El Cartel De Cine Cubano

1959 yılında Küba devriminin ardından, bir sinema tutkunu olan Fidel Castro Sanat ve Sinema Endüstrisi için Küba Enstitüsü’nü (ICAIC) kurdu. Hollywood’dan gelen filmlere ambargo uygulanıyordu ve Küba doğal olarak daha sosyalist filmlere, bununla birlikte, mali sebeplerden ötürü de Japon film kültürüne meyletti. Akira Kurosawa Batıda henüz keşfedilmesinden çok önce Küba’da biliniyorduı. Ulusal film üretiminin teşviki artırmasıyla devrimci Küba sinemasında ihtiyaçlar da arttı; bir grup sanatçı ve grafik tasarımcısı, afiş sanatı için yeni bir görsel dil yaratmak amacıyla bir araya geldiler. Alfredo Rostgaard, Eduardo Munoz Bachs, Rafael Morante, Antonio Fernandez Reboiro, René Azcuy ve Antonio Perez gibi sanatçıların afişleri kısa sürede dikkatleri üzerine çekti ve yerli-yabancı kültür sanat etkinliklerinde sergilenmeye başladı.

ICAIC afişlerinin tamamı üretim maliyeti düşük olması sebebiyle Küba’da yaygın olan serigrafi tekniğiyle basılmıştır. ICAIC binlerce film afişinin yanı sıra politik afişler ve daha sanatsal işler de bastı. Bir ICAIC afişinin boyutu her zaman 76 x 61 cm’dir. Bu boyut hala korunmaktadır. Buna ek olarak afişler tamamen el yapımıdır ve üzerlerinde bilgisayar müdahalesi yoktur. Mürekkep yağ bazlıdır ve afişlerin sergilenmeden önce en az 24 saat boyunca kuruması gerekir.

ICAIC afişlerinin dünya çapında beğeni kazanması Küba’daki kültürel ortamın da canlanmasına sebep olur, afişler zamanla devrimci kültürün vazgeçilmez parçaları haline gelirler. Susan Sonntag 1970’lerde Küba afişlerinin kültürlerini ticaret olarak tanımlamayı reddeden bir toplum için -çelişkili bir şekilde- de olsa reklamını yaptığını not düşer. Pratik ihtiyaçlara karşılık vermiyor olmalarından dolayı bu afişler, zamanla sanat aşkıyla yapılmış birer sanat eserine dönüşürler.

Eduardo Munoz Bachs : 1937 doğumlu Bachs, 1960 yılında ICAIC için ilk afişi olan Historias de la revolution‘u (Devrimin Tarihi, Tomas Goutierrez Alea) yapmadan evvel animasyon filmleriyle uğraşıyordu. Sonrasında Küba grafik tasarımı geleneksel yaklaşımlardan uzaklaştı ve zamanla kendi dilini oluşturmaya başladı. Bachs‘ın en sık kullandığı figürlerden biri Charlie Chaplin’di. Bunun sebebi ise Chaplin siluetinin evrenselliği ve grafik potansiyeliydi. Bachs, ölümünden hemen önce Chaplin’in Özgürlük Anıtı’na karşı verdiği mücadeleyi resmeden son afişini ise New York’taki Havana Film Festivali (2001) için hazırlamıştır.

Orijinal Metin: Juan Carlos Menez & Meeloo Gfeller, mollusk mag. #01

Türkçesi : Gökçe Mine Olgun

In 1959 after the Cuban social revolution, Fidel Castro, who was a film buff, created the ICAIC (Cuban Institute for Art and Movie Industry). The embargo sanctioned films coming from Hollywood, and Cuba naturally swayed towards more socialist films, but also, for financial reasons, towards Japanese film cul­ture. Akira Kurozawa was a name in Cuba long before the west discovered him. As the national film production boomed the pro­motion needs of the new revolutionary Cuban cinema increased. A group of artists and graphic designer was formed with the aim to create a new visual language for poster art. It didn’t take long before the posters by artists like Alfredo Rostgaard, Eduardo Munoz Bachs, Rafael Morante, Antonio Fernandez Reboiro, Rene’ Azcuy and Antonio Perez were highlighted and exhibited in national as well as international art events.

The posters by ICAIC were all printed in silkscreen – a popular technique in Cuba since it had low production cost and a unique experimental character. ICAIC printed thousands of film posters, but also political and more artistically oriented works. The size of an ICAIC poster always has been, and still is, 76 x 61 cm. Furthermore they are exclusively hand made without the invol­vement of computers. The ink is oil based and the posters need to dry at least 24 hours before being exhibited.
The worldwide recognition and the popularity of ICAIC posters transformed the cultural landscape in Cuba. It established the poster as a revolutionary cultural medium. Susan Sonntag (1970) writes that Cuban posters paradoxically promote culture in a society which refuses to define culture as merchandise. Since the posters lack practical needs, they become luxus objects, made simply for the love of art.

Eduardu Munoz Bachs : Born in 1937, Bachs worked with animation-films before he made his first poster in 1960 for the ICAIC film, Historias de la revolution (History from the revolution by Tomas Goutierrez Alea). From then on Cuban graphic design moved away from traditional conven­tions and formed its on visual language Bachs often used the Charlie Chaplin image becau­se of the universality and graphic potential of Chaplin‘s silhouette. Right before his death, Bachs created his last poster for the Havana film festival in New York 2001, a Chaplin vs the statue of Liberty collage.

source : Juan Carlos Menez & Meeloo Gfeller

Mollusk mag. #01, 2005