WHEN JUNKIES LEGALIZE MURDER: The Body Image of GG Allin As a Non-Discoursive Object of The Eye

*GG Allin in one of his controversial performances.*

“I hate you motherfuckers”

Introduction

This essay will focus on an American Punk that both enlighted the spirit of rebellion which anarchy would take place in but also brought up a huge cinism: GG Allin who manifested himself as a part of an “image” throughout his body and the “hate” he possessed. GG Allin in The USA was a popular phenomenon with a non-discoursive punk attitute which included speeches of both self-awareness that turned into a cinism and self-reputation by using his own bodily rejections such as urine and feces. “I hate you motherfuckers” began to officialize his state of self-manipulation and he became one -or maybe the first- of the most hated artists of all time. It’s been officially heard from his own speech that the day he met rock’n’roll was a salvation which prevented him from becoming a serial killer. It is no coincidence that he received fan letters from the infamous serial killers whose positions within societies were highly related to the industrialization and idolization of the “other” as the modern day anti-heroes. GG Allin borrowed the same cultural influence by sloganising “legalize murder”. Still a hate against the members of a society would never prepare an enough space for a legitimate homicide in any sense GG Allin believed in. Was it a flashpoint when he started to reflect the anger to himself and the hate to his body?

GG Allin concerts were full of “artistically” self-mutilation that both affected himself and the audience. The throwing of his own feces to the face of an audience simply resulted with a lawsuit which has been lowered as killing rock’n’roll if he ever was sentenced. He simply declared that all his actions were licit as long as he really believed in that. Thus, his lowering continued as avoiding an artist to be put in a political context since “socio” was eliminated by self-oriented, lucid behaviours. That’s why GG Allin should be evaluated as a “body image” through the visual methodology of Panofsky which consists of pre-iconography, iconography and iconology. This method will contextualise the Punk attitutes which turned into a body image rather than a political discoursive commune.

Dr. Burak Bayülgen

*GG Allin & the Holy Men ‘You Give Love A Bad Name’ LP* cover

Pre-Iconography

Hated: GG Allin and The Murder Junkies (Todd Phillips, 1993) presented GG Allin from the public eye rather than judging his actions. The film stripped GG Allin from the comments which metaphorically covered up his body. Almost the whole film presents GG Allin in performance, naked and uncovered from the accusers. Phillips depanded on fans, long time drinking buddies and audience. The film saved GG Allin’s phenomena for the pre-iconography as if no over-voice has been dubbed onto his career. This leads the way from an undubbed representment to a critically approached “body image” in which GG Allin shall be deduced. This is an approach to see GG Allin through a reasonable eye, yet this structure makes his actions apparent to lead the way to iconology. Phillips’ film focused on representations of his artistic reality while avoiding the apprehensions of his hate against everything that were reflected and cinically submerged. The reflection of GG Allin as a non-discoursive artist will stick to Phillips’ film but the first part of this reading necessitates avoiding an over-voice.

Phillips structured his film from “what he did in front of people” rather than “how he is accepted”. As pre-iconography, GG Allin was nothing more than he artistically thought. Since GG Allin behaved in the name of rock’n’roll, he became a cornerstone that rather changed himself instead of his time and space. He did not offer a salvation but his short life submitted a kind-of-joy for the eyes of his fans, apoliticized from all the rules and regulations.

“hate”, “fuck”, “scum”, “die”, “myself”, “ass”, “cock”, “suck”, “shit”

Iconography

“He kept threatening to kill himself, yet he poured every ounce of himself into living his life to the fullest and doing it his way. He was committed to his art. Over the course of his life, he made numerous recordings, overcoming lack of money, lack of consistent collaborators, lack of anything even close to record label support. He recorded output ranges from catchy as hell songs like “I Wanna Fuck Myself” to sinister dirges like “Snakeman’s Dance.” He was unrepentant about everything he did. He was on a mission. And it ended too soon”. (Johnson, Richard, 2015: 5)

According to some of his fans, GG Allin was totally an idol that was on a mission. Nevertheless, even Phillips’ film does not determine the motivation of a fanhood and agglomerate a GG Allin fan with a punk music fan. That’s why the iconography should focus on how GG Allin treated himself and his body in terms of “hate”, “rock’n’roll” and “mission”.

The most significant part of iconography is the assumption of a discourse as an out-of-discourse. In other words, how did GG Allin extinguish the signs of a discourse into none? It requires 2 steps in which his lyrical themes are included.

The first step is to look at his body as an “image” which has been seen through the eyes of fans. He’s been treated as a fictious character who could be adapted into anything that is “other” than a leading artist. The anthology called Blood For You managed to do that:

“It’s not meant to aggrandize the man of apologize for the shit he did in his life. It’s designed to put this character that had no place in the real world into worlds where he makes sense, and maybe to make sence out of who he was”. (2015: 5)

The Second Step is to attribute a fantasy that refers to any other arts. The image is so loaded with fantasy that his licit attitutes make sense as if they were fictious. GG Allin’s image is not only the rejection of urine and feces but a rejection and apoliticization of real-time/space. GG Allin’s image becomes fictious if the punk attitute has been drawn out of a political context which brings out toleration and endurance of his stage acts.

Iconography’s schematics lead their ways to look at GG Allin in terms of visual methodologies such as artist-artwork-audience relationship in which the audience take part in both iconography and iconology. As Greenberg stated for Pollock paintings, the kitsch was where there was no other explanation beyond the viewing or every viewers would feel the same. Out of his performative characteristics, GG Allin’s visual body was kitsch that could not complete itself to a camp behaviour. He broke his teeth with the microphone, hurt and cut himself with razors, injected microphones and bananas to his anus. He intended to rape his female audiences. He shit and smeared. All these actions were beyond an explanation and were self-mutilations of a body image that was viewed but not interpreted as if reading a newspaper by hearingly repeating the slangs “who cares?” or “suck it then”.

Iconography is also related with the context of his music. Since most of his recordings were poorly produced in audio quality, he performed music from punk to spoken word, from rock’n’roll to country. He gave stand-up shows and most of them resulted with brutality. He stood as if he convinced to say something to his audience, but he only burned newspapers which he read and attacked his female audience which resulted with being attacked by her boyfriend. The repetition of words “hate”, “fuck”, “scum”, “die”, “myself”, “ass”, “cock”, “suck”, “shit” in almost all of his songs still make no sense out of slang, self-mutilation and cinism. These songs refer to end his own self rather than ending a society or a commune. Whenever he had a message to convey, it consisted the words “fuck it, suck my cock, die” as a formulation. His disbelief in any authorities applied every outlaw casts to himself and only left a few of them to the audience. His defense against “killing rock’n’roll” prevented him from flapping and as much as he flapped, rock’n’roll survived beyond authorities.

“GG Allin is like a cartoon character – a horrible, obscene cartoon character with a rich history of fucked up behaviour and a messiah complex, not to mention all the cum, shit, self abuse and abuse of others. He’s got an army of obsessive fans that is balanced out by those who hate and deride him”. (2015: 4)

Iconology

Iconology strips GG Allin from the time/space of a fantasy in which the toleration of a devoted fan took place both artistically and visually. To give him an extra-diagetic life brought him an utopian safety to ensure his extreme actions. That was the moment when punk attitutes made sense in GG Allin’s context. His lyrics made sense unless they were not applied to a fantasy. Then, he became a flashpoint of where and when everything had possibilities like “legalizing murder”. His fans stated that GG was their God, yet, it was still the fantasy which was applied to their self, rather than a consciously focus on politics. Hated did a great work which apoliticized GG Allin from his fans’ discourse. The film did not bring out a determinist basis for becoming a fan who wanted to be apoliticised from the discourses they have been embarked. That was how the audience perceived GG Allin as if as much as they see GG Allin and apoliticize them from a discourse, they see themselves away from the politics of the environment that sorround them and dominantly embarked on them by governments, states and nations.

“As GG Allin stated in the mass media’s populer phenomenia on serial killers, he is a cartoon character to whom mass audiences follow, like and enjoy. He preached violence, but was almost always polite and respectful offstage. In some interviews he was soft spoken and thoughtful, while in others he was clearly putting on a show. He happily invited as many punches as he threw”. (2015: 4)

Hated: GG Allin and The Murder Junkies (1993) documentary

Conclusion

This essay has evaluated GG Allin as a non-discoursive artist despite his actions meant much for his fans. In order to determine a “non-discoursive” statement, GG Allin has been taken as a “body image” that required perspectives of pre-iconograpy, iconography and iconology. Pre-iconography followed Hated: GG Allin and The Murder Junkies’ structure to present him as the object of an eye without an over-voice. Iconography part took his actions and his lyrical themes to a level of fantasy which staged him to a fantastical view rather than politically acquired. The artist-artwork-audience framework has been given in terms of artist-message-receiver but the body image of GG Allin has only been what it was seen without an interpretation. Finally, iconology stripped GG Allin from all the real time/space to create him in a world of cartoon in which the toleration for his actions took place.

RESOURCES:

Bal, Mieke (1996) “Reading Art?” In Generations and Geographies in the Visual Arts: Feminist Readings, G. Pollock (ed). London: Routledge, pp. 29-52.

Barthes, Roland (1977) “The Rhetoric of the Image.” in Image-Music-Text, S. Heath (trans.) Glasgow: William and Collins and Sons, pp. 32-51.

Blood For You; A Literary Tribute to GG Allin (2015) Ed. Johnson, MP, Sam Richard, Weirdpunk Books.

Foucault, Michel (1978) “The Incitement to Discourse.” In The History of Sexuailty, Vol. 1. New York: Pantheon Books, pp. 17-35.

Rose, Gillian (2001) “Discourse Analysis I-II.” In Visual Methodologies. London: Sage, pp. 135-186.

Kadının Punk’ı Erkeği Yendi

Fulden She-Demon ve Secondhand Underpants ‘Loud Women Fest’ 2019

Punk Rock Sahnesi ve Kadınlar

‘Biz bu yemeğin baharatı değiliz !’

Fulden She-Demon

Punk sahnesi erkeklerin toplumun genel-geçer heteronormatif erkeklik normlarının dışında var olabildiği yegâne özgür alanlardan. Ama aynı özgürlük kadınlara ve ötekileştirilen diğer gruplara tanınmadığında ortaya ciddi bir sıkıntı çıkıyor. Bu durumda kendimizi dayanışma olanağından uzak, iktidar ilişkilerinin ve toplumsal cinsiyet hiyerarşilerinin yeniden üretildiği bir düzlemde buluyoruz. Yazılacak her sahne raporunda, çekilecek her belgeselde, her arşiv projesinde başlangıç noktası (yani taban) olarak punk sahnesi karşımıza adı konulmayan bir erkekler kulübü olarak çıkıyor. Bu adı konulmamışlık belli ‘silme’ alışkanlıklarını içeriyor. Biz kadınlar yancı gibi olaya sonradan dahil edilip, silinen bir şeyleri yeniden ortaya koymakla görevlendiriliyoruz. Bir nevi önümüze konan yemeği ‘çeşni’lendiriyoruz. Bu görevin bizlere tayin edilmiş olması, tayin edenlerin bu konulara kafa yormayıp, bir yandan da vicdanlarını rahat tutmasını olanaklı kılıyor. Dolayısıyla bu ‘takımını seç‘ pratiği hala bir erkekler kulübü ortaya koyarken (burada kuşkusuz tayfacılık da ciddi bir sorun olarak karşımıza çıkıyor), bir yandan da kıyıdan köşeden dahil edilen kadınların katkısıyla kapsayıcı olma iddiası mümkün hale gelmiş oluyor ve bunun sorumluluğu da ötekileştirilenlerin omzuna biniyor. Dolayısıyla kadınların katkıları görmezden gelinir ve silinirken, dahil edilme sorunu da kadınlara rahatlıkla itelenebiliyor. Oysa biz sonsuza kadar kendi festivallerimizi yapmak istemiyoruz. Kendimize ite kaka açtığımız alanların kabul edildiğimiz tek alan olmasını ya da marjinalize edilmesini istemiyoruz. Bir punk fanzininde feminist bir yazının hemen ardından salt erkeklerin olduğu bir playlist‘in önümüze tek gerçek müzik olarak sunulmasını, kadınların katkılarının her defasında unutulmasını, yitip gitmesini istemiyoruz. Biz bu yemeğin baharatı değiliz. Olmamız gereken yer kıyı-köşe-periferi değil, tam merkez. ‘Oğlanlardan biri gibi’ değil, kendimiz olarak ve olduğumuz gibi kabul edilmek. İstisnai değil kaide olarak.

Kapsayıcılık hegemonya yıkmayı gerektirir.

Biz punk’ın feminist hali değiliz çünkü bu ifade üzerine sonradan geçirilen bir ceketi çağrıştırıyor. Ancak punk zaten anaakım kültüre karşı konumlandığı ölçüde feminist olmak zorunda. Eğer değilse de üç akor bildiği için sokaktaki adamdan kendini üstün sanan bir densizliğin ötesine geçemiyordur. Kapsayıcılık, “Sen de varsın, işte buradasın, heh öyle kenarda köşede dur işte” demek değil. Gerçek kapsayıcılık hegemonya yıkmayı gerektirir. Hegemonya yıkımını olanaklı kılan şeylerden biri ötekileştirilenlerın öz ifadesi, düşünsel üretimi iken, bir diğeri ise bu üretimlerin kenara köşeye sığıntı gibi yerleştirilmesinden ziyade, tam merkeze alınmak suretiyle anlatının temel bir parçası haline getirilmesidir. İlki hakkında her zaman özeleştiri yapabilıriz. Evet, daha fazlasını yapmalıyız. Kendimizi daha çok ve daha iyi ifade etmeli, daha çok ve daha iyi üretmeliyiz. Tereddütlerimizi bir kenara koymalı, kendimize güvenmeli, inanmalı ve birbirimize sahip çıkmalıyız, ikinci kısma geldiğimizde ise mütemadiyen duvara tosladıgımızı hissediyorum. “Aaa kadınlar da vardı lan !” gibi bir sonradan dahil edilme, gerçek kapsayıcılıkla bağdaşamaz.

Bir Erkekler Kulübü Olarak Punk Sahnesi

Burada bir pozitif ayrımcılık çağrısı yapıyor değilim. Tam aksine, lügatimize pozitif ayrımcılık adı altında giren fikrin bulandırdığı bir sorun var ortada. Eğer ancak pozitif ayrımcılık olsun diye dahil edileceksek, işi hep kotadan kurtaracaksak bunun ifade ettiği şey kadınların yeteri kadar ‘iyi’ sanatsal/ düşünsel üretim ortaya koymuyor olduğu fikridir. Bu fikri bize veren cinsiyetçiliğin işleyiş şeklidir. Eğer bu üretimlere gözlerinizi yummuyor olsaydınız kadınların sürekli harika işler ortaya koyduğunu ve peşin hükümlü davranıyor olduğunuzu görürdünüz. Devekuşunun kafasını gömdüğü delikten çıkarıp biraz etrafına bakınması yeterli. Seçkinizde yalnızca erkeklerin yer alıyor olması salt erkeklerin iyi işler ortaya koyuyor olmasından değil, o ürün sizin önünüze gelene kadar cinsiyetçiliğin dokuz katından geçiyor olmasıdır.

Bu mücadele müttefiklerin mücadelesidir.

Peşin hükümlü demişken, ortada bir güven sorunu olduğunun da altını çizelim. Erkekler kulübü ne demek? Yalnızca içindeki mevcut bireylerin erkek olmasını mı ifade ediyor? Bence bunun ötesinde bir şeyler de var ve bu güven pratiklerimize yansıyor. Buna araştırmacılar ‘örtük önyargı’ diyorlar. Mesela biri yalnızca erkek (görünümlü) olduğu için güveni hak etmeden otomatik olarak alabiliyorken, başka biri sadece kadın (görünümlü) olduğu için ağzıyla kuş tutsa şüpheyle yaklaşılıyor oluyor. Ve sonunda o güveni kazandığında ise istisnalar kaideyi bozmaz mekanizmaları devreye giriyor. Bunu kırmanın en önemli yollarından biri öz tefekkür (yani kendi eğilimleri, içgüdüleri, tercihleri ve davranışları üzerine derinlemesine düşünmek) ve özeleştiridir. Bu dışlama mekanizmalarının ne denli sinsice işlediğine dikkat etmeli ve bunları devreden çıkarmak adına topyekûn bir mücadele vermeliyiz. Bu mücadeleyi yalnızca ötekileştirilenler veremez. Bu mücadele müttefiklerin mücadelesidir. Herkesin ilk başta kendi davranışlarını, alışkanlıklarını, isteklerini, arzularını, güdülerini gözden geçirmesi ve bu dışlayıcılık canavarını nasıl ve ne denli beslediğini görmeye başlaması gerekir.

Ben kendime baktığımda geçmişte birçok kadınla dayanışma değil rekabet halinde olduğumu gördüm. İçselleştirilmiş cinsiyetçilikten ötürü sanki kaynaklar azmış da kazanmak için birbirimizi yenmemiz gerekiyormuş gibi bir yarışa girdiğimizi, birbirimize sevgi ve güvenle değil şüphe, kibir ve kıskançlıkla baktığımızı gördüm. Başka kadınlardan da bu tepkiyi aldıkça kendime defalarca, “senden nefret etmiyor, kendine dair taşıdığı yetersizlik duygularını sana yansıtıyor” demem gerekti. Yetersiz değiliz ve değerli hissetmek için kimseye bir şey kanıtlamamız gerekmiyor. Erkekler kulübünün bir parçası olmaya çalıştıkça erkekler arasında kendimiz olarak var olabildiğimiz yanılgısına kapılıyor ama daha ziyade aralarında eriyip gidiyor ya da eşikte tutuluyoruz. Bir bakıyoruz ki ancak ‘tahammül’ ediliyoruz. Ama tahammül ediliyor olmak kabul edilmekle eşdeğer değil. Kendimiz olabilmek için bir arada olmalı ve kenetlenmeliyiz. Erkeklerin arasına serpiştirilmiş, kopuk bir şekilde faaliyetlerimizi sürdürerek, enerjimizi bireysel anlamda kendini kanıtlamaya harcamak yerine bir aradalığımızdan güç almalıyız. Birbirimizi beslemeli, birlikte büyümeliyiz. Ve erkekler kulübü artık dağılmalı.

Tayfacılık ötesinde bir punk sahnesi mümkün mü?

Cinsiyetçilik dediğimiz şey bir olayla başlayıp bitmez. Tüm yaşam alanımıza sirayet eder. Bir insanın (bilinçli ya da bilinçsiz) seçimleri, düşünceleri ve inanış sistemlerine de indirgenemez (bunlar bazen cinsiyetçiliğin önemli parçaları olabilseler de). Cinsiyetçilik bütünsel bir sistemdir; birkaç cahil insanın hatasından ya da kötü niyetinden ibaret değildir. Bir taciz eylemi engellediğinde ya da cezalandırıldığında cinsiyetçilik orada ölmez. Cinsiyetçilik. tacizi ve şiddeti olanaklı kılan arkaplandır; ufuk çizgisidir. Dolayısıyla savaştığımız şey belli aktörlerin eylemlerinin ötesinde, bir kültüre içkin alışkanlıklar, sorgulanmayan doğrular, içgüdüsel hallerdir. Bu azılı canavarı yıkmak üç beş kişi değil, herkesin emeğini gerektirir. Biz sürekli toplumsal cinsiyet polisliği yapıyor durumunda kalmak istemiyoruz. Biz kendi yaşamımızın, eğlencemizin, dertlerimizin, varlığımızın ve paylaşımımızın peşindeyiz. Bu mücadelenin yükü yalnızca biz ötekileştirilenlerin omzuna düşemez. Herkes elini taşın altına koymalı. Tayfacılık ötesinde bir punk sahnesi mümkün mü ? Punk sahnesi erkekler kulübü olmaya mahkûm mu ? Bunları zaman ve mücadelemizin edinimleri gösterecek. Bir gün bu canavarın helvasını yeme umuduyla…

We’re not gonna lay down and die
This is our scene, this is our time
We’re knocking down the doors
On the men who called us Whore
This our time, this is our Fight

We’re not gonna lay down and die
This is our scene, this is our time
Swing our bats and clutching our knives
This is our time to fucking fight

Fuck your boys club

Girl’s Club · Sissyfit (2018)

Ne Yapabiliriz? diye soranlara kapsamlı olmayan bir liste

Kadın müzisyenlerle çalışın.
Kadın müzisyenleri araştırın, dinleyin, paylaşın.
Yaptığınız ve paylaştığınız şarkı listelerinde kadın müzisyenler olsun (“token” olarak ya da laf olsun diye değil, gerçekten orada olması gerektiği için – çünkü kadınlar efsane işler yapıyorlar).
Kadın müzisyenlerin ve sanatçıların işlerine para verip alın.
Cinsiyetçi küfrü lügatinizden çıkartın (kadınların da kullanıyor olması bir şeyi değiştirmiyor), alternatif küfür kullanın. Özellikle SAHNEDE ve veya şarkı sözlerinde bunu kullanmanız erkekliği yücelten ve kadınlığı aşağılayan mevcut iktidar ilişkilerinin yeniden üretimi manasına geliyor.
Kadın müzisyenlerin konserlerine, festivallerine gidin.
Kadın müzisyenlerle ortak işler yapın; ortalık sosis partisine döndü diye onları sonradan olaya eklemlemeye kalkmayın – en başından bir ortaklık kurun.
Salt erkek gruplarının bulunduğu müzik listelerini, lineupları, vb. kanıksamayın, normalleştirmeyi reddedin, sorunsallaştırın.
Tacizleri, tecavüzcüleri ve şiddet uygulayanları affetmeyin, aranıza almayın, ifşadan iki hafta sonra kol kola gezmeyin. Unutmayın, unutturmayın. Aman tadımız kaçmasın Ali Rıza Beycilik yaparak mazur görmeyin.
Bu insanlardan biri olmadığınız için kendinizi ‘iyi oğlanlardan’ saymayın, daha fazla ne yapabilirsiniz diye düşünün, sorgulayın ve yapın.

Burada mesele bir şeyleri yapıyor ya da yapmıyor olmak değil, her zaman yapılacak daha fazla şey olması. Her zaman öğreneceğimiz de yeni şeyler var. Öğrenme meselesi asla bitmiyor. Dolayısıyla açık fikirli olmakta fayda var, bilhassa karşınızdaki konunun uzmanıysa ve/veya kendi deneyimini paylaşıyorsa. Cinsiyetçi bir toplumda yaşadığımız için birçok düşüncemiz, fikrimiz, hissimiz, içgüdümüz de cinsiyetçilik üzerinden şekillenebiliyor. Bunlar üzerine düşünmek ve bunları sorgulamak için kuram okuyun. Objektif ya da nötr gördüğünüz fikirler sandığınız kadar objektif ya da nötr olmayabilir, çünkü iktidar ilişkileri eşit, denk ya da simetrik işlemez ve de herkesi aynı şekilde etkilemez. Kazanılmamış ayrıcalıklarımıza göz yummamak için bellhooks‘tan Feminizm Herkes İçindir kitabını okumak iyi bir başlangıç olabilir. Bir diğer önerebileceğim kitap ise Sara Ahmet‘in Feminist Bir Yaşam Sürmek adlı kitabı.

Son olarak, kısa bir Bell Hooks videosu :

Hışım fanzin‘in 4. sayısından alıntıdır,

derginin tamamı için : issuu.com/hisimfanzin