Bu Dünyadan Bir Levent Güner Geçti
Utku Yurttaş
Rio de Janeiro’da sabahın yedisi. Uyandım, göz ucuyla facebook’ta olan bitene bakarken Yücel Erten’in ”Levent Güner… Işıklar ve alkışlarla…” gönderisini gördüm. İnanmak istemiyor insan. İsim benzerliği heralde diye düşündüm. google’a sordum ve haberin doğru olduğunu görüp evin içinde yüksek sesle bağırıp ağlamaya başladım. Bedenim ilk defa ölüm karşısında böyle bir tepki veriyordu. Bu kadar sevdiğim bir dostumu kaybetmemişim daha evvel. Bilmiyordum nasıl bişey olduğunu. Karım koşup yanıma geldi ne oluyor diye. İnsan ister istemez ölüm haberi duyunca merak ediyor ölen kişinin yaşını. Ölen kişi çocuksa insan daha çok üzülüyor, 97 yaşındaysa, e iyi yaşamış, allah rahmet eylesin deniyor. Karımda herkesin merak ettiği gibi doğal olarak kaç yaşındaydı diye sordu. Zor soru. Herkesin içinde olan çocuğu Levent tamamen özgür bırakmıştı. Heybetli cüssesinin aksine Levent’in ruhu ve kalbi çocuk gibiydi. Yaşı yoktu.
2004 yılı, Yıldız Teknik Üniversitesi’ndeki son senemdi. Beşiktaş kampüsünde arkadaşlarla otururken heyecanlı bir şekilde geldi davulcu Özgür Devrim Akçay. Nam-ı değer ”Kopuk Özgür”
”Moruk, süper bir abiyle tanıştım. Tiyatrocu. Devlet Tiyatrolarında Zafer Algöz’ün yönetmenliğini yaptığı bir çocuk oyununa müzik grubu aranıyor. Bu abi de benden müzik ekibi oluşturmamı istedi. Piyano çalmak ister misin? ” dedi. Benim hoşuma gitti teklif. Hem Zafer Algöz hem Devlet Tiyatroları ortamı. Peki dedim çalalım. Tanışmak için o zamanki Akm’nin en üst katındaki Borsa lokantasına gittik. Oturan abi bizi görünce ayağa kalktı, aslan gibi yakışıklı, inanılmaz nazik bir jön ”Merhaba Utku benim ismim Levent, çok sevindim geldiğine” dedi. Bu sırada sağımdan solumdan çok acayip kostümlü insanlar koşuşturuyor, sonra hoop altı yedi tane kuğu gibi bir birinden güzel balerinler geçiyor, Nur Subaşı (sonradan öğreniyorum kim olduğunu) Levent’in yanına gelip bir espri patlatıyor. Arkamda oturan bas biraz sonra temsilde söyleyeceği partisini gürlüyor. Allah diyorum, nereye düştüm ya rabbi. Cennetteyim heralde.
Levent başlıyor anlatmaya. Ne çalacağız, nasıl bir oyun olacak. Benim içim içime sığmıyor. Bir hafta sonra, şu ana kadar en çok gülüp eğlendiğim projelerimden bir olacak oyunun provalarına Tülin Özen, Yasemin Balık, Emin Olcay, Gökçer Genç, Zafer Algöz ve Levent Güner ile başladık.
Biz yirmili yaşların başındayız. Enerjiler patlıyor. Bu vur patlasın çal oynasın şenliğindeki ortamda Levent bizi dizginlemeye çalışıyor. “Oğlum yapmayın etmeyin, free jazz çalmayın bu adamların kafası karışır, tiyatrocular müzik konusunda biraz yeteneksizdir, yardımcı olun. Özgür birleri ver, Utku sende biraz normal akorlar çal.”
Levent abinin şahane mentorluğu sayesinde bir kaç hafta sonra süper bir latin orkestrasına dönüştük. Hepimizin Levent’e acayip kanı kaynadı, ve uzun yıllar sürecek olan dostluğumuz başladı.
Amsterdam’da sarhoş olup sokaklarda kaybolduk, gülme krizlerine girip yerlerde yuvarlandık, Fethiye’de tekneyle gün batımında uzaklara gidip yunuslarla yüzdük, bir gün oyuncu Şenay Gürler’le beraber teknenin motoru bozulunca denizin ortasında kocaman bir motor yata otostop çektik, Berlin’de ve Köln’de defalarca şahane tiyatro temsillerine gittik, Wuppertal’de Pina Bausch kumpanyasından Cafe Müller izlerken Henry Purcell’ın ”O Let Me Weep” aryası başlayınca ağladık. Biz gösteriyi izlerken Wim Wenders Pina filmi için sahneye set kurmuştu, Wenders sahneye çıkıp “verdiğimiz rahatsızlıktan ötürü özür, beş ay sonraki filmin Lichtburg’taki (Almanya’nın en havalı sinemalarından biri) galasına hepiniz davetlisiniz” deyince Levent çok sevindi fakat sonra hay allah o ay buraya tekrar gelemem provam var deyip üzüldü. Levent büyük bir Pina hayranıydı. Gösteriden sonra Pina’nın efsane dansçılarından Dominique Mercy ile tanıştırdım, acayip hoşuna gitti. Sonrasında Pina’nın bir kaç dansçısıyla beraber Cafe Ada’ya şarap içmeye gittik. 2004’te Akm’deki ilk günümde yaşadığım ”ne şahane ortam” duygusunu bu sefer ben ona yaşatıyordum.
Bu hayatta tanıştığım en nazik, cömert, neşeli, insanı enerjisiyle yukarlara çıkaran, iyi kalpli, şahane sanat sepet muhabbetleri yapabildiğim insanlardan biriydi Levent.
Müthiş oyunculuğunun yanı sıra, müzik konusunda çok kabiliyetliydi. Perküsyon çalardı, hatta şarkıcı Alpay’la bir kaç konser vermişliği vardır. Sanırım Amerika’da bile çaldılar beraber. Gitar çalıp şarkı söylerdi, alto saksafon çalardı, ahşap masa sandalye yapardı, yelkenden anlardı, çok iyi bir fotoğrafçıydı. Benim uzun yıllar sosyal medyada ve konser afişlerimde kullandığım fotoğrafların mimarıdır.
Çevresindeki herkese çok iyilik yapmıştır. Levent iyilik yapmaya odaklanmıştı. Bana maddi manevi çok iyiliği dokunmuştur.
Harbiye’deki evi kültür sanat tekkesiydi. O zamanlar youtube, spotify falan yoktu, hepimiz orda toplanıp son çıkan caz, latin cd’lerini dinleyip, tiyatro, heykel, edebiyat üzerine konuşup aydınlanırdık. Bu muhabbetlerimize en şahane sofralar, mezeler eşlik ederdi. Levent sofra kurmayı çok severdi. Meyhanelerde en baba sofraları kurdurup kimseye asla hesap ödetmezdi.
Son yıllarda pek arayıp sormadım, vefasızlık ettim Levent’e. Geçen eylül ayında arayıp ”abi kusuruma bakma, sana çok vefasızlık ettim, seni çok seviyorum ve epeyi özledim” deyince telefonda ağlamaklı oldu ”ah be Utku, sen benim oğluşumsun, canım benim” deyip ısrarla Çeşme’deki evine davet etti. Maalesef gitmeyi başaramadık. Geçen ay Amazon’daki arsamızda yaptığımız kızılderili evinin fotoğraflarını yollayınca, bana son mesajı “oh be çatıya bak, yüreğim ferahladı” oldu.
Önümüzdeki hafta Kolombiya’daki üç konserim de Levent’i anma konserleri olacak. Onun sevdiği ve bestelediği bir kaç parçayı çalacağım.
Beraber çalıştığımız tiyatro oyunundaki replikle veda edeyim sana canım arkadaşım.
”Güle güle Aleko. Ne garip, şimdi yalnızım…”
6 Şubat 2023, Rio De Janerio
LÖPÇÜK 