“Bu arsız ölüm, ola ki dehşete varan bir keyifsizlik damıtmasaydı, Anne Van Der Linden’in sanatı en işlevselinden en hor görülenine, hayatın tüm yönleriyle sınırsız ve düşsel bir uzlaşmaya varabilirdi.”
Tıpkı büyük ustalarda olduğu gibi, Van Der Linden’in resmi de muazzam bir anlamsal zenginlik taşır. Tensellikten hiçbir surette kaçınmayan insanlarla dolu, bizleri pozisyonumuzu tamamen gözden geçirmeye davet eden sembolizmiyle, muazzam bir hayvanat bahçesi; üstelik burada içeri ile dışarı, yenen ile dışkılanan, nüfuz edilen ile boşaltılan, tüm bu meseleleri tek bir ana rahminde uzlaştıran büyük bir parousia’da birbirine giriyor. Benzersiz özgünlükteki bu düşlem, deliklerle özgü ne varsa “tasavvur edilebilir resim” çerçevesine işleniyor.
İşte sonunda buradalar, bu iğrenç delikler taşıyabilecekleri kadar yoğun bir görsel şiirle donatılmış vaziyetteler. Hatta bunun da ötesinde, otantik bir Alvin Kozmogonisine doğru çekiliyoruz. Güneş anüslerimiz, şafağın ilk ışıklarıyla birlikte güneşi yumurtlayan Tanrıça Nut edasıyla kötü günlerin kara bulutlarını boşaltmazsa, bu bulutlar göksel pisliklere dönüşüyorlar. Ve Nut’un zaman zaman bir inek formunda temsil edildiğini göz önünde tutarsak, bu yeni ve istisnai diziye duyulan muhabbetin de bu şekilde adlandırılmış olması şaşırtıcı değildir. Son olarak, sabırla birbirini keşfetmekle meşgul olan bedenlerimizin etrafında dolaşan bu arsız ölüm, ola ki dehşete varan bir keyifsizlik damıtmasaydı, Anne Van Der Linden’in sanatı en işlevselinden en hor görülenine, hayatın tüm yönleriyle sınırsız ve düşsel bir uzlaşmaya varabilirdi.
D. Kelvin, 2022 / Türkçeleştiren: Gökçe Mine Olgun
1959 doğumlu Fransız ressam Anne van der Linden, Paris banliyölerinden biri olan Saint-Denis’te yaşıyor. Edebiyat eğitimi gören sanatçı, desen çalışmalarından sonra yağlı boyaya geçmiş, kısa bir süre soyut işler üretmiş, doksanlardan bu yana ise figüratif tarzını geliştirmiştir. Resimlerinde Alman ekspresyonizminden ortaçağ gravürlerine, Robert Crumb’dan erotik çizgi romanlara kadar uzanan geniş bir yelpazeden etkiler taşır; ilkel içgüdülerimiz ve toplumsal normlar arasındaki ilişkileri, gerilimi ifade etmenin yollarını arayan sanatçının ebebiyatla olan ilişkisi de resimlerinde dile geliyor ve pek tabii eserleri Fransa başta olmak üzere bir çok farklı ülkede sergilenmiş. Karanlığa dalmaktan çekinmeyenlere.
“Ne venait distiller un malaise qui confine à l’effroi, l’oeuvre d’Anne van der Linden pourrait être considérée comme une onirique réconciliation avec tous les aspects, même les plus fonctionnels et méprisés, de la vie.”
Telle celle des grands maîtres, la peinture d’Anne van der Linden est d’une richesse sémantique prodigieuse. Prodigieuse comme l’est sa ménagerie humaine dont la symbolique n’escamote jamais la nature charnelle. Prodigieuse comme l’est la révision complète de nos repères à laquelle elle nous invite, et où le dedans et le dehors, le mangé et le déféqué, le pénétré et l’excrété, se mêlent en une grande parousie qui réconcilie les matières en une seule et même matrice maternelle. Originalité singulière, cette oeuvre inscrit l’orificiel dans le cadre du « concevable pictural ».
Les voilà enfin, ces dégoûtants orifices, investis de la poésie visuelle à laquelle ils peuvent décemment prétendre. Au-delà même, c’est à une authentique cosmogonie alvine à laquelle nous sommes conviés. Les nuages deviennent étrons célestes à moins que, telle la déesse Nout ovulant le soleil au jour naissant, nos anus solaires expulsent les nuages noirs de nos sombres journées. Et Nout étant parfois représentée sous la forme d’une vache, rien d’étonnant donc à ce que l’amour de cette nouvelle et exceptionnelle série, soit ainsi nommé. Finalement, si cette mort ricanante qui rôde continuellement autour des corps patiemment occupés à s’explorer, ne venait distiller un malaise qui confine à l’effroi, l’oeuvre d’Anne van der Linden pourrait être considérée comme une onirique réconciliation avec tous les aspects, même les plus fonctionnels et méprisés, de la vie.
– D Kelvin
Anne van der Linden, born 1959, She is a French painter and drawer who lives in Saint-Denis, suburb of Paris. Brought up In a literary education, she came early to drawing and then to oil painting late. After an abstract period, she developed her figurative style from the 90’s. Her art draws from a vein of German expressionism, middle-age engravings, and the work of American cartoonist Robert Crumb along with others. Her attachment to literature is naturally brought to life through her work.Her works aim is in searching for expression through the visual arts in finding the interaction between inner wild life and social standardization. Her work has been widely exhibited and published in France and other countries.
Sara Di Pancrazio
Sara Di Pancrazio is an Italian photographer and video maker who lives in Rome. She studied at IED (Rome and Milan) and from that moment she started working as assistant for filmmakers/photographers. Her cinematic style influence’s starts from her cinema’s studies, in particular from Dario Argento and David Lynch. She was born as photographer and she started publishing on some magazines like ‘Nakid Magazine’, ‘Assure Magazine’, ‘To Be Magazine’. Her first short film “AS GARDENS NEED WALLS” has been released in June, 2022.
saradipancrazio
LÖPÇÜK 