the game that becomes my art.’

panter
Gary Panter

All this stuff is mashed together in my brain in a vein marked: Ultrakannootie, hyper-wild, ultra-groovy, masterfully transcendental beauty stuff.’ Gary Panter

Jimbo #02
Raw Magazine vol 1 Issue 1
‘Panter’s Playhouse’ by Richard Gehr
Raw Magazine issue 2.
Gary Panter

In the comics world, Panter is known as a significant progenitor of ‘difficult’ works and is the most public face of a ratty aesthetic that he pioneered and which has subsequently been adopted by artists affiliated with the small cutting-edge art cooperative Fort Thunder and with contemporary comics anthologies like Kramer’s Ergot and The Ganzfeld. One of the most important avant-gardists in American comics, Panter began contributing comics featuring Jimbo to the Los Angeles punk ’zine Slash in 1977, and soon thereafter self-published his first comic book, Hup. In 1981, Panter began publishing in Art Spiegelman and Françoise Mouly’s avant-garde comics anthology RAW with the third issue, for which he also provided the cover. Jimbo stories appeared in subsequent issues, and in 1982 Raw Books and Graphics published their first one-shot, a collection of Jimbo material on newsprint with a cardboard cover and duct-tape binding. Two years later, Panter published Invasion of the Elvis Zombies, the fourth RAW one-shot. At the time, Panter was working on a long-form graphic novel, Cola Madness, for a Japanese publisher, but that work was not published in English until 2000. The first of Panter’s Dante-inspired Jimbo works, Jimbo: Adventures in Paradise, was published in 1988 by Pantheon. At the time, the artist was best known for his work as the designer on the long-running children’s television series Pee-Wee’s Playhouse (1986–91). From 1995 to 1997 he published seven issues of Jimbo with Zongo Comics, a company owned by his friend and Simpsons creator Matt Groening. This series reprinted Panter’s earlier Dal Tokyo magazine strips and also launched his Divine Comedy material that was collected by Fantagraphics as Jimbo in Purgatory (2004) and Jimbo’s Inferno (2006).

Raw Collection
Gary Panter (2)
Gary Panter (1987)

For all of his work in the comics world, Panter remains, as Arnold’s comments suggest, a somewhat marginal and liminal figure in the field. Panter himself has stated, ‘I still feel like a visitor to comics, but it’s a place I keep returning to in order to tell my stories.’ Significantly, in addition to his comics work, Panter has maintained a career as a painter, with dozens of solo and group exhibitions to his credit, and works as a commercial illustrator. His paintings display the influence of his generational compatriots (Keith Haring, David Wojnarowicz, Jean-Michel Basquiat, and Kenny Scharf), as well as figurative artists of the 1960s (Eduardo Paolozzi, R.B. Kitaj, Öyvind Fahlström, Richard Linder, and Saul Steinberg), artists with a love of popular culture (H.C. Westermann and Jim Nutt), psychedelic-era collage artists (Wes Wilson, Rick Griffin, Victor Moscoso, Alton Kelley, and Stanley Mouse), and the underground comics movement of the 1960s and its key figures such as Robert Crumb. By incorporating the examples of these extremely heterogeneous influences, ranging from lowbrow popular culture to esteemed modernist artists, Panter positioned himself, as he himself suggests, on the cusp of postmodernism, collapsing the distinctions between high and low culture. Despite these affinities with contemporary gallery painting, he told critic Robert Storr, ‘I think I’ve always been a wannabe in the art world’ because he was too shy to participate in much of the social scene that exists in that particular field. Thus, while he may be the outsider star in the less consecrated field of comics, Panter remains, by his own admission, merely marginalized in the field of gallery art. Examining the entirety of Panter’s creative output, as the PictureBox-published catalogue of his work does, foregrounds the fact that his work across a number of creative fields is the product of a singular vision, even as that work occupies very different positions in each field. The fact that his reputation
varies as his work circulates in different regimes is a stark reminder of how status in one field significantly impacts reputation in others.

RAW v2 #3 (1991)

RAW: Low Culture for Highbrows

The subtitle for the final issue of RAW, ‘High Culture for Lowbrows,’ sought to sum up the position occupied by artists like Gary Panter. Yet it can be convincingly argued that the historical relations between the comics world and the art world indicates that editors Art Spiegelman and Françoise Mouly inverted their key terms. For all intents and purposes, the primary audience for RAW was never lowbrow comics fandom; rather it was a world of cultivated art world highbrows. Michael Dooley argued in The Comics Journal that RAW ran the risk of ‘becoming the darling of the yuppie hipsters’ that sought in this comics anthology an outlet for cutting-edge, low-culture graphics. The istinction is not merely semantic, since it highlights the way in which the magazine is conceptualized and valued by its audience. Circulating in the art world more than the comics world, RAW’s audience was primarily an art world audience ‘slumming’ in the bleeding-edge margins of punk graphics. It was most assuredly not a magazine looking to bring a certain intellectual and cultural cachet to the lowbrow, juvenile audience long affiliated with the dominant American comic book traditions.

RAW v1 #4, 1982
Reagan Speaks for Himself
Charles Burns

Best known as the venue in which Spiegelman serialized Maus, his award-winning autobiographical comic book, RAW was launched in 1980, four years after the death of Arcade, the late-era American underground anthology edited by Spiegelman with Bill Griffith. RAW’s first volume, comprising eight issues, was self-consciously at odds with both the mainstream American comic book tradition dominated at the time by superhero comics, and the underground’s sex and drugs countercultural sensibility. This difference was most strikingly marked by the magazine’s size, which owed a debt to Andy Warhol’s Interview and other publications targeting New York’s fashionable class. RAW was an oversized (10½” × 14″) magazine format ranging from thirty-six to eighty pages. Most issues carried a full-page ad for the School of Visual Arts, at which Spiegelman taught and some of the contributors studied, on their back cover, and later issues featured a series of small ads in the interior but were otherwise free from the taint of commerce. The first volume performed well outside of comics networks, including in record stores, and quickly sold out its print run of 5,000 copies. By the third issue, the print run had been expanded to 10,000. Several issues in the first volume contained notable features, including bound-in booklets for ‘Two- Fisted Painters’ and the individual Maus chapters by Spiegelman, as well as for ‘Red Flowers’ by Yoshiharu Tsuge. Other ‘collectables’ included Mark Beyer’s City of Terror bubblegum cards in #2, a flexi-disc of Ronald Reagan speeches in #4, and a corner torn from a different copy of the same magazine in issue #7. Although the indicia claimed it would be published ‘about twice a year,’ after the second issue RAW was, in actuality, published annually until 1986, when it went on hiatus. The anthology returned in 1989. The second volume of RAW was published by Penguin Books as a series of three smaller digest-sized (6″ × 8½”) anthologies of more than 200 pages. The later volume was entirely free of ads and circulated in both comic book stores and traditional book retailers. The second volume, by virtue of working with a publishing giant, had sales as high as 40,000 copies per issue and circulated as a Book-of-the-Month Club selection.

Mark Beyer ‘City of Terror’ bubblegum cards from Raw Magazine 02
Raw Magazine Issue 3
Art Spiegelman ‘Maus’ 1982

RAW focused on three types of comics: the historical avant-garde, contemporary international avant-gardes, and the American new wave comics sensibility, the last of which it largely came to define. Of these, historical works were clearly the least evident although in some ways the most important. The first issue of RAW contained a 1906 Dream of the Rarebit Fiend strip by Winsor McCay printed across two pages in which a suicidal man dreams of jumping from a bridge, only to bounce off the water and into the arms of a waiting police officer. Subsequent issues contained comics by the nineteenth century French caricaturist and satirist Caran D’Ache (Emmanuel Poiré), Milt Gross, Fletcher Hanks, Basil Wolverton, Gordon ‘Boody’ Rogers, Gustave Doré, and, on two occasions, George Herriman. These selections allowed the editors to position RAW within a particular comics lineage that was at once international, highly formalist, and, given the interests and reputation of mid-century cartoonists such as Wolverton, Rogers, and Hanks, irreverently outside the mainstream of American comics publishing.

Autobiography illustrated by Bruno Richard

The international aspect of RAW was considerably more pronounced than its historical component, with a large number of non-American artists featured in every issue. Artists such as Joost Swarte, who provided two of eleven RAW covers, Jacques Tardi, Javier Mariscal, Kamagurka and Herr Seele, and Ever Meulen appeared regularly in the pages of the magazine. These artists, whose work clearly derived from the clear line style associated with Hergé, even as they radically reworked that style in their own unique ways, foregrounded a cosmopolitan comics heritage. At the same time, the aggressively pictorial work of the Bazooka Group (Olivia Clavel, Lulu Larsen, Bernard Vidal, Jean Rouzaud, Kiki and Loulou Picasso), Caro, and Pascal Doury pushed the magazine towards a highly self-conscious outsider aesthetic rooted equally in the poster art of the French punk music scene and situationist graphics. These works, which included some of the most non-traditional pieces ever published in RAW, situated the new wave graphics that the magazine championed as nothing less than a transnational movement. A similar effect was achieved when, in the seventh issue, RAW included Gary Panter in its special Japanese comics section (featuring work by Teruhiko Yumura, Yosuke Kawamura, Shigeru Sugiura, and Yoshiharu Tsuge) because his tote bags, drinking mugs, notebooks, and T-shirts are made and sold in Tokyo, and ‘he is the only RAW artist to have a snack bar in a Japanese department store named after him.’

RAW v2 #3 (1991)
120
RAW v2 #3 (1991)

Panter was not only an important linkage to the Japanese artists associated with the influential arts manga Garo, but was arguably the artist, aside from Spiegelman, most closely associated with RAW. Of course, Spiegelman himself, and many of the RAW cartoonists (Robert Crumb, Justin Green, Kim Deitch, S. Clay Wilson, Bill Griffith, and Carol Lay) were products of the underground comics movement of the 1960s and early 1970s, and many had published in the seven issues of Arcade. Nonetheless, RAW was perhaps best known for helping to launch the careers of a significant number of post-underground cartoonists, several of whom had been Spiegelman’s students and colleagues at SVA, including Drew Friedman, Mark Beyer, Kaz, Jerry Moriarty, Richard McGuire, Mark Newgarden, Ben Katchor, Charles Burns, Chris Ware, Sue Coe, Richard Sala, Robert Sikoryak, and David Sandlin. Of this generation, none was more integrated with RAW than Gary Panter, whose first work appeared in the pages of, and on the cover of, the third issue. One of only three artists to produce two covers for RAW, Panter published work in eight of the eleven issues, much of it featuring Jimbo, and authored two of the RAW published books.


BLAB!

‘I was SEDUCED! RAPED! I say more like KIDNAPPED, MOLESTED, and FOREVER PERVERTED! They poisoned a generation. I’M A LIVING TESTIMONY!’

Blab! Comics as Illustration

In several ways, not the least of which is the roster of artists that it supports, Blab! is an heir to the RAW project. Created by Monte Beauchamp in 1986, the same year as the final issue of RAW ’s first volume, Blab! is almost the inverse of RAW. The first seven issues (1986–92) were published in a small book format not unlike the size and shape of the second volume of RAW, but, starting with the eighth issue (1995), it expanded to a larger (10″ × 10″) format that would better accommodate Beauchamp’s growing interest in the relationship of comics, illustration, and contemporary design. Unlike RAW, which demonstrated a remarkable aesthetic purity over its run and an extremely consistent and singular editorial vision, Blab! has changed considerably over its more than two decades of publication. The first, self-published, issue was a nostalgic Mad fanzine. Opining from its opening pages that comics aren’t as good as they were in the 1950s when Bill Gaines was the publisher of EC Comics, Beauchamp recalled the earliest of organized comics fanzines when he reiterated the traditional fannish history concerning the damage done to the American comic book industry by Fredric Wertham and the ‘accursed comics code.’ 18 The rest of the issue was taken up by a series of written reminiscences about Mad from key figures in the underground comics movement, each testifying to the seminal influence that the satirical magazine had on the development of their thinking (Robert Williams: ‘I was SEDUCED! RAPED! I say more like KIDNAPPED, MOLESTED, and FOREVER PERVERTED! They poisoned a generation. I’M A LIVING TESTIMONY!’). The second issue was similar to the first, featuring an article on the Mars Attacks trading card set, a comic by Dan Clowes lampooning Fredric Wertham’s book The Show of Violence, and more written appreciations of Mad, this time from key figures in the emerging American new wave and alternative comics tradition, including RAW contributors such as Jerry Moriarty, Charles Burns, Mark Marek, Lynda Barry, and, of course, Gary Panter. Panter’s statement of influences in this issue (which include, among many others, Mad, Famous Monsters of Filmland, Piggly-Wiggly bags, Robert Crumb, Rick Griffin, Robert Williams, the Hairy Who, Henry Darger, toy robots, Jack Kirby, Claes Oldenburg, Walt Disney, George Herriman, and Pablo Picasso) was one of his earliest published statements about the diversity of influences, both high and low, that have structured his particular aesthetic point of view. Nonetheless, Panter, who published on only two other occasions in Blab! is not the major cross-over figure from RAW to Blab! With its third issue, now published by Kitchen Sink Press, the magazine became more evenly split between publishing comics by a mixture of new wave creators (Burns, Clowes, Richard Sala), underground artists (Spain), and outsider painters (Joe Coleman), alongside fanzine articles (Bhob Stewart on Bazooka Joe, and underground creators on the influence of Crumb). By the fifth issue (1990) the comics completely dominated the pages of the magazine, while the occasional essay or short fiction piece filled out the pages. Thus, over the first five years of its publication, Blab! elaborated a particularly forceful historical teleology that posited Mad as the root of American comics transgression and creative flowering, suggesting that it directly flowed into the undergrounds of the 1960s and that the new wave cartoonists of the 1980s were the obvious heirs to each of these legacies.

The original first issue of Blab Magazine is a tribute to EC comics by the original underground cartoonists they inspired!
BLAB

Having laid this foundation through its written articles, Blab! began the process of positioning itself as the specific heir to the traditions that it championed with its eighth issue (1995). Given a larger publishing format and better-quality paper, Beauchamp transformed Blab! into a showcase for new wave comics working at the intersection of commercial illustration and cutting-edge narrative forms. The eighth issue, in addition to work by regularly appearing cartoonists such as Sala, Spain, Chris Ware, and Doug Allen, reproduced celebrity magazine illustrations by RAW alumnus Drew Friedman and featured contributions from Gary Baseman, an illustrator significantly influenced by Panter. Baseman returned as the cover artist for the ninth issue (now published by Fantagraphics Books, after the bankruptcy of Kitchen Sink Press) and provided the end papers for the tenth, as he became a regular fixture in the magazine. Over the course of the next several years Blab! increasingly cultivated appearances by artists who, like Baseman, were loosely affiliated with the lowbrow painting movement influenced by Panter. Mark Ryden painted the cover for the eleventh issue, whose contents included work by the Clayton Brothers, Laura Levine, and Jonathon Rosen. Tim Biskup debuted in the twelfth issue, and Camille Rose Garcia and RAW alumnus Sue Coe both became regular contributors starting with the thirteenth.

Around this time Blab! became increasingly less interested in traditional narrative comics and much more aligned with cartoony tendencies in illustration and non-traditional approaches to comics storytelling (exemplified by the work of Finnish cartoonist Matti Hagelberg and Swiss cartoonists Helge Reumann and Xavier Robel). While classically formatted comics continue to persist in Blab! in the work of Greg Clarke, Steven Guarnacia, Peter Kuper, and others, the magazine is increasingly dominated by works that would, by the normative definitions of comics discussed in chapter 1, be deemed ‘not comics’ for their unusual wordimage balance, lack of panels, absence of storytelling techniques, and
other general weirdness. To this end, contemporary-era Blab!, even more than RAW, has pushed the boundaries of the comics form and helped to expand the conception of what constitutes legitimate avenues of expression in the comics world.

BLAB!

This tendency is even more pronounced in the books published by Blab! Beginning in 2005, Blab! like RAW before it, began publishing stand-alone books in a branded series. Significantly, the first of these, Sheep of Fools, featured the art of Sue Coe alongside the text of Judith Brody. Coe was firmly associated with RAW and had published two of the RAW one-shots, How to Commit Suicide in South Africa (with Holly Metz) and X (with Judith Moore). Similarly, the fifth Blab! book, Old Jewish Comedians, featured the work of RAW contributor Drew Friedman. Significantly, neither of these books would be classified as comics by traditional definitions of the form offered by critics and estheticians like Scott McCloud, despite the fact that each features the work of artists long affiliated with the comics industry, and both are published by a leading comic book publisher (Fantagraphics). Indeed, other books in the series do little to address the traditions of the field. Shag: A to Z by Shag ( Josh Agle) and David Sandlin’s Alphabetical Ballad of Carnality are each postmodern alphabetical primers, while Walter Minus’s Darling Chéri is a collection of softcore erotic drawings with a loosely attached text. The remaining books in the series, Struwwelpeter by Bob Staake and The Magic Bottle by Camille Rose Garcia, each draw on the illustrated text tradition more closely affiliated with children’s books, although their sexualized and violent adult content means that neither of these falls comfortably into that category. Thus, by rejecting the dominant formal traditions of comics, the books cement the transformation undertaken by the Blab! project, marking a particular historical lineage that culminates in the intersection of comics, art, and commercial illustration popularly known as lowbrow art. Ultimately, through the rejection of normative conception of comics, while remaining rooted in an ironic countercultural sensibility, Blab! positions a comics avant-garde through the embrace of what, in the world of painting, is known as lowbrow.

Resource: Bart Beaty, Comics Versus Art.Pdf


Gökhan Gençay Anlatıyor: “Dövüş Kulübü neden bu kadar özel senin nezdinde?”

Gçkhan Gençay, Maltepe Squad, 2023

Arkadaşlar soruyor: “Dövüş Kulübü neden bu kadar özel senin nezdinde?” Kısaca, sıkmadan yanıtlayayım.

Bazı romanlar vardır, sadece biçim, kurgu gibi teknik nitelikleriyle değil, içerdikleriyle, sahip oldukları tinsel enerjiyle dönemin ruhunu yansıtırlar. Akıp giden hayat kapsamında, edebi vasıflarının tek başına belirleyici sayılamayacağı bir etki kapasitesine ulaşır, sıradan bir kurgu eser olmanın çok daha ötesine geçerler. Bir kuşağın, o kuşağa mensup bireylerin duygu ve düşüncelerine tercüman olur; onların dert edindiklerini, içlerinden geçirip bir türlü tam manasıyla ifade edemediklerini naklederler.

Yaratıcılarının onları kaleme alırken sahip olduğu motivasyonu, onlara yüklediği sembolik anlamları aşan nitelikler kazanarak kült statüsüne erişenler de çıkar aralarından. Bu romanlar zamanla edebiyat alanına içkin erdemlerini, psikolojik, sosyal, felsefi göstergelerle derinleştirir, disiplinlerarası/ötesi heterojen bir boyut kazanırlar. Okurlarıyla interaktif ilişkiler geliştirir; kolektif bilinçaltında bir roman olarak kategorize edilmekle kalmaz, bir yaşam kılavuzu olarak işlev görürler.

Chuck Palahniuk’un kaleme aldığı efsanevi “Dövüş Kulübü” de bu kapsamda değerlendirilmeyi hak eden, eşine az rastlanır romanlardan. Palahniuk, 20. yüzyılın son çeyreğinde kaleme aldığı “Dövüş Kulübü”yle, ütopyalardan mahrum bıraktırılmış, modern yaşam normlarına yönelik öfke biriktiren bir kuşağın başkaldırısına ses verdi. Kişisel planda sinizmi, saplantıları ve yüce amaçlardan yoksun oluşuyla öne çıkan bu kuşak, hayatın rutin akışına dair uyumsuzluğunu kendine has araçlarla inşa ettiği karanlık bir ironi üzerinden sergilemekteydi.

Yabancılaşmanın her alanda hüküm sürdüğü, “her koyunun kendi bacağından asıldığı” mottosunun genel geçer kural haline geldiği, yalnızlığın izolasyon boyutlarına ulaştığı bir tarihsel evrede soluk alıp veren her özne, aynen “Dövüş Kulübü”nün anti-kahramanları gibi, ancak içedönük patlamalarla, özyıkıma varan içsel hesaplaşmalarla hayatta olduğunun farkına varabilirdi. Dolayısıyla “Dövüş Kulübü”, küresel çapta hegemonyasını sürdüren modern endüstriyel uygarlık paradigmasına ayak uyduramayanların, kendi varlığını, var olduğunu doğrudan/dolayımsız biçimde hissetmek isteyenler nezdinde zenginleştirilmeye açık bir metin olarak kabul gördü.

Chuck Palahniuk vS Gökhan Gençay

Palahniuk, inanılmaz bir yaratıcılıkla ete kemiğe büründürdüğü dışlanmış, kıyıda kalmış karakterler ve onların derin bir umutsuzluktan güç alan eylemleri bağlamında günlük hayatın tartışılmaz kabul edilen normlarını otopsi masasına yatırmıştı. Kitle kültürü endüstrisinin pompaladığı tamamlanmışlık ve kusursuzluk temaları, değme felsefe kitaplarına taş çıkartırcasına sorgulanıyordu “Dövüş Kulübü”nde.

Düşünmesi bile rahatsızlık veren acı gerçekleri açık seçik dillendirmekten çekinmemesiyle nam salan Chuck Palahniuk, onların altında yatan kapsamlı sorunlara işaret ediyor, tüketim kültürünün dört bir yandan kuşattığı günümüz insanının kendi varlığını keşfe çıkmaya yeltendiğinde ne tür acılara göğüs germesi gerekeceğini, psikolojik açıdan yaşaması kuvvetle muhtemel savruluşları muazzam bir üslupla serimliyordu.

Yeter mi, devam edeyim mi?

Gökhan Gençay

Her zamanki sloganımızla bitirelim:

RISE OR DIE!


From Misty Streets to Screens: Ezgi İrem Mutlu

Ezgi İrem Mutlu

Genç sanatçının anlatısal yeteneği için ‘On parmağında on marifet’ desek yeridir. Resim, fotoğraf ve sinemaya olan tutkusunu müziğiyle harmanlayan bir şarkıcı Ezgi.

2007 yılından beri kendi bestelerini söyleyen ve ses tasarımında kendi melodilerini yaratırken vokallerde synthesizer, akustik piyano ve yarı dijital/ analog enstrümanlara ses kaydı yapan Ezgi İrem, Sorbonne’daki eğitimini tamamladıktan sonra 2016 yılında davet aldığı İstanbul Devlet Tiyatrosu’nda yeteneklerini sergilemeye başlar; iki yıl boyunca Çehov Makinesi’ ve Narnia Günlükleri’nde oyunculuk, Tiyatro 9 tarafından sahneye konulan Eksiği Var Fazlası Yok’ oyununun ise solistliğini yapmıştır. Çeşitli dizi, film ve reklam filmlerinde oyunculuğunu sergileyen Ezgi İrem, halen birçok farklı projede şarkıcı, söz yazarı, oyuncu ve dansçı olarak çalışmaktadır.

Ezgi İrem Mutlu ‘Bir Vars’ 2023

‘She’s a jack of all trades’. Ezgi is one of the modern talents who blends her passion in painting, photography and cinema with her music.Erol Işık

Interdisciplinary artist born in Istanbul. First stepped into music professionalism in a children’s album as a soloist when she was nine years old. In addition to her musical experience, she graduated from Sorbonne Paris 3 Theater department license and master program as a comedian and writer. Since 2007, Ezgi Mutlu has been conducting her own compositions with her own productions, not using samples but creating her own melodies, sound design, and vocals playing synthesizers, acustic piano as well as recording sound on half digital and digital softwares. The originality and natural way of art is the most important expression in her life journey. She currently works as a singer, songwriter, actress, and dancer in lots of different projects.

@ezgiiremmutlu


E333 in da house!

Haziran ayında Fête de la Musique’in 40. yıl dönümü Edith Piaf, France Gall, Gainsbourg, Boris Vian, Charles Aznavour ve Enrico Macias’ın Fransızca şarkılarını seslendiren Ezgi İrem Mutlu, salgın döneminde de boş durmamış. Pandemi nedeniyle çevrimiçi olarak yapılan Akbank Kısa Film Yarışması’nda jüri, “Birbirinden farklı sinemasal anlatıların gücünü başarıyla harmanlayarak sadece ama sadece bugüne ait bir film ortaya koyması sebebiyle” değerlendirmesini yaparak 429 eser arasından Ezgi İrem Mutlu’nun “Darağacında Eldivenler” adlı kısa film çalışmasını ödüle layık bulmuştur.

Şu sıralar da “Baraka” adlı yabancı bir filmde savaş muhabiri rolünü canlandırıyor Ezgi İrem. Böylesi eşsiz bir sesi ve yeteneği izleme fırsatını kaçırmayın derim. Bizden söylemesi.


KAPIKO – Ethiopian Waltz (feat. Ezgi İrem Mutlu) 2023
Ezgi İrem Mutlu ‘Bir Vars’ Single (2023)

New Single Out Now!!

> BİR VARS


information & contact:

> @ezgiiremmutlu

Spotify: Ezgi İrem Mutlu

Youtube: @ezgiiremmutlu


Stamps Back: A Hungarian Computer Underground Legend (2022)

Stamps Back

From Commodore 64s smuggled across the Iron Curtain to cracked games on cassette tapes sold at flea markets, floppy disk swapping via postal mail, hacked phone booths connected to US BBSes, and copy parties packed to capacity, Stamps Back tells the story of how teenagers in Hungary ignited a computing revolution in the 1980s with illegally copied video games from the West, and began the Hungarian demoscene.

Stamps Back, the 5th episode of the Moleman documentary series, is a 144-minute film about the golden age of Hungarian video gaming and the formation of the Hungarian demoscene in the 80s and 90s, which you can watch for free on YouTube. More than 76 hours of interviews were conducted for the film, which is a true document of the Hungarian home computer life in the 80s and 90s. You can now get this 76-hour material with English subtitles together with the film in a special Blu-Ray edition + downloadable image file format. Furthermore, as the second part of Moleman, which shows the state of the demoscene in 2012, can be considered a sequel to the Stamps Back, we have also added this film to the special edition, which now represents 3 50Gb Blu-Ray discs full of video game and demoscene content. If we reach the stretch goal, a 4th disc will be added to the edition, which will contain a selection of the best Hungarian intros and demos of the past 40 years in video format.

Stamps Back: A Moleman documentary

stampsback.com


Erkut Tokman ‘Gölge ve Darağacı’

Erkut Tokman

GÖLGE VE DARAĞACI

Ruhun kırık sazında semah havası

Bir gölgeyle giyinir her sabah varlığın andacını
Gövdesindeki özgürlüğü ve darağacını

Kim astı buraya seni? Kırık dallar arasında birinin
Bir meydan savaşında yüzyıllardan beri çoğalan ölüsü

Kurudukça unutuşun aklında kan
Bir güvercin kanatsız yemlik sevmeyi gagalayan

Ormana kök salmış içimizin kuru yapraklı aşkı
Tomruk tomruk kesilen gövdelerinde utancı

Asırlardan beri saran kurtçukları fosillerimizi
Yığılmanın alfabesiyle doğmayan ölü dilleri

Büyüyüp diplere sızan, kara bir suyun laneti
İlerler buharlaşana dek azar azar çoğalarak gökyüzüne

Doğurduğumuz ışıkta suskun çocukların şarkısı,
Karanlıkların ortasında bir yıldız kadavrası

Kuşkuların sessiz çığlıklarını hapseden bir atom bombardımanı
Saklar içinde berfin olmuş umutların çoğalan karıncalarını
Hareket ettirir çevrimi dışarı içeri, işbirliğinin emeğini sürer
dünyada hükmünü yitirmiş iyiliğin başkentini kurmak için

İnsanlık atlasında nefesten cana aşktan canana katılan
her köşeyi içine katar dolaşır kazanılan kalpleri

Yaradan yaraya sızar kanına kazazedelerin süzülüp
sürer merhemini durmak bilmeyen acıdan azade

Onarır ebedi huzur için toz duman yıkıntılar arasından
çıkardığı ölümü ezelden ecele bulaşmış kara mürekkebinde

Kötülüğünü dolaşırken zulüm şeytani arzularda, tarumar
Zalime gönül çalan kırağı alnına yazılmış o yalnızlıklar

Kıyamet kopmuş buzul havasında, keramet yoksulu
Yalancı dünyasında doğmayan güneşin soluğu

Bellekte bilgi fırtınası hatıralarda dalga dalga çok
Beyninin boşluklarında bir beliren bir yok

Korsan gemisine koymuş çalıp insanlık hazinesini,
Yanlış topraklara yolculuğa zorlamış rehin kalmış sizi,

Bengi döngüde yaşama kilitli kalmış bir kapıda
İnsanca düşlerine bir türlü anahtar bulamadığın muamma

Huzurlu gölgelerin anısına adanmış masumun sevgisi
Tan seli gibi görünen hareli içinin varılmamış ötesi

Adım adım üzerimize yürüyen acılarda kimin izleri kalmış
Mutluluğu gelir diye bekleyen birisi adını hep lanetle anmış

2017-İzmir
Erkut Tokman


Erkut Tokman ‘Kaligrafik Şiir’ 2023

İki ateş arasındaki postula

‘Scylla ve Charybdis’

“(…) Erkut Tokman’ın şiirsel kategorileri şiir geleneklerimizin tam tersi yönünde kurgulanmış, hem gerçekçi hem hermetik üslupların bir aradalığından oluşan bir tat taşır…”

“(…) Bebek bir çağ, ihtiyar, tüketilmiş bir zaman frekansının içinden doğacaktır. Bu esnada şair Erkut Tokman’dan bir ses duyulur. Son şiir kitabından sayfalar açılmış çağa özgü çağrı, şair tarafından başlatılmıştır… Çağrı önemlidir. O aramayı, soru sormayı, yazdığı sürece sürdürecektir. Belki keşfetmenin skalasıyla sarılmış, belki zamanın ve mekânın deneysel çevresiyle uyum/uyumsuzluk mood’udur bu şairce ses…”

“(…) Bilinmez derinliklerden gelen estetik imge, şairin yerel, bireysel, mitsel simgelerine bürünerek toplumsal düzenin yeni dayanakları olduğu kadar yazın tarihinin en yeni ifadesi olmaya adaydır. Kısaca bu şiirlerde şair bize yepyeni kavramsal bir dünyanın kapılarını açar…”

“(…) Erkut Tokman yazınında olduğu gibi şair bireysel mitolojisini yaratır…”

“(…) Bu bağlamda Erkut Tokman şiiri; Türk Edebiyatında şimdiye dek varolan, akımların içinde yer alan ya da almayan şairlerden daha farklı, daha taze, daha yenilikçidir. Ne Garip’ciler gibi öyküsel bir şiir yazar ne de İkinci Yeni’nin olgunlaşmamış metafiziğini onaylar ne de Toplumcu Gerçekçiler gibi sert imgeler kullanır, ne de 80’ler şiiri tadında mesmerik öğelerle yol alır…”

Gülseli İnal, Hürriyet Gösteri, Ekim-Kasım-Aralık 2020


Uluslararası Çeviri Ödülü’nü kazanan Erkut Tokman ile söyleşi

Erkut Tokman ‘Lupoc’ Ve Yayınevi, 2019

> Lupoc


KIRMIZI

Dünyanın rahmine kan düştüğünden beri
Ruhum kırmızı

Yokluktan geliyorum
Bir boşluğun içinde bekliyorum
Gövdeme düşen bu eşkin ışığı tanımıyorum

Dünyanın rahmine kan düştüğünden beri
Sana sormak istiyorum
Neden ruhum kırmızı?

Önce gözlerim yoktu biliyorum
Göremiyordum ne karanlığı ne de her ne ise
İlerliyordum görmeden ve ona doğru
Duygu sessiz bir çığlığa saklı
Sana sormak istiyordum
Neden ruhum kırmızı?

Sen susuyordun,
Önce bir sesin yoktu, cevapsız
Boşlukta bekliyorken,
İçimizde adım adım bir kırmızı
Sanki en eski zamansızlıktan
Bir varlığı taşıyarak, ilerliyordu
Sana hep sormak istiyordum
Neden ruhum kırmızı?

Sana gelemiyordum
Yokluktan sana yürümek için
Ayaklarım yoktu
Kuzguni bir boşluğu dolaşıyordu
Işığa sormak istediğim soru
Neden ruhum kırmızı?

Oysa dilim yoktu
Konuşamıyordum yokluğunu
varlığın gibi
Dünyanın rahmine kan düştüğünden beri
Bir insanın kırmızı soluğu
Doğru hissedegeldiği
Boşlukta bir dili kavrıyordu
Sana sormak için
Neden ruhum kırmızı?

Dokunmak istiyordum sonra yeniden
Boşluğa ve sana, oysa ellerim yoktu
Sana söyleyecek bir şeyim de
Yoktu ne düşüncem, ne sözcüklerim
Bir çığlık büyüyordu, içinde ben
Gövdeme hapsolmuş dönüyordum
Dünyanın rahmine kan düştüğünden beri
Dilsiz de biliyordum gideceğim yeri

Kavrayan ne bu boşluğu
Kırmızı bir yalnızlık mı yutan kırmızıyı?
Sormak istiyordum
Ama yoktum
Yoktum…
Yokken de ilerliyordum
Bilmek istiyordum gerçeği
Dünyanın rahmine kan düştüğünden beri.

07.03.14
-e.t


> Erkut Tokman

LUPOC


Doğru Zamanda Doğru Yerde: Beril Acar

Beril Acar, photo by Şakir Yıldırım, 2021

“Düşledikçe nefes alıyoruz ve yaşıyoruz; düşlerimiz ve heyecanlarımızdır biraz da bizi hayata bağlayan.”

Beril Acar genç bir yetenek, onu daha çok kısa filmleri ve rol aldığı dizi filmler ile tanıyoruz, aynı zamanda çeşitli müzisyenlere eşlik ettiği vidyo klipleri ve canlı performanslarıyla da dikkat çekiyor.

Beril merhaba, seni tanımayan okurlar için kısaca kendinden bahsetmek ister misin?

Elbette, soğuk bir Ocak ayının yirmi üçünde 1993 yılında İstanbul’da Özel Göztepe Yeşilbahar Hastanesi’nde dünyaya buyurdum. Küçüklüğüm, ergenliğim, ‘çocukluğum’ halen Üsküdar’da geçiyor. Kadıköy Anadolu Meslek ve Meslek Lisesi’nde grafik/fotoğraf bölümünde analog fotoğraf eğitimi aldıktan sonra bütün serseriliğimle çalışma hayatına atıldım. Hayatım bir şeyleri merak etmekle, sevgiyle yaşamak ve özen göstermekle geçiyor. Merak ettiği yolda çalışmaya ve ilerlemeye gayret eden, sadece huzurlu olmak isteyen ama Dünya’nın hiçbir zaman öyle olmayacağını da dürüstçe her gün kendine dillendirerek yaşantısına devam eden biriyim.

Seninle Sühan Sürmeli’nin ‘İrrrtibatta Kalalım’ sergisinde tanışmıştık, hatta o gün çektiğim birkaç fotoğrafı sana yetiştirebilmek için bir hayli çaba harcadığımı da itiraf etmeliyim; bana yaşattığın bu ‘Cinderella’ masalı için teşekkürler, fakat ekranlarda seni hep ‘kötü kız’ rollerinde görüyoruz, neden böyle?

Harika bir deneyim ve sergiydi, bende hala hatıralarda o değerli gün. ‘Cinderella’ kadar masalsı mıyım bilmiyorum ama biraz Leyla olduğumu itiraf etmeliyim… Oyunculuğum neden böyle; çünkü “her iyinin içinde bir kötülük, her kötünün içinde de bir iyilik vardır”.

Genç bir oyuncu olarak şu ana kadar ne tip işlerde çalıştın?

Kategorize etmek zor aslında; çok fazla reklamda oynadığım için belli bir kategoriye dahil edemiyorum kendimi. Sanırım kalben hissettiğim bütün rollerde olabilirim. Anne rolü dışında… Oralara daha gelemedim sanırım. Umarım hayatımın bir noktasında karşıma daha fazla kara mizah oynama fırsatı çıkar, biraz da bu yönümü yaşayasım var.

Beril Acar, Vakkorama photo shooting by ’74 Studio, 2014 

“mutsuzluktan da beslenen biriyim.”

Film oyunculuğun ile yer aldığın commercial (reklam) işlerindeki oyunculuğu -mesleki açıdan- birbirinden ayırıyor musun? Yoksa her ikisi de sanatçılığın bir parçası mı?

Ayrım yapmak zor, kamera karşısında olduğum her an oyunculuğumun bir parçası, bütün alanlar kendine göre değerli benim için. Son bir iki senedir kamera arkasında da bulunuyorum (prodüksiyon, video/fotoğraf çekimlerim ve asistanlık yaptığım işler, cast sorumlusu, kostüm/styling asistanlığı). Sanatın farklı alanlarında nefes almayı seviyorum.

Daha çok ne tip işler sana heyecan veriyor? (Sinema filmi, reklam, müzik klibi…)

Ayrım yapma konusunda berbat biriyim. Çünkü hepsinin içinde heyecanlanıp merak ettiğim konular var, heyecanlanıp merak etmiyorsam zaten o işin içinde bulunmuyorum açıkcası.

Peki senin açından hangisi cezbedici? (Para mı, oyunculuk mu?)

Oyunculuk elbette; para gelip geçici ya da kalıcı, bilemeyiz; ama oyunculuk her zaman hatıralarda.

Bir Adam Bi Kadın ve Diğer Şeyler (2016)

“Kadın yönetmenlerle çalıştığım bütün işler hayatımın bir köşesinden beni afiyetle yerler ve hepsinin yeri ayrıdır.”

Yurtiçinde henüz gösterime girmemiş yeni bir kısa filminiz olduğuna değindin, bizlere biraz bu yapımdan bahseder misin? Bilen Sevda Könen’in ‘Bir Adam Bi Kadın ve Diğer Şeyler’inden sonra bizleri merakta bırakmayıp biraz ipucu verirsen seviniriz.

“Günaydın Sevgilim” kısa filmimiz Gökşin Doğa Egesoy’un yazıp yönettiği bir duygu karmaşası durumu; herkesin içindeki o deli fişek hali, burnumuzun dibindeki bireyi, ruhumuzun derinliklerini ve benliğimizi, iliklerine kadar sarsarak anlatan bir film. Filmde partnerim Alican Öztürk’ün de yeteneği sayesinde yapamayacağımız bir şey yoktu açıkcası. Yurtdışında birçok ödüle layık görülen yapım, henüz ülkemizde festivallerde gösterime girmedi, hedefimiz 2024.

Kadın yönetmenlerle çalıştığım bütün işler hayatımın bir köşesinden beni afiyetle yerler ve hepsinin yeri ayrıdır.

Geçtiğimiz günlerde Kız Başına’nın düzenlediği ‘Başka Bir Dünyadan’ isimli karma bir sergi düzenlendi, etkinliği ziyaret eden bir sanatçı olarak yorumlarını alabilir miyiz?

Daha fazla kız başımıza sergiler yapmamız gerektiğini düşünüyorum.

Şükran Moral’ı sevdiğini dile getiriyorsun, onu senin için ayrıcalıklı kılan nedir?

Kanında dolaşan serseri ruhu.


Berilice nakış koleksiyonundan örnekler, 2016

“Türkiye’de insanların ‘el emeği göz nuru’ işlerden pek anladığını da düşünmüyorum açıkçası, geleneksel sanatlarımızın köklü bir dalı olmasına rağmen nakış işlemelere halen bilinçsizce bakıyor insanlar.”

Nakış işleriyle de uğraşıyorsun, Berilice isimli bir atölyen var ve gerçekten el emeği göz nuru harikalar yaratıyorsun. Ne zamandan beri bu tekstil işleriyle uğraşıyorsun, nerelerde sergiliyorsun, meraklıları bu işlere nasıl erişebilir?

Herkesin kendine göre bir meditasyon şekli var, benimkisi de nakış işlemek. Keşke beynimde değil de gerçek, kapısı olan bir atölyem olsaydı da büyük işlere girişebilseydim. Hayat mücadelem beni birçok farklı iş alanına sürüklediği için bu alan bazen buğulu tarafa kayıyor; mutsuzum bu durumdan ama neyse ki mutsuzluktan da beslenen biriyim; ve nakışın en sevdiğim kısmı tabii ki işine göre taşınabilir olması. İstediğim her yerde nakış yapabilirim, yeter ki o anı eskisi gibi yakalayabileyim. Türkiye’de insanların ‘el emeği göz nuru’ işlerden pek anladığını da düşünmüyorum açıkçası, geleneksel sanatlarımızın köklü bir dalı olmasına rağmen nakış işlemelere halen bilinçsizce bakıyor insanlar. İşin estetiği ve harcanan emeği görmekten uzaklar. İnsanların bu sığlığı beni kendi dünyamda nakış işlemeye daha çok motive ediyor; çoğu insanın bu sanatı anlayacak kapasitesi olmadığına da eminim ve bu sebeple eleştirilerinden de uzak tutuyorum kendimi. Yaptığım sanatı anlayan insanların gelip benimle iletişime geçmesi benim için yeterli.

Berilice 2020
Berilice at work

Handmade Textiles


Modayla aran nasıl, takip ettiğin markalar var mı?

Kendimi -kendim gibi- hissettiğim rahat kıyafetler üzerimde olduğu sürece modanın benim için hiçbir önemi yok.

Küçük ölçekli atölyelerin ve arts & crafts kültürünün büyük markalara bir alternatif oluşturduğunu düşünüyor musun?

İki alan da kendi yağında kavruluyor bir şekilde. Ben genelde cebime ve tarzıma uygun giyinmeyi tercih ediyorum. Fiyat açısından küçük markaların büyük markalardan aşağı kalır bir yanı yok, hatta kimi zaman daha pahalı olduğunu bile düşünüyorum. Moda severler için çok farklı alanlara açılan bir mevzu.

Özellikle sosyal medya dolayısıyla görünülürlüğün fazlasıyla ön planda olduğu tuhaf bir çağda yaşıyoruz, medyatik işlerde çalışan biri olarak bu durumu kendi açından nasıl değerlendiriyorsun?

Doğru zamanda doğru görünürlülükte olmak, gerisi bomboş.

Beril Acar ‘Kafam ve Ben’ photo. by Lina Irem Arditty (2020)

“Asıl tutkum sanat; hangi alanda çalışıp, üretiyorsak ordayım.”

Genç bir oyuncu olarak kendini sanatçılığın neresinde görüyorsun, önümüzdeki süreçte ne tip projelerde yer almak istersin, hayallerin var mı?

Benim göbek adım DÜŞ. Düşledikçe nefes alıyoruz ve yaşıyoruz; düşlerimiz ve heyecanlarımızdır biraz da bizi hayata bağlayan. Çok fazla düşüncem var, uçsuz bucaksız ve aydınlık. Çiçek Çocuk ile yaşattığımız müzik projem DÜŞ videosu için traji komik bir şekilde halen para bulmaya çalışıyorum. İlk hedefim onu gerçekleştirmek. Oyunculuğumu daha kreatif alana çevirirsem yazarlık derdim. Bir süredir yazmaya çalıştığım bir kitabım var. Bittiği zaman okunursa eğer onu yaşatmak için elimden geleni yapmaya hazırım. Bir de şöyle işlerime, zihnime, düşlerime güvenen biri çıksa da benim uygulayıcı yapımcım olsa, DÜŞLER işte…

Yerli veya yabancı sinemacılardan kimleri seviyorsun, daha çok ne tip filmler izlersin?

Kesinlikle Ari Aster. Ne eskilerde ne yenilerde sanki hep vardı aramızda bir Ari Aster. Her filmi izlerim, hatta IMBd puanı 4.7’lerde olan filmlerin bende ayrı bir yeri olduğunu düşünüyorum. ‘Dandik olduğunu düşündüğümüz filmlerin kendini izletme harikalığı’ demek istiyorum ben buna. En çok korku filmleri izlemeyi severim. Gündelik hayatta rastlamadığımız duyguları hissettiren filmler önceliğimdir.

Asıl tutkun sinema mı, oyunculuk mu?

Asıl tutkum sanat, hangi alanda çalışıp, üretiyorsak ordayım.

Bugünlerde üzerinde çalıştığın, paylaşmak istediğin yeni bir proje..?

“Denge” üzerine yazdığım bir performansım var. Onun üzerine çalışıyorum ve bir yandan da bir diziye cast direktörlüğü yapıyorum.

Beril Acar, İstanbul, 2018

Bizleri kırmayıp söyleşiye katıldığı için çok teşekkürler Beril, sevenlerine iletmek istediğin birşeyler varsa lütfen.

“CARPE DIEM”

BERİL ACAR

BEREAL A.K.A. DÜŞ


The Freaks: Ucubeler (1932)

Freaks 1932

‘Browning daha önceleri çalıştığı Lon Chaney’in ayrıksı makyaj yeteneğinin ötesine geçip, tanrının makyaj yaptığı bir grup insanı bir araya getirmek istiyordu.

Savaş Arslan
Geceyarısı Sineması no:2, 1998

Tod (gerçek önadı, Charles) Browning küçükken evlerinin arka bahçesinde çevresindekilere sergilediği müzikaller ve melodramlarla cep harçlığını çıkartırmış. 16 yaşındayken evden kaçıp bir sirke katılan Browning, burada, gizli bir bölmesine hava tertibatı ve yiyecek yerleştirilmiş olan tabutlar içinde 48 saat toprak altında kaldığı gösteriler düzenledi. Sinemaya girişi ise tabii ki figüranlıkla oldu. Kısa metrajlı komedilerdeki küçük rollerin ardından, yönetmenliğe terfi etti. 1920’de çektiği The Virgin of Stamboul (İstanbullu Bakire) adlı Oryantalist bir film de çeken Browning, 1920’lerin ikinci yarısında sessiz sinemanın en önemli oyuncularından birisi olan Lon Chaney’in (nam-ı diğer “Binbir Suratlı Adam”) başrolünü üstlendiği bir çok film çevirdi. Tod Browning’e asıl ününü kazandıran film ise 1931’de çektiği Dracula’dır. Aynı dönemde Boris Karloff’un Frankenstein’daki canavar rolüyle ünlenmesi gibi, Bela Lugosi’li Dracula’da bir klasik olmuştur. Ancak Browning Dracula’daki başarısını diğer filmlerinde sürdürememiştir. Yine de, 1932’de çektiği Freaks (Ucubeler), kolsuz ve bacaksız insanlar, cüceler, siyam ikizleri, vs. gibi o dönemin sirklerinde gösteri işinin bir parçası olan gerçek hilkat garibelerine yer vermesi nedeniyle çeşitli tepkilerle karşılaşmış ve sansasyonel de olsa bir başarı kazanmıştı. Ancak Amerika’da filmin sansürlenmesi ve çok kısa bir süre oynadıktan sonra gösterimden kaldırılması ya da İngiltere ve başka bazı ülkelerde uzun süre yasaklı film statüsünde kalması, tam bir ticari başarısızlığa yolaçmıştı. İzleyen yıllarda, Browning başka bazı korku ve gerilim filmleri de çevirdi ancak bunlar da tutucu çevrelerin bu filmlere yönelik artan baskılara ve dolayısıyla sansüre kurban gitti. Yapımcıların korku türüne karşı artan ilgisizliği ve Browning’in They Shoot Horses, Don’t They? (Atları da Vururlar, Değil mi?) adlı romanı beyazperdeye uyarlama çabalarına sıcak bakmamaları Browning’in 1962’deki ölümüne dek sinemayla ayrı kalmasına yolaçtı. Freaks ilk gösterime girdiğinde kimi eleştirmenler tarafından yerden yere vurulmuş ve yapımcı şirket olan Metro Goldwyn Mayer’in tozlu raflarına yollanmıştı.

Freaks, poster (1932)

Yetişkin bir kadın bir cüceyi gerçekten sevebilir mi?

1948’de istismar filmleri dağıtımcısı Dwain Esper filmin haklarını sudan ucuz bir fiyata MGM’den aldı. Esper filmin adını önce Forbidden Love (Yasak Aşk) ve sonra da Nature’s Mistakes (Doğanın Hataları) olarak değiştirerek yıllarca çeşitli kentlerdeki küçük arka sokak sinemaları ve ucuz araba sinemalarında gösterdi. Seyircinin sıkıldığını farkettiği anlarda filmin aralarına kimi erotik filmlerden beşer onar dakikalık parçalar koydu. Yıllar sonra 1956’da zengin bir sinemasever, başkanı olduğu film derneğinin düzenleyeceği korku filmleri gösterisi için, önerilerini almak üzere Şeytana Tapanlar Kilisesi’nin lideri Anton La Veye başvurdu. La Vey’in önerisi üzerine Freaks’i de göstermeye karar verdiler. Uzun ve meşakkatli araştırmalar sonunda Esper’i buldular ve filmin haklarını 5000 dolara satın aldılar. Ancak Esper’in elindeki kopyaların gezdiği bit yuvası sinemalardan sonra gösterilecek hali kalmamıştı ve bunun üzerine yeni bir iz sürme ve araştırma sürecinin ardından eski bir sinemanın deposunda filmin iyi bir kopyası bulundu. Bunun ardından, filmin üniversiteler, sinema müzeleri ve hatta Andy Warhol’un Factory’sindeki peşpeşe gösterimleri filmin “kült” statüsüne erişmesine yolaçtı. Bu gösterimleri, 1961’de New York sinemalarında ve 1962’de Cannes film festivalindeki gösterimler izledi ve film 1967’de She Freak (Dişi Ucube) adıyla yeniden çekildi. Bir zamanlar filmi adeta çöpe atan MGM ise filmin haklarını yıllar sonra geri aldı ve 1986’da video kaset olarak piyasaya sürdü.

Tod Browning, the director of “Freaks,” center, getting a hug from the actor Schlitzie while surrounded by other cast members.
Wallace Ford & Leila Hyams

Tod Browning Freaks’i 1931’de korku filmlerinin önemli bir seyirci kitlesini sinemalara çektiği bir sırada çekti. Gezici sirkler ya da karnavalların ufak ufak kaybolmaya başladığı bu yıllarda, Browning daha önceleri çalıştığı Lon Chaney’in ayrıksı makyaj yeteneğinin ötesine geçip, tanrının makyaj yaptığı bir grup insanı bir araya getirmek istiyordu. Film için başvuran bir sürü “ucubenin” arasından filmde oynayacakları seçen Browning, Cleopatra rolü verilen Olga Baclanova’yı da filmin çekimleri başlamadan önce diğer oyuncularla tanıştırdı.

Johnny Eck & Frances Oconnor, The Freaks (1932)
The Freaks (1932)
Freaks Official Trailer #1 – Wallace Ford Movie (1932

Freaks karnaval dünyasının sergileme pratiklerine dahil olmak dışında yaşama şansları olmayan bir grup insanın (ya da “ucubenin”) hayatlarını oldukça duygusal bir dille anlatmayı başarıyor.

Baclanova bu karşılaşmayı şöyle anlatır: “Sonra bana orangutana benzeyen bir kadın gösterdiler. Sonra da, kafası olan ama bacakları olmayan bir adam; hayır, yalnızca bir kafa ve bir gövde, sanki bir yumurta gibiydi… Bana ağır ağır onları gösteriyorlar, bense bakamıyor, bayılmak istiyordum. Ağlamak istiyordum. Başlangıçta çok kötüydü. Onlara bakamıyordum… Bir insana olduğu gibi acı veriyorlardı bana. Ne kadar şanslıydım. Ancak onlara alışmaya başladım, yalnız ara sıra kendinden geçen ve maymuna benzeyen birisi dışında.”

The Freaks (1932)

Freaks, Madam Tetrallini’nin (Rose Dione) gezici sirkinde önemsiz gösterilerden birisini düzenleyen Hans (Harry Earles) adlı cücenin hikayesi etrafında “makyajları tanrı tarafından” yapılmış olan ucubelerin yaşamını kimi zaman keskin ve çoklukla da inadına duygusal bir dille anlatmaktadır. Başka bir cüceyle, Frieda (Daisy Earles), nişanlı olan Hans sirkteki oldukça güzel olan normallerden birisine, Cleopatra (Olga Baclonova), aşık olur. Ancak trapezci Cleopatra ise sirkin güçlü adamı Hercules’e (Henry Victor) aşıktır. Hercules ve Cleopatra bu imkansız aşkla dalga geçmekte ve Hans’la eğlenmektedirler. Ancak Hans’ın iyi bir mirasa konmasının ardından her şey değişir ve Cleopatra ve Hercules bir plan yaparlar. Cleopatra, Hans’la evlenip onu zehirlemeyi ve böylece de mirasa konmayı planlamaktadır. Cleopatra, Hans’la evlenir ve sirkteki ucubelerin grubuna kısmen de olsa dahil olur. Ta ki, Hans’ın planı öğrenip diğer ucubelere anlatmasına kadar. Bu andan itibaren, film bir ucube gösterisi ve duygusal bir film olmaktan çıkar ve ciddi bir gerilim filmine dönüşür. Özellikle ucubelerin bir araya gelip şimşeklerin çaktığı yağmurlu bir gecede Cleopatra’dan Hans’a oynadığı oyunun öcünü aldıkları sahne, filmin duygusal atmosferini bir anda kırar ve korku sinemasının en ayrıksı ve en iç gıcıklayıcı şiddet ve gerilim sahnelerinden birisine dönüşür. Ucubelerin çamurlar içinde sürünerek, aksayarak ve hınçla Cleopatra’nın kaldığı karnaval arabasına doğru ilerlemeleri Tod Browning’in filmlerindeki sabit kamera çekimlerine ve zayıf kalan kurguya karşın gerçekten etkileyicidir.

Elvira and Jenny Lee Snow, The Freaks (1932)

Freaks Hollywood sinemasının klasik bir senaryo üzerine kurduğu –“kadınlarımızı çalan canavarların” fink artığı- korku ve bilimkurgu filmlerinin revaçta olduğu bir dönemde çekildi. Uzaydan gelen, dünyanın derinliklerinden çıkan ya da komünist bir dünyanın ürünü olan çeşitli yaratıkların (ortalama Amerikan seyircisinin “ötekilerinin”) Amerikan dünyasını/rüyasını durmaksızın tehdit ettiği bir dönemde, Freaks’i de benzer bir senaryo çizgisinde ele alabiliriz -ancak, bunun çok ötelerine kadar giden ve biraz da bu klasik yapıyı eleştiren bir film olarak. Film, iyi ile kötünün dünyanın yaratılmasından bu yana süren savaşında, bir yandan açıkça bu savaşta taraf tutan Batı metafiziğine (tabii ki, iyinin tarafını ya da ikili karşıtlıkların ilk tarafında yeralan nitelikleri) dair eleştirel çıkarsamaları olanaklı kılıyor. Bir yandan da modern toplumlarla birlikte oldukça olağan bir pratik haline gelen toplum içindeki “normal” tanımına uymayanların dışlanmasını ve bunun da ötesinde, kendi anlaşılmazlığı içinde korku duyulmasına karşın, gösteri toplumunu önceleyen bir dönemin dünyasında sergileme pratiklerinin bir parçası olan ucubelerin yaşamını anlatıyor. Filmin en ayrıksı tarafı, bu ikili ayrımların dünyasında kalmayı sürdürse de, bu ayrım temelinde ötekilerin tarafını tutmasıdır. Bir melodram kurgusunda iyi-kötü, güzel-çirkin, ve zengin-yoksul ayrımlarını kurgulayıp, bir imkansız aşk hikayesine doğru giden bir yolda ilerleyen ve dönemin filmlerinin temel özelliğini besleyen faşizan bir ‘ötekinin dışlanması pratiğinin’ oldukça ötesine geçen filmde, aslında tanımı itibariyle iyi olması gereken normallerin hiç de iyi olmadığının anlatılması oldukça önemlidir. Bu anlamda, Freaks o ana kadar dışlanan ve bilinmezin dünyasının yukarıdan-verili örnekleri olarak karnaval dünyasının sergileme pratiklerine dahil olmak dışında yaşama şansları olmayan bir grup insanın (ya da “ucubenin”) hayatlarını oldukça duygusal bir dille anlatmayı başarır. Filmin asıl hikayesini oluşturan aşk hikayesini düşünecek olursak, film aşkının karşılığını alamayan Hans’ın çaresizliğini ve kendisine ayrılan dünyada kalmasının gerekliliğini anlatır. Bu arada da, bir yandan bu karşılıksızlığın ve kumpasın cezasını çekmesi gereken normallerin öldürülmesini ayrıksı bir sinema diliyle görselleştirirken, diğer yandan da filmin ürettiği normal insan ve ucube ikiliğinin filmin sonunda korunmasını sağlar. Sonuçta, ötekiler arasında olması ve bu konumunun korunması gereken iki ucubenin (Hans-Frieda) aşkı filmi noktalar.

Filmin reklamında kullanılan “Tamamıyla yetişkin bir kadın bir cüceyi sevebilir mi?” “Siyam ikizleri aşk yapabilir mi?” “Yarı erkek, yarı kadın olan birisinin cinsiyeti nedir?” gibi “önemli” soruları da sormaktan çekinmeyen Freaks hem istismar sinemasının izleyicinin dikizci güdülerini dürten çeşitli taktikleri kullanmaktan çekinmiyor ve bu anlamda da verili kalıplar içinde kalıyor, hem de modern dünyada televizyonun hakimiyetiyle tamamıyla yokolan bir fuar geleneği içinde oldukça önemli bir yere sahip olan ucubelerden oluşan sergi nesnelerini görselleştirip seyirciye sunulması gereken bir meta haline getiriyor. Bunun yanında, film her ne kadar ucubelerin iyilik/güzellik/normallik gibi kavramlarla kurgulanan bir “normaller” dünyasına ait olmaması çıkarsamasıyla sonlansa da, bu kavramları kurgulamada sürekli negatif alanı oluşturan ve dolayısıyla da dışlanması gereken ucubelerin de bir dünyası olduğundan sözetmesi anlamında oldukça önemli bir konumda yeralıyor. Anlamadığımız ya da bilmediğimiz için ya da daha bilimsel bir ifadeyle, modernitenin bilme ya da çözme pratikleriyle açıklanamadığından sürekli toplumun dışına itilen ya da yine daha bilimsel bir başka ifade ve Foucault’cu bir okumayla söyleyecek olursak, toplumsal ayrımlamaya tabi kılınıp çeşitli alıkoyma ve kontrol mekanizmaları aracılığıyla kamusal alandan bütünüyle dışlanıp, toplumun ortak yaşama alanlarında yeralmaması gereken ötekilerin (ucubeler, deliler, sapıklar, vs.) de bir dünyasının olduğunu oldukça erken bir dönemde istismar sinemasının ve klasik HoIlywood anlatısının çeşitli kalıpları içinde olsa da anlatan Freaks bugünkü “kült” konumunu kazanmasının ne kadar anlamlı olduğunu da kanıtlıyor. Kısacası, Freaks asıl canavarların normallerin dışladığı ötekiler arasında değil, normallerin arasında gezindiğini söyleyen erken bir film…

Kaynak : Geceyarısı Sineması no:2, 1998


La Maison de Deep Cabal & Turbulation de la Douleur İllimitée

Last days of Longest Night Festival (2023)
Last days of Longest Night Festival (2023)
Last days of Longest Night Festival (2023)
Video animation by Colin Raff (From last days of Longest Night Festival, 2023)
Last days of Longest Night Festival (2023)
Video animation by Colin Raff (From last days of Longest Night Festival, 2023)

NOFEST 2023

TURBULATOR

Exposition d’estampes imprimées pendant le projet européen Turbulator dans les différents ateliers partenaires. Un projet européen : Creative Europe Culture « TURBOLATOR » – generator of turbulent art brut practices Le Dernier Cri participe a participé à un programme de coopération et d’échanges européen intitulé « TURBULATOR » qui regroupe quatre structures oeuvrant dans les domaines de la diffusion, création et formation artistique : OFICINA ARARA (Porto, Portugal) / LA S GRAND ATELIER (Vielsalm, Belgique) / NOVO DOBA (Belgrade, Serbie) / LE DERNIER CRI (Marseille, France). Répondant à un concours à échelle européenne, ce projet s’est déployé sur quatre ans à partir d’octobre 2018 / novembre 2023. Dans chaque pays, ont eu lieu des conférences (autour des structures invitées et des échanges réalisés), des ateliers visant à partager les différentes compétences et savoir-faire de chacun et des rencontres qui se sont déroulées successivement souvent au sein de festival de micro édition. Pour clore ces événements, en octobre 2023, une exposition a eu lieu à NOVO DOBA (Serbie) , une derniére étape donne à voir certaines de ses productions dans l atelier du dernier cri .

NOFEST 2023
Novo doba festival – Turbulator (Beograd 4. – 8.10.2023.)
NOFEST 2023

NEWS LETTER october NOFEST 2023

BUY BOOKS AND PRINTS !!!

Maki, Sylvain Bureau, Alexio Tjoyas and more…
Fin septembre à la Friche de la Belle de Mai chez l’infatigable Pakito Bolino.
Alexio Tjoyas – TRT MCRHZ

Don’t forget to visit &
buy some books and prints !


LE DERNIER CRI, 41 Rue jobin, 13003 Marseille

www.lederniercri.org