7 nouveaux livres d’artistes arrivent dès demain !
7 artistes // 7 livres
Éditions limitées à 100 exemplaires !!!
Tirage unique et original numéroté à la main
Format 15 x 21 cm
Très beau papier 170 g.
Vernis sélectif 3D
20 pages d’images
1 livre : 7 € // Pack des 7 nouveautés : 45 € seulement
JoiePanique Fantasma art book artists edition new artbook ghosts fantasies Joie Panique
Joie Panique Editions
Ils seront disponibles demain, mais nous vous offrons la possibilité de les commander en avant-première dès aujourd’hui sur www.joiepanique.ecwid.com !!!
N’attendez pas pour vous assurer de recevoir votre exemplaire collector !
Merci à toutes et à tous !
Événement Paris : lancement le mardi 29 novembre à la galerie Arts Factory lors du vernissage de l’exposition d’Atak qui dédicacera son livre à cette occasion !
Événement Tours : Joie Panique au Festival Juste une impression organisé par le Temps Machine le samedi 19 et le dimanche 20 novembre.
Les 7 nouveaux livres Joie Panique sont arrivés !!
1874 doğumlu Alman dada sanatçısı Loringhoven, New York, Greenwhich Village’de yaşadı, erkek dadacılar kadar adı duyulmasa da avangard ve çağının oldukça ötesinde işler üretti. Provoke etmeye ayarlı el bombası kadar güçlü şiirleri ancak 2011 yılında basılabildi. Diğer yazılarını da kapsayan bu derlemenin adı ‘Vucüt Teri: Elsa von Freytag-Loringhoven’in Sansürsüz Yazıları’ adını taşıyordu. Yazdıkları 1918’de dergilerde James Joyce’un yazıları ile yanyana basılıyordu ve Jean Heap onu ilk kadın dadacı olarak tanımladı. 1913 yılında bir Baron ileevlenerek Barones ünvanını aldı, yazıları kadar avangard fotoğrafları ile de ünlü olan Barones, Man Ray’e sadece poz vermekle yetinmedi, şu an kayıp olan ve jenital bölgeleri traş ederken çekilmiş olan kısa bir filminde de oynadı. Marcel Duchamp’ın R. Mutt adıyla imzalayıp 1917’da Bağımsızlar Sergisi’ne katmak istediği ‘Fountain’ çalışmasındaki ürinalın arkasındaki el de Barones‘e aitti. ‘Sound poetry’ denen dadacı şiirlerin ilk üreticilende de biridir. 20’li yıllarda parasızlık onu Avrupa’ya dönmeye zorladı. Almanya’da para kazanmayı umuyordu, ancak birinci dünya savaşının yıkımından beri toparlanamamış olan Almanya’da bunun imkansızlığını görüp Paris’e geçti. Durum orada da farklı değildi. Djuna Barnes gibi Amerikalı lezbiyen sanatçılar onu Amerika’ya geri aldırmaya çalışsalar da 1927’de Paris’teki evinde açık unutulan havagazından zehirlenerek öldü. Atina avangard film festivalinden Nina Veligradi’nin Ankara 4. Kuirfest için seçtiği flmler arasında gösterilen, Lily Benson ve Cassandra Guan adı sanatçıların 2013 yılında çektiği yönettiği ’The Filmballad of Mamadada’ ‘Dadaananın Şarkılı Filmi’ bu yüzyılın ilk dada sinema örneklerinden biriydi. Kült yayınlarının ‘Dada bakire bir mikroptur’ kitabında da Barones’in seçme yazılarına Türkiye’de ilk kez yer verildi.
Cemal Akyüz, 2015
GFX: Nils Bertho
’Bir Düzine Koktey— Lütfen’
Baroness Elsa von Freytag Loringhoven
Çeviri: Cemal Akyüz
Yok bana bakire lolipop – evet – yok Muzumuz. İştahlı bir damağım var – Yerim Onları hep – – – – — — — — Selüloitten züppe boruları var—- her boyutta — Şeytani bir şekilde bir babunun kıç rengine boyanmış . Bir adam —- Saçmalıktır! Bir deste arzu ! İşte ürküten bu Modern Amerikalı’nın sorunu Ev konforu? Eksik serserilik Aslında bakımlı olması gereken concona ! İşte başlıca sorun bu. Vibratör var — — — Nazlı yosmaoyuncağı ! ben erişkin bir bireyim Oy verme hakkına sahip — — — cömertce payımı istiyorum Hangardan – bebeğimizin cadı şabatı – Iyon dikililitaş. Radyo ne için — — Lütfederseniz? Havva’nın oku ayıcıkları deler Dikenli telin üzerinden. Günde bir elma — — — Gelecek — — — Ha ! Ne zaman? Ben dil yutan bir yogi değilim. İlerleme çok sevindirici — Etkilemez beni – Dürt onu – Tekmele onu – – Kışkırt onu – – İt onu – Yayınla — — — — Şimşek çaktıran fikir bu ! S.O.S. ulusal kısaltmasıdır – Neyin? Nasıl reva görürüz kalkmiş salıncağı Pışş ! herhangi bir ibne şairin Freudcu göğsünde yeterince Kimyasal var mı çekmek için Kendini beğenmişliği. Kiralarız bir tane. Lanet ! O değil de ! Sorun şu —- Horoz kabarır aptalca ! Ah iyi ! Fransa’dalar — sıradaki hava— Kutuplar — — — — Onlara dalgalar yollamış — şeker gibi — Valentinler — Söyle beraber — — — Vidalae! Ah yıldırım ! Yılansı hava akıntıları — — — Hııışşşşşşşşş ! Deler sözcükler Sersemlemiş hissediyorum ! Bundan hoşlanıyorum. Oğlanların peşinden korkmuyorum – Ama hakkım var Derinden şok olmaya. İşte biz böyleyiz – ama sen de boşlukları dolduruyorsun Canım— Ben kuir değilim— sek istiyorum — — Bir düzine kokteyl – lütfen — — — —
Epitaphe numéro 338, P.P né le 19 octobre 1963 à Blois, Loir-et-Cher. 30x30cm, LMG, 2015.
« Today there is nothing left of the awareness that everyone has or should have that their end will come soon, there is nothing left of the solemn public nature of the very moment of Death. What used to be known is now hidden. What used to be solemn is now evaded. (…) Daring to speak about Death, accepting Death in our social relationships can’t be part of our daily life any longer, if you do so you cause an exceptional, outrageous and always dramatic situation. Death used to be a familiar figure and moralists had to make it hideous in order to cause fright; today, the mere mention of Death will cause an emotional tension at odds with the steadiness of daily life. »
Philippe Ariès,Essays on the history of death1
When LMG, an artist whom I discovered a few years ago, launched her epitaph project, I volunteered to be one of the first contributors. LMG is an «Agrégé » teacher in fine arts and a Parisian artist who also devotes some of her time to writing short stories and plays. She launched the Epitaph project in May 2011 when she asked the first participants to write a letter about their future death, explaining that she would «translate » their messages into drawings. She first contacted relatives, relations and colleagues and the project grew from there till she received letters from total strangers and from all over the world. Her goal is eventually to receive 365 letters from people writing about their future death. She has produced 240 Epitaph drawings so far.
Being aware that Death, the enigmatic reaper, can be a terrifying or at least a difficult prospect to consider especially in today’s sanitized societies where even talking of Death can be considered rude, LMG has based her artistic project on a « gift for gift » procedure: the participants write about their death, which brings them to question and visualize it in a prospective manner, indeed the artist intends to place the participants in a situation where they can face and confront their death, something that cannot be done a-posteriori.
Epitaphe numéro 271, G.P né le 9 juin 1972 à Martigues, Bouches-du-Rhône, 30x30cm, LMG, 2014.
Epitaphe numéro 19, E.B, née le 1er mars 1973 à Verdun, Meuse. 30x30cm, LMG, 2011.
In the first stage, LMG receives the letters – prospective obituaries or wills – in which the participants describe their final departure, the artist insists on receiving real letters, not emails although she has accepted two audio-recordings from paralyzed and illiterate participants. She has received letters from Japan, Belgium, Lebanon, the USA, Morocco, Norway, Italy, Israel. In the second stage, after reading, rereading and sometimes translating the letters into French, the artist produces a black lead drawing on a 30 by 30 cm sheet of paper which is then glued to a backing. All the drawings have got the same size and are done on similar heavy-weight white paper sheets; the artist only uses charcoal, black lead, a kneaded rubber and a fixative. But the similarity stops there: each drawing is treated as the unique expression of the original letter, both in its content and its appearance, so each drawing also has unique plastic characteristics. Superimpositions, hatching, blanks, stains, etc reveal the artistic gesture which in turn is linked to the visual aspect-not just the text- of the letter. Take Epitaph n°19: the letter LMG received was full of crossed-out words, corrections, extra annotations so that the drawing also expresses this with little strokes and hatching. Epitaph n° 131 is a black post-card with a stain in its middle, so the stain plus the message on the card initiated a drawing with a blank in its center; the artist even pays attention to such details as the color of the ink, the type of paper that has been used, the style of the writing, the shape of the envelopes, etc.
Epitaphe numéro 131, S.B née le 20 aout 1966 à Nancy, Meurthe-et- Moselle, 30x30cm, LMG, 2013.
Under each drawing you can see a title plaque on which are mentioned the initials, date and place of birth of the writer. In the eyes of the artist confidentiality is essential, neither the full names nor the messages in the letters will be published; this confidentiality enables all kinds of people from all walks of life, nationalities, origins or socio-economic backgrounds to take part without having to respect specific established writing norms or to use learned and grammatically acceptable forms. This accounts for the great variety of the texts that have been received and treated, some with lots of crossed-out words and spelling mistakes, others looking very neat and methodical, they can be brief or long, there are haikus, dialogues, puzzles, soliloquies, various qualities of paper and colors of ink have been used. This serial project can be seen as a syntactic variation on the theme of Death. LMG’s series of visual interpretations tends to show that Death is a polymorphic entity rousing a variety of feelings in those who stop and contemplate it. At the beginning of the project in May 2011 not very many people volunteered to send their prospective vision of their death but after a couple of months the word of mouth effect as well as LMG’s appeal through Epitaph invitation cards and her website proved efficient so that she received more and more participations as the months passed.
Epitaphe numéro 14, A.C.F, née le 21 juin 1966 à Paris. 30x30cm, LMG, 2011.
Epitaphe numéro 3, A.D née le 14 avril 1952 à Dieppe, Seine-Maritime. 30x30cm, LMG, 2011.
After I received such a card it took me quite a while before I could actually decide whether I really wanted to write about my future death and send one of the first contributions (Epitaph n°3). I first reacted like what Philippe Ariès describes in the incipit, that is «talking about Death, should it be one’s own, simply is not done ». Mulling over the issue for a few days, I eventually realized that I had never seen anybody actually give their last, not even my grandparents or my parents. I was abroad for professional reasons when my father died; as for my mother, even though she spent the last months of her life at my home as she was terminally ill and aware of her state and I can remember Death hovering in the house all that time, I was not near her bed when she actually « passed away »; so perhaps my own death would also be the first one I would actually see – but from within – and here was a colleague and artist who was giving me the opportunity to choose my death, invent it, write about it and somehow rehearse it and hopefully master the dread it can cause when we stop and think about our tragic destiny. I finally understood that there was nothing unhealthy in the project, that it was a « gift for gift» process, finally that my text did not have to be about a painful, lengthy, horrendous death, I was not one of those Londoners in the plague year of 1665 dreading to be caught by the pestilence, I had time to consider the type of death I wanted2.
As far as I knew I was still in good health, indeed if I wished to do so I could write about an ideal death, an easy, painless and sudden death and also a death when I would die on my own without any staging of the deed or final shaking of hands and rending of hearts. After a while, my husband also decided he wanted to contribute so that in the next few days the most unusual conversations took place: « Have you produced your death? » « I know you’re busy but don’t forget your death ». I finally decided that the death I yearned for and wanted to write about was to take place in a garden on a summer day; I was lying in a deck-chair reading The Battle of Life3. At one point I went into the house and put the kettle on to make some tea that I poured into my favorite china cup with a pattern of oak leaves and tiny golden stars; then I settled outside into the deck chair again and started sipping that tea when IT happened.
Epitaphe numéro 3, A.D née le 14 avril 1952 à Dieppe, Seine-Maritime. 30x30cm, LMG, 2011.
Now if you look at Epitaph n°3 carefully, you will notice that LMG has not drawn what I have not talked about and do not consider of paramount importance: dying a «good » death in order to save my soul, leaving the living behind, the funeral rituals, the decaying cadaver and its aftermath as «food for worms 4»; she has discarded what she considered irrelevant or not very meaningful details such as the deckchair or the novella I was reading; the lying figure on the ground could be anybody, male or female, this silhouette is so lightly drawn, so blurred that the body has nearly disappeared already, the arms are absent, the torso and womb seem to have mingled with the two oak leaves at the bottom or to have been sucked up by them and the feet are resting on another leaf , like a huge natural cushion ; the twig of oak leaves is upside down in the same way as the world of the deceased went upside down the minute she/I died ; besides the leaves fill up about half of the sheet thus symbolizing the hold and strength of nature as a whole as opposed to the smallness and gone substance of one of its elements, the blurred body. The motif of the oak leaf, which was a minor aesthetic detail in my mind when I wrote the Epitaph, has been given an important symbolic and perhaps spiritual meaning by LMG; the same can be said of the star motif on the cup rim: The seven stars in the top part can symbolize the flight of the human senses from that body with a possible hint at a journey towards the quintessence. Although I would define myself as an agnostic, I find the symbols of the powerful oak (resilient, all-absorbing Nature) and that of the travelling stars (the dying five senses but also the five vital elements) very comforting.
Epitaphe numéro 111, V.D née le 12 décembre 1979 à Paris, 30x30cm, LMG, 2013.
I consult LMG’s website regularly and sometimes contemplate Epitaph n°3 or how LMG has managed to give a cosmic dimension to what was merely a mortal’s wish for a swift death. I also follow her project as a whole and now have some favorites among the 240 Epitaphs that she has « translated » into drawings so far. I hope that LMG’s Ars Moriendi5 has also helped the other participants confront their unavoidable death, master it in advance and learn to loosen their hold on life when the time comes; LMG’s on-line project also enables them to enjoy looking at the graphic interpretations of their own wishes and also the wishes from other participants and to be caught in a web of comparisons and inferences. There is no reason why the pendulum movement of LMG’s EPITAPHS project should cease soon.6
Anne Dupré
______________________
Philippe Ariès, Essays on the history of death in the western world from the middle ages to today, Seuil, 1975, p.170
Daniel Defoe, A journal of the London Plague Year, first published by E.Nutt, 1722
Charles Dickens, The Battle of Life, first published in 1846 by Bradbury and Evans. This novella was the fourth Christmas story in a series of five. In the first part, a fierce battle takes place, that scars the place for centuries, and yet, after many generations the battle becomes an obscure, blurred memory and life thrives again.
« Food for worms », from Hamlet by William Shakespeare, Act IV, scene 3, lines 21-27 in which Hamlet explains that fat king and skinny beggar alike will be devoured by worms when their time comes.
Ars Moriendi or art of dying: The expression was first used in 1408 by French theologian Jean Charlier de Gerson. He defined it in a treaty Opusculum tripertitum de praeceptis decalogii, de confessione et de arte moriendi. Gerson’s precepts to die a Christian death became commonly used by the clergy with the ailing and the dyingin the 15th century.
Brieflyart’ta 4 Ekim – 12 Kasım 2022 tarihleri arasında küratörlüğünü Nilgün Yüksel’in yaptığı, Tunç “Turbo” Dindaş’ın “İstanbul” başlıklı sergisi yer alıyor.
Türkiye’de grafitinin ilk temsilcisi olan Turbo, bu sergisinde İstanbul’un altını üstüne getiriyor. Kenti, sadece toprağın üstündekilerle değil suyun altındakilerle de dillendiriyor.
Tunç “Turbo” Dindaş, İstanbul’un ikonografisini yarattığı ikonik karakterle yeniden açıklıyor. Kentin içinden ve dışından belirgin imgelerle ironiyi birleştirdiği yapıtlarında heteroptik bir dil kuruyor. Ayrıntılarla ilerleyen sonsuz figür dünyasında, alıştığımız görüntüleri kullanırken aniden aykırı olanla onları yerlerinden söküyor.
Tunç “Turbo” Dindaş’ın kentten, İstanbul’dan, Hip Hop’tan, geçmişin aklımıza kazınan imgelerinden, zamanın ruhundan beslenen yapıtları, duvarlardan inip bu kez kağıtlarda, ve farklı malzemelerde değişik baskı teknikleriyle yeniden hayat buluyor.
17. İstanbul Bienali’nin paralel etkinlikleri kapsamında da yer alan sergi, 4 Ekim 2022 saat 12:00.17:00 saatleri arasında yapılacak sanatçı performansıyla da izleyiciyi sokak sanatına bu kez içeriden bakmaya davet ediyor.
“S2K Türkiye’nin ciddi anlamda ilk Grafiti grubudur. Bakırköy’den Rez ve Jemy tarafından kurulmuştur. İlk başlarda grubun adı ZBP – Zombie Boys Posse idi. Ama sonraki ‘P’ harfi yüzünden yaptığımız tag’ler filan ZB ‘Partisi‘ gibi anlamlara çekilip politik bir örgüt gibi görünüyordu. Biz de öyle bir isim bulalım ki bunu politik bir örgüt gibi algılamasınlar diye düşündük. İsmin içine sayı koymak fikri geldi aklımıza ve ‘Shot To Kill’ ismini bulduk, ve ‘To’yu sayı ile yani ‘2′ ile yazdık. Grubun kuruluşu 95-96’ya dayanır. Grupta Türkiye dışında zamanla Almanya ve İsviçre’den de üyeler oldu. Bazıları yakalandı, bazıları bıraktı. Şu anda sadece Türkiye’de ve Almanya’da üyelerimiz var.”
Turbo ‘Sketch Book’ 98
Statik grubunun 1999’da çıkan “Yeraltı Operasyonu” isimli toplamada yeralan parçası “Lanet Şehir İstanbul”un enstrümantal versiyonu.
Turbo^S2K, graff., 2009
Turbo, Meck, Bedae – İstanbul, 2013
“Bu işi hissederek yapan, kendileri için bir tutku haline getirmiş insanlar devam ederler, işte bu insanlar benim için önemli insanlardır ve saygı duyulacak insanlardır.”
Turbo ‘İstanbul’ sergi afişi – Brieflyart, 2022
In Brieflyart,Tunç “Turbo” Dindaş’s exhibition titled “Istanbul”, curated by Nilgün Yüksel, between October 4th and November 12th, 2022.
Turbo, the first representative of graffiti in Turkey, turns Istanbul upside down in this exhibition. He speaks of the city not only with what is above the ground, but also with what is under the water.
Tunç “Turbo” Dindaş re-explains the iconography of Istanbul with the iconic character he created. He establishes a heteroptic language in his works in which he combines irony with distinctive images from inside and outside the city. While using the images we are accustomed to in the endless figure world advancing with details, he suddenly rips them out with the contradictory one.
“People who do this work with feeling and have made it a passion for themselves continue are important people to me and they are people to be respected.”
Tunç “Turbo” Dindaş’s works, inspired by the city, Istanbul, Hip Hop, the images of the past that are engraved in our minds, and the spirit of the time, come down from the walls and come to life again, this time on paper and different materials, with different printing techniques.
The exhibition, which is also part of the parallel events of the 17th Istanbul Biennial, invites the audience to look at street art from the inside this time, with an artist performance to be held on October 4, 2022 between 12:00 and 17:00.
Global Sounds mit Okay Temiz, Utku Yurttaş und Freunde
Global Sounds mit Okay Temiz,
Utku Yurttaş und Freunde
Global Jazz – Global Spirit
Okay Temiz und Freunde brennen darauf, den musikalischen Weltgeist, der sie bewegt im Ruhrgebiet durch Konzerte zu fokussieren und Spuren der Erinnerung in Ohren und Herzen zu hinterlassen. Die Industrieregion und Schmiede Europas verbindet nicht nur Technologie, Schweiß und den Geist stahlschmelzender Hitze miteinander und kohleschwarzer Gesichter, die müde wieder ans Tageslicht fahren, sie verbindet Erinnerungen an Wandel, Arbeit, Information, digitale Moderne, Industriegedenkstätten mit paradiesischen Naturstrichen, Vielfalt an Menschen, Lebensgewohnheiten, Traditionen, Rhythmen, Lebensstilen. Das Leben ist ein großes wie großartiges Ereignis, dessen Klängen im unwiderstehlichen Sog nachgespürt werden muss.
Ruhi Erdoğan Trompete Utku Yurttas Piano Arvid Jullander Bass Okay Temiz Schlagzeug, Percussion
Dayanışma sözcüğünün en kirli olduğu alan hangisi deseler, edebiyat deriz. Dayanışma, kolektif mücadele/müdahale pratikleri çıkar ilişkisi, reklam ve iktidar dışında gelişen, birlikte paylaşarak büyüyen bir süreçtir. Edebiyatçıların dayanışmadan anladıkları nedir peki? Hangi kitap eki’nde arkadaşın var?Şu edebiyat sitesinde tanıdığın editör var mı?Senin twitter takipçin çokmuş, şu benim kitaba da mı bir el atsan?Çok güzel şiir okuruz biz fotoğrafları. Bakın biz hem şiir okur hem şarap içeriz fotoğrafları. Bizim dayanışmadan anladığımız nedir? Melih Cevdet Anday‘ın dediği gibi “suçumuz edebiyat”tır. Biz her yerde görünmeyen isimlerle ortak bir alan yaratarak büyük bir suç işliyoruz. Her şeyin bireyselleştiği, hayatlarımızın her anının politikaya döndüğü noktada politikadan kaçanlara inat hayatın politikasını savunuyoruz. Duyar kasmak konusunda özel bir yeteneğe sahip olan edebiyat ortamı Hikmet Sami Türk vakası karşısında dil kilitlenmesi yaşadı. Biz buna hayat kilitlenmesi de diyebiliriz. Hayata bu kadar kör kalanın gözü neden görsün ki? Ha bir de aydın budalalığını entelektüel şurupla karıştıranlar var. Normalde aydının topluma şifa olması gerekirken geriye dönüp baktığımızda hastalarla karşılaşıyoruz. Haliyle budala budala olarak kalıyor. Dayanışma sahte bir fotoğraf karesine dönüşüyor ve bu fotoğrafta en silik, en iki yüzlü renk edebiyatçılara ait. Fotoğrafın sahteliğine inat sormak istedik: Hayal Gerçek Ya sen?Barbarları Beklerken’in 12. sayısı sizlerle…
“suçumuz edebiyat”
Yayına Hazırlayan: Dolunay Aker
Yayın Ekibi: Ferit Sürmeli, Dilay Kababıyık, Ömer Burçin Özkişi, Hakan Kaya, Dolunay Aker
Biz Burada Yokken Sanat ve Politika #1: Avangart Sanat
Sosyalist kültür ve siyaset platformu Laborans ve Barbarları Beklerken Sanat Kolektifi’nin ortaklaşa hazırlayıp sunduğu “Biz Burada Yokken Sanat ve Politika” adlı programın ilk bölümünde Avangart sanat konuşuldu.
Laborans- Biz Burada Yokken Sanat ve Politika: Dadacılar, Sürrealistler ve Sanatın Özerkliğii
Sosyalist kültür ve siyaset platformu Laborans’ın Barbarları Beklerken Sanat Kolektifi ile ortaklaşa yaptığı “Biz Burada Yokken Sanat ve Politika” isimli programın ikinci bölümünde “Dadacılar, Sürrealistler ve Sanatın Özerkliği”ni konuşuluyor.
Interview by Sergio Franco, Portrait and Photos by Choque Photos
I BECAME ACQUAINTED WITH PIXAÇAO DURING ADOLESCENCE DUE TO THE MANY PIXADORES IN MY NEIGHBORHOOD. I USED TO LIVE ON THE NORTH SIDE OF SAO PAULO, AND WHEN I STARTED GETTING CLOSE TO IT AROUND 2001 AND 2002 THE PIXAÇAO SCENE WAS PARTICULARLY STRONG THERE. I WAS ALWAYS IMPRESSED BY THEIR ORGANIZATION AND THEIR DARING ATTITUDE.
Choque Photos
INTERVIEW BY SERGIO FRANCO PORTRAIT AND PHOTOS BY CHOQUE PHOTOS
Photography came long after that, by about 2006. I first came close to pixação by collecting the folhinhas (“leaflets,” the signatures they exchange among themselves) and ended up owning a whole collection of them. From the moment I got involved with photography I had an instant interest in capturing their actions and began studying this theme, because practically no material existed on the subject. Pixação in São Paulo isn’t new; it has been around for about 30 years but it hasn’t been studied thoroughly so I aim to pioneer material in the field of photography, because no one has ever photographed the pixadores in action. Society knows pixação on the walls, but the act itself, the backstage, no one has knowledge of because access is very restricted. It’s a tittle complicated being accepted among these guys. —Choque Photos
Sergio Franco: What elements do you consider make up pixação? How does pixação differ from graffiti, and what makes pixação different from other forms of intervention in the city?
Choque Photos: The aesthetical attitude, which broke away from the New York tag and graffiti sensibilities. São Paulo has created its own modality. For those who live outside São Paulo, it’s known as tag reto, “straight tag.” Pixação has also established a more strict relationship with the city’s architecture; it occupies the verticality of the urban landscape due to the great preponderance of buildings. For that matter, pixação occupies the space a lot more efficiently than any other form of street language. It has veiticalized itself as writing.
What I find impressive in pixacao is that it occupies every abandoned space, and not just the subway and trains as has occurred in NYC. You’re able to find pixação that has been there for 20 years through these abandoned spaces. Thus, they utilize space more efficiently, from the ground to the top. They’ll climb buildings and do the pixos on rappel. São Paulo is a giant calligraphy book: the pixadores will fill it in so nothing will be left blank. I believe that the spaces left blank in the city awaken in the pixadores the same feeling as a blank canvas to an artist. When the pixadores see these spaces, they’ll project in their minds how that place will look with their imprint on it.
Choque Photos, juxtapoz mag. 2009-07 pg.97
Choque Photos, juxtapoz mag. 2009-07 pg.98, 99
How is this search done for taking over the entire city with pixo interventions? What are the principles that move it? How do the pixadores mobilize themselves so that they will have an amplified circulation throughout the city?
There are three basic things that lead the guys to pixação; first is the social recognition; second is the entertainment and adrenaline; and third is the protest.
The vast majority of the kids are from the periphery and what are their options for entertainment where they come from? A small soccer field, a bar in every corner, and a crack house. Those guys don’t have a lot of options; there isn’t a public policy of recreation aimed at this public. For this reason, pixação became a way of recreation for the periphery, or the outsiders; it’s the greatest option for these kids. Relating this to social knowledge, I would say that these guys, in their majority, have problems with their families. Parents are absent from their upbringing so they look for a second family in the streets. They refer to their pixo group as family. Since the guys don’t have recognition at home, they look for it in the street, and it’s the alternative they find.
But such social acknowledgement is internal, because they are the only ones that understand the letters; the writings are so sophisticated that they are the only ones who can read them. To society it’s an indirect recognition, once it sees pixo as an aesthetic aggression against their bourgeoisie standards of beauty. They say that through their actions the bourgeoisie won’t be able to have the spotless white buildings as they wish. The guys are questioning the concept of private property with the act of pixação; they take the space symbolically, then. They are symbolically appropriating when they paint on the top of the building, making the building their own space.
Choque Photos, juxtapoz mag. 2009-07 pg.100
But what is the degree of protest in the manifestation?
It’s an indirect protest, not as it occurred during the dictatorship years. The pixação works as a symptom of a much larger social problem in São Paulo. It isn’t meant to be read or understood directly. It’s an aggression, not a form of communication for the society.
Pixação is a closed community and form of communication for the members of the manifestation, but it pops in the city as if it were a disease. When the guys are doing the pixo, destroying the city, they are digging out the insides of the city, all of its pressure cooker problems: drug traffic, criminality—everything helps create pixação. Each year the letters become more and more aggressive. From the beginnings of Pixação to today the letters became more illegible. There are letters that even the pixadores can’t read.
What’s your relationship with the people held responsible for the attacks to the University of Fine Arts, the Choque Cultural Gallery, and the Biennial of São Paulo?
I learned about it only a few hours beforehand; I don’t participate in the debates or confabulations to elaborate such attacks. I want to stand as an observer without interfering with their decisions, registering what I find relevant.
The matter of the Biennial is delicate because when the rumors about the attack were passed, Ana Paula Cohen, the curator, made a very polemical declaration, which was, “Those people from the periphery don’t know what they’ll find here.” Therefore it was seen as a comment charged with prejudice; it provoked the pixadores. Actually, the Biennial wanted the event to be occupied under the theme “in live contact” since they were searching for a public intervention and participation. But when the pixação came about—seen as the number one public enemy of this city—the Biennial couldn’t not react. If they let pixação be part of the Biennial they would be legitimizing the manifestation as art. But society isn’t prepared to receive pixação as legitimate art.
Choque Photos, juxtapoz mag. 2009-07 pg.102,103
Do you see the relevance of your work as construction of knowledge?
To speak of pixo as something unique is one of the key factors making pixação so interesting. It’s a marginalized form of urban language. Historically, it came out of people who didn’t possess a vast repertoire of knowledge.
The pressure cooker has exploded, and it’s the marginalized screaming, making themselves present in the entire city. You won’t see a single street of São Paulo that doesn’t have any pixação. It’s the entire city, and a city the size of a country; it’s 20 million people. It’s their city, but society hasn’t taken that into account yet. The pixadores already do the walls, roofs, and windows of the buildings; next thing you know they will be having breakfast with the property owners. Sometimes they will invade the apartments, do pixos everywhere and not steal a thing, only terrorize the psychology of the bourgeoisie.
PIXO: a film by João Wainer and Roberto T. Oliveira
THERE’S NO USE PUTTING A WALL UP;
THEY’LL DO AS THE RATS AND ENTER THROUGH THE CRACKS.
Knowing the procedures for subverting security systems in a society is valuable, isn’t it?
Certainly. The guys see each action as military tactic. They study, plan, and go for the action. It’s a matter of subverting the entire security system. In pixação, as in graffiti, it’s a matter of vandalism. They face it as a military mission because there’s a life at risk in the action. You have a goal and you may die on the way. Many guys have died. A kid falls and dies every month. I even stopped accompanying them.
Here in São Paulo, who reports this?
Last year I learned about five guys falling and dying. Many guys fall and no one even knows about it. Several have died, many permanently injured. I’m sure that each month one will fall. I’ve seen some data from the mayor’s office stating there are five thousand active pixadores in the city. Five thousand young people is a whole generation that’s abandoned on the streets. The guys are screaming out their existence every moment. They climb on top of buildings and no one gives them attention. It will come to a point where they will no longer be able to remain ignored.
Choque Photos, juxtapoz mag. 2009-07 pg.104,105
What does this knowledge of the procedures for subverting security systems show? What’s its utility?
It shows that everything is fragile. It reveals how we live under a false sense of security inside luxury condos. People pay exorbitant sums of money so they will have security guards, vigilance cameras, and sophisticated locks. Along comes a kid, a bum, madness, and that kid can subvert everything with a screwdriver. Even if you try to stay behind the wall, they know how to break it. You aren’t completely safe in a city like São Paulo. So long as there are absurd social contrasts there will be no way of remaining safe. There’s no use putting a wall up; they’ll do as the rats and enter through the cracks.
When we discuss the graphic composition of pixação, we find plenty of sophistication. The runes are the fruit of the first European alphabet; it’s very old calligraphy, probably over 12,000 years old. What’s interesting is that something so ancient came to surface in São Paulo, within a marginalized culture of people who didn’t possess any access to quality education that would offer such a reference. Society sees it as scribble, but it’s actually something quite sophisticated. And each pixação is unique. When the guys create their letters they seek originality, and still go head to head with other outdoor advertisements and graffiti, thus having to create something dramatically different. They need to stand out on the walls.
What have you got to say about graffiti photography today?
It’s much more like an aesthetical jerk off, which doesn’t contextualize with the city; it’s just a reproduction of the work. But there are photographers who stand out in the middle of it. The work of Martha Cooper and Henry Chalfant in the 1980s is also good, and they held the role of dispersing graffiti around the world. The history of any expression only reaches the world after it has official documentation.
Pixação in São Paulo grew independently and without any external reference because they didn’t have access to such material. There was no Internet, books didn’t arrive, and the films didn’t arrive, either. That’s why it grew apart from NYC. Only rock bands’ logos arrived. São Paulo has developed itself as if it were an island.
In Francois Chastenet’s book, Pixação: São Paulo Signature, I read that pixação is a translation from the word “tag” in Portuguese. But it isn’t. It’s a movement that’s grown apart from all this. The term is Brazilian. And it’s the latest trend in the art world.
Choque Photos, juxtapoz mag. 2009-07 pg.106
My essay about the action of pixo took me two years. It was two years in the street, overnighting and being in several critical situations, risking my life, running from bullets, and all the mishaps faced by pixadores. There were nights I couldn’t imagine coming back home.
Street art is the division in art history, because for the first time an entire generation of adolescents who have been forgotten and treated as outsiders have appropriated the city illegally to realize their work. On a global scale this has never happened before. The importance of pixação to São Paulo is equal to the importance of graffiti in NYC, and in my opinion, a much larger and more important phenomenon than anyone has yet to witness.
For more information about Choque Photos, contact Flickr.com/choquephotos.
Bizon Murat,Devrim Ck. ile beraber 1995 ilkbaharında bir proje olarak Siya Siyabend’i kurmuş, sonraları Murat, Ahmet, Memduh, Okan, Pascal, Garbis, Orçun, Ferhat, Hakan ve diğer pek çok müzik adamıyla çalışmışlardır.
Siyasiyabend 90’larda başlayan, çeşitli enstrumanlardan ses çıkarmayı seven ve bunu birlikte yapmaktan hoşlanan bir grup insanın uzun, derin ve badireli bir yol arkadaşlığının; temelde köklü bir müzik sevgisine ve insanlığın bilgi-kültür mirasını özümseme ve yaşama arzusuna dayalı bir yolculuğun ürünü olarak ortaya çıktı.
Birçok farklı stüdyoda farklı sound denemelerine girişip değişik tarzlarda ürünler verdiler. Bunun yanında kısa filmler için müzik yaptılar. Fatih Akın’ın yönetmenliğini yaptığı Sound of İstanbul / Crossing The Bridge, köprüyü geçmek adlı belgeselde yer aldılar.
SSB ayrıca sokağı da önemli bir sahne olarak gördü. Türkiye’de sokaktaki müziğinin öncülerinden oldu. Bu konuda şu söylemleri ilgi çekicidir: “Sokak müziği yoktur, müzik sokakta olmalıdır”
SSB 2008’den beridir Erdem Göymen, Hakan Özboz, Murat Toktaş ve Devrim Ck, 2010’da Cansun Küçüktürk’ün katılımıyla oluşan çekirdek kadrosuyla, diğer müzisyenler ve görsel sanatçılarla ortaklaşarak, kayıtlar yapmaya konserler vermeye devam ediyorlar.
Yaşamın İzinde programı: Bizon Murat (Nûve Medya) 2021
“There is no street music, the music should be on the street”
Bizon Murat,Devrim Ck. together with Siya Siyabend as a project in the spring of 1995, they later worked with Murat, Ahmet, Memduh, Okan, Pascal, Garbis, Orçun, Ferhat, Hakan and many other musicians.
Political friendship of a group of people who started in the 90’s, likes to make sounds from various instruments and likes to do it together; basically emerged as the product of a journey based on a deep-rooted love of music and the desire to absorb and live the knowledge-cultural heritage of humanity.
They experimented with different sounds in many different studios and produced products in different styles. Besides, they made music for short films. They took part in the documentary Sound of Istanbul / Crossing The Bridge, directed by Fatih Akın.
The SSB also saw the street as an important stage. Murat Serhaşi Toktaş became one of the pioneers of street music in Turkey. The following statements on this subject are interesting: “There is no street music, music should be on the street”
Since 2008, SSB has been continuing to record and give concerts in partnership with other musicians and visual artists, with its core staff formed with the participation of Erdem Göymen, Hakan Özboz, Murat Toktaş and Devrim Ck, and Cansun Küçüktürk in 2010.
Recorded in Kadikoy Sahne, Murat Bizon With wonderful band.
Varolan çerçeve, teknolojinin karşı konulamayan gelişimi ve bunun toplumsal yaşamımızdaki anlamsız olası kullanımlarının [yarattığı] hoşnutsuzlukla birlikte, gün be gün artan yeni beşerî kuvveti boyunduruk altına alamaz. Bu toplumdaki yabancılaşma ve tahakküm, bir kısım değişkenler arasında dağıtılamaz; lakin yine aynı toplumun kendi içinde, hep birlikte reddedilebilir yalnızca. Bugünkü çok-biçimli krizin devrimci çözümüne kadar tüm gerçek ilerleme açıkça askıya alınmıştır.
Gerçekten de [özgün bir şekilde] “üretimi, üreticilerin özgür ve eşit birliği temelinde yeniden örgütleyen” bir toplumdaki yaşamın örgütsel perspektifleri nelerdir? Çalışma, bireye nihayetinde tam bir özgürlük veren yaşamsal maddelerin sosyalizasyonu ve üretimin otomasyonu aracılığıyla dış bir ihtiyaca indirgenebilir. Böylelikle, tüm ekonomik sorumluluklardan, öteki insanlara ve geçmişteki dair tüm sorumluluklarından ve borçlarından azat edilerek insanlık, borçlu iş ölçüsüne indirgenmesi imkânsız olduğu için parayla ölçülemez yeni bir artı-değer çıkaracaktır. Herkesin ve her bir kimsenin özgürlüğünün garantisi, özgürce inşa edilen yaşamın, oyunun değerinde bulunmaktadır. Bu oyunsal (karnavaleks) zeminin yeniden yaratımının uygulaması, insanın insan tarafından sömürülmesinin son bulmasıyla güvence altına alınan yegâne eşitlik çerçevesidir. Oyunun özgürleşmesi, yaratıcı özerkliği, dayatılan çalışma ve zevk arasındaki eski (ancient) işbölümünün yerini alacaktır. Kilise zaten popüler şenliklerde ihtiva edilen ilkel gülünç yönelimleri baskı altında tutmak için sözde cadıları yakmıştı. Katılımı olmayan, yalancı, berbat oyunlar üreten, hâlihazırdaki egemen toplumda gerçek sanatsal bir etkinlik, bir suç olarak sınıflandırılır. Bu, yarı gizli bir durumdur. Skandal şekline bürünerek ortaya çıkar.
Peki, durum ne kadar gerçektir?
Daha çok insan varlığınca kışkırtılan daha iyi bir oyunun gerçekliğidir. Bütün ülkelerin devrimci oyuncuları, gündelik hayatın tarih öncesinden ortaya çıkışını başlatmak üzere Sitüasyonist Enternasyonalce birleşebilirler. Bu nedenle, şu anda var olan sendikal, politik örgütlenmelerden bağımsız, yeni kültürün üreticilerinin özerk bir organizasyonunu tavsiye etmekteyiz, ilk halk hareketi, öncü deneysel aşamasını bu organizasyona bıraktığı anda, bizim atfettiğimiz en acil hedef UNESCO’nun ele geçirilmesidir. Bu durum dünya çapında birleştirilince, sanatın ve tüm kültürün bürokratizasyonu, geçmişin yeniden üretimi ve eklektik konuşma temelinde dünyada var olan sosyal-sistemlerin derin ilişkilerarasılığını açığa vuran yeni bir olgudur. Bu yeni koşullara, devrimci sanatçıların müdahalesi, yeni bir eylem türü olmalıdır. Tek bir yapı içerisinden yönlendirilen kültürün bu yönetimsel yoğunlaşması, komplocu ele geçirmeyi tercih ettiği için, onun tam kendi varlığı da darbe yoluyla ele geçirilebilir. Ve kurum, bizim yıkıcı perspektifimiz dışında herhangi bir anlamlı kullanımdan yoksun olduğu için, bu aygıtın ele geçirilmesini çağdaşlarımız önünde meşru görüyoruz. Ve onu ele geçireceğiz. Art arda gelen taleplerin açığa kavuşturulmasında en önemli olduğunu kanıtlayan işi çabucak yürüteceğimizden emin olduğumuz için, UNESCO’yu kısa bir süreliğine de olsa ele geçirmemiz gerekli.
Yeni kültürün ilkesel karakteristiği ne olabilir? Ve eski sanat ile nasıl karşılaştırabilir?
Belirli bir zamana hapsedilmiş sanata karşıt olarak, doğrudan yaşanılan anın örgütlenmesini içerir.
Özelleş(tiril)en sanata karşıt olarak, her an bütün bir halde kullanılabilir eylemleri içinde taşıyan küresel bir uygulamayı içerir.
Doğal olarak bu, şüphesiz ki anonim olan kolektif üretime meyilli olacaktır (en azından emeğin artık metalaşmaması ölçüsünde, bu kültür arkasında izler bırakma gereğinin hâkimiyetinde olmayacaktır). Bu deneyimin asgari önerileri bütün yaşanılabilir gezegenlere genişletilebilir olan ve bütün gezegeni kaplayabilecek ölçüde birleşik, dinamik bir kentleşme ve davranışta bir devrim olacak. Tek yanlı sanatın aksine, sitüasyonist kültür bir diyalog, bir etkileşim sanatı olacak. Bugün görülebilen bütün kültürlerin sanatçıları toplumdan tamamıyla kopmuşlardır. Tıpkı rekabet dolayısıyla birbirlerinden ayrıldıkları gibi. Fakat kapitalizmin bu kör düğümüyle yüz yüze kalınınca, sanat da esas olarak bunun karşılığında tek yanlı kalmıştır, ilkelliğin (primitizm) bu kapalı alanı, tamamlanmış bütünlüklü bir iletişimle alt edilmeli ve yerine konmalıdır.
İleri bir aşamada herkes, -mesela, ayrılmaz bir biçimde total kültür yaratımının üreticileri/tüketicileri olarak- yeniliğin çizgisel kriterinin hızlı bir şekilde çözülmesine yardımcı olacak olanlar birer sanatçı olacak. Herkes yönelimlerin, deneyimlerin çok yönlü patlamasıyla ya da radikal olarak farklı ‘okullarla’ art arda olmayan, fakat anında olan durumlarla birlikte, konuşmak üzere bir sitüasyonist olacak.
Biz zanaatların tarihsel olarak sonuncusu olacak olanı takdim edeceğiz. Amatör-profesyonel sitüasyonist’in rolü -uzmanlık karşıtı olarak- yine, herkes kendi yaşamlarının inşasına iliştirilmeyen sanatçılar anlamında bir sanatçı olduğu zaman, ekonomik ve zihinsel bolluk noktasına değin uzmanlaşmadır. Fakat tarihin son zanaatı, yani SİTÜASYONİST ENTERNASYONEL arasında göründüğü ve zanaat olarak statüsü genelde inkâr edildiği zaman, kalıcı bir iş bölümü olmayan topluma çok yakındır.
Bizi doğru anlamayanlara, indirgenemez bir küçümsemeyle sesleniriz ki, sizin kendilerinizin yargıç olduğuna inandığınız sitüasyonistler, bir gün sizi yargılayacaklar. Bütün biçimleriyle dünyanın özelleş(tiril)mesinin kaçınılmaz tasfiyesi olan dönüm noktasını beklemekteyiz. Bunlar bizim hedeflerimizdir ve bunlar insanlığın gelecekteki hedefleri olacaktır.
ali rıza t. , ayça a. / tesmeralsekdiz için çevirildi. şubat 2006
FeminAmfi, Yeldeğirmeni,, 2022
Kırkyama FeminAmfi, Yeldeğirmeni,, 2022
FeminAmfi, Yeldeğirmeni,, 2022
Önce toplumsal çoğunluk patriyarkal, homofobik değerlerinden kurtulmaya çalışsın, AVM lere, kent mekanlarının ticarileştirilmesine karşı çıksın, üniversitelerin bilimsel özerkliğine sahip çıksın. Toplumsal çoğunluk muhafazakar ve konformist; onu “aydınlatmak” isteyenlere seçimlerde darbe üstüne darbe indiriyor.
-Yaşar Çabuklu (2014, muhabbet)
Evrenselliğe inanmıyorum. Evrensellik denilen şey genellikle batının evrenselliğidir. 18. ve 19.yy batı evrenselliği ötekileştirmeye dayanıyordu. Kadınlar, siyahlar, sakatlar, eşcinseller, etnik azınlıklar vb. ayrımcılığa uğruyordu.
Geçmişte Yunus Emre, Karacaoğlan, Pir Sultan Abdal gibi büyük şairler yetiştirmiş bir toplumuz, şu an böylesi gönül erlerine rastlayamıyoruz, geçmişle övünüyoruz; bu durumu nasıl değerlendirirsiniz?
Bugünün toplumu geçmiştekinden farklı. Halk kültürü denen şey zayıflıyor, ana akım medyanın, televizyonun biçimlendirdiği ticari bir pop kültür öne çıkıyor ve halk bu yeni kültürü tüketiyor. Tasavvufun sosyal-kültürel koşulları giderek ortadan kalkıyor. Halk kültürü denilen şey batıda folklorik bir öğedir artık, yerel bir çeşnidir.
Bugün bilimin, teknolojinin nimetlerinden başta parası olanlar olmak üzere birçok toplumsal kesim farklı ölçülerde yararlanıyor. Dünyada görece daha demokratik kültürler de var daha otoriter kültürler de. Patriyarkayı sadece devlet yaratmadı, toplum gündelik hayatı içinde patriyarkal ilişkileri bizzat üretiyor. Önce toplumsal çoğunluk patriyarkal, homofobik değerlerinden kurtulmaya çalışsın, AVM lere, kent mekanlarının ticarileştirilmesine karşı çıksın, üniversitelerin bilimsel özerkliğine sahip çıksın. Toplumsal çoğunluk muhafazakar ve konformist; onu “aydınlatmak” isteyenlere seçimlerde darbe üstüne darbe indiriyor. Cioran’ın şu minvalde sevdiğim bir cümlesi var: “halk için üzülmeyi bırakın: meselesi çözümsüzdür”
Hayata karşı hep mesafeli bir tavrınız oldu, her zaman böyle miydiniz, karamsar biri misiniz?
Mesafeli olmak eleştirel olabilmenin önemli koşullarından biri. Yakınlığı dışlayan bir şey değil bu hatta yakınlığı daha değerli kılan bir şey.
Kötümserlik/iyimserlik gibi karşıtlıklar sorunlu ve göreceli. Karamsarlık genellikle topluma ilişkin bir umuda bağlı olarak düşünülüyor ki bence bu yanlış. Toplumsal çoğunluk genellikle egemen söylemin farklı biçimlerini içselleştirir. Eleştirel birinin zaten topluma ilişkin fazla bir umut beslememesi gerekir.
Toplumsal durum şöyle ya da böyle olabilir, iç karartıcı olabilir. Ulus denilen şey devletin yukarıdan aşağıya kurduğu, sınırlarını, yasalarını, ulusal bayramlarını, resmi dilini belirlediği, farklı etnik, dinsel vb. topluluklar arasında bir hiyerarşi ilişkisi kurduğu, homojenleştirmeye çalıştığı bir yığındır. Birey bu yığınla bir kader ortaklığı içine girmek zorunda değildir. O , imkanları çerçevesinde kendi istediği gibi yaşamaya çalışır, kendi çevresi içinde kurar mutluluğunu ya da mutsuzluğunu.
Yaşar Çabuklu 1955’te İstanbul’da doğdu. Boğaziçi Üniversitesi’nden siyaset bilimi yüksek lisans derecesi aldı (1983). Türk ve Dünya Ünlüleri Ansiklopedisi’nde metin yazarlığı yaptı.
Kitapları: Kovulanın İzi (2001), Özgürlükçü Düşüncenin Peşinde (2003), Postmodern Toplumda Kriz ve Siyaset (2004), Toplumsalın Sınırındaki Beden (2004), Uzam ve Kötülük (2005), Bedenin Farklı Halleri (2006), Toplumsal Kurgular ve Cinsiyetçilik (2007), Toplumsal Performanslar (2009), Postmodern Toplumdan Kesitler (2010), Kültürün Karanlığı (2012)
Rakunart, Yeldeğirmeni,, 2022
Yaşar Usta Emek Portalı, Kadıköy, 2022
2021, Kadıköy, İstanbul
Antisilence ‘Kesme Sesini!’ 1999
Alakır Nehri Kardeşliği
Sivil İtaatsizlik Alanları Bildirgesi
15 Mayıs 2014
Bizler için, insanlığın ve onu besleyen doğa’nın katili olan bu kapitalist sisteme, her ne bahaneyle olursa olsun, kıyısından köşesinden, gönüllü ya da gönülsüz içinde yer alarak ona hizmet etmenin, artık ne ahlaki, ne ideolojik, ne felsefi, ne fiziksel ne ruhsal ne de vicdani anlamda katlanılabilir bir hali kalmıştır.
Elimizin değdiği, gözümüzün gördüğü, yaşamımızın her alanında ve an’ında yer alan ‘şeylerin’ üretim ve tüketim aşamalarında, köle gibi, sağlıksız ve adaletsiz koşullarda çalıştırılan insanların ve doğa’da katledilen milyonlarca masum canlının vebaline daha fazla ortaklık edebilecek halimiz de kalmamıştır.
Karşı durduğumuz her şeyi, heran, devamlılığını besler halde davranmayı isteyebilecek bir yaşam düşümüz de yok bizim.
Artık bu kirli oyunu oynamıyoruz.
Tüm ürünlerinizi, sunduğunuz, dayattığınız her şeyi, her kullanımında kan, vahşet ve zulüm kokan tüm bu yarattıklarınızı istemiyoruz artık.
Almıyoruz. Kullanmıyoruz.
Toprağımıza ve doğamıza çekilip tamamen, sadece onun bizlere emeğimiz karşısında sunduklarıyla yaşıyoruz.
Sivil itaatsizlik alanları yaratıyoruz.
Toprağa gireceksek elbet birgün hepimiz, bizler, bu topraklarda, bu şekilde yaşayıp gitmek istiyoruz.
Alakır Nehri Kardeşliği
Suadiye, 2022
K. ‘Arada Kaldım’, 2022, Suadiye
Bilinmeyen Sanatçı, 2022, Suadiye
GEG’den iki gizemli figür, 2022
Bakı
Cin-löp, Rakun, SuadiyeMad, SuadiyeBufer^SCR Crew, Yeni Suadiye Köprü, 2021
Batuhan Dedde, yeni kitabıyla farklı bir dil deneyimini sunuyor hepimize. Kitabın akışı adeta bir ruhun pusulasını da okuruna sunuyor. Şairin, yazarın üzerinde durduğu benliği, cinneti, karanlığı, rüyaları adeta onun bir taraftan ruhsal fırtınalara diğer yandan tarihin derinliğe ve mitolojik göndermelere de zemin hazırlıyor. Antik dünyada karanlığın yaratılıştan önce geldiğine inanıyorlardı. Modern zamanlarda “gece” sözcüğü ağırlığını hissettiriyor, sanki bireyselliğe ulaşmak için karanlığın ve de gecenin dünyasıyla yüzleşmek zorundadır günümüz insanı.
Sanatçılar, şairler, yazarlar, yaratıcı süreçler için kolektif bilinç dışında kök salmış zihinsel ve yaratıcı formları kullanırlar. Sanatsal yaratım sürecinde bu zihinsel imgeler zihnin bilinçli katmanlarına ulaşır ve yapıtı ortaya çıkartır.
“Yazık Yenilenlere” kitabı çok zor bir yaşam deneyiminden süzülerek biçim bulmuş. “Corona” ve “karantina” günlerinin şiire, sanata, edebiyata nasıl yansıdı sorusunun da bir nebze yanıtıdır bu kitap. Tüm zorluklara rağmen “umut” sözcüğünün örtülü biçimde de olsa şairlerin yüreğinden yükselmesi önemlidir. Özellikle günümüzün kritik dünya koşullarında ve insanlık tarihinde eşi benzeri olmayan Corona denen bir olguyla yüzleşmede umudun yeri, insanı ve insanlığı kurtarabilecek tek ışık penceresidir. Umut ise, şiirin, öykünün, sanat yapıtlarımızdan başka bir şey değil. Batuhan Dedde’nin zengin dili, bakış açısı ve şaşırtıcı derecedeki yaratıcılığı okuruna yol fenerdir.
LÖPÇÜK 