1963 doğumlu Ichiba, çokça ürettiği çizimler ve yayınladığı kitapçıklarla tanınan bir sanatçı. Özel yerlerde sergilenen çalışmaları ise bir çok Japon hayranı beraberinde getirmiş.
Aurélien Estager, 2007 / Türkçesi: Erman Akçay
Bilindiği üzere manga ve animasyon kültürü Japonya haricindeki ülkeler için de her zaman ilgi çekici olmuştur. Ve bu ‘Otaku’ kültürü, bir çok genç Japon sanatçıyı da doğal olarak etkilemiş; Ichiba da hiç şüphesiz bu kültürel iklimde büyüyenler arasında ve artistik açıdan çizimlerinde bunu yakalamak hiç de zor değil; fakat hakkını vermek gerekir ki Ichiba‘nın sergilediği bu mutasyon, tekniğin de yeteneğin de ötelerinden derin ve karanlık bir tutkudan, bir arayıştan kaynaklanıyor gibi.
Henüz çocuk yaşta olmasına rağmen küçük yaşlardan itibaren çizgi romanlar yapmaya başlar. İlkokul sıralarındayken bile dönemin popüler çizgi romanlarından esinlenerek arkadaşlarının karikatürlerini çizip dikkatleri üzerine toplamayı başarmıştır. Sonrasında ergenliğin de verdiği enerjiyle çizimi bir kenara bırakır ve kısa ömürlü de olsa bir funk müzik grubu kurmayı başarır; onu heyecanlandıran müzikten ziyade sahnede seyircilerin karşısında olmaktır. Grubun dağılmasıyla birlikte Ichiba kendine döner ve yeniden bir şeyler karalamaya başlar. Saplantılarla yaralanmış zihninin toplumla olan çekişmesi ve yarattığı kaos, Ichiba‘nın karanlığını durmadan besler ve kadın figürünü merkeze alan çizgilerinde sekiz yaşında kaybettiği annesini arayan bir kırılganlık vardır.
George Akiyama‘dan etkilenen Ichiba, Dadaesk kolajlar, desenler ve abartılı hikayeleriyle mutant kurbağalardan göl kenarlarına, iblislere şarkı söyleyen tek kollu sakat kızlara kadar seks ve vahşetin çarpıcı sahnelerini tuhaf bir mizah duygusuyla gözlerimizin önüne seriyor ve bizleri absürd diyaloglara, karabasanlarına ortak ediyor.
Ichiba, sanatı için şöyle diyor:
“Hoşumuza gitsin ya da gitmesin, içimizde çürüyen bir şeyler her zaman var. Yaşadığımız dünyanın büyüleyici güzellikteki manzaralarına paralel berbat manzaraların olması gibi. Elbette ki bunlar hastalıklı ve negatif, fakat böyle olmaları onları görmezden geleceğimiz anlamına da gelmiyor. Güzele doğru eğildiğim her sayfada tuhaf unsurların, grotesk elementlerin dengeyi sağlamak adına yükselen, karşı konulmaz dürtüsüne yenik düşüyorum; buna rağmen çoğu izleyici farkında olmasa da resimlerimde her zaman kendime has bir denge kurmayı başarmışımdır.”
– ENGLISH –
Ichiba’s Intricate Drawings Interweave The Disturbing And The Grotesque
by Leslie Tane
Life is an inextricable combination of beauty and awfulness, good and evil, and Japanese artist Daisuke Ichiba captures these dichotomies in his highly detailed, densely populated drawings. Drawing is just one of the media that Ichiba has mastered — he is also a painter, filmmaker, and photographer. No matter the form, though, his content grapples with the reality of life and its grotesqueries.
“Choosing to create work that is only beautiful feels artificial. Thus I paint both. You cannot sever the two. The expression that results is a natural chaos. In my work I project chaos, anarchy, anxiety, the grotesque, the absurd, and the irrational. By doing so I attain harmony. This is my art. Put simply, I paint humanity (the spirit).”
At first glance it’s possible to miss the disturbing elements of Ichiba’s work. The Indian ink compositions are dense and unusual for Japanese art, which tends toward clean lines and minimalism, although they do include Japanese iconography such as the schoolgirl and cherry blossoms. Influenced by his early admiration of comic book art and manga as well as the loss of his mother at age 8, his works fuse vile, often many-eyed, monsters into domestic scenes. Figures are missing features—an eye here, a mouth there—and the occasional introduction of color feels threatening, reminiscent of spreading blood.
He meditates on sexuality and death and the intangible cord that ties them together. Ichiba’s haunting tableaus are a type of contemporary shunga (Edo-period erotic scrolls), in which beauty navigates chaos with one eye closed. (Source)
The impassivity of the deformed figures is striking in the work. Both human and monster accept their fates. The faceless children and severed heads represent the darkness in all of us, ubiquitous and unquestioned.
artist’s web-site: bada.web.fc2.com
LÖPÇÜK 