FREDOX: LE MANIAQUE OU NON ?

Les Vacances de la Mort

Christophe Bier

Décembre 2008, dans Crachoir n° 3, graphzine d’Yvang, l’illustrateur Fredox s’empare d’une star du photo-roman pour adultes des années 1960, un génie du crime habillé d’un collant-squelette et d’une cagoule-tête de mort, venu d’Italie et rebaptisé Satanik en France. Il incorpore les silhouettes originales du personnage dans un montage numérique intitulé Satanik à Lourdes. Dans Holideath, il décide de prendre lui-même la pose, enfilant une combinaison intégrale cousue sur mesure dans du tissu noir pour maillot de bain, sur quoi il a peint les os d’un squelette à sa morphologie. Il ajoute deux cornes au crâne, empruntées au diable farceur pareillement vêtu que Segundo de Chomon avait imaginé en 1907 dans Satan s’amuse. Fredox devient Satanox, renonce à la narration du roman-photo et propose 240 images au format paysage de ses multiples destinations à travers le globe. Cet album de voyage n’est pas celui d’un touriste ordinaire. Satanox arpente les sites industriels, les hangars et souterrains fissurés, les baraquements sales, les casse-autos et les crématoriums. Près des charognes et dans les ossuaires, il pose, satisfait, se gaussant des champs de bataille de Verdun, de la ville fantôme près de Tchernobyl, d’une fabrique de cercueil en Inde, des crocs d’une chambre froide à Barcelone. Il entre comme un démon dans des lieux interdits au public, se glisse dans un trou de grillage pour rapporter ses photos de vacances, visions d’apocalypse, sur fonds de menace nucléaire et de barbelés, poésie macabre chère à l’auteur des Dossiers noirs de l’histoire. Satanox est un anthropologue de la dévastation, au rictus goguenard, fumant et buvant des bières dans les ruines d’une planète-dépotoir. Un urinoir effondré, une carcasse de bus renversé en Thaïlande, une ancienne usine de charbon à Montceau-les-Mines, des transformateurs électriques en Turquie, un corbillard de pompes funèbres à Mexico le divertissent autant qu’un combat de catch féminin à Cuernavaca. Il nargue les vierges de cimetière et se moque de l’orgueil des hommes, escaladant le sommet de la Bouzloudja, à 1 441 mètres d’altitude, pour photographier la salle de congrès décatie du parti communiste bulgare, folie de béton mosaïqué aux allures extraterrestres. Satanox, joyeux contemplatif du délabrement, donne à ses clichés touristiques les couleurs rouge et cyan des anaglyphes. Ses doigts d’honneur menacent nos pupilles et les gravats n’en sont que plus barbares. Holideath, « vacances de la mort », vendu avec sa paire de lunettes 3D, est une production ludique du Dernier Cri.

Holideath, de Fredox. Le Dernier Cri, Marseille, 2021.

Christophe Bier, émission Mauvais Genres du 21 mai 2022, France Culture.

Graphiste chez un couturier de renom, Fredox «graphe» aussi pour son fanzine, «Stronx», des horreurs contaminées à la société postindustrielle : personnages atteints de peste bubonique, trisomiques hypersexués, vampspiercées au boulon de 12 ! Un univers délirant de maniaque du détournement graphique et sexuel…

PENTHOUSE: Pour vos détournements d’images, vous avez été influencé par qui ? Bazooka ? Les groupes situationnistes ?

Fredox: Bazooka, c’est évident, bien que j’ai découvert ça assez tard. Idem pour les situationnistes. Sinon Witkin, un photographe qui travaille avec des cadavres ou des gens handicapés… J’adore ! Quand je suis tombé là-dessus, j’ai vraiment pris une grosse baffe. A part que lui, il est barré mysticisme catho et moi pas du tout.

Votre état d’esprit apparaît relativement morbide et pervers. C’est votre sentiment ?

Je ne sais pas si c’est délibéré, parce que j’ai toujours eu ça dans la tête… Quand j’étais mioche, je ne faisais pas encore de collages, plutôt des dessins, toujours des vampires, des pendus… Ça me faisait flasher!

Le Grand-Guignol Vivant

“Fredox. manipulateur d’images, adepte du photomontage, apparait dans le graphzine Stronx et rejoins ensuite le Dernier Cri.Satanox Holideath est un recueil de photos de vacances de Satanox, personnage enigmatique habillé en squelette, entièrement en “relief”, utilisant le procédé stereoscopique de l’anaglyphe (imprimé en bichro). Chaussé des lunettes magiques rouge et bleu nous plongeons, à travers une vingtaine de pays, dans des contrées touristiques désolées, explorant zones irradiées et petits trésors d’architectures délabrées. Un vibrant hommage aux congés payés.” -Fedrigoni

SATANOX > HOLIDEATH

244 pages 3D book with glasses

Because if you turn on your TV for the 8 o’clock news and you see Bosnia, Rwanda or Gaza City it’s 10,000 times trashier!

Ça correspond à des fantasmes, à des frustrations ?

On me dit que ce que je fais est trash. Je le comprends mais ça me paraît débile. Parce que si vous allumez votre télévision pour le 20-heures et que vous tombez sur la Bosnie ou le Rwanda, c’est 10 000 fois plus trash! Je montre des mecs atteints de tumeurs énormes, malades au dernier degré, mais quand vous savez que 90 % des gens meurent de maladie, qu’y a-t-il de choquant là-dedans? Et puis la maladie, les gros boutons, les pustules, ça a un côté comique, Grand-Guignol. Peut-être que j’exorcise ma trouille de la maladie en la poussant jusqu’à ses dernières limites.

Comment fabriquezvous vos mongoliens de papier ?

Avec des ciseaux et de la colle, et je finis le tout à l’ordinateur. J’ai beaucoup de mai à trouver de la matière première, c’est-à-dire des images intéressantes! Heureusement, il y a des potes qui pensent à moi. Tenez, il m’est arrivé de détourner une photo de « Newlook » qu’on m’avait mise de côté. Mais il ne faut pas leur dire… [Rires.]

FREDOX > Édition LDC spéciale

47×100 cm Poster Sérigraphié -bigsize-

Live from LDC Workshops, 2023

A collection of hellishly graphic and generally gruesome compilations of images depicting every nightmare any drug-addled, criminally insane human ever experienced. This stuff is like H.R. Giger on krokodil, sampling Hannibal Lector’s menu and blessed with Quentin Tarantino’s self-control. “Weird” doesn’t begin to describe it. Even “vile” and “disgusting” and “repugnant” don’t really do it justice. Let’s just say it’s not for the squeamish. Or your mother. Or anybody under 18. Or over 18. Or 18 bang on. It’s probably what Jeffrey Dahmer’s flipping through in Hell. Fredox ‘Dossiers Noirs de l’histoire’

FREDOX > Édition LDC spéciale

70×100 cm Poster Sérigraphié

Projection du film “MONDO DC” pour le 25ème anniversaire du DERNIER CRI, à Montréal , au “Antheism Space, le 5 octobre 2019

Comme on dit dans ces cas-là : âmes trop sensibles s’abstenir !

Un nom qui évoque, au choix, ce qui se fait de mieux dans une discipline ou l’ultime soupir avant de rendre l’âme. Un atelier de sérigraphie né en 1993 des cendres du mouvement “undergraphique” français, et qui résiste encore à la gentrification dans une friche marseillaise. Trois décennies d’artisanat exigeant et intransigeant. Un univers graphique bizarre au croisement du comics, de l’art brut et de l’épouvante. Un laboratoire qui suinte l’odeur de l’encre et dont sortent par centaines fanzines, posters et livres remplis de dessins hétéroclites jaillissant à votre figure en provenance directe de perturbations neuronales de tous les coins du monde. Un siphon de couleurs criardes qui tapisse les murs et remplit les écrans d’images se mettant à bouger, turbulentes, rapides. Bien vivantes, en tout cas, comme l’est ce collectif définitivement immunisé contre les modes, le bon goût et les affres du temps… Comme on dit dans ces cas-là : âmes trop sensibles s’abstenir ! -NOVA Cueillir La Mort / Expo 2025

ENCONTROS GRAFICOS !!

D’autres références graphiques que « Newlook » ?

Ça peut être n’importe quoi, même «Marie Claire», s’il y a dans une photo un élément graphique qui m’intéresse. J’adore les revues de bricolage, avec tous ces mecs qui brandissent des marteaux. Je les découpe et ils me servent à fracasser quelques crânes. Des rondelles de boulons vont me servir à faire des soucoupes volantes…

Et ces plaies atroces que vous collez sur le visage ou le corps de vos personnages ?

Ça vient de canards médicaux. Parfois ce ne sont pas de vraies plaies, mais des imitations en cire, c’est encore plus impressionnant.

Et le côté piercing… avec des boulons ?

Dans le monde de la mode, le piercing est très branché, avec tout un côté glamour. A force, vous finissez par avoir envie de trasher tout ça !

Les phallus énormes, c’est un complexe ?

Celle que vous voyez là, à la place de la tête du type, c’est pas une bite, c’est un moignon de bras ! Les bites, c’est pour le roman-photo à l’eau de rose, pour casser l’air idiot et béat des personnages. Et pour ça, rien de tel qu’une bonne bite monstrueuse qui leur sort inopinément par la braguette…

DC MANILA Le Dernier Cri exhibit, 2025

A name that evokes either the very best in a discipline or the last breath before giving up the ghost. A silkscreen workshop born in 1993 from the ashes of the French “undergraphic” movement, and still resisting gentrification in a Marseilles wasteland. Three decades of demanding, uncompromising craftsmanship. A bizarre graphic universe at the crossroads of comics, art brut and horror. A laboratory oozing with the scent of ink, from which hundreds of fanzines, posters and books filled with heterogeneous drawings gush into your face straight from neuronal disturbances all over the world.

LE DERNIER CRI, 41 Rue jobin, 13003 Marseille

lederniercri.org

ENCONTROS GRAFICOS

Turn It Around: The Story of East Bay Punk

Bugün, Green Day, Rancid gibi bu camiadan çıkan birçok grubu biliyoruz, ancak onların bu başarısı buzdağının sadece görünen bir kısmı; aslında bu ilham verici hikayenin kökleri yeraltının derinliklerine kadar uzanıyor.

TURN IT AROUND: THE STORY OF EAST BAY PUNK, Berkeley’in ilham kaynağı 924 Gilman Street müzik kolektifinin ortaya çıkışına odaklanarak California Bay Area’nın 30 yılı aşkın punk müzik tarihini kapsıyor. Corbett Redford tarafından yönetilen, Iggy Pop tarafından anlatılan ve Green Day tarafından yapımcılığı üstlenilen Turn It Around: East Bay Punk’ın Hikayesi, bu canlı hikayeyi çok çeşitli seslerden ve bakış açılarından yararlanarak gelmiş geçmiş en ünlü ya da en kötü şöhretli punk gruplarının birçoğunun müziğine yer verecek şekilde genişçe ele alıyor.

A documentary spanning over 30 years of the California Bay Area’s punk music history with a central focus on the emergence of Berkeley’s inspiring 924 Gilman Street music collective.

East Bay hikayesi, başlangıcından itibaren punk rock ile şekilleniyor, mücadeleleriyle devam ediyor ve bugün bile etkili olmaya devam eden çoksesli bir zafere ulaşıyor.

East Bay Punk’ın Hikayesi, Kuzey Kaliforniya’nın 1970’lerin sonunda ortaya çıkan ve politik felsefesiyle gürültülü, yoğun ve otorite karşıtı bir müzik olan punk rock’ın evrimsel sürecini araştırıyor. Dead Kennedys, Avengers ve Flipper gibi erken dönem San Francisco Körfez Bölgesi punk öncülerinin yanı sıra Maximum Rocknroll fanzini de bu yeraltı punk hareketinin küreselleşmesinde yardımcı olmuştur.

Bir zamanların canlı yerel sahnesi şiddet, yozlaşma ve ırkçılıkla çalkalanırken, Doğu Körfezi’nin köprü altı çocukları, bölgenin radikal düşünce geleneğini de sahiplenerek anti-otoriter ve eğlenceli bir punk tarzı yarattılar ve bu duruma karşılık verdiler. Berkeley’de tamamen gönüllülerden oluşan 924 Gilman Kulübü etrafında bir araya gelen bu uyumsuzlar topluluğu, Bay Area punk sahnesini ve zamanla tüm dünyayı değiştirecek olan sanat ve müzik için kendin yap, D.I.Y. geleneğini yarattılar.

Bugün, Green Day, Rancid gibi bu camiadan çıkan birçok grubu biliyoruz, ancak onların bu başarısı buzdağının sadece görünen bir kısmı; aslında bu ilham verici hikayenin kökleri yeraltının derinliklerine kadar uzanıyor. Corbett Redford’un yönettiği ve yapımcılığını üstlendiği, Iggy Pop’un anlattığı ve Green Day’in yönetici yapımcılığını yaptığı Turn It Around: Doğu Körfezi Punk’ının Hikayesi, orada bulunan insanlar tarafından anlatılıyor. East Bay hikayesi, başlangıcından itibaren punk rock ile şekilleniyor, mücadeleleriyle devam ediyor ve bugün bile etkili olmaya devam eden çok sesli bir zafere ulaşıyor.

> eastbaypunk.com

Breaking Bad with SKAM DUST

Skam’ın deyimiyle “Sokaklar konuşabilseydi, yürümek istemezdiniz”.

Bahtı kara serserilerinin arasında büyümüş bir Queens çocuğu olan Skam, mikrofonu eline aldığında dehşet saçan bir yıldırıma dönüşür ve tutkuyla söyler, hikayeleri kişiseldir ve çok açıktır. Skam büyürken sanat ve müzikle ilgilenmiş, çocukluk arkadaşları da onu çok etkilemiş; Madball’dan Hoya ve efsanevi grafiti sanatçısı MQ. Bu kapsamlı Skam Dust röportajında bu bağlantıları ve çok daha fazlasını araştırıyoruz…

the life & times of Mr. Dust

thewildstyles.com / Ocak 2013

TWS: Bize çocukluğundan biraz bahsetsene, belli ki New York’ta büyümüşsün, 80’lerin çalkantılı döneminde böylesine çılgın bir şehirde büyümenin tehlikelerinden ve tuzaklarından bahset bize.

Skam Dust: Çocukluğum ilginçti, hiçbir şeyle değişmem. Tehlikeyi sordunuz, dünyanın her yerindeki şehirlerde tehlike var. NY’u diğer yerlerden farklı kılan şey ise dünyadaki tüm uluslardan her türlü insanın burada olması! Tencerede pişen her çeşit malzemeye sahibiz ve bu tencere bir düdüklü tencere! 80’lerde her şey yeniydi, hipHop, filmler, grafitiler ve aynı zamanda her şey ESKİYDİ, bilirsiniz, OLD SKOOL, ESKİ KURALLAR… 80’lerde farklı bir tutum vardı, bir COWBOY olmak sorun değildi.

Hardcore/punk müziği ilk ne zaman öğrendiniz ve sizi bu müziğe çeken neydi?

Arkadaşım Na (grafitici) ve Hoya (Madball’dan) beni hardcore’a bulaştırdı. Madball’u CBGB’de canlı performans sergilerken ilk kez izlediğimde ilgimi çekti.

Skam Dust ismini nasıl ve ne zaman aldınız?

Eskiden Shot yazardım, sonra 14 yaşında Skam’ı buldum çünkü her zaman dolandırıcılık yapıyordum, ve daha sonra Corona’nın yerlilerinden, en sevdiğim yazarlardan Angel Dust’tan Dust’ını ekledim. O zamanlar Trek yazan kardeşim Nom ve Dem, Mkue, Jo3, Look & Shame gibi diğer bazı yazarlarla birlikte 7 trenine bindiğimde, vagonların içini bombalıyordum. Angel Duster ise dışarıdaki vagonlarda şişman ve büyük parçalar yapıyordu. Bana ilham veren ve en başından beri saygı duyduğum usta bir sokak bombacısıdır. Angel Duster, Quick ve DONDI en sevdiğim yazarlardı.

2010 yılında Real Recognizes Real ve Countdown Records, Son Of Skam & Skam Dust ile yaptığınız tüm çalışmaların yanı sıra beş yeni parçanın da yer aldığı “Corona Drug Bust” adlı cd’nizi yayınladı. Bu plak şirketleriyle nasıl bağlantı kurdunuz ve cd nasıl karşılandı?

Ezec’in (diğer adıyla Danny Diablo) yardımıyla her iki plak şirketiyle de bağlantı kurdum. Her iki plak şirketi de bana büyük destek verdi ve müziğimin tüm Avrupa’ya yayılmasına yardımcı oldu. CD çok iyi karşılandı, müziğim anlaşıldı. Adamım Skid’den ilk telefonu aldığımı hatırlıyorum. Bana EP’m “Son Of Skarhead”in piyasanın altını üstüne getirdiğini söyledi. Ve bu tür telefonlar daha da artmaya başladı. Geri dönüşleri duyduktan sonra, uzun metrajlı bir albüm çıkarmanın ve partiyi başlatmanın zamanı geldiğini düşündüm.

Skam Dust & Freddy Madball – Corona Drug Bust

Peter Greene gerçekten iyi bir adam ve iyi bir dost… Onu güldürmek isterseniz Çinli bir kuryeyi kazayla nasıl havaya uçurduğumuzu sorabilirsiniz..

Freddy Madball, Damian Burnz ve aktör Peter Greene’in yer aldığı “Corona Drug Bust” şarkısı için bir video yayınladınız. Giriş skecinde Peter Greene ile birlikte rol aldığınızı görmek birçok kişi için oldukça sürpriz oldu, Peter Greene ile nasıl bağlantı kurdunuz?

Peter Greene ile Ezec (nam-ı diğer Danny Diablo) aracılığıyla tanıştım, Peter ve ben o günden sonra kaynaşmaya başladık. “Corona Drug Bust” videosunu ilk yaptığımda Peter yoktu. Ertesi gün Peter bana neden videomda yer almasını istemediğimi sordu. Peter’a programını bozmak istemediğimi söyledim çünkü Jennifer Aniston’la bir film çekmekle meşguldü ve 4 Temmuz hafta sonuydu. Ben de Michael Distelkamp’ı (yönetmen / kurgucu) aradım ve Manhattan’a gidip biraz daha çekim yapıp yapamayacağımızı sordum. Barbeküsünü bırakmayı kabul ettiği için minnettarım çünkü Peter’la olan o bölüm videoya bir karakter kattı ve hikayenin gidişatını belirledi. Peter Greene gerçekten iyi bir adam ve iyi bir dosttur… Eğer onu güldürmek isterseniz Çinli bir kuryeyi kazayla nasıl havaya uçurduğumuzu sorabilirsiniz, gülmenizde bir sakınca yok çünkü adam çok şükür hayatta.

Son 2 yılda KAOS 13, Danny Diablo & The Shotblockers’ın bazı parçalarında konuk sanatçı olarak yer aldınız. Yepyeni bir Skam Dust kaydını ne zaman göreceğiz? Hazır bir şarkı var mı?

Danny Diablo ile yeni albümü “Blood Of Eden” için “Bodies Piled High” adlı bir parça yaptık. Japon ortağım Jap Zulu ile Japonya’da daha fazla müzik yapacağım ve sonra kendimi biraz kapatacağım. Japonya’ya daha fazla seyahat etmeyi ve orada Jap Zulu ve diğerleriyle kayıt yapmayı planlıyorum ancak Japonya’daki ortağım dışında başka bir Skam Dust kaydı yapacağımı düşünmüyorum, belki yeni bir Son Of Skam kaydı olabilir.

Yaklaşık 8 ay önce bana Frank151 ile üzerinde çalıştığınız bir programdan bahsetmiştiniz. Yakın zamanda yayınlanacak mı?

Evet, Frank151 dergisi ile bazı ilginç projeler üzerinde çalışıyorum ve yakında yayınlanacak. Frank151 benden gelecekteki bir Frank151 / Skam Dust ortaklığı için bir aktör, rock yıldızı ve bir grafiti efsanesiyle röportaj yapmamı istedi, bu projenin adı henüz belli değil. Ve son olarak, farklı bir yola giren ve NYPD’de narkotik dedektifi olan ve şimdi 10 yıldır emekli olan bir çocukluk arkadaşımla röportaj yaptım. Frank151 için yaptığım bu söyleşi, eyalet çapında bir kitap mağazası zincirinde yer alacak.

Bloodline Ltd / Skam Dust – Blood Dust

*MQ, Skam ve Cancer Killah Shibuya Japonya’da bir soyunma odasının altını üstüne getiriyor. Foto: Keigo Hanai*

“There was a different attitude in the 80’s, it was ok to be a COWBOY..”

Başka Skam Dust haberleri var mı?

Ortağım Mkue / MQ ile yeni bir reklam videom var, Adidas Originals için bir proje. Adidas Japonya’da benim ev sahipliğimde Mkue’nin de yer aldığı bir sanat gösterisi düzenledi. Adidas, videolarının bir parçası olarak Tokyo üzerinde uçmamız için bize son teknoloji lüks bir helikopter kiraladı. Adidas’ı temsil etmekten onur duyduk çünkü ikimiz de çocukluğumuzdan beri Adidas giyiyoruz. Ayrıca Danny Diablo ve Jap Zulu’nun yer aldığı 2 yeni parçanın videosu da ilkbaharda yayınlanacak. Ve ilkbahar ve yaz arasında Japonya’da ikinci yıllık Skam Fest’imi gerçekleştireceğim.

Son Of Skam ne zaman ve nasıl bir araya geldi?

Grup kurma fikri benimdi, Skarhead ile turneye çıktıktan sonra kaşınmaya başladım, müziği seviyordum. Ezec, Son Of Skam ismini buldu. Freddy Madball & SubZero’dan da yardım aldım… ve işte bu! Son Of Skam ilk hardcore / hiphop gruplarından biriydi ve tuttu çünkü her iki tür hayranın da ilgisini çeken benzersiz bir yeraltı soundumuz vardı.

EP’den sonra orada burada birkaç konser verdiniz ve 2003 yılında Too Damn Hype EP’yi 3 bonus parça ile yeniden yayınladı. Sonrasında bir sessizlik oldu. O sıralarda tam uzunlukta bir albüm çıkarma planınız var mıydı, yeni şarkılar var mıydı?

Evet, birçok planımız vardı. Ancak bir grupta çok fazla adam olduğunda, 8 adamımız vardı, lanet bir karmaşa oluşuyor ve müzik üzerinde çalışmak zorlaşıyor, bu yüzden sonunda ayrıldık.

Directed by Blake Farber, performed by Slaine of La Coka Nostra featuring Son Of Skam from the album A World With No Skies.

Slaine, Son Of Skam “Zombie” parçasını remiksledi. Slaine ile başka ortak çalışmalar var mı?

Kardeşim Slaine ile çalışmak gerçekten güzel, onun atmosferini seviyorum. “Zombie” parçası için video kaydetmek ve çekmek de gerçek bir zevkti ve özellikle de Son Of Skam’ın o kötü tadı sağlamasıyla. Videoyu New York’un en gözde kulüplerinden biri olan Gold Bar’da çektik. “Zombie” SkamDust Productions’daki ekibimle birlikte hazırladığım ilk video oldu. Fakat şu anda Slaine ile ilgili gündemde farklı bir projem yok.

Yeni Son Of Skam materyalleri görecek miyiz? Ve bir turne?

Son Of Skam’ı canlandırmayı çok isterim ve sanırım yapacağım. Sadece durumu çözmem lazım. Bir EP yapmayı ve içine birkaç SOS remiksi eklemeyi düşünüyorum, bu yüzden gözünüzü dört açın ve beni bu konuda destekleyin.

O zamanlar spor ayakkabılarınız, kameranız ya da Walkman’iniz için öldürülebilirdiniz; diğer semtlerde fotoğraf çekmek için dışarı çıkmak bile cesaret isterdi.

Efsanevi graffiti sanatçısı MQ ile birlikte birçok proje yaptınız. Dostluğunuz ne kadar eskiye dayanıyor ve nasıl tanıştınız?

MQ / MKUE ve ben 26 yıl önce Corona Queens’te tanıştık, büyük bir ıslak tag atmıştım, renginin bebek mavisi olduğunu hatırlıyorum. Tag’ime bakmak için geri döndüm ve yazıya bakan 2 çocuk gördüm, onlara yaklaştım ve “Siz yazıyor musunuz?” diye sordum ve MQ “Evet MQ yazıyorum” dedi ve ortağı Hoya (Madball’un basçısı) ve Hoya “JO3 yazıyorum” dedi. O noktadan sonra grafitide ortak olduk. MQ, Hoya’nın başını belaya sokmak istemiyordu, bu yüzden bombalamaya gittiğimizde onu geride bırakıyorduk.

New York’taki o eski graffiti günlerinden bahsedin. Elbette hepimiz ‘Style Wars’ı ve o filmleri izledik ama ilk ağızdan dinlemek her zaman daha keyiflidir…

Graffiti belgeseli ‘Style Wars’un %100 doğru olduğunu söyleyebilirim, onunla ilgili her şey ham ve gerçektir. Cumartesi ve Pazar sabahları kardeşim Nom (Vietnom’un vokalisti) ile dışarı çıktığımı ve NYC trenlerinde grafiti fotoğrafları çektiğimi hatırlıyorum, herhangi bir nedenle dövülebilir veya öldürülebilirdiniz. O zamanlar spor ayakkabılarınız, kameranız ya da Walkman’iniz için öldürülebilirdiniz; diğer semtlerde fotoğraf çekmek için dışarı çıkmak bile cesaret isterdi.

Grafiti ve sokak sanatı, eskiden sahip olduğu yeraltı / yasadışı doğasının aksine, bugünlerde artık gayet meşru görünüyor, bunun iyi bir şey olduğunu düşünüyor musunuz?

Evet Grafiti artık çok popüler fakat benim zamanımda öyle değildi, sadece yeraltı içindi. Ama graffitinin şu an geldiği noktayı da seviyorum, gelişti ve Amerikan kültürünün bir parçası haline geldi ve bütün dünyaya yayıldı, bunu seviyorum!

2011 yılında SubZero ile Japonya turnesindeyken MQ’nun da turneye katıldığını ve hatta sizinle birlikte canlı performans sergileyip back vokal yaptığınızı biliyoruz. Japonya’da nasıl bir araya geldiğinizi bizimle paylaşabilir misiniz?

MQ bana Japonya’ya gideceğini ve benimle aynı zamanlarda orada olacağını söyledi, ancak ne zaman ve nerede olacağını unutmuştum. Yine de aynı zamanda orada olacağımızı biliyordum. Uçağım indiğinde, MQ’nun sergisini bulmak için internete girdim. Benim indiğim günle aynı günde olduğunu gördüm. New York’lu metal grubu Subzero ile seyahat ediyordum. Onlara MQ’nun şehirde bir sergisi olduğunu söyledim. Çok şaşırdılar ve ona uğramak istediler. Havaalanından ayrıldık ve doğruca The Last Gallery’ye gittik, orada büyük bir kalabalık vardı. İçeri girdiğimizde MQ ve ben birbirimizi gördük ve ikimizde de “Hassiktir… Gene başladı” bakışı vardı. O bakışı bilirsiniz.

Skam Dust & Tim Armstrong / Photo by Raised Fist Propaganda

Skam Dust ‘The System’ 2016

WHITE OWL – Street CD “Brighton Beach Breakdown” 2012

O gece işlerin gerçekten kontrolden çıktığı ortada…

O sabah erkenden Osaka’ya 6 saatlik bir yolculuk için yola çıkmıştım ki bir telefon aldım. O gece MQ’nun sokağa bomba attığını ve ne yazık ki polis tarafından yakalandığını duyduk.

Tur menajerime geride kalacağımı bildirdim ve bunu adamım Felix aka Gato420 ile yaptım. Tanrıya şükür Gato hemen harekete geçti, bir araba kiraladı ve sonra MQ’yu kurtarmak için yola çıktık.

Japonca bilmediğimiz için 246 & BBB ekibinden yerel bir yazar olan “Gkq aka The Nutty Professor” lakaplı genç bir çocuğu çeviri yapması ve bizi gezdirmesi için işe aldık. Gkq, MQ’nun geride bıraktığı hasarı temizlemek için polisle görüştü. Ayrıca ekibinin polisi tatmin etmek için bir şehir bloğunu parlatmasını isteyen Wanto & Same’den de yardım aldık. MQ daha sonra “siktir edin ben sizinle turneye çıkıyorum” dedi ve arka koltukta bayıldı. O noktada artık kaybedecek zamanımız olmadığı için Osaka’ya koşmak zorunda kaldık. MQ daha sonra uçuşunu değiştirdi. İşe yaradı çünkü MQ bölgeyi ve Japonları biliyordu, MQ’nun Japonya geçmişinin eskiye dayanması büyük avantaj oldu.

*Skam Dust @ The Last Gallery, Tokyo, Japan*

“I can say that the graffiti TV Bio “Style Wars” is 100% accurate, everything about it was raw & real.”

Siz ve MQ kısa bir süre önce Japonya’yı tekrar turladınız, bu kez sanat ve müziği birleştiren bu işbirliğinden bize bahsedebilir misiniz?

Evet, ilk Skam Fest’i birlikte yaptık, MQ’nun canlı grafiti yapmasını, çalışmalarını satmasını ve hayranlarına dövme yapmasını sağlamak amacıyla sanat ile müziği birleştirdik. Canlı müzik, grafiti ve dövme, tüm bunlar bir konser salonunda gerçekleşti. İkinci Skam Fest’i 2013 yazında Tokyo’da gerçekleştirmeyi düşünüyoruz… Japonya’yı ve insanlarını gerçekten seviyorum; hayatlarını onurlu bir şekilde yaşıyorlar, onur onlar için 1 numara, gerçekten neredeyse mükemmel insanlar. Bagajımı 8 saatliğine bir barda bıraktım, geri döndüm ve her şey hala çantamdaydı, kamera ve para, eksik bir şey yoktu, eğer bu New York’ta olsaydı, çantana çoktan elveda öpücüğü vermiştin… Tanrı Japonya’yı korusun!

Bodies Piled High by Danny Diablo ft. Skam Dust

Mahallenizin İtalyan gangster filmlerinden fırlamış gibi olduğunu biliyoruz, biraz bilgi paylaşabilir misiniz?

Doğup büyüdüğüm yerin lakabı Spaghetti Park’tı, çünkü hepsi İtalyan’dı ve burayı yöneten insanlar işlerine bakan iş adamlarıydı. Sanırım bu kafi.

Müzik dışında ne yapıyorsunuz? Geçiminizi nasıl sağlıyorsunuz?

Ben her zaman dolandırıcılık yaparım ve bununla tanınırım. Havai fişeklerden peynir dolandırıcılığına, büyük bir spor etkinliğinin önünde tişört kaçakçılığına kadar her şeyi yaptım (2 haftada 18.000 dolar kazandırdı). Böyle devam ediyor. Şu an yeni bir iş üzerindeyim ve bunu gizli tutmam daha iyi.

Üç çocuğunuz var (yanılmıyorsam?). Turdayken çocuklarınızla telefonda konuşurken ve bana onların fotoğraflarını gösterirken ne kadar ilgili ve düşünceli davrandığınıza şaşırmıştım. Muhtemelen çoğu insanın bu kadar vahşi/sert bir imaja sahip birinden beklemeyeceği bir şey….

Evet, 3 çocuğumla birlikte yaşayan bekar bir babayım. Bunu uzun yıllar gizli tuttum ve son parçam “Bodies Piled High” da çocuklarım olduğundan bahsediyorum, hiçbir zaman medyada fotoğraflarını göstermedim. Onları her zaman Skam Dust işlerimin dışında tuttum. Eğer onlar olmasaydı aklımı kaçırmış, ölmüş ya da çoktan hapsi boylamıştım. Çocuklarımdan önce çok risk aldım, ciddi pis işlere bulaştım ama bıraktım. Eskiden yaptıklarımı yapmıyorum, çünkü çocuklarımı seviyorum!!!

Benim için büyük bir zevkti Skam, röportaj için tekrar teşekkürler. Son olarak söylemek istediğin bir şey var mı?

Avrupa’dan Asya’ya, Kuzey ve Güney Amerika’ya ve farklı yerlerden, gösterilerimize gelerek, tişört- Cd satın alan, iTunes üzerinden müziğimizi dinleyen, bizlerle içki içen, barmene bahşiş bırakarak desteklerini esirgemeyen herkese seslenmek istiyorum. Birlikte kazandık, bu yüzden teşekkürler!! Ve bizim için partiler düzenleyen, evinde ağırlayan, zor zamanlarımızda bize destek olan tüm hayranlarımıza/arkadaşlarımıza şunu söylemek istiyorum, kim olduğunuzu biliyorum ve SİZİ takdir ediyorum!

Resource: Skam Dust interview; the life & times of Mr. Dust / thewildstyles.com

iTunes SKAM DUST

bandcamp Corona Drug Bust

spotify Mr. Dust

for more information & contact:

instagram.com/skam_dust_

Ghost in the Chaos: FRee JaZz as a QueSt for TRuth

It is a revolution that comes silently, exists with noise; and continues in us even after it’s silenced…

Gülşah Erol

Music is an endeavour to make people’s inner world known to the outside world. But there is some music that not only tells, but also questions the boundaries, breaks the rules and goes through emotions. Free jazz is such music. It is not an opposition to the order, but a desire to explore beyond it.

Free jazz is a journey started in the late 1950s by musicians who could not fit into the moulds of traditional jazz structures, and began to ask ‘what else could it be?’. Names such as Ornette Coleman, Albert Ayler, Cecil Taylor and John Coltrane took jazz beyond mathematical mastery and turned it into a spiritual, philosophical and existential tool.

‘Free’ means free… But free from what?

Free jazz can be free from melody, harmony, rhythmic patterns and sometimes even tonality. But this is not randomness; it is a conscious form of creation that bears the responsibility of freedom. In this music, every note is both the blessing and the price of freedom. The musician is not just a composer; he is the creator of a moment. He has to find the sound that is there at that moment, that belongs there.

In this sense, free jazz intersects with a question of classical philosophy: ‘If man is free, according to what does he live?’

Answer: According to the inner voice. Just as free jazz is shaped according to the inner impulse, not the score.

MAXIMALIST ‘In A Silent Way’ 2023

We often don’t know what we feel, what we believe. Free jazz does not suppress this chaos; it brings it to the surface.

Gülşah Erol w/ Peter Brötzmann, Korhan Arguden & Duru Tuna as ABSTRA 2019

> ABSTRA featuring Andreas Kaling

Chaos or Meaning?

The first feeling when listening to free jazz is often chaos. Maybe a saxophone is screaming madly, the piano is pounding the floor, the drums have deviated from the usual rhythms. But a careful ear realises that this is not a scream, but an introspective conversation.

The seemingly chaotic structure actually reflects the mental disorganisation of modern man. We often don’t know what we feel, what we believe. Free jazz does not suppress this chaos; it brings it to the surface. That’s why it is sometimes frightening, sometimes embracing.

Ascension (John Coltrane album) 1966

‘Dance of the Soul’

In a free jazz solo, the musician actually opens himself. Each sound can be a memory; a rebellion, a prayer, a longing… Technical proficiency is of course important in this music, but the sincerity of the emotion is much more decisive.

This is why John Coltrane’s ‘Ascension’ is listened to not as an album but as a prayer. Ayler’s tenor saxophone is not just a breath, but a call. All this shows that:

Free jazz is the dance of the soul; it does not perform for anyone, it turns towards itself.

Ornette Coleman, photo by Sedat Antay, 2005

Maybe that’s why getting to know free jazz is like getting to know ourselves. Facing chaos, tolerating uncertainty, and believing that there – in the depth of the moment – a sound, a person, an emotion can be truly free…

A Music That Questions, Not Teaches

Free jazz does not try to teach the audience anything. It asks:

‘What is rhythm for you?’

‘Is melody really a rule or a habit?’

‘Can you listen to music according to what you feel, not what you hear?’

Therefore, free jazz does not want a passive listener. It also forces the listener to be liberated. It vibrates it, makes it restless, maybe makes it cry, but then creates a brand new sensation from it; after all, it is not a genre of music, but a philosophy.

Not to deny the order, but to seek beyond it…

Not to memorise the voice, but to give birth to it now…

Not to reject the rule, but to recognise the rules of the soul.

Maybe that’s why getting to know free jazz is like getting to know ourselves. Facing chaos, tolerating uncertainty, and believing that there – in the depth of the moment – a sound, a person, an emotion can be truly free…

And that’s when music no longer only touches our ears, but our hearts, minds and beings.

And because free jazz is not just a genre, but a search for truth, everyone who comes into contact with it is transformed. The listener, the player, the critic…

That music tells us:

“Even when everything is in its place, it can be incomplete. But what is scattered is complete if it is sincere.”

That’s why free jazz is not just music, it is an inner reckoning. It is not to deviate from harmony, but to leave all memorisation to find true harmony. Just like the human soul… Sometimes soft, sometimes hard… Sometimes silent, sometimes shouting…

Charlie Haden, Ornette Coleman. Ed Blackwell, Don Cherry

Khan Jamal ‘The Known Unknown’ 1984

Tenor saxophonist Pharoah Sanders performs at the New Morning club in Paris, France. (Photo by John van Hasselts)

Pharoah Sanders ‘You’ve Got to Have Freedom’ Africa / 1987 Timeless Records

Listening to free jazz today is not just a music session; it means challenging yourself, breaking your habits, bringing your emotions to the surface.

Every musician rebuilds their own identity in free jazz. Because there is no fake in this music. The nakedness of the emotion is more important than the truth of the note. And it cannot lie; therefore it is not a truth that everyone can carry. It requires not only to hear, but to dare to hear.

It can be the sound of rebellion, of peace, of disappointment. And all at the same time… Because free jazz is layered like life. There is neither only hope nor darkness in it. But there is an insight that carries both: Life is chaotic, and it is a virtue to dance with this chaos.

Listening to free jazz today is not just a music session; it means challenging yourself, breaking your habits, bringing your emotions to the surface.

It takes you out of your comfort zone.

It makes you say, ‘What now?’ And sometimes nothing can happen – that’s where it all starts. Because sometimes a single note replaces all your silences. And the freedom of that note breaks the chains inside you too.

That’s why free jazz is not music. It’s a revolution. It comes quietly. Existing with noise. And it continues inside us even after it’s silenced…

Çelloya Hayat Veren Kadın: Gülşah Erol, 2019

Gülşah Erol works actively as a composer/performer in different styles of various genres. She is one of the most known Turkish Improvisation musicians.

bandcamp > gülşah erol

Resource: Free Jazz: Kaosun İçindeki Hakikat

Gülşah Erol’un Jazz müzik üzerine kaleme aldığı ilginç makaleler için:

> darkbluenotes.com

Okumadan gelmeyin !!

Mens Rea: Tertium Non Datur

Here you can smell the sound of a generation that grew up fast in the late 90’s and had to keep up with the changing world and created their own unique approach by absorbing the musical accumulation before them in a very open-minded way, and you can see the spirit of that period and its reflection to the present day.

Türkiye has a not very crowded but active experimental music scene. From Okay Temiz to Replikas, from Baba Zula to Nekropsi, I think analysing this legacy in depth is a topic for a completely different story. But as an extreme music writer who is interested in the scene, I think it is quite interesting that the names we call the 2000s generation, who grew up with subcultures such as death metal, grindcore, black metal, hardcore & punk, and who later signed projects such as Truth We Defend, Lecture, Cerahat40K, Humbaba, GodBud, Mr. Mantis, Rott-Fish, which are components of this culture, come together and sign an experimental post-indie/metal EP that embraces their roots in the country.

Mens Rea realised the project quietly with three songs, put it online in the last days of 2023 and retreated into their shells without even opening a facebook or instagram page. Anyway, during the interview, you will probably see that this is the band’s first and only recording. But as I guessed while listening to the songs, I rediscovered that this generation, which started to show itself after 2005, has a special story of its own while reading their answers. This is a very beautiful history that has not yet been written in its entirety, and you can read a summary of some of it in the very nice conversation below (Türkçe).

Tertium Non Datur, 2024

Tehlikenin diğer adı C. 40K

Bayiinizden ısrarla isteyiniz!

Cerahat 40K Live at Karga / Gece Kulübü III

Here you can smell the sound of a generation grew up fast in the late 90s when they had to keep up with the changing world, and created their own unique approach by absorbing the musical accumulation before them in a very open-minded way, and you can see the spirit of that period and its reflection on today.

Now, put Mens Rea on “tape” on Spotify, YouTube or Apple Music and enjoy your holiday and good music. Please don’t forget to check out the other projects of the Band Members. The history of free music where you live is deeper and more rooted than we have been told.

Kerem Onan / April 2024 / Paslanmaz Kalem

Sauvage, Horreur et Herbier : Brouette Hurlante

Brouette Hurlante, 2024

“Ce n’est pas parce que je suis une femme que je dois me sentir obligée, surtout par le regard des autres, à m’engager dans des BD forcément féministes. Je ne veux qu’on me limite à : c’est une autrice qui parle des femmes.“

De par son pseudonyme (oui ce n’est pas son vrai nom!), Brouette Hurlante surprend son monde. De par son style qui accapare l’étrange, Brouette Hurlante façonne un univers personnel. De par ses histoires, Brouette Hurlante narre le présent et ses failles. Le rire se mêle au macabre, l’exercice de style côtoie le dessin classique.

Depuis plusieurs numéros, Brouette Hurlante s’installe dans les pages de Métal Hurlant. Ce qui se ressemble s’assemble…

En échangeant, Brouette Hurlante parle de sa passion pour le cinéma, les écrits de Lovecraft et les illustrations bizarres du couple noir Jean-Michel Nicollet et Kelleck.

Brouette Hurlante, 2024

Entretien avec la dessinatrice Brouette Hurlante

leparatonnerre.fr

Êtes-vous donc condamnée à une certaine fantaisie ?

Cela sonne comme une tragédie grecque ! Mais je n’ai rien à voir avec Prométhée ou Sisyphe (rires). Mais oui, il y a de la fantaisie et aussi une mise à distance. Une brouette, ça ne représente personne et ça n’appartient à aucun genre. Je ne souhaite pas être assignée à des thématiques que je n’aborde pas nécessairement ou alors de manière liminaire. Ce n’est pas parce que je suis une femme que je dois me sentir obligée, surtout par le regard des autres, à m’engager dans des BD forcément féministes. Je ne veux qu’on me limite à : c’est une autrice qui parle des femmes. C’est très restrictif ! Bien sûr que j’en parle, mais ça ne viendrait pas à l’idée que les gens ramènent systématiquement un auteur homme à ses personnages hommes. Être femme traverse mes BD, tout autant que le fait d’être simplement une humaine. On a souvent tendance à lier le genre de l’artiste au contenu de sa BD, c’est un automatisme qui me dérange. Mon pseudo m’épargne, entre autres, ce genre de considération. Même si paradoxalement, je l’explique souvent, alors je me piège à mon propre jeu peut-être !

Vous êtes une passionnée de cinéma. Il y a de la mise en scène dans vos dessins tout comme des hommages au 7ème art. Les films vous transportent-ils plus que la bande dessinée ?

Pas du tout. J’aime le cinéma car c’est un art très complet entre l’image en mouvement, la narration, le son, le montage, etc. J’adore l’enseigner d’ailleurs. Cependant, il y a de véritables différences entre le cinéma et la bande dessinée. Et le premier est pour moi plutôt un complément nutritif. La BD, l’illustration, le dessin, c’est l’art que j’aime pratiquer, en plus de le dévorer.

Brouette Hurlante, 2024

Les Humanoïdes Associés – Humanoids

–Créé en 1974 par Moebius, Druillet et Dionnet, Métal Hurlant est de retour sous la forme d’un mook de presque 300 pages. À la fois panorama de l’imaginaire et terrain de jeu pour les auteurs, Métal Hurlant, aussi éclectique qu’inventif, vous emmène vers d’étranges horizons.–

Disponible en kiosque, librairie et par abonnement su >> abonnement

Brouette Hurlante, 2024

Métal Hurlant a-t-il toujours été une référence ?

Être publiée chez Métal c’est pour moi le top et en même temps un rêve de gamine qui se réalise. Le rédacteur-en-chef actuel Jerry Frissen avec toute l’équipe des rédacteurs et des éditeurs réalisent un excellent travail. Ils ont la volonté et la capacité d’ouvrir de grands champs et les portes du magazine à de nouveaux artistes. Ce n’est pas un exercice facile dans le monde de la bande dessinée où la production est massive, la pression des éditeurs, les nouveaux formats, genre Web Toons etc. L’équipe de Métal arrive à alimenter cette nouvelle âme de Métal Hurlant et lui insuffler une identité propre.

Dans le numéro sur les Monstres, vous avez écrit « Trophées ». Vous avez aimé l’exercice ?

J’ai adoré, en particulier parce que je suis une grande fan du film « Massacre à la tronçonneuse » (1974) et parce que c’était une carte blanche.

J’ai toujours eu l’habitude d’écrire même si je n’ai pas le réflexe de publier forcément. J’aime également l’illustration car c’est aussi une forme de narration. Selon moi, l’écriture c’est ce premier processus de la bande dessinée, qui se fait à la fois en images et en mots, c’est quelque chose de fascinant et merveilleux je trouve.

Comment les idées vous viennent ?

Pour trouver la bonne histoire, il faut accepter que le bon moment de création s’inscrive dans un processus parfois fulgurant et parfois très lent. J’ai toujours un carnet avec moi afin de noter les idées qui me viennent subitement. Puis je laisse murir les projets (une semaine voire une année). Il me faut du temps et heureusement Métal Hurlant et mon éditrice Cécile Chabraud sont patients.

Je ne suis jamais seule dans le processus de création.

Brouette Hurlante, 2024

Au même titre que « Massacre à la tronçonneuse » où l’absurde est omniprésent, la vie repose également sous des situations extrêmes ou impossibles, avec des glissements qui mènent l’humain à l’indicible ou l’intolérable.

Les animaux sont-ils une vraie inspiration ?

Oui. Des thèmes comme le sauvage ou le domestique me passionnent. Finalement, je ne ramasse que ce que le réel apporte.

« Minou Minou » votre histoire dans le hors-série Métal Hurlant spécial chats est-elle une autobiographie ?

Pas du tout. Je l’ai dédicacée à ma cousine qui travaille dans une association qui accompagne la réinsertion d’hommes condamnés pour des violences conjugales. Je respecte infiniment toutes ces femmes invisibilisées, parfois elles-mêmes résilientes, justes et droites, qui travaillent à pardonner, à intégrer et respecter la justice. Quand j’écoute les histoires de travailleurs sociaux, leur quotidien, je trouve leur foi en l’humanité admirable. Cela m’a inspiré une partie de l’histoire de « Minou Minou », mais j’ai eu envie d’ajouter de l’impartialité et de l’injustice. D’aller quelque part totalement à contresens de tout ça et basculer dans le body horror, l’instinct de survie frappe tôt ou tard, de manière très radicale. Au même titre que « Massacre à la tronçonneuse » où l’absurde est omniprésent, la vie repose également sous des situations extrêmes ou impossibles, avec des glissements qui mènent l’humain à l’indicible ou l’intolérable.

Les grands auteurs de bande dessinée tels que Philippe Druillet, dont je suis une très grande fan, ont su traiter ces aspects.

Trina Robbins

Cette artiste majeure n’a pas eu (et n’a toujours pas) la reconnaissance qu’elle mérite. Évidement je vous conseille de lire Last Girl Standing en écoutant Joni Mitchell ou Doja Cat, de feuilleter ses BD et voir à quel point elle influence encore des artistes de tous poils.

Trina Robbins n’est plus de ce monde, celui de chair et de poils, de body Lycra et de lovejuice, de perruques et de fluides en tous genres. Un monde grouillant joyeusement (ou pas) de personnages interlopes et autres trucbidules en -lopes. Car Trina n’avait pas la langue dans sa poche et visiblement, elle aimait résolument (et gouluement) les humain.e.s avec leurs travers, leurs vices et vertus.

Mais Trina Robbins reste éternellement dans un monde de papiers, celui dont on se lèche la pulpe du doigt pour le feuilleter, celui dans lequel on taille à grands coups de ciseaux des robes, des bikinis ou des armures à des paper-dolls. Un monde où cohabitent des humains de tous genres, au sens propre comme au sens figuré.

Brouette Hurlante, tribute to Trina Robbins, 2024

Comment avez-vous imaginé l’enquête des lectrices d’Ah ! Nana – hommage à la dessinatrice Trina Robbins aujourd’hui disparue ?

Je crains, vu le peu d’hommages qui lui ont été rendus, que sa disparition ne lui donne pas la visibilité qu’elle mérite, en France en tout cas. A travers cette illustration, je voulais mettre en avant cette merveilleuse artiste. Elle est intrépide dans son traits, ses sujets, sa manière de poser le quotidien de personnages que la société veut rendre invisible, et en faire des personnages forts et attachants. Quand on regarde une BD comme « Hedy la pute », republiée dans le Métal Hurlant spécial Ah !Nana, c’est incroyablement contemporain, piquant, drôle et touchant. Mais si peu de gens la connaissent. Trina Robbins a pourtant fait partie des autrices (tout comme Nicole Claveloux ou Julie Doucet) qui même si elles ont été invisibilisées sont les fondations du « matrimoine » de la BD et du Fanzine et continuent a influencer de nombreux artistes.

J’ai été de plus ravie de participer à cet hors-série car un hommage a aussi été rendu à une artiste que j’aime beaucoup : Keleck. Elle a d’ailleurs réalisé une couverture de Métal que j’adore. Cette femme au sourire étrange et carnassier donne envie de se faire croquer par elle. Voilà encore une grande artiste dont on ne parle pas assez.

MÉTAL HURLANT 12

Want Metal Hurlant beamed directly to your brain on a quarterly basis? Check out our exclusive subscription offers.

LOVE AND CRAFT de Brouette Hurlante est à lire dans MH•12 disponible en kiosque, librairie et par abonnement !

Lorsqu’on illustre H.P. Lovecraft, y’a-t-il des limites ?

Son écriture est difficile car très nébuleuse et paradoxalement sa lecture nous donne des images très nettes, parfois même olfactives ou sonores ! Pourtant Lovecraft ne décrit rien précisément. Seule l’ambiance, l’ensemble de la narration attise l’imagination du lecteur. Par conséquent, il est vraiment difficile de représenter en images les histoires de Lovecraft, car chacun y projette sa propre vision ou vérité.

Pour le Pop Icons sur Lovecraft, j’ai choisi d’illustrer en noir et blanc la nouvelle « La Couleur tombée du ciel » (1927) car c’est pour moi l’un des plus beaux textes de science-fiction qui, à un moment dans le récit, met en scène une couleur impossible à représenter et pourtant qu’on est tous capables d’imaginer. J’ai aimé cette ambiance crépusculaire et bucolique, l’Horreur qui nait dans les entrailles de la ruralité, je trouve ça génial.

L’autre nouvelle est « Horreur à Red Hook » (1927) probablement l’un des textes le plus ouvertement xénophobe de Lovecraft. Il y a une vraie question actuellement sur le rapport entre l’œuvre et l’artiste, c’est aussi passionnant que complexe et délicat comme sujet. C’était donc compliqué, car j’ai dû dessiner cette ambiance tordue et imprégnée par la peur poisseuse de l’auteur, une peur panique et déraisonnée tournée vers l’autre, sans adhérer à ce biais.

Le Temple interdit, 2023

“Le Temple interdit- Le Porno dont vous êtes le héros” a-t-il été un exercice sérieux ou un certain jeu (ré)créatif avec Shadow?

Totalement récréatif ! Mais quand on fait des projets de fanzine et donc de l’auto-édition, ça ne veut pas dire qu’on n’est pas exigeant ! Surtout pour l’érotisme, qui est un objet vraiment délicat. J’adore l’illustration érotique, même si ça manque encore de femmes. Je parle d’artistes…pas de modèles ou de personnages ! Pour ce projet, on s’est dit qu’on allait fabriquer quelque chose qui puisse se lire/jouer seul.e ou à deux, en moins d’une heure. On voulait quelque chose qui puisse être drôle sans être vulgaire, un imaginaire qui titille avec légèreté, tout en faisant référence aux livres cultes : le livre dont vous êtes le héros. On est très fans tous les deux des « BD cul » édités par les Requins Marteaux, cette collection est fabuleuse, je ne me lasse pas de les relire. Je suis aussi une inconditionnelle de la collection « Patte de Mouche » de l’Association. L’objectif c’était d’être dans l’esprit de l’un et le format de l’autre, on est très ambitieux ! Finalement, ce fanzine est un peu plus grand que prévu, mais on a essayé de garder un récit assez serré. C’est un projet récréatif mais finalement très exigeant. On travaille sur le prochain, j’espère qu’on va arriver à le mener à terme…car le précédent ne s’est pas fait sans étincelles ! J’adorerais inviter des auteurices pour faire une petite collection, alors l’idée est là, tapie dans l’ombre dans un coin de ma tête, je ne doute pas qu’elle saura ressurgir à un moment ou ce sera possible de lui donner une plus grande ampleur.

Brouette Hurlante ‘Flotter’ 15 x 24 cm

Brouette Hurlante >> Illustration originale

achetez de l’art

Le projet de l’Herbier

Qu’est-ce qu’un herbier des douleurs ?

C’est quelque chose de plus personnel que je développe pour un projet de livre avec Ben Sanair, un artiste sérigraphe. Je souffre de maladies chroniques. Afin de rendre la douleur moins insupportable, sur les conseils d’un soignant, j’ai pris la décision de l’illustrer formellement, d’en suivre les contours, les couleurs. Ainsi je rationnalise mes maux. J’ai souhaité que ça prenne la forme d’un herbier, qui est un objet qui m’intéresse beaucoup. Je voulais aussi que ça se rapproche des dessins d’observation botanique que l’on retrouve aussi bien en occident qu’en extrême orient.

Même si je ne suis jamais allée au Japon – c’est un pays qui m’inspire beaucoup graphiquement. Enfin, j’y suis beaucoup allée avec les livres ! Les artistes du XIXème siècle comme Tsukioka Yoshitoshi, tout autant que Junji Ito à notre époque ont le don de rendre beau des aspects horrifiques voire répugnants tels que la mort et la guerre, la douleur aussi.

Bureau de Brouette Hurlante

Quels sont vos projets ?

J’espère que Métal Hurlant va continuer à me faire confiance (rires) pour publier encore longtemps chez eux.

Je continue aussi de travailler avec la Septième obsession, Pop Icons. J’essaye de toujours laisser de la place au fanzine, mais ça demande beaucoup de travail…et avec les humains, le collectif est chronophage !

On verra bien, mais tant que je me sens libre d’explorer des idées ou des formes graphiques, de faire des expériences et de continuer à rencontrer des artistes avec qui échanger, tout ira bien !

Resource: leparatonnerre.fr

Une signature

>> Brouette Hurlante

İlk Zamanlar: Karanlık Gece Masalı

21 Ağustos’ ta yayınlanacak ”Kaçık Çiçekler’’ bizim üçüncü albümümüz. İki yıllık bir serüvenin meyveleri. İstanbul yeraltı sahnesinin gece emekçileri, vampirleri ve deneysel müzisyenleri olarak geçirdiğimiz sayısız hatıranın, acı ve neşe dolu deneyimlerimizin bir özütü.”

İlk Zamanlar, İstanbul temelli elektronik bir müzik grubu ve multidisipliner bir sanatçı ikilisidir. Türler arası, deneysel ve hikayeci bir anlatımı benimseyen doğaçlama albümler, setler ve performanslar üretmekteler.

Dinleyiciyi boyutlar arası yolculuklara davet ettikleri müzikleri, ruh hallerinin bir yansıması olarak ambient’ten trip-hop’a, big beat ve techno’ya kadar uzanan geniş bir yelpazeden beslenmektedir. 2021 yılında yayınladıkları ilk albümleri ‘Uzayda Bir İşaret’i, gezegenin yok oluşundan binlerce yıl sonrasında dünya atmosferinde geriye kalan kozmik-ses dalgalarında çıkılan bir uzay yolculuğu olarak tasarlamışlar.

Şehirlerin duvarları yıkılsa da çürümüş güçlerin sonunu getirecekler coşkuyla…

Gezegenin yok oluşundan binlerce yıl sonrasında dünya atmosferinde geriye kalan kozmik-ses dalgalarında çıkılan bir uzay yolculuğu.

Pink Panzer Anlatıyor:

Doğaçlama kayıtlarımızdan enstanteneler kullanarak kurguladığımız ikinci albümümüz ‘Planet 404’ü ise İstanbul’un arka sokaklarından Hata Gezegeni’ne uzanan, kurmaca ile gerçeğin iç içe geçtiği hayatlarımızdan ortaya çıkardık.

Üçüncü albümümüz ‘Kaçık Çiçekler Masalı’ ise karanlık bir gece masalı. Uzun zamandır bilim-kurgu, fantazi gibi türleri, şiir ve günlük benzeri metinleri müziğimize dahil etme sevdamıza bu 34 dakikalık masalla devam ediyoruz.

HATA II albümün dördüncü ve tam ortadaki şarkısı olarak akıştaki bir kırılmayı temsil ediyor. İlk versiyonu ‘‘Planet404’’ albümünde yer alan parça hata yapma hakkını, ‘‘gece’’ye kaçmayı, karışmayı, boğulmayı anlatırken bu albümde dönüşüp gelişiyor ve bu kayboluş, kutlama ihtiyacının arkaik, ayinsel, gölge yönüne odaklanıyor.

HATA II öncesindeki üç parçadan sonra yer alarak rave’ in, gecelerde bir araya gelişin, içmenin zorlu ama neşeli yönünden karanlık tarafa geçme anının da habercisi. Bir araya gelerek özgünlüğümüzü ve özgürlüğümüzü deneyimlediğimiz aynı geceye tutsak olmanın epik bir anlatısı.

İlk Zamanlar > Hata II

Şehirlerin duvarları yıkılsa da

çürümüş güçlerin sonunu getirecekler coşkuyla…

spotify > soundcloud > instagram

Pour ‘Les Enfants Vaudous’ par Eléonore & Kenny

Eléonore & Kenny / Préparation de l’exposition Diamant d’or

Billes, dans une langue à la fois simple et mystérieuse tant elle nous révèle un monde extra-ordinaire, raconte une marche, celle du langage à ses frontières, porté par un être fragmenté dont les deux entités s’articulent tantôt violemment, tantôt de façon harmonieuse mais toujours au seuil, « au seuil infini que chaque pas renouvelle ».

Et si la bille était le premier mot que nous jetions au monde, matière et mouvement, à la fois lancé et parcours ? Et si ce premier mot, comme celui de l’enfant, originel, avait porté le monde entier, qu’advient-il de lui-même, de ses conquêtes et de ses échos lorsqu’il se disloque et se répand ? Deux paroles en miroir.

Parfois elles soliloquent, se répondent, se font face ou s’évitent.

Parfois, elles chantent, empruntent des chemins de traverse, reviennent à l’enfance de la langue, s’amusent ou se fondent en mots désenchantés. Billes, dans une langue à la fois simple et mystérieuse tant elle nous révèle un monde extra-ordinaire, raconte une marche, celle du langage à ses frontières, porté par un être fragmenté dont les deux entités s’articulent tantôt violemment, tantôt de façon harmonieuse mais toujours au seuil, « au seuil infini que chaque pas renouvelle ». -Catherine Ysmal

Le vernissage d’Apprendre à Tuer au Sterput, May 2024

Le vernissage d’Apprendre à Tuer au Sterput comme si vous y étiez ! Quelques photos et vidéos du lancement de la dernière revue. C’était rempli à ras bord ! Comme les murs de la galerie ! Comme les pages de la revue ! Merci d’être venu si nombreux ! Procurez vous le zine ! il coûte que 5 euros ! méga format full color full punk paillettes et cauchemar ! Et aussi full psyché qui arrache les yeux et empêche de dormir la nuit !

Merci aux artistes qui ont participé avec nous à la semaine de montage, durant laquelle nous avons recouvert intégralement la galerie de cartons pour les couvrir de peintures, de fresques, d’automobiles, de squelettes, de culottes et de pornax ! Merci au Sterput ! merci aux potes de BXL qui nous ont aidés ! À ceux venus de Strasbourg, Metz, Rome, Leipzig, Paris, Grenoble, Toulouse ! merci à Jeanne et Jodie pour leur soutien particulier ! Et à Milo le plus jeune artiste de la revue ! Et merci encore à Flo Petass et Naya Abrin pour leurs concerts et performances ! …

Le vernissage d’Apprendre à Tuer au Sterput, May 2024

Venge tes jouets !

Poupées possédées, figurines tout droit sorties de films de série B, peluches étranges, doudous délaissés et autres joujoux hantés prennent possession de la galerie le temps d’un été, la transformant en une étrange chambre d’enfant occupée par ces mystérieuses entités.

“Venge tes jouets !” est une exposition collective regroupant une dizaine d’artistes de Bruxelles et d’ailleurs sur le thème du jouet. Chaque artiste amène une proposition différente autour de la thématique, selon sa pratique et ses médiums favoris.

Éditions E² > Venge tes jouets !

12 cartes dessinées par les artistes exposant

Livre réalisé par Jaky La Brune, Catherine Ursin et Geoffrey Kayser à l’occasion de leur exposition au Sterput (2024). Concocté entièrement à six mains, 𝔸𝕥𝕥𝕣𝕚𝕓𝕦𝕥𝕤 𝕕𝕖 𝟝 𝕒̀ 𝟟 est le fruit de la collaboration/correspondance des trois artistes entre Paris et Strasbourg. Pendant des mois, Jaky, Catherine et Geoffrey se sont échangé des fragments d’images en un cadavre exquis postal joyeusement chaotique, les enrichissant à chaque transit de nouvelles mutations et de nouvelles surprises. Le résultat est poétique, grotesque, brut et explosif!

Éditions E² > Attributs de 5 à 7

Coédition E² + Apprendre à Tuer

Eléonore & Kenny w/ their ‘PAF PAF’ poster printed by Papier Gâchette, 2022

Eléonore et kenny ‘Les Enfants Vaudous’ 2024

> Apprendre à Tuer

Édition & Revue d’illustration

Eléonore et kenny ‘Les Enfants Vaudous’ LDC

Entretien réalisé au cours de l’expédition Woinic à Bruxelles en juin 2023

Eléonore et kenny ‘Les Enfants Vaudous’ LDC

Eléonore et Kenny > Les Enfants Vaudous

loporello full sickscreen / 6 colors / 20,5 – 14,5 cm

LE DERNIER CRI, 41 Rue jobin, 13003 Marseille

www.lederniercri.org

GRAFIK PURIFIACTION SINCE 1993

Barbie Girl in a Bundy World: Hikiko Mori

N’ayant ni sens de la dramaturgie ni envie de me faire défoncer par mes voisins à coups de déambulateur dans les gencives, je me suis dit qu’il était plus sage de brader mes vieux dessins et peintures.

Donc voilà, même si ça fait pas très glamour, je refourgue à vil prix des gribouillages plus ou moins anciens via ma boutique Etsy. Ça peut faire plaisir et ça me débarrasse. Besoin de faire du vide plutôt que de sauter dedans.

Since I have no sense of drama and no desire to get my neighbours to kick me in the gums with a walker, I thought it wiser to sell off my old drawings and paintings.

So, even if it doesn’t sound very glamorous, I’m selling off old doodles for a pittance via my Etsy shop. It might make people happy and it gets rid of a lot of stuff.

Et vous, vous faites quoi pour le réveillon ?

> Hikiko Shop

> Hikiko Bad Tripes

> BAD TRIPES

Shock rock vénéneux,

organique et ensorcelé.

Evil Moisture, Andy Bolus & All Bone SHOCKERS

Andy Bolus is just pure genius. From his artwork and toys to his music it just stinks of originality and imagination. He has kindly answered some questions about his work.

Good Vs Evil Magazine / June 2009

Can you please tell me about your work?

My work could be divided roughly into 5 categories, but in a way they are all the same for me, same part of the brain, just different media:

Drawing/painting/collage (2 books “Group Sex Explosion” and “Deathneyland”, published by Le Dernier Cri; a reprint of “Gunk” comics on Editions Kaugummi, and some self published books and work in collectives such as Nazi Knife, Frederik Magazine, Telerama, Hopital Brut. Also some solo and group exhibitions in Japan, France, USA…
Collage audio, numerous cassettes / cds /LPs since around 1991. And plenty more things coming out soon…
Live shows. I treat this differently because obviously its almost impossible to do live collage, so i have found other solutions, sometimes performance-based, sometimes just live electronics. I also play in another band Super SS which has been described as “Silver Apples on downers”.
One Summer i was very bored so i taught myself electronics, so most of my equipment, especially for concerts, is home made or heavily modified. The stuff i use for my shows generally looks pretty beat up, but i have made 100s of small “toys” which look a bit more like cute/scary objects, to sell in various exhibitions and via my site.
Some teaching work, drawing and electronics workshops…

Who were your influences?

Some narrative painting, surrealist painting, bacon, bellmer, giger, vienna aktionists, underground comics, but also the kind of “pop” that most people throw in the trash. i hate warhol.

Can you please tell me where the genius SCHOOL OF MEAT CUTTING and EVIL MOISTURE names come from?

School Of Meat Cutting name was from an advert in old Marvel Comics, the catchline was something like “WORK GUARANTEED! PEOPLE MUST EAT!” Evil Moisture, i dont remember, but i know the intention was to change the band name for each release but starting with an “E”, a la Butthole Surfers, but that name somehow stuck.

Deathneyland livre sérigraphié d’Andy Bolus au édition le Dernier Cri Marseille / 2007

Evil Moisture (aka Andy Bolus) live at noise=noise, nnnnn, London 21.02.2014

ANDY BOLUS > LDC SPECIALS

Your music is pretty weird stuff. Does your art and music connect to each other?

Yeah its all spaghetti-d together.

What music are you into at the moment?

Old analog synth music with girl vocals like Leda, JYL… Some black metal, Discharge cover bands, Tatu, new Astro cd.

Andy Bolus & Zven Baslev – Gourmeat / 2015

The legend Andy Bolus of mutant UK noise force EVIL MOISTURE gives us fascinating look into his mind and works, and shares stories from his rich history.

GUNK is a reissue of a zine originally published by Andy Bolus himself as an A5 photocopy in 1994. The material from GUNK has also been published in ‘Deathneyland’, ‘Group Sex Explosion’, ‘Sphincterland’.

Andy Bolus works with noise, musique concrete, comics and visual art, and his approach to all media is characterised by a consistent use of collage, cut-up and modification. GUNK is no exception, featuring modified romance comics, fake adverts, collages and not least Bolus’ own strange drawings – with a distinct penchant for machines, wires, and intestines – all in one big chaotic mess… cult pump

“First thing that comes to mind is more a cliché’d image, and plenty of people seem to use it to hide a lack of creativity or fit in to a “weird” club. On the other hand some people have genuine obsessions and obsession is often linked to creativity. To be fixated on one tiny aspect oF something which must be just so for it to have its effect, thats’ pretty special I think. Jean Luc Hennig “Obsessions” collects a lot of chapters on such types, more on the margins of society than the usual goths. It features a guy who can only get excited by pregnant prostitutes (the nearer they are to giving birth the better), a guy who is obsessed by hair to the point where he invents words to describe and catalogue all the details and forms, a guy who pays a butcher to butcher him, etc etc.” from STUNT ROCK #2 “Foot Noise” (special issue about foot fetishism)

Ghost Of Guts Eater extract / 2019

full dvd available > evil moisture

-write for availabiliy and prices-

Evil Moisture at Raum18 pt 0 / 2009

As you work with quite alot of media, is there a certain media you prefer?

Not really, its all the same. I feel quite comfortable with Chinese ink tho. Also my recent shows have been using raw meat as a controller for some oscillators, and in one case live girl meat.

Interview : Alexandre Bazin, Musique générique : Diego Losa

“Evil Moisture live is death by drowning. The sound fills your lungs and you just don’t want to go on anymore. The members are all highly good-looking, so to attend their show is like reading an entire Harlequin Romance in 45 minutes, one of the bad ones your mother puts on the high shelf. Also, spooky.” -Lisa Carver from Suckdog & Rollerderby

Andy Bolus > EVIL FRANCE

4 couleurs affiche sérigraphiée, 70×100 cm

Andy Bolus > BLUE HOLE

3 couleurs affiche sérigraphiée, 70×100 cm

Any projects you working on at the moment you want to talk about?

Quite a few. 2 years ago in was in Coney Island (now long gone) and there was a game called “Shoot The Freak!”. Black man with armour and a mic built in to his mask standing in a pit insulting everyone walking past to get them pissed off enough to pay to shoot him with paint guns. We are trying to reconstruct that this Summer. Also 3 films with my friend Mariko Ogawa, “Devils Bridge” “Chinese Brothers” and “Chemical Lake”. Chemical Lake is a kind of Jean Rollin/Jess Franco inspired horror film (notably Zombie Lake, one of the best movies ever made) with a plot about an old witch who can turn people into statues (actually a friends mother will play this role). We have found the lake, its in Finland, translates as “Testicle Lake”. And we know whos gonna get killed in the first 2 minutes of the film. Devils Bridge is more of a dark teen pop film with a fake metal band called “Wooden Bride”. “Chinese Brothers” is a romantic comedy involving very ugly people.

How difficult has it been getting your work seen and accepted?

“noise scene” is very supportive, (not competitive like most other areas of music), as is crazy underground comix scene, then it grew up from there i guess. and i’ll put in a kind word for the circuit benders. But its just friends really, and the fact that ive been doing this so long people start to realise im not gonna go away. i suppose internet doesnt do any harm either.

You want to tell me about books/mags/cds or t shirts you have for sale and where we can get them from? 2 new LPs out very soon on Blossomingnoise and iDEAL otherwise check my site evilmoisture or email andy.bolus @ gmail.com or evilmoisture666 @ gmail.com

Go check him out also at

Les Vacances de la Mort

Le Grand-Guignol Vivant

SATANOX > HOLIDEATH

Because if you turn on your TV for the 8 o’clock news and you see Bosnia, Rwanda or Gaza City it’s 10,000 times trashier!

FREDOX > Édition LDC spéciale

FREDOX > Édition LDC spéciale

Comme on dit dans ces cas-là : âmes trop sensibles s’abstenir !

ENCONTROS GRAFICOS

Bugün, Green Day, Rancid gibi bu camiadan çıkan birçok grubu biliyoruz, ancak onların bu başarısı buzdağının sadece görünen bir kısmı; aslında bu ilham verici hikayenin kökleri yeraltının derinliklerine kadar uzanıyor.

East Bay hikayesi, başlangıcından itibaren punk rock ile şekilleniyor, mücadeleleriyle devam ediyor ve bugün bile etkili olmaya devam eden çoksesli bir zafere ulaşıyor.

> eastbaypunk.com

Skam’ın deyimiyle “Sokaklar konuşabilseydi, yürümek istemezdiniz”.

the life & times of Mr. Dust

Peter Greene gerçekten iyi bir adam ve iyi bir dost… Onu güldürmek isterseniz Çinli bir kuryeyi kazayla nasıl havaya uçurduğumuzu sorabilirsiniz..

“There was a different attitude in the 80’s, it was ok to be a COWBOY..”

O zamanlar spor ayakkabılarınız, kameranız ya da Walkman’iniz için öldürülebilirdiniz; diğer semtlerde fotoğraf çekmek için dışarı çıkmak bile cesaret isterdi.

“I can say that the graffiti TV Bio “Style Wars” is 100% accurate, everything about it was raw & real.”

iTunes SKAM DUST

bandcamp Corona Drug Bust

spotify Mr. Dust

It is a revolution that comes silently, exists with noise; and continues in us even after it’s silenced…

‘Free’ means free… But free from what?

We often don’t know what we feel, what we believe. Free jazz does not suppress this chaos; it brings it to the surface.

> ABSTRA featuring Andreas Kaling

Chaos or Meaning?

‘Dance of the Soul’

Maybe that’s why getting to know free jazz is like getting to know ourselves. Facing chaos, tolerating uncertainty, and believing that there – in the depth of the moment – a sound, a person, an emotion can be truly free…

A Music That Questions, Not Teaches

Listening to free jazz today is not just a music session; it means challenging yourself, breaking your habits, bringing your emotions to the surface.

bandcamp > gülşah erol

> darkbluenotes.com

Tehlikenin diğer adı C. 40K

“Ce n’est pas parce que je suis une femme que je dois me sentir obligée, surtout par le regard des autres, à m’engager dans des BD forcément féministes. Je ne veux qu’on me limite à : c’est une autrice qui parle des femmes.“

Entretien avec la dessinatrice Brouette Hurlante

leparatonnerre.fr

Au même titre que « Massacre à la tronçonneuse » où l’absurde est omniprésent, la vie repose également sous des situations extrêmes ou impossibles, avec des glissements qui mènent l’humain à l’indicible ou l’intolérable.

Cette artiste majeure n’a pas eu (et n’a toujours pas) la reconnaissance qu’elle mérite. Évidement je vous conseille de lire Last Girl Standing en écoutant Joni Mitchell ou Doja Cat, de feuilleter ses BD et voir à quel point elle influence encore des artistes de tous poils.

Brouette Hurlante >> Illustration originale

achetez de l’art

>> Brouette Hurlante

Gezegenin yok oluşundan binlerce yıl sonrasında dünya atmosferinde geriye kalan kozmik-ses dalgalarında çıkılan bir uzay yolculuğu.

İlk Zamanlar > Hata II

Şehirlerin duvarları yıkılsa da

çürümüş güçlerin sonunu getirecekler coşkuyla…

spotify > soundcloud > instagram

Venge tes jouets !

Éditions E² > Venge tes jouets !

Éditions E² > Attributs de 5 à 7

> Apprendre à Tuer

Édition & Revue d’illustration

Eléonore et Kenny > Les Enfants Vaudous

GRAFIK PURIFIACTION SINCE 1993

N’ayant ni sens de la dramaturgie ni envie de me faire défoncer par mes voisins à coups de déambulateur dans les gencives, je me suis dit qu’il était plus sage de brader mes vieux dessins et peintures.

Since I have no sense of drama and no desire to get my neighbours to kick me in the gums with a walker, I thought it wiser to sell off my old drawings and paintings.

> Hikiko Shop

> Hikiko Bad Tripes

> BAD TRIPES

Shock rock vénéneux,

organique et ensorcelé.

Andy Bolus is just pure genius. From his artwork and toys to his music it just stinks of originality and imagination. He has kindly answered some questions about his work.

ANDY BOLUS > LDC SPECIALS

full dvd available > evil moisture

Andy Bolus > EVIL FRANCE

Andy Bolus > BLUE HOLE

school of meat cutting <

> evilmoisture.bandcamp.com

instagram.com/andy_bolus <