Saltuk Erginer, 2500-3000 mt. civarı And Dağları, Tulcán, Frontera Nariño, Ekvador, 17 temmuz 2019
Erginer’in müziği, gösterişli olmayan ama derinlikli bir anlatım diliyle öne çıkıyor. “Oyun Bu” sade ama etkileyici düzenlemesiyle, dinleyiciyi kendi iç sesini duymaya davet ediyor.
Geceden doğan şarkı
Suzan Somalı Sönmez / Milliyet Sanat
Saltuk Erginer, 2009 yılında yayımladığı ilk albümü “Sisifos Hikayeleri” ile dikkatleri üzerine çekti. Albüm, mitolojik göndermeleri, şiirsel dili ve akustik tınılarıyla alternatif müzik sahnesinde kendine özgü bir yer edindi. Ancak bu çıkışın ardından Erginer, uzun süre sessizliğe gömüldü. Yıllar sonra “Geç Kalan Şarkılar” adını verdiği yeni albüm projesiyle geri dönen sanatçı, bu albümden ilk olarak “Kırmızı” adlı teklisini yayımladı. “Oyun Bu” ise bu albümün ikinci teklisi olarak dinleyiciyle buluştu. Albümdeki birçok parça, Erginer’in uzun yıllardır tanıdığı ancak son birkaç yıldır birlikte üretmeye başladığı Filiz Babalık Aytar ile ortak imzalar taşıyor.
2017’nin bir gecesi… Akustik gitar, mikrofon ve eski bir bilgisayar… Saltuk Erginer çalıp söylüyor, arka vokalde cırcır böcekleri ona eşlik ediyor. İstanbul’un ağırlığından uzaklaşmak için çıktığı bir yolculukta, doğanın ortasında, ay ışığı altında yazılan bu şarkı, yıllar sonra “doğru zamanı” bulmuş… Erginer’in deyimiyle, bu parça “Geç Kalan Şarkılar”dan biri. Sözleri Filiz Babalık Aytar’a, müziği ise Erginer’in kendisine ait olan “Oyun Bu”, içsel bir huzurla varoluşsal bir hüznün arasında gidip geliyor. Dinleyeni, yapraktan yuvarlanan bir damla gibi, başka zamanlara ve duygulara taşıyor.
Saltuk Erginer ‘Oyun Bu’ 2025
Uzun bir aradan sonra müziğe yeniden ses veren Saltuk Erginer, yeni teklisi “Oyun Bu” ile dinleyicilerini geçmişin izleriyle örülü bir iç yolculuğa davet ediyor.
Müzikal kadro ve prodüksiyon
25 Mayıs itibariyle tüm dijital platformlarda yayımlanan parça, sanatçının yıllar süren sessizliğini bozan ikinci tekli olma özelliğini taşıyor. “Oyun Bu”, güçlü bir müzikal kadroyla hayat buluyor. Davul’da Cengiz Baysal, basta Alper Yılmaz, çelloda Barış Güvenenler, alto saksafon, klavye, efektler ve prodüksiyonda Serhan Erkol imzası bulunan çalışmanın kapak fotoğrafı Dilek Yaman, yapım ve tasarım ise Saltuk Erginer elinden çıkmış. Bağımsız olarak yayımlanan şarkının tüm kayıt, düzenleme, mix ve mastering süreçlerinde ise Serhan Erkol’un ustalığı var.
Saltuk Erginer’in 2009’da kaydettiği ve Karga ekibi tarafından imece usulü yayımlanan Sisifos Hikayeleri, 11 yılın ardından nihayet dijital mecralarda. Erginer’in bir bilgisayar başında evde kaydettiği 13 parçalık albüm; dinleyiciyi yer yer iç hesaplaşmalara, yer yer de ferahlatıcı dehlizlerde savrulmaya itiyor. Türler arasında süzülen, bunu yaparken de tazeliğinden hiçbir şey yitirmeden yıllara meydan okuyan Sisifos Hikayeleri, yerli bağımsız müzik sahnesinin kıymetli hazinelerinden. -Bant mag.
Avis à toi, inquisiteur au chômedu, je viens de dénicher la dernière sorcière de Seine Saint Denis ! Anne Van der Linden qu’elle s’appelle et je te jure sur la tête à Satan qu’elle n’a nul besoin de grimoire ni de baguette magique pour te marabouter. Une once d’encre de Chine, un fond de jus d’acrylique, une poignée de poils de pinceaux et basta ! Pas de quoi faire bouillir la marmite mais bien assez pour te faire frémir le chaudron. Crois moi, mieux vaut ne pas avoir peur du bûcher si tu veux avoir des messes noires. Quant au Sabbat ? Ben, ça vient…
Thomas BERNARD
Née de l’autre côté de la Manche à la fin des 50’s, Anne Van Der Linden a un parcours qui tient plus de la descente aux Enfers que de l’ascension de l’Alpe d’Huez; désertion du giron familial , carapatage loin des beaux arts, expos dans des squats, éditions alternatives, banlieue et précarité. Mais à chacun sa croix- même si c’est à l’envers qu’elle doit se porter – ça n’empêche pas notre Circé de la Zone de se tailler une (mauvaise) réputation à la force du poignet.
Jeune peintre vouant un culte à l’abstraction, elle se défroque viteuf pour la figuration licencieuse et rejoint volontiers ce cher club des hérétiques qui compte Frida Kahlo et Roland Topor comme membres honorifiques. Dès les années 80, elle se coltine la scène underground avec le chanteur et perfomer de l’Apocalypse Jean-Louis Costes pour qui elle réalise des pochettes de disques et des décors entre deux prestations dans des « comédies musicales porno sociales ». Son style s’affûte au fil des années de galère – le trait autrefois proche de la gravure s’affine et les coups de brosse gagnent en liberté – mais l’inspiration transgressive reste la même : des femmes au corps puissants, meurtrières et nourricières, s’adonnent à différents sévices sur des mâles rarement consentants. Des visions blasphématoires et sacrilèges sur fond de décors domestiques où la Miss Sade du 93 débite tous les tabous (torture, mutilation, infanticide cannibalisme, auto dévoration et zoophilie) comme d’autres égrènent leur chapelet.
Pour exorciser nos pulsions les plus inavouables, cette Sybille en ZUP décortique la nature humaine à même la toile, trifouille les viscères avec le majeur, gratte la plaie du bouts des ongles et appuie très fort histoire que le pus en sorte. Et ouais, notre âme comme la peinture, ça sent toujours un peu mauvais.
Si la bave du crapaud n’atteint pas la blanche colombe, ça m’étonnerait fort qu’elle rate ta bibliothèque friande de maléfices pour les mirettes. Abracadabra, voilà que les éditions White Rabbit Prod sortent sous peu la plus importante monographie consacrée à l’œuvre d’Anne Van der Linden. Cavalière de la Tempête que ça s’appelle et tu trouveras dedans une flopée d’images tarabiscotées de l’âme, une sarabande de tableaux à se damner, des ribambelles de dessins infernaux, une tripotée de documents inédits mais maudits, le tout emballé par des textes pointus comme une queue diable de Frederika Abbate, romancière, essayiste et critique d’art déviant. Alors enfourche ton balai et file direction la librairie la plus proche, après un sacrifice de 35 euros sur l’autel du vice, tu auras enfin ta dose d’ envoûtements et de magie.
En attendant, petit concile au clair de lune avec les deux autrices :
Anne, dans le livre, un large panorama de vos œuvres nous est présenté et l’on découvre que vous êtes passée par pas mal d’étapes avant de trouver votre style caractéristique. Quand avez vous mis en place votre touche ? J’ai lu quelque part que vous aviez même eu une période abstraite , pourquoi y avoir renoncer ?
Anne Van der Linden : « Ma touche a pas mal évolué depuis les années 90, et continue à évoluer, j’ai eu une période où j’appliquais la couleur de la même manière que j’applique l’encre de mes dessins, cad des touches longues et fines, superposées ou croisées. Depuis quelques années j’utilise des brosses plus larges pour une touche en aplats juxtaposés ou se chevauchant, cela donne des contrastes plus forts, et l’espace est construit comme une maçonnerie.
Ma période abstraite, comme l’explique très bien Frédérika Abbate dans le livre, était comme une mise à plat, une volonté de repartir à zéro et de laisser les choses venir sans projet précis, sans références, en laissant les pulsions diriger l’action sans que le cerveau n’intervienne. J’ai laissé tomber parce que le résultat ne me satisfaisait pas, ca me déprimait même.
Et puis j’ai changé de vie, je me suis retrouvée à vivre seule et ça m’a donné envie de raconter des choses, de cette manière je suis revenue petit a petit à la figuration, d’abord sommaire et ébauchée, puis de plus en plus précise. »
On retrouve tout de même des choses présente des vos débuts ; le corps, le trivial (objets du quotidien, des lieux communs comme la cuisine, la salle de bain) puis apparaissent les difformités physiques, les monstres et toute une symbolique. Quand et comment apparaît ce nouveau vocabulaire ?
AVDL : « J’ai du regarder mes livres pour répondre à cette question: à priori ce serait à partir des années 2000. Mais l’évolution est lente et ne part pas d’une décision préalable, donc c’est difficile de trancher sur une date précise, ça peut venir d’un livre que j’ai lu, d’un texte que j’ai illustré, ce qui est sur c’est que j’ai toujours été intéressée par les mythologies, ce genre de représentation est dans la continuité de mon intérêt pour le corps et son langage, ce qu’on retrouve dans les mythes quelle que soit la période et la culture. »
Vos images sont très narratives. N’avez vous jamais eu envie d’en écrire ?
AVDL : « J’écrivais un peu à l’époque de la Vache bigarrée, j’avais un gout pour la littérature et des facilités, mais ce qui constituait finalement un handicap, pas réussi à me débarrasser des acquis, alors qu’avec l’image je partais pratiquement de zéro, j’ai pu formuler ce que j’avais en tête ou que je ressentais, d’une manière qui corresponde exactement à mon sentiment intérieur. »
L’undergound est il une terre d’asile favorable à une pratique de la peinture aussi radicale que la votre ?
AVDL : « Oui carrément! c’est idéal. On peut aussi créer dans son coin comme le font les artistes bruts ou outsider, l’avantage dans l’underground est qu’il fonctionne en réseau, c’est une micro société où les gens se connaissent tous, échangent leurs productions et leurs avis, c’est très stimulant, et très libre, il y a a un niveau de tolérance qu’on ne trouve pas ailleurs. C’est d’ailleurs aussi une des raisons d’être de l’underground, donner l’occasion aux artistes de s’exprimer librement. »
Vous sentez vous proche d’une certaine scène artistique alternative ? La quelle ? Vous sentez vous proche d’autres artistes ?
AVDL : « Comme je disais précédemment, je suis proche de cette scène liée à l’édition sérigraphie ou l’édition alternative comme Le Dernier Cri ou Bazooka , White Rabbit Prod, Bongoût, ou d’autres artistes éditeurs en France, au Danemark (Cult Pump), en Allemagne , au Portugal, aux USA avec l’art outsider, et d’autres. On se côtoie, on travaille ensemble, on s’éloigne mais on reste en connexion, surtout avec les réseaux sociaux, que ce soit en France ou à l’étranger. Ceci dit j’aime aussi le travail d’artistes qui ne sont pas « underground », j’aime toutes sortes d’artistes en fait, mon goût me porte plutôt vers la figure, il faut que l’image me raconte des histoires. A partir de là le champ est vaste. Je travaille aussi avec des poètes, j’aime bien dessiner en relation avec des textes, c’est très inspirant. »
Avec Allemane, vous avez créé la revue Freak Wave. C’est important pour vous de mettre en avant et de défendre le travail d’autres artistes ?
AVDL : « Oui, j’ai vraiment aimé faire ce travail de recherche d’artistes qui m’intéressent, et les mettre en valeur en les éditant dans la revue Freak wave était très satisfaisant. Une manière aussi de trouver une résonance avec mon propre travail.Ce fut une passionnante expérience, mais qui ne peut avoir qu’un temps si on veut aussi se consacrer à sa propre création. »
Frederika, quand et comment avez vous rencontré le travail d’Anne ?
Frederika Abbate : «C’est Nicolas Le Bault qui m’a fait connaître la peinture d’Anne Van der Linden en me disant que c’était une artiste qu’il aime beaucoup et depuis longtemps. Cela doit faire quelques années et la rencontre s’est faite, si je me souviens bien, d’abord de manière livresque. J’ai été immédiatement fascinée et la première toile sur laquelle s’est portée mon attention est Couik ! qui est pour moi très emblématique de son œuvre, comme cela est développé dans un chapitre de mon livre. Vous avez là le court-circuit, qui est sa marque de fabrique : la curiosité de voir en l’autre se traduit dans sa peinture par le fait de l’ouvrir en deux, non pour le blesser mais pour surmonter la barrière entre soi et autrui. Et vous avez là aussi le mystère de la sexualité, le fait d’être humain sexué, coupé de l’autre sexe mais qu’on est aussi un peu. Car ce personnage est coupé en deux moitiés, une mâle l’autre femelle… En découvrant sa peinture, je me suis dit tout de suite que j’écrirai un jour un texte sur elle.
Ensuite, je l’ai vue à un vernissage d’une exposition qui n’était pas d’elle. Je connaissais son visage mais elle, elle ne me connaissait pas. Mais elle est venue vers moi et m’a donné une invitation parce que m’a-t-elle dit alors elle trouvait mon visage sympathique. J’étais contente parce que je n’avais pas osé l’aborder et j’ai alors saisi l’occasion pour lui dire que j’aime beaucoup son art.
J’ai vu pour la première fois en vrai ses premières peintures lors du vernissage de l’exposition Zoo en 2018 à la galerie Corinne Bonnet. J’ai un rapport très direct à l’art. Les œuvres me parlent (ou non). Et là, s’est engagé une sorte de dialogue en amont des mots, entre chaque toile que je regardais et moi, chaque dessin. J’avais l’impression d’entrer dans l’image, cette image m’accueillait. Je n’entendais plus ni ne voyais plus les gens autour alors qu’il y avait du monde, puisque c’était le vernissage. J’avais l’impression à la fois de découvrir quelque chose de radicalement nouveau et d’être aussi comme dans un univers dans lequel je me reconnaissais, qui me disait des choses réconfortantes. Je crois que c’est cela une grande force de son art : il apporte du réconfort. Non pas parce que c’est cruel mais parce que c’est cru, les choses importantes sont enfin dévoilées. »
Cavalière de la Tempête compile non seulement des premières toiles inédites et des œuvres récentes en plus d’ un texte de présentation de l’oeuvre d’Anne mais aussi une longue biographie découpée en plusieurs étapes. C’était important pour vous de revenir sur toute la vie et la carrière d’Anne ?
F.A : « Oui, très important, parce que quand on aime un artiste, un écrivain, on a envie d’être proche de lui, de connaître les données fondamentales de son parcours. J’ai envisagé sa vie comme j’envisage la mienne propre, c’est-à-dire axée uniquement sur l’art, comme l’écriture pour moi. J’ai voulu remonter à la source en quelque sorte. Rien de ce que vit un artiste est anodin, comme pour chacun d’ailleurs sauf que chez l’artiste cela laisse des traces visibles. Il n’y a rien d’anecdotique, de superficiel dans la trajectoire biographique dans le livre. Tout est en rapport avec sa peinture. Le cœur d’un artiste c’est sa création, rien d’autre. Et Anne Van der Linden peint avec sa vie, dès le début déjà où elle peint elle qui se cherche, sa famille. L’artiste a des antennes très affûtées et tout ce qu’il ressent du monde se mélange à sa vie propre. Sa vie propre passe dans sa création qui, à son tour, influe sur le cours de sa vie. C’est un chassé-croisé tissé très finement, ce qui se passe entre sa vie et sa création, entre sa création et le monde, l’air du temps, les violences du monde, comme aussi son rapport avec son public.
Cette vie, je l’ai traitée en romancière. Le roman a l’avantage sur la vie d’être concis, rapide,et de mettre du sens. C’est l’écriture qui permet l’ordonnancement, l’attrait. Anne en lisant le texte m’a dit une chose très belle qui m’a fait un grand plaisir, qu’elle était captivée par sa propre histoire. C’est pour moi un grand compliment. Si elle a dit cela, c’est que l’écriture a opéré une mise à distance entre elle et elle mais cette mise à distance est un rapprochement en vérité, une intimité plus profonde et un éclaircissement permis par les mots, par ma compréhension des choses. Et cela captivera aussi les lecteurs ! »
Les toiles d’Anne sont bourrées d’histoires, retrouvez vous un peu des vôtres dans les siennes ?
F.A : « Mon univers propre est très proche de celui d’Anne Van der Linden. Je me sens en intimité vive avec ses œuvres : par le traitement du corps, de l’amour, de la sexualité, par le mystère de l’altérité qui nous captive. »
“Yirmi beş yıl önce çizdiğim çizgi romanlar hala yeni baskılarını yapabiliyor. Bu sevindirici, kahramanları yaşatır hale getiriyor. Yeni de çiziyorum; Üzeyir çizgi romanı yaptım; yirmi sayfa tam macera. Bu bir fasikül olacak. Macerayı Seven Adam için de fasikül düşünüyorum. M.S.A ve Kunteper’in figürlerini ürettik. Üzeyir’in de fasikülün ardından bir figürü hazırlanacak.”
Cengiz Üstün’ün 1990 yılında keyfi olarak çizdiği Kunteper Canavarı tiplemesi uzun yıllar hiçbir mizah dergisi bünyesine kabul edilmedi, ta ki 1996 yılında çıkan aylık L-Manyak’a kadar… Bu dergiyle popülarite yakalayan tipleme, 2000’de çıkmaya başlayan Lombak dergisinde de hayatına devam etti. Üstün, aynı zamanlarda yine Lombak dergisinde başladığı karikatür köşesi Tribal Enfeksiyon’da da farklı bir mizah algısı geliştirdi. Tribal Enfeksiyon’nun karikatürden ziyade 50’li ve 60’lı yılların çizgi roman sayfalarından fırlamış gibi görünen, anatomiğe yakın çizimlerinin alışılmış geleneksel çizgisine; alışılmışın dışında diyaloglar ve konuşma balonları ekleyerek doğan tezattan yeni bir mizahi algı çıkarmayı başardı. Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Grafik Tasarımı bölümü mezunu olan Cengiz Üstün halen Uykusuz dergisinde çizmekte ve bu yeni alanda üretimine devam etmektedir.
Cengiz Üstün’den Üzeyir’in ortaya çıkış serüveni.
Nft bekleniyor karikatüristlerden, bu oluyor, olacak ama uzun çizgi roman da ayakta kalmalı diye düşünüyorum. Bireysel bir çizgi roman üretmek günümüzde çok zorlaştı. Belki ekipler oluşacak bu şekilde çalışmalar yürütülecek.
Şu sıralar ‘Üstün Bradırs’ serisini yapıyoruz haftalık ‘Uykusuz Dergisi’nde. Çocukluğumuzdan beri biriktirdiğimiz anıları yazıp çiziyoruz. Dönemler ve İstanbul fonu eşliğinde lezzetli bir iş çıkarıyoruz biraderle.
Bomba, Üzeyir şeklinde geliyor!
Cengiz Üstün ‘Kunteper Canavarı’ Figür (2021)
Cengiz Üstün ‘Kunteper Canavarı’ figürünü ve tasarım sürecini anlatıyor. (2021)
“The comics I drew 25 years ago are still making new editions. This is pleasing, it keeps the heroes alive. I am also drawing new ones; I made a comic book about Üzeyir; 20 pages of full adventure. This will be a fascicle. I am also thinking of a fascicle for the Man Who Loves Adventure. We produced figures of M.S.A and Kunteper. A figure of Üzeyir will be prepared after the fascicle.”
The Kunteper Monster character, which Cengiz Üstün drew arbitrarily in 1990, was not accepted by any humor magazine for many years, until the monthly L-Manyak was published in 1996… The character, which gained popularity with this magazine, continued its life in Lombak magazine, which started to be published in 2000. Around the same time, Üstün developed a different perception of humor in Tribal Enfeksiyon, the cartoon column he started in Lombak magazine. He succeeded in creating a new humorous perception out of the contrast that arose by adding unorthodox dialogues and speech bubbles to the conventional traditional line of Tribal Enfeksiyon’s drawings close to the anatomy, which look like something out of the comic book pages of the 50s and 60s rather than caricatures. Cengiz Üstün, who graduated from Mimar Sinan Fine Arts University Graphic Design Department, still draws for Uykusuz magazine and continues his production in this new field.
“Bu sergiyle birlikte eserlerin Nft versiyonları da satışa sunulacak; Nft galerisinde sergide olmayan parçaları da görebilecekler. Kim bilir belki Nft’sini alana orijinalini ben hediye edeceğim; böylece koleksiyonerler hem orijinaline ve hem de Nft versiyona sahip olabilecekler. Dijitaldeki telif hakları için güzel bir gelişme.”
Cengiz Üstün ve Kerem Topuz, Yeşilçam’ın pek bilinmeyen “öteki” dünyasını kendi çizgileriyle yeniden yorumladılar. Sadık izleyici kitlesine sahip kült filmlerden geriye sadece posterleri ve lobi kartları kalmış kayıp filmlere, bir avuç insanın ilgi duyduğu az bilinen filmlerden bir dönem neredeyse her gün televizyonlarda gösterilmiş ezbere bilinen filmlere kadar birçok Yeşilçam fantastiği, sanatçıların eserlerinde yeniden hayat buldu.
Sinema tarihinin yıllık üretim açısından altın yıllarını yaşadığı 1960’ların sonundan 1980’lerin başına kadarki dönem, birçok tür sineması örneğine ev sahipliği yapar. Sergiye ilham olan dönem incelendiğinde, tek tük korku denemeleri, bilim kurgu çatısı altında değerlendirilebilecek parodiler, çizgi roman uyarlamaları, masallardan, seriyallerden, mitlerden ve fantastik unsurlar içeren diğer birçok kaynaktan beslenen avantürler ve hatta westernler görülür. Bu denli zengin ve aslında iç içe geçerek karmaşıklaşmış tür skalasına belli başlı sınırlar koymak zordur ama farklı alt başlıklar ile sürekliliği hedefleyen serginin içeriği için bir çerçeve çizmek de elzemdir.
Cengiz Üstün eserleriyle
Cengiz Üstün, 70×100 cm. Tuval üzeri akrilik, 2024
Sanatçı aynı zamanda ‘Dergilere kapalı kalmamak, sergilerle daha görünür olmak ve koleksiyonerlere ulaşmak’ istediğini dile getiriyor.
Cengiz Üstün and Kerem Topuz have reinterpreted the little-known “other” world of Yeşilçam with their own lines. From cult films with loyal audiences to lost films with only posters and lobby cards left, from little-known films that only a handful of people were interested in to movies that were once shown almost every day on television, many Yeşilçam fantasies have come to life again in the works of the artists.
The period from the late 1960s to the early 1980s, the golden years of cinema history in terms of annual production, is home to many examples of genre cinema. The period that inspired the exhibition is characterized by sporadic horror experiments, parodies that can be considered under the umbrella of science fiction, comic book adaptations, avant-garde films and even westerns that draw on fairy tales, serializations, myths and many other sources with fantastical elements. It is difficult to set clear boundaries to such a rich and complex genre scale, but it is also essential to draw a framework for the content of the exhibition, which aims for continuity with different sub-headings.
ölümü düşünen kan dünyadan kurtuldu bir diğeriyle karışmış kan isotype yağmur damlalarıyla pirinç yaprakları eğerek yerleşti atom kafalara afrika talanından, siyah inci magma kalıtlarına afrika talanından, geniş yeşil kubbenin hilal ve haç örtü tünelinin eşilmiş sağır ve vakum kökgazına kırmızı köstebek yoluna davul vuruşlarıyla yanık kan sıçradı, gök gövde, meleksel obruk: tamtam ve obua bulunmaz kan arandı durdu kuru hasta ve kısa kan, afrika tanrısından, evrensel saf, kalsit dudak ve ciğerler beşgen hole iç gıdıklayıcı yumuşak yüz açık tür gideri mineral afrika tanrısından, afrikaya bolca blackmail.
İlker Artıran, Gizem Aktan ve Eren Burhan ‘Uzay Kışı & Atomilk’ Kolektif Şiir Kitabı (2024) Sub-Press
Yanlış oyununla işaretledin rüya makinelerini bebek dişinle. Mülkiyetini sordun gerçekliğin etine Bitişi zamansal bir nesne ya da bir varlıkla değil Hayvani rabbaninin Geçiş nefesleriyle kendi ses sekanslarının yağmurunu aldın içeriye mülkiyetini sordun utopik gerçekliğe suçsuz, çıplak ve çalışamayan bir makine memelisiyle new ant museum yeni sonsuz aşkın asansör görevlerini vertigonun ateşiyle inişi ve kalkışı sordun gerçekliğin etine exist, exit
Eren Burhan ‘Dağ Orkestrası’ Lethe Kitap, 2019
98′ model bir şairressam Eren Burhan.
Dağ Orkestrasıyla sesleniyor.
Orkestra mümkün olan her yerde!
“munch; çığlık, rimbaud’un keskin dumanı; çığlık! göktürk; çığlık, derinlik; çığlık, uzay; çığlık sanayide yontuluyor mermer dikilmek için toprağa; çığlık gökyüzünden inen boş kargo; çığlık demir; çığlık, kablo; çığlık, çığlık; çığlık! ruhun sırtında taşıdığım odun ordusu; çığlık…
“I” karanlık ve sarsıcı bir şarkı. Sözünü sakınmadan söyleyen, karanlığından korkmayan cesur bir karakter var içinde. İsyan eden ama soğukkanlılığını koruyan bir kadın…
Hem müzik alanında hem de oyunculukta yetenekli bir isim Irmak Ecem. İlk teklisi “I” ile müzik alanında çıkış yakalamayı hedefliyor. Kendisi aynı zamanda geçen yıl Ata Demirer imzalı “Bursa Bülbülü” filminde memleketinin kendine özgü simalarından “Deli Ayten”i canlandırmıştı. Irmak Ecem’le yaratım yolculuğunu konuştuk.Melodi Yapıcı, Cumhuriyet 2024
“I” insanı hem hareketlendiren hem de sözleriyle derinlere, boğulduğu, utandığı, saklandığı yerlere götüren bir şarkı bence de. Dinleyici olsaydım şarkıyı yazarken hissettiğim ve olmasını istediğim o depresif ama dansa çağıran havayı yine hissederdim. “I” karanlık ve sarsıcı bir şarkı. Sözünü sakınmadan söyleyen, karanlığından korkmayan cesur bir karakter var içinde. İsyan eden ama soğukkanlılığını koruyan bir kadın… Şarkının nakaratında yer alan “Hadi bul beni, etrafım sarıldı/ Çek vur beni, etrafım sarıldı” sözleri aslında o karanlığa bir davet. Korkuyu kabullenmenin ve yenmenin bir manifestosu benim için o sözler.
Irmak Ecem ‘I’ (2024)
There is a brave character in it who speaks her words without holding back, who is not afraid of her darkness. A woman who rebels but keeps her composure.
“I” is a song that both moves you and at the same time takes you deeper with its lyrics, to the places where you drown, where you feel ashamed, where you hide. If I were a listener, I would feel the depressive but dance-inducing mood that I felt and wanted to feel when I wrote the song. “I” is a dark and shocking song.
Irmak Ecem feat. Murat Kılıkçıer ‘Parça Parça’ Canlı Performans, Moda Sahnesi 2023
“Belli aralıklarla tekli yayımlamayı düşünüyorum. Tabii dinleyiciyle buluşmak, konserlere başlamak da istiyorum. Şarkı çok, sürekli üretiyorum. Tabii ki en büyük hayallerden biri albüm.”
“I” yazdığım ilk şarkılardan. İki yıl önce evde besteler yapmaya başladığım dönemin meyvesi… Çok hızlı şekilde beliren sözleri ve yine hızla yazılmış bir müziği var. Şarkının demosunu dijital ortamda hazırlamıştım, daha sonra işlerini çok beğendiğim Mete Birgören’le bir araya geldik ve prodüksiyon süreci başlamış oldu. Mete şarkıya çok şey kattı, var olan duygusunu kaybetmeden benim kurduğum yapıyla çok oynamadan şarkıyı büyüttü, duymak istediğim sert, karanlık ama dans ettiren dünya zamanla oturdu ve ortaya çıkan ses ikimizin de çok hoşuna gitti. Prodüksiyon ve stüdyo süreci dahil her şey ilkti benim için. Vokal kayıtları Vibes Stüdyo’da alındı. Mix ve mastering’i ise vokal kayıtlarda beni inanılmaz rahatlatan ve de şarkının sesini iyice parlatarak işi başka bir seviyeye taşıyan Memet İncili yaptı. Bir sonraki şarkı belli. O da tekli olarak çıkacak. Belli aralıklarla tekli yayımlamayı düşünüyorum. Tabii dinleyiciyle buluşmak, konserlere başlamak da istiyorum. Şarkı çok, sürekli üretiyorum. Tabii ki en büyük hayallerden biri albüm. Umarım o da olacak.
Büyükdere35, sanatçı ikilisi Kerem Ardahan ve Bıyıkof’un akrilik ve sprey boya kullanarak, aynı yüzeyde çalışarak ürettikleri resimlerden oluşan “Dysto-daisies” başlıklı sergisini duyurmaktan mutluluk duyar.
“Dysto-daisies”, 5-20 Nisan tarihleri arasında Büyükdere35’te izlenebilir.
Sergiye adını veren “Dysto-daises” kelimesi ideal bir toplum anlayışının anti-tezini tanımlamak için kullanılan “dystopia” ile “daisies” -papatyalar, kelimesinin bir birleşimi olarak karşımıza çıkıyor. İkilinin yapıtlarında keşfedilen bu terim iç içe var olan zıtlıkları, şiddet-dinginlik, hayat-ölüm, melek-şeytan gibi ikilikleri de barındırıyor. Günümüz gerçeklik algısının bulanıklığı ikilinin resimlerinde kayıp ve çaresizlik duygusu uyandıran çorak manzaraların; mutasyona uğramış yaratıkların, üst üste yığılmış gerçeklik katmanlarının imgeleri olarak vücut buluyor.
2017 yılında kurulan Büyükdere35; galeri mekanında farklı disiplinlerden çağdaş sanatçıların sergilerine, çeşitli konulardaki seminerlere, sanatçı atölye ve konuşmalarına ev sahipliği yapıyor.
Kerem Ardahan’ın meşhur ikilisi ‘Moron Brothers’ın Big Baboli Printhouse’daki basım aşamasından enstantaneler.
Ardahan says that he seeks a pure form of expression in his work, and that in his paintings and prints he looks for the purest moments from the basic needs of primitive people and children and the movements and gestures they make to express themselves.
KEREM ARDAHAN X BIYIKOF
Bıyıkof olarak da bilinen Çağlar Bıyıkoğlu (Ankara,1979), lisans eğitimini Anadolu Üniversitesi, Güzel Sanatlar Fakültesi’nde Grafik Tasarım bölümünde aldı. Grey İstanbul, TBWAİstanbul ve Concept gibi reklam ajanslarında illüstratör ve sanat yönetmeni olarak çalıştı. 2013’ten itibaren resim ve illüstrasyon çalışmalarına ağırlık verdi, o zamandan beri hem dijital hem de analog malzemeyle çizmeye, boyamaya devam ediyor.
Sanatçının işleri genellikle zayıflık, çelişki ve çatışma gibi kavramları konu ediniyor. Yeni bir esere başlarken hiçbir plan yapmayan sanatçı, hislerine yoğunlaşarak boş kanvasa boyayla, çizgiyle dokunarak, tuvali kirleterek başlıyor. Bu dokunuşun kendi içinde bir yerlere de değdiğini hisseden sanatçı, bu yolculukta kendiyle bağ kurmaya çalışıyor. Dokunuşları zaman zaman öfke ve şiddet dolu, zaman zaman da sevgi ve şefkat dolu oluyor.
Bıyıkof walking with his painting ‘Sunrise. Nothing will be easy on this day. I know.’ İstanbul, 2023
Çağlar Bıyıkoğlu (Ankara, 1979), also known as Bıyıkof, received his bachelor’s degree in Graphic Design from Anadolu University, Faculty of Fine Arts. He worked as an illustrator and art director at advertising agencies such as Grey Istanbul, TBWAIstanbul and Concept. Since 2013, he has focused on painting and illustration, and since then he has been drawing and painting with both digital and analog materials.
His works often deal with concepts such as weakness, contradiction and conflict. When starting a new work, the artist does not make any plans, he starts by concentrating on his feelings, touching the blank canvas with paint, line, and dirtying the canvas. The artist, who feels that this touch touches somewhere inside hisself, tries to establish a connection with himself on this journey. His touches are at times full of anger and violence, and at other times full of love and compassion.
Kerem Ardahan “Plastic Fantasy” collab w @biyikof, 150 X 150 cm. Acrylic & spray paint on canvas. (2022)
Kerem Ardahan (Ankara, 1983), lisans eğitimini 2005 yılında Gazi Üniversitesi Görsel Sanatlar Eğitimi Bölümü’nde, yüksek lisansını ise aynı üniversitenin Eğitim Bilimleri Enstitüsü’nde 2008 yılında tamamladı.
Sanatçı, bugüne kadar çeşitli sinema ve reklam filmlerinde sanat yönetmenliği yaptı, aynı zamanda 2013 yılına kadar kurucusu olduğu Punta Design’da çeşitli ürün tasarımlarına imza attı. Üç kişisel sergi gerçekleştiren Ardahan, şimdilerde sanat çalışmalarını Kadıköy’deki atölyesinde sürdürüyor.
Yetişkinler olarak günlük yaşantımızda toplumun beklentilerini karşılamayı öncelik edinirken, bir taraftan da birey olduğumuzu hissetmek için özgür alanlara ihtiyaç duyuyoruz. Özgürlüğün reçetesini ise dönüp dolaşıp, koşullandırıldığımız yapının bize sunduğu seçeneklerde arıyor; içimizden gelen seslere kulak tıkıyoruz. Çoğu zaman kendini bu ikilemde sıkışmış hisseden sanatçı, işlerinde bazen bu duruma işaret edip, bazen de çocukluğundan bugüne taşıdığı özgür alanında dans ederek, durumun kendisinde oluşturduğu ruh hâllerini yansıtmaya çalışıyor.
Kerem Ardahan ve Bıyıkof ‘Cry Baby’ sergisinden, Kadıköy Bina, 2021
Kerem Ardahan (Ankara, 1983) completed his undergraduate degree at Gazi University, Department of Visual Arts Education in 2005 and his master’s degree at the Institute of Educational Sciences of the same university in 2008.
The artist has worked as an art director in various movies and commercials, and also designed various product designs at Punta Design, which he founded until 2013. Ardahan, who has realized three solo exhibitions, currently continues his art works in his studio in Kadıköy.
As adults, while we prioritize meeting the expectations of society in our daily lives, we also need free spaces to feel that we are individuals. We look for the recipe for freedom in the options offered to us by the structure we have been conditioned to; we turn a deaf ear to the voices coming from within. The artist, who often feels stuck in this dilemma, sometimes points to this situation in his works and sometimes dances in the free space he has carried from his childhood to today, trying to reflect the moods that this situation creates in him.
Kerem Ardahan ‘Super Cherry Turbo Punch’ sergisi için gerçekleştirilen söyleşi. 22 Ocak 2020
‘Çalışmalarında katıksız bir ifade biçimi aradığını söyleyen Ardahan, resimlerinde ve baskılarında, ilkel insanların ve çocukların temel ihtiyaçlarından ve kendilerini ifade etmek için yaptıkları hareketlerden, jestlerden en saf anları aradığını belirtiyor.’
İşlerin temelinde Bıyıkof ve Kerem Ardahan’ın geliştirdikleri “ortak dil” yatıyor. Zaten Cry Baby sergisi, kolektif bir çalışmanın ürünü. Yani iki ressam sergideki tüm eserleri aynı anda, birlikte üretmiş. “Birlikte çalışırken kollarımız bazen birbirine karışıyordu” diyorlar: Ama bir süre sonra o kadar tek kişi gibi olduk ki birimiz düşündüğüne diğeri çoktan başlamış oluyordu.
Bıyıkof’a göre çalışmalarının en zorlayıcı tarafı bu ortak dili oluşturmak. Ancak, tanıştıkları günden beri Ardahan’la çalışırken “hiç yabancı biriyle çalışıyor gibi hissetmediğini” de belirtiyor.
Sahiden, Cry Baby sergisindeki işlerin iki ressamın kolektif çalışması değil de tek bir ressamın işi olduğu söylense inanılır. Üstelik bu sergideki işleri yaparken önceden uzun uzadıya tasarlamamışlar. “Resmi yaparken duygularımızı takip ediyoruz, hiçbir duyguyu kenara koymuyoruz, ne deneyimliyorsak onu resmediyoruz” diyorlar. (Onur Bayrakçeken’in Independent için yaptığı söyleşiden)
DYSTO-DAISIES
SAVE THE DATE
Opening: 5 April Friday
06:00 PM – 08:00 PM
Büyükdere35 thrilled to announce the duo exhibition titled “Dysto-daisies”, including paintings by the artist duo Kerem Ardahan and Bıyıkof, using acrylic and spray paint on a single surface.
The word “Dysto-daises” appears as a combination of the fictional term “dystopia”, meaning a very bad or unfair society in which there is a lot of suffering, and the word “daisies” – daisies. Although acknowledging the possibility of false hope in a bleak future, the term “Dysto-daises” from the duo’s work provides a sense of consistency and serves as a darkly humorous form of expression.
The exhibition will be on view between 5-20 April at Büyükdere35.
Founded in 2017, Büyükdere35 hosts exhibitions of contemporary artists from different disciplines, seminars on various topics, artist workshops and talks in its gallery space.
Annemi Öldürdüğüm Hikâyeler gerçekliğin sınırlarında dolaşan ve uçuruma gözlerini dikenlerin ürkütücü anlarına odaklanan sert bir öykü kitabı. Yurtdışı festivallerinde ses getiren Baskın filmi ile Çıplak dizisinin ödüllü yönetmeni ve yazarı Can Evrenol doksanlar Türkiye’sini arka planına alarak tekinsiz köprü altlarında, boş sahil kasabalarında hatta insan beyninin içinde bile en beklenmedik durumlarla yüzleştiriyor okurunu.
Can Evrenol 19 Ağustos 1982, İstanbul doğumlu. Üsküdar Amerikan Lisesi mezunu. University of Kent’ten ‘Sanat Tarihi’ ve ‘Sinema Sanatları’ dallarında çift diploma sahibi. ‘Sinema Sanatları’ gibi teorik bir bölümden mezun olduktan sonra kamerayla tanışmak için NYFA’in 8 haftalık “film yapım” kursuna katıldı. Kursa başladıktan 4 hafta sonra ilk filmi olan Vidalar’ın çekimini tamamladı. Sulhi Dölek’in aynı adlı kısa hikayesinden uyarladığı Vidalar, aynı sene, Boğaziçi Üniversitesi’nin düzenlediği ”Hisar Kısa Film Seçkisi”nde yılın en iyi 10 kısa filmi arasına seçildi. 2007 yazında tamamen kendi imkanlarıyla, doğup büyüdüğü mahallede, arkadaşlarının da yardımıyla çektiği SANDIK adlı kısa film, ”Fantasia Film Festival”, ”BIFFF” ve ”Frightfest” başta olmak üzere, İngiltere, Kanada, Fransa, Avustralya ve Belçika’da, dünyanın en önde gelen korku ve fantastik film festivallerine seçildi. Daha sonra Londra’da Middlesex Üniversitesi’nde ”Moving Image” master’ı yaptıi. 2009 yılında Kanada’da bir dağıtımcı firma ile, Sandık ve My Grandmother adlı kısa filmlerin dünya dağıtım hakları için 3 senelik bir sözleşmeye imza attı. 2009 yılında, ”A Film About Races” adlı Uzun metraj belgeselin montajını üstlendi… (Kaynak: kameraarkasi.org)
Sanatçılar, tutkulu hatta biraz obsesif kişilikler diye düşünüyorum. Yoksa, kim benzer şeyleri çizip boyayarak bir ömür geçirir? Onları bu uğurda savaşmaya iten ne? Duyguları, farklı bir dünyada yaşama özlemi? Nesnelerin kendi hayal ettikleri biçimde kurgulandığı bir dünya yaratmanın büyüsü? İçinde kaybolacakları gizemli bir dünyanın kapısını açmak? Düşünmek, bazen düşünmeden sadece hissederek, sezerek keşfetmek? Bazen aklın duyguları bazen, duyguların aklı yönetmesi gibi sırlarla dolu bir evrenin dehlizlerinde yol bulmak? Kaybolmak? Sınırların nerede son bulduğunu anlamaya çalışmak? Bütün bildiklerini hem unutmak hem hatırlamak? Zamanın sonsuzluğunda akıp giderken varlığından bir iz bırakma arzusu?
Ne kendine ne de kimseye ait olmayan resimler yapmak. Kendine ve herkese ait olan bir yalnızlığı paylaşmak.
Sema Ilgaz Temel, 2024
Sema Ilgaz Temel ‘Okulda Bir Gün’ Monotype, 2019
Sema Ilgaz Temel, 2019
ÖZGEÇMİŞ
Sema Ilgaz Temel İstanbul’da doğdu. Orta ve Lise Eğitimini Kadıköy Kız Lisesi’nde, Lisans eğitimini İstanbul Devlet Tatbiki Güzel Sanatlar, Grafik Bölümü’nde tamamladı. 1980 yılında açılan sınavı kazanarak aynı okulda Asistan olarak göreve başladı. 1983 ve 1987 yıllarında Avusturya Hükümeti’nin sanat bursuyla Uluslararası Salzburg Yaz Akademisi’ne katıldı. 1986’da Sanatla Yeterliğini ‘Metal Baskıda Anlatım Çeşitliliği Sağlayan Farklı Yöntemler’ konulu tezi ile aldı. 1991 de Amerika’da Simi Valley Career Institute’e devam etti. Aynı yıl Metropolitan Museum of Art ve diğer müzelerde, 1990-1993 ve 1996’da İngiltere’de müze ve sanat kurumlarında inceleme ve araştırmalarda bulundu. 1992’de Doçent, 1996’da Profesör oldu. Akademik hayatı boyunca Lisans ve Lisansüstü programlarında, Yayın Grafiği Tasarımı, Özgün Baskı resim, İllüstrasyon ve Grafik Şekillendirme derslerini verdi. Çeşitli idarî görevlerinin yanı sıra altı dönem (18 yıl) Grafik Sanatlar Bölüm Başkanlığı görevini yürüttü. Temel, asistanlık yıllarından İtibaren devlet sergilerinde yer aldı. Çok sayıda kitap kapağı, sanat dergileri ve çocuklar için illüstrasyonlar yaptı. 1998’de İlk yurt dışı sergisini Roma’da açtı. 100’ün üzerinde karma sergiye katıldı ve 17 kişisel sergi açtı. Uluslararası Plastik Sanatlar Derneği ve İstanbul Exlibris akademisi Derneği kurucu üyesidir. Halen M.Ü Güzel Sanatlar Fakültesi Grafik Bölümü’nde ders vermekte ve sanatsal çalışmalarını İstanbul’da sürdürmektedir.
Sema Ilgaz Temel, 2019
Sema Ilgaz Temel ‘Kendinden Geriye Doğru Say’ 2021
Sema Ilgaz Temel’in eserlerinden bir slideshow, Bilkent University Library Art Gallery
Sema Ilgaz Temel ‘Telph.apl.,34’ 2021
Kişisel Sergiler
1989 Urart Sanat Galerisi, İstanbul 1990 Urart Sanat Galerisi. Ankara 1996 Garanti Bankası, Harbiye, İstanbul. 1997 Vakko Sanat Galerisi, İstanbul 1997 Selçuk Yaşar Sanat Galerisi, İzmir 1998 Falez Sanat Galerisi, Antalya 1999 Galerie Eralov / İtalya 1999 Vakko Sanat Galerisi, İstanbul 2002 Ziraat Sanat Galerisi, İstanbul 2004 Galeri Vinci, İstanbul 2007 Soyut Sanat Galerisi, Ankara 2010 Bilkent Sanat Galerisi, Ankara 2011 CKM Sanat Galerisi, İstanbul. 2011 Vedart Gallery, Sofya / Bulgaristan 2017 CKM Sanat Galerisi, İstanbul 2017 Galeri F, İstanbul 2018 Bilkent Sanat Galerisi, Ankara
Sema Ilgaz Temel, sergi afiş, 2024
Sema Ilgaz Temel’in resim ve özgün baskı çalışmalarından oluşan kişisel sergisi “Tatbiki’de Elli Yıl” 5 Mart-5 Nisan 2024 tarihleri arasında Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Ana Sergi Salonu’nda ziyaret edilebilir.
Blood Becomes Water & The Shivas at Mixtape5 in Sofia, Bulgaria (2015) Photo by Robin Renard
Blood Becomes Water is a trio of artists, composed of Raya Boteva, Rosie Eisor and Robin Renard, they are currently active between Sofia and Brussels. The collective works in the field of contemporary art and illustration; graphic design and independent publishing. All of these areas usually merge into a non-periodical, hand-crafted publication that mostly involves a selection of guest artists. The collective also designs limited editions on textiles and sometimes extends their activities to different media, such as murals or installations. The creative approach is characterized by fun and imperfect, yet bold and easy to remember designs, often including optical effects. The themes frequently addressed in their works can vary between symbols and tattoos, hope and failure, future and past, humans and animals with a good touch of nonsense suggesting the viewer’s interpretation. In its hometown of Sofia, Blood Becomes Water’s mission is to contribute to the development of a vibrant arts and music scene, by organizing events and promoting international music groups locally.
Footage from the opening of “Decade Dance” exhibition – 10.IX.2020 at Intro Gallery, Sofia. The exhibition presents the 11th Blood Becomes Water publication “The Bulgarian Issue #2” and original artworks from the artists involved in the occasion of the 10 year anniversary of our collective.
Blood Becomes Water est un trio d’artistes, composé de Raya Boteva, Rosie Eisor et Robin Renard, ils sont actuellement actifs entre Sofia et Bruxelles. Le collectif travaille dans le domaine de l’art contemporain et de l’illustration; du graphisme et de l’édition indépendante. Tous ces domaines se fondent généralement dans une publication non périodique, faite à la main, qui implique la plupart du temps une sélection d’artistes invités. Le collectif conçoit également des éditions limitées sur textile et étend parfois leurs activités sur différents supports, tels que peintures murales ou installations.
L’approche créative se caractérise par des dessins amusants et imparfaits, mais audacieux et faciles à retenir, comprenant souvent des effets d’optiques. Les thèmes fréquemment abordés dans leurs œuvres peuvent varier entre symboles et tatouages, espoir et échec, avenir et passé, humains et animaux avec une bonne touche de non-sens suggérant l’interprétation du spectateur.
BBW zine about the fear of number 4 in Asian countries made during Crystal Ruth Bell / Red Gate Residency in Beijing (2015)
Dans sa ville natale de Sofia, Blood Becomes Water a pour mission de contribuer au développement d’une scène artistique et musicale dynamique, en organisant des événements et en promouvant des groupes de musique internationaux au niveau local.
Эта работа посвящена памяти моего покойного друга Александра Юрченко, – музыканта, художника и великого человека который давно всё послал на хуй
Олександр Юрченко • Лічи до ста • Симфонія №1 • [1994]
Dear friends!
Did you have a great Christmas day?
We are closed for the holidays but we’re not sleeping… And in our wakefulness we became aware of this great article about and interview with the wonderful Ukrainian artist Andrii Strachov(Strachovart) whose work we have the privilege of hosting and promoting.
Andrii Strakhov, 2023
‘A nightmare defending itself from an even bigger nightmare’
Find many of Andrii’s works currently in our care in our online shop – what better way to spend the cash you got from Santa?
LÖPÇÜK 
